.
Τις γιορτινές μέρες του Δεκέμβρη, τα συναισθήματα των ανθρώπων έχουν λόγους να κάνουν γρήγορες βόλτες στην «αυλή» του θυμικού κάθε ενός μας. Έτσι περνάμε από λυπημένα τοπία και σταματάμε κάποιες άλλες στιγμές σε χαρούμενες εικόνες.
Σαν ήμασταν παιδιά, χρειάζονταν να πάμε κοντά και εστιάζοντας στη μνήμη ξαναζούσαμε την κάθε εικόνα της σκέψης μας και έτσι η ταύτιση με τις λύπες ή τις χαρές ήταν έντονη.
Μεγαλώνοντας, κάποιοι μάθαμε να σέρνουμε το βλέμμα της σκέψης ατάραχοι και να παρατηρούμε κατά τις γιορτινές μέρες τα πεπραγμένα του σημειολογικού ετήσιου κύκλου. Αυτό που συνηθίζω να λειτουργώ, σε ότι είμαι ικανός να εντοπίσω από την ετήσια παρατήρηση των αναπνοών μου, είναι ότι αποφεύγω να κάνω την λύπη μου κλαυθμό και την χαρά μου πανηγύρι… Βέβαια μπορεί -σκέφτομαι ως αντίλογο- να είναι καλύτερη η ζωή των Ρομά που βιώνεται στα ήθη τους με ακραίο τρόπο απέναντι από το δικό μου μοντέλο …ποιος ξέρει.
Τούτες τις μέρες λοιπόν, έχουμε γύρω μας πιο έντονες τις διαθέσεις των ανθρώπων για αναπόληση, που με σχετική ευκολία ανασύρουν μνήμες της ζωής τους έχοντας διάθεση να τις κοινωνήσουν.
Κάποτε βρέθηκα κατά την περιπλάνηση μου σε αδιέξοδα της ζωής, σε ένα περιβάλλον που η φιλοσοφία του όριζε το Παρόν ως την μοναδική αλήθεια της ζωής μας. Έτσι, το παρελθόν αποτελούσε για την αντίληψη αυτή μια επιζήμια εικόνα μια και η αναπόληση σε κάτι που δεν υπάρχει -υποστήριζε-είναι λάθος. Τελικά, μήπως κάνουμε όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στο διάβα των αιώνων θεωρίες που είναι πιο κοντά στα ζωώδη ένστικτα μας, νομίζοντας ότι προχωρά η εξελικτικότητα του είδους;
Δεν περίμενα ούτε περιμένω να πάρω απάντηση για τα ερωτήματα μου, μια που η αξία τους (για τον καθένα μας) βρίσκεται στην σύνθεση αυτών και όχι στην ερμηνεία τους. Ότι δηλαδή και να απαντήσουμε σε κάθε ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης…
Σκέφτομαι μιλώντας προς τον εαυτό μου, -πως- αφού στο τέλος θα είσαι «λάθος», γιατί να στενοχωριέσαι για την αντίθεση των μονομάχων στο Κολοσσαίο των αναγκών της ζωής μας;
Όταν έχω ένα καλούδι στο «πιάτο» της ζωής μου, κάποιος άλλος θα στερηθεί αυτό ή τις παράπλευρες ωφέλειες του… Αυτό ισχύει στους νόμους της φύσης, εκτός από τον γνωστό Παράδεισο που τα βουνά πιλάφια και οι παρθένες για τον ταλαίπωρο αρσενικό είναι ατέλειωτα. Δηλαδή φέρνοντας το στα καθ’ ημάς, κατά μία έννοια, οι ευχές για Ευτυχία και πρόοδο σε όλο τον κόσμο, είναι μια υποκριτική μαλακία που βολεύει την μη συμμετοχή μας στην ευθύνη της γνώσης.
Για τον κάθε ένα από εμάς, υπάρχουν και διαφορετικά ζητήματα -ως σενάρια- που αυλακώνουν τις προσωπικές μας ελλείψεις. Κάποιους τους τρώει η μοναξιά απέναντι σε μια φανταστική ερωτική ευδαιμονία που έχουν πλάσει από την εποχή των παιδικών τους παραμυθιών έστω και αν μοιράζονται κοινό κρεβάτι. Υπάρχουν άλλοι που ψάχνουν απαντήσεις για τις απώλειες της ζωής τους, φοβούμενοι ότι θα τις επαναλάβουν και έτσι μένουν σαν σαστισμένοι τουρίστες σε αγορές της ζωής που δεν γνωρίζουν. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν πολλά μικρά σενάρια προσωπικών ταινιών, που όμως στο σύνολο τους υπηρετούν την ίδια τέχνη κάτω από την αιγίδα ενός Φεστιβάλ που μας φιλοξενεί με θεματικό τίτλο «Θέλω να ζήσω».
Εδώ θα κάνω μια μικρή διακοπή στον ειρμό της σκέψης, για να πω ότι κάθε φορά που βάζω τα δάκτυλα να χτυπήσουν πέντε αράδες σε τούτες τις λευκές σελίδες, πίσω στο το μυαλό μου έχω μια συγκεκριμένη απορία που αποτελεί και το προσωπικό μου ερώτημα. Όποιος γράφει μια άποψη θεωρώντας ότι «γνωρίζει», είναι απλά ανόητος μια και ποτέ δεν σταματά η γνώση να εξελίσσεται κατά την έκφραση της όταν μοιράζεται με τους άλλους.
Αποκαλύπτοντας λοιπόν -για πρώτη φορά- το δεύτερο κείμενο που είναι και το ερώτημα αυτής της γραφής, θα σκιαγραφήσω την αμφιβολία που έχω.
- Αξίζει να ζούμε μέσα από το ήθος και τις απόψεις της προσωπικής μας συγκρότησης, όταν δεν αποδίδουν ευζωία σε εμάς ; Αλλάζουμε τα δομικά μας στοιχεία υπηρετώντας το στόχο του ποθούμενου μας, ή επιμένουμε σε αξίες έστω και αν ζούμε θανάτους στους οποίους έχουμε μερτικό ευθύνης;
Αν έπεσε βαρύ το ερώτημα, και χάθηκες αναγνώστη μου στην απροσδιοριστία του, είναι έτσι διατυπωμένο εν πρώτοις για να κολλάει σε κάθε ενός το σενάριο που τσούζει. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί αξίζει να κοινωνούμε το μέλι της σκέψης μας και όχι την κλειδαρότρυπα της προσωπικής μας πορείας μέχρι να το αποκτήσουμε.
Γυρνώντας στην αρχική εικόνα με την αυλή των συναισθημάτων που παράγονται στις γιορτινές μέρες, ποια μπορεί να είναι η ατομική επεξεργασία στο νου με στόχο να κατανοήσουμε την διαδρομή μας και τις συνέπειες της; Συνέπειες έχουμε όλοι βέβαια, ακόμη και αυτοί που κρύβονται για να μην συναντήσουν τη ζωή…
Πιο συγκεκριμένα, θέτω ένα δεύτερο ερώτημα που νομίζω ότι δεν είναι εύκολη η απάντηση του.
- Αν δεν βγαίνει επιτυχία στα ποθούμενα της ζωής μας μέσα από την συγκρότηση (ερμηνεία) που δίνουμε στη ζωή και σαφώς στο περιβάλλον μας, αλλάζουμε ή συνεχίζουμε κρατώντας τις αξίες μας;
Πόσο σημαντικές είναι οι Αξίες;
Πόσο σημαντική είναι η ικανοποίηση του ποθούμενου;
Τελικά, η πληρότητα βγαίνει μέσα από τις περιπλανήσεις σε άλυτα προβλήματα ή βρίσκεται στο ρέψιμο της τροφής που πετύχαμε πουλώντας τα πάντα για την απόκτηση της;
Εδώ κολλάει η σκέψη που διατυπώθηκε πιο πριν και έλεγε πως ότι και να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης.
Αυτό που ενδιαφέρει όμως, είναι το συναίσθημα μας σαν παρατηρούμε τους θανάτους που συμμετέχουμε. Όταν γίνει αυτή η αίσθηση γνώση με μια έκφραση ήρεμης χαρμολύπης στα χείλια μας, νομίζω ότι αυτό είναι καλόν… Το αντίθετο ως θέση, για να με πείσει -σκέφτομαι- θα πρέπει να έχει μέσα του την διαλεκτική της Θείας κοινωνίας, και όχι την εύκολη αποδεικτική ιδιωτεία του «ατομικά αισθάνομαι»…
Πόσες δολοφονίες έχουμε διαπράξει στη ζωή μας;
Θα έλεγα ότι με ένα μαγικό τρόπο πρέπει να είναι ακριβώς ίσες με αυτές τις φορές που μας έχουν σκοτώσει οι καλές προθέσεις των άλλων.
Όταν βγούμε λοιπόν να κάνουμε βόλτα κατά τις γιορτές στην αυλή των συναισθημάτων μας, καλό είναι να έχουμε την γνώση ότι είμαστε «πάτσι» μεταξύ μας οι δολοφόνοι και τα θύματα (μέσα μας), μια και αυτός είναι ο νόμος της ανάγκης που κρύβεται πίσω από υποκριτικά ιδεολογήματα της αναγκαστικής αγελαίας συνύπαρξης μας…
Έτσι οι θάνατοι που θα αντικρίσουν τα μάτια της μνήμης μας, μπορεί να γίνουν μια καλή μαγιά για την μετατροπή του όξους της γεύσης μας σε μέλι και αργά- αργά να αρχίσει ο τουρίστας μέσα μας να παρατηρεί τη ζωή που ποτέ δεν κατάλαβε γύρω του.
Κάποια στιγμή θα μάθουμε να ξεκινάμε το λόγο μας κοιτώντας ευθεία στα μάτια του άλλου, χωρίς να φοβόμαστε ότι απειλείται ο κρυφός ωφελιμισμός της ιδιωτείας μας.
Ακούω συχνά αυτόκλητους δασκάλους της ζωής, να αναπαράγουν χωρίς αιδώ τις υποτιθέμενες γνώσεις τους και τότε θυμάμαι πως η αξία μας δεν βρίσκεται στο «τι» λέμε, αλλά στο «πως» ζούμε τις απλές καθημερινές μας τουριστικές περιηγήσεις … Ναι είμαστε όλοι τουρίστες των εμπειριών μας, μια και κάποια στιγμή θα αναχωρήσουμε από αυτές… όσο και να νομίζουμε ανόητα πως το ταξίδι είναι παντοτινό…
Τις γιορτινές μέρες του Δεκέμβρη, τα συναισθήματα των ανθρώπων έχουν λόγους να κάνουν γρήγορες βόλτες στην «αυλή» του θυμικού κάθε ενός μας. Έτσι περνάμε από λυπημένα τοπία και σταματάμε κάποιες άλλες στιγμές σε χαρούμενες εικόνες.
Σαν ήμασταν παιδιά, χρειάζονταν να πάμε κοντά και εστιάζοντας στη μνήμη ξαναζούσαμε την κάθε εικόνα της σκέψης μας και έτσι η ταύτιση με τις λύπες ή τις χαρές ήταν έντονη.
Μεγαλώνοντας, κάποιοι μάθαμε να σέρνουμε το βλέμμα της σκέψης ατάραχοι και να παρατηρούμε κατά τις γιορτινές μέρες τα πεπραγμένα του σημειολογικού ετήσιου κύκλου. Αυτό που συνηθίζω να λειτουργώ, σε ότι είμαι ικανός να εντοπίσω από την ετήσια παρατήρηση των αναπνοών μου, είναι ότι αποφεύγω να κάνω την λύπη μου κλαυθμό και την χαρά μου πανηγύρι… Βέβαια μπορεί -σκέφτομαι ως αντίλογο- να είναι καλύτερη η ζωή των Ρομά που βιώνεται στα ήθη τους με ακραίο τρόπο απέναντι από το δικό μου μοντέλο …ποιος ξέρει.
Τούτες τις μέρες λοιπόν, έχουμε γύρω μας πιο έντονες τις διαθέσεις των ανθρώπων για αναπόληση, που με σχετική ευκολία ανασύρουν μνήμες της ζωής τους έχοντας διάθεση να τις κοινωνήσουν.
Κάποτε βρέθηκα κατά την περιπλάνηση μου σε αδιέξοδα της ζωής, σε ένα περιβάλλον που η φιλοσοφία του όριζε το Παρόν ως την μοναδική αλήθεια της ζωής μας. Έτσι, το παρελθόν αποτελούσε για την αντίληψη αυτή μια επιζήμια εικόνα μια και η αναπόληση σε κάτι που δεν υπάρχει -υποστήριζε-είναι λάθος. Τελικά, μήπως κάνουμε όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στο διάβα των αιώνων θεωρίες που είναι πιο κοντά στα ζωώδη ένστικτα μας, νομίζοντας ότι προχωρά η εξελικτικότητα του είδους;
Δεν περίμενα ούτε περιμένω να πάρω απάντηση για τα ερωτήματα μου, μια που η αξία τους (για τον καθένα μας) βρίσκεται στην σύνθεση αυτών και όχι στην ερμηνεία τους. Ότι δηλαδή και να απαντήσουμε σε κάθε ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης…
Σκέφτομαι μιλώντας προς τον εαυτό μου, -πως- αφού στο τέλος θα είσαι «λάθος», γιατί να στενοχωριέσαι για την αντίθεση των μονομάχων στο Κολοσσαίο των αναγκών της ζωής μας;
Όταν έχω ένα καλούδι στο «πιάτο» της ζωής μου, κάποιος άλλος θα στερηθεί αυτό ή τις παράπλευρες ωφέλειες του… Αυτό ισχύει στους νόμους της φύσης, εκτός από τον γνωστό Παράδεισο που τα βουνά πιλάφια και οι παρθένες για τον ταλαίπωρο αρσενικό είναι ατέλειωτα. Δηλαδή φέρνοντας το στα καθ’ ημάς, κατά μία έννοια, οι ευχές για Ευτυχία και πρόοδο σε όλο τον κόσμο, είναι μια υποκριτική μαλακία που βολεύει την μη συμμετοχή μας στην ευθύνη της γνώσης.
Για τον κάθε ένα από εμάς, υπάρχουν και διαφορετικά ζητήματα -ως σενάρια- που αυλακώνουν τις προσωπικές μας ελλείψεις. Κάποιους τους τρώει η μοναξιά απέναντι σε μια φανταστική ερωτική ευδαιμονία που έχουν πλάσει από την εποχή των παιδικών τους παραμυθιών έστω και αν μοιράζονται κοινό κρεβάτι. Υπάρχουν άλλοι που ψάχνουν απαντήσεις για τις απώλειες της ζωής τους, φοβούμενοι ότι θα τις επαναλάβουν και έτσι μένουν σαν σαστισμένοι τουρίστες σε αγορές της ζωής που δεν γνωρίζουν. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν πολλά μικρά σενάρια προσωπικών ταινιών, που όμως στο σύνολο τους υπηρετούν την ίδια τέχνη κάτω από την αιγίδα ενός Φεστιβάλ που μας φιλοξενεί με θεματικό τίτλο «Θέλω να ζήσω».
Εδώ θα κάνω μια μικρή διακοπή στον ειρμό της σκέψης, για να πω ότι κάθε φορά που βάζω τα δάκτυλα να χτυπήσουν πέντε αράδες σε τούτες τις λευκές σελίδες, πίσω στο το μυαλό μου έχω μια συγκεκριμένη απορία που αποτελεί και το προσωπικό μου ερώτημα. Όποιος γράφει μια άποψη θεωρώντας ότι «γνωρίζει», είναι απλά ανόητος μια και ποτέ δεν σταματά η γνώση να εξελίσσεται κατά την έκφραση της όταν μοιράζεται με τους άλλους.
Αποκαλύπτοντας λοιπόν -για πρώτη φορά- το δεύτερο κείμενο που είναι και το ερώτημα αυτής της γραφής, θα σκιαγραφήσω την αμφιβολία που έχω.
- Αξίζει να ζούμε μέσα από το ήθος και τις απόψεις της προσωπικής μας συγκρότησης, όταν δεν αποδίδουν ευζωία σε εμάς ; Αλλάζουμε τα δομικά μας στοιχεία υπηρετώντας το στόχο του ποθούμενου μας, ή επιμένουμε σε αξίες έστω και αν ζούμε θανάτους στους οποίους έχουμε μερτικό ευθύνης;
Αν έπεσε βαρύ το ερώτημα, και χάθηκες αναγνώστη μου στην απροσδιοριστία του, είναι έτσι διατυπωμένο εν πρώτοις για να κολλάει σε κάθε ενός το σενάριο που τσούζει. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί αξίζει να κοινωνούμε το μέλι της σκέψης μας και όχι την κλειδαρότρυπα της προσωπικής μας πορείας μέχρι να το αποκτήσουμε.
Γυρνώντας στην αρχική εικόνα με την αυλή των συναισθημάτων που παράγονται στις γιορτινές μέρες, ποια μπορεί να είναι η ατομική επεξεργασία στο νου με στόχο να κατανοήσουμε την διαδρομή μας και τις συνέπειες της; Συνέπειες έχουμε όλοι βέβαια, ακόμη και αυτοί που κρύβονται για να μην συναντήσουν τη ζωή…
Πιο συγκεκριμένα, θέτω ένα δεύτερο ερώτημα που νομίζω ότι δεν είναι εύκολη η απάντηση του.
- Αν δεν βγαίνει επιτυχία στα ποθούμενα της ζωής μας μέσα από την συγκρότηση (ερμηνεία) που δίνουμε στη ζωή και σαφώς στο περιβάλλον μας, αλλάζουμε ή συνεχίζουμε κρατώντας τις αξίες μας;
Πόσο σημαντικές είναι οι Αξίες;
Πόσο σημαντική είναι η ικανοποίηση του ποθούμενου;
Τελικά, η πληρότητα βγαίνει μέσα από τις περιπλανήσεις σε άλυτα προβλήματα ή βρίσκεται στο ρέψιμο της τροφής που πετύχαμε πουλώντας τα πάντα για την απόκτηση της;
Εδώ κολλάει η σκέψη που διατυπώθηκε πιο πριν και έλεγε πως ότι και να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα, θα είναι λάθος για την διαφορετική αποδεικτική ωφελιμιστική εκδοχή μιας άλλης σκέψης.
Αυτό που ενδιαφέρει όμως, είναι το συναίσθημα μας σαν παρατηρούμε τους θανάτους που συμμετέχουμε. Όταν γίνει αυτή η αίσθηση γνώση με μια έκφραση ήρεμης χαρμολύπης στα χείλια μας, νομίζω ότι αυτό είναι καλόν… Το αντίθετο ως θέση, για να με πείσει -σκέφτομαι- θα πρέπει να έχει μέσα του την διαλεκτική της Θείας κοινωνίας, και όχι την εύκολη αποδεικτική ιδιωτεία του «ατομικά αισθάνομαι»…
Πόσες δολοφονίες έχουμε διαπράξει στη ζωή μας;
Θα έλεγα ότι με ένα μαγικό τρόπο πρέπει να είναι ακριβώς ίσες με αυτές τις φορές που μας έχουν σκοτώσει οι καλές προθέσεις των άλλων.
Όταν βγούμε λοιπόν να κάνουμε βόλτα κατά τις γιορτές στην αυλή των συναισθημάτων μας, καλό είναι να έχουμε την γνώση ότι είμαστε «πάτσι» μεταξύ μας οι δολοφόνοι και τα θύματα (μέσα μας), μια και αυτός είναι ο νόμος της ανάγκης που κρύβεται πίσω από υποκριτικά ιδεολογήματα της αναγκαστικής αγελαίας συνύπαρξης μας…
Έτσι οι θάνατοι που θα αντικρίσουν τα μάτια της μνήμης μας, μπορεί να γίνουν μια καλή μαγιά για την μετατροπή του όξους της γεύσης μας σε μέλι και αργά- αργά να αρχίσει ο τουρίστας μέσα μας να παρατηρεί τη ζωή που ποτέ δεν κατάλαβε γύρω του.
Κάποια στιγμή θα μάθουμε να ξεκινάμε το λόγο μας κοιτώντας ευθεία στα μάτια του άλλου, χωρίς να φοβόμαστε ότι απειλείται ο κρυφός ωφελιμισμός της ιδιωτείας μας.
Ακούω συχνά αυτόκλητους δασκάλους της ζωής, να αναπαράγουν χωρίς αιδώ τις υποτιθέμενες γνώσεις τους και τότε θυμάμαι πως η αξία μας δεν βρίσκεται στο «τι» λέμε, αλλά στο «πως» ζούμε τις απλές καθημερινές μας τουριστικές περιηγήσεις … Ναι είμαστε όλοι τουρίστες των εμπειριών μας, μια και κάποια στιγμή θα αναχωρήσουμε από αυτές… όσο και να νομίζουμε ανόητα πως το ταξίδι είναι παντοτινό…
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ ανώνυμε αναγνώστη για την καλημέρα, ανταποδίδω στην μονολεκτική διάθεση επικοινωνίας σου με μια καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή