.
Με ρώτησε μια φίλη αν σκέφτομαι και δημιουργώ όταν «είμαι» ή σαν «δεν είμαι» τακτοποιημένος στη σκέψη μου άρα και ικανοποιημένος από τη ζωή μου.
Απάντησα με μια εκφραστική μαλακία που μου επέτρεπε την διαφυγή της ουσιαστικής απάντησης, γιατί έτσι και αλλιώς θέλει το χρόνο της κάθε σκέψη για να κατασταλάξει μέσα μας ώστε να έχουμε σαφή και ουσιαστική απάντηση.
Όταν μας ρωτούν βάζοντας κάποιοι διλήμματα, εύκολα απαντούμε χωρίς ατομική βάσανο και αν οι απαντήσεις μας φτιάχνουν την εικόνα μας στα μάτια των άλλων,επιλέγουμε αυτές τις απαντητικές εκδοχές ως ταυτότητα της σκέψης μας που την ονομάζουμε συνέπεια.
Οι άνθρωποι έχω διαπιστώσει ότι αποφεύγουμε την διερεύνηση των αφηρημένων εννοιών στη σκέψη μας και τις «καταπίνουμε» ως δεδομένες με την πρώτη ερμηνεία, φτιάχνοντας με αυτό τον τρόπο τις ατομικές μας απόψεις άρα και… θεωρίες. Το ίδιο αρέσκομαι κατά περιπτώσεις να κάνω και εγώ, όμως κάποιες φορές θεωρώ ότι μπορεί να μην είναι και έτσι... και τότε αρχίζουν τα δύσκολα.
Τι σημαίνει λοιπόν ότι είμαι τακτοποιημένος με την σκέψη μου και συνεπώς ικανοποιημένος με τη ζωή μου;
Η "τακτοποίηση" σε ένα χώρο έχει σχέση με το μέγεθος που τον ορίζουμε και η ικανοποίηση ως πληρότητα σχετίζεται με τον χώρο που δέχεται το όποιο πλήρωμα του προσφέρουμε.
Άρα… ο καθένας πληρούται ανάλογα με τον χώρο των ερωτημάτων της κούτρας του και τις ατομικές του επιδιώξεις. Έτσι μπορεί να νιώθει λίγο, περισσότερο ή πλήρως ικανοποιημένος, ή και το αντίθετο ως λίγο, περισσότερο ή πλήρως ανικανοποίητος.
Η ικανοποίηση έχουμε μάθει πως ταυτίζεται με την ευτυχία και την ατομική μας ολοκλήρωση… είναι όμως έτσι;
Μήπως χρησιμοποιούμε έννοιες όπως η «ατομική ολοκλήρωση» που δεν έχουν υπόσταση, αλλά υποκειμενική ωφελιμιστική μέτρηση με ανόητο τρόπο;
Η σχέση μας με αυτή την έννοια σε επίπεδο Φύσης (δηλαδή του κόσμου που ερμηνεύουμε με τις αισθήσεις μας) είναι ταιριαστό ως παράδειγμα με τα αγγούρια στο τελάρο, που ψάχνουν την ατομική τους τελείωση μέσα από την επιτυχία της οικονομοτεχνικής μελέτης του μαγαζάτορα. Όντως συμμετέχουν ως εκδοχή προϊόντων ύλης στην μελέτη, αλλά απέχει μακράν η ιδιοσυστασία της ύπαρξης τους από αισθητήρια που δεν διαθέτουν επάνω σε ακατανόητες έννοιες.
Για να μη γράφω όμως πολλά, μια και βαριέμαι τις σκέψεις που έχουν πάντα μέσα τους μια αυτιστική ερμηνεία της ζωής, θα περάσω στο επόμενο συναφές με την προβληματική της σκέψης ερώτημα που μου έκανε η ίδια φίλη στην συνομιλία εκείνη.
- Πως νομίζεις ότι θα γίνεις ευτυχισμένος;
Για να της απαντήσω:
- Όταν μου έρθουν βολικά τα πράγματα και θα ικανοποιήσω τα ωφελιμιστικά ζωτικά ψεύδη στη ζωή μου.
Θα μπορούσα να αξιωθώ αιτιάσεων κατά την απάντηση που έχουν μέσα τους ουμανιστικές παπαριές και συναφή στοιχεία μεγαλοστομιών που κατά κόρον χρησιμοποιούνται, αλλά διάλεξα να είμαι πιο συγκεκριμένος.
Σαν μπορέσουμε να μιλήσουμε με την ουσία των ελλείψεων μας οι άνθρωποι ίσως τότε κατορθώσουμε να αφαιρέσουμε από μέσα μας τις υποχθόνιες διαδρομές τους, που φτιάχνουν θεωρίες, ομάδες, αντιλήψεις και στάσεις ζωής, για τις οποίες αν και κομπάζουμε πως έχουν υψηλούς στόχους στην ουσία διατρέχουν μια και μόνη διαδρομή που προσδιορίζεται από την κατάποση μέχρι τις γνωστές απεκκρίσεις μας.
Πάμε τώρα να βάλουμε σπουδαία νοήματα που τα δεχόμαστε αμάσητα ή αν θέλετε φοβικά απέναντι στο μήπως αποκαλυφθεί η ωφελιμιστική και απλή διαδρομή των αναγκών μας :
Αγάπη, Δικαιοσύνη, Ευνομία, Αλληλεγγύη, Πίστη, Ανθρωπισμός… και πολλά άλλα.
Δύσκολη η προσέγγιση αν δεν αναμασήσουμε νεκρά τσιτάτα που μας διαστρωματώνουν ως σπουδαίους μιλώντας γενικά μέσα από θεωρίες και φυσικά μακριά από τις δικές μας ανάγκες και τις ύπουλες διαδρομές τους.
Μεταξύ μας μην το κάνει κανένας εδώ που γράφουμε, γιατί η γραφή τούτη δεν είναι εξομολογητήριο μέσω πίστεων. Ο καθείς για τον εαυτό του, αν και όσο και μπορεί. Δεν γινόμαστε σπουδαιότεροι όταν ομολογούμε με λυγμούς τις ατομικές μας διαπιστώσεις, αλλά όταν χωρίς συναίσθημα (δηλαδή την λαθεμένη έννοια της μετάνοιας) γινόμαστε παρατηρητές (συνήθως μικροί) των ωφελιμιστικών σκέψεων της ζωής μας. Όσο πιο χαμηλά βρίσκεται η εποπτεία μας στη ζωή, τόσο περισσότερο κραυγαλέο είναι το συναίσθημα μας που φτάνει από θυμούς μέχρι δακρύβρεχτες εξομολογήσεις.
Προσωπικώς δυσκολεύομαι να έχω σαφείς ερμηνείες σε αφηρημένες έννοιες, γιατί πετάω στο καλάθι με τα άχρηστα τους τίτλους που με βαραίνουν σε κάθε γιορτή μύησης της ζωής μου.
Η ευκολία της βλακείας στη ζωή ξεκινά πάντα από την ατομικώς βεβαιωμένη μέσα μας γνώση.
Υ.Γ
Την φωτογραφία την βρήκα από ένα ηλεκτρονικό χώρο (ΕΔΩ) που δεν ξέρω τι αναφέρει γιατί απλώς δεν διάβασα το κείμενο επειδή ανέφερε ως τίτλο το "Παρόν" ως κλειδί για την Ευτυχία. Προσωπικά όπου βλέπω λύσεις σε τέτοια ζητήματα, αποφεύγω να περνάω την πόρτα των αγορητών, γιατί ξέρω ότι μιλούν για την ωφελιμιστική ευταξία του δικού τους σπιτιού που πάνε να την "φορέσουν" με το αζημίωτο και στο δικό μου καλυβάκι... που είναι σε άλλο μέρος και δεν έχει τις ίδιες ανάγκες λειτουργίας.
Με ρώτησε μια φίλη αν σκέφτομαι και δημιουργώ όταν «είμαι» ή σαν «δεν είμαι» τακτοποιημένος στη σκέψη μου άρα και ικανοποιημένος από τη ζωή μου.
Απάντησα με μια εκφραστική μαλακία που μου επέτρεπε την διαφυγή της ουσιαστικής απάντησης, γιατί έτσι και αλλιώς θέλει το χρόνο της κάθε σκέψη για να κατασταλάξει μέσα μας ώστε να έχουμε σαφή και ουσιαστική απάντηση.
Όταν μας ρωτούν βάζοντας κάποιοι διλήμματα, εύκολα απαντούμε χωρίς ατομική βάσανο και αν οι απαντήσεις μας φτιάχνουν την εικόνα μας στα μάτια των άλλων,επιλέγουμε αυτές τις απαντητικές εκδοχές ως ταυτότητα της σκέψης μας που την ονομάζουμε συνέπεια.
Οι άνθρωποι έχω διαπιστώσει ότι αποφεύγουμε την διερεύνηση των αφηρημένων εννοιών στη σκέψη μας και τις «καταπίνουμε» ως δεδομένες με την πρώτη ερμηνεία, φτιάχνοντας με αυτό τον τρόπο τις ατομικές μας απόψεις άρα και… θεωρίες. Το ίδιο αρέσκομαι κατά περιπτώσεις να κάνω και εγώ, όμως κάποιες φορές θεωρώ ότι μπορεί να μην είναι και έτσι... και τότε αρχίζουν τα δύσκολα.
Τι σημαίνει λοιπόν ότι είμαι τακτοποιημένος με την σκέψη μου και συνεπώς ικανοποιημένος με τη ζωή μου;
Η "τακτοποίηση" σε ένα χώρο έχει σχέση με το μέγεθος που τον ορίζουμε και η ικανοποίηση ως πληρότητα σχετίζεται με τον χώρο που δέχεται το όποιο πλήρωμα του προσφέρουμε.
Άρα… ο καθένας πληρούται ανάλογα με τον χώρο των ερωτημάτων της κούτρας του και τις ατομικές του επιδιώξεις. Έτσι μπορεί να νιώθει λίγο, περισσότερο ή πλήρως ικανοποιημένος, ή και το αντίθετο ως λίγο, περισσότερο ή πλήρως ανικανοποίητος.
Η ικανοποίηση έχουμε μάθει πως ταυτίζεται με την ευτυχία και την ατομική μας ολοκλήρωση… είναι όμως έτσι;
Μήπως χρησιμοποιούμε έννοιες όπως η «ατομική ολοκλήρωση» που δεν έχουν υπόσταση, αλλά υποκειμενική ωφελιμιστική μέτρηση με ανόητο τρόπο;
Η σχέση μας με αυτή την έννοια σε επίπεδο Φύσης (δηλαδή του κόσμου που ερμηνεύουμε με τις αισθήσεις μας) είναι ταιριαστό ως παράδειγμα με τα αγγούρια στο τελάρο, που ψάχνουν την ατομική τους τελείωση μέσα από την επιτυχία της οικονομοτεχνικής μελέτης του μαγαζάτορα. Όντως συμμετέχουν ως εκδοχή προϊόντων ύλης στην μελέτη, αλλά απέχει μακράν η ιδιοσυστασία της ύπαρξης τους από αισθητήρια που δεν διαθέτουν επάνω σε ακατανόητες έννοιες.
Για να μη γράφω όμως πολλά, μια και βαριέμαι τις σκέψεις που έχουν πάντα μέσα τους μια αυτιστική ερμηνεία της ζωής, θα περάσω στο επόμενο συναφές με την προβληματική της σκέψης ερώτημα που μου έκανε η ίδια φίλη στην συνομιλία εκείνη.
- Πως νομίζεις ότι θα γίνεις ευτυχισμένος;
Για να της απαντήσω:
- Όταν μου έρθουν βολικά τα πράγματα και θα ικανοποιήσω τα ωφελιμιστικά ζωτικά ψεύδη στη ζωή μου.
Θα μπορούσα να αξιωθώ αιτιάσεων κατά την απάντηση που έχουν μέσα τους ουμανιστικές παπαριές και συναφή στοιχεία μεγαλοστομιών που κατά κόρον χρησιμοποιούνται, αλλά διάλεξα να είμαι πιο συγκεκριμένος.
Σαν μπορέσουμε να μιλήσουμε με την ουσία των ελλείψεων μας οι άνθρωποι ίσως τότε κατορθώσουμε να αφαιρέσουμε από μέσα μας τις υποχθόνιες διαδρομές τους, που φτιάχνουν θεωρίες, ομάδες, αντιλήψεις και στάσεις ζωής, για τις οποίες αν και κομπάζουμε πως έχουν υψηλούς στόχους στην ουσία διατρέχουν μια και μόνη διαδρομή που προσδιορίζεται από την κατάποση μέχρι τις γνωστές απεκκρίσεις μας.
Πάμε τώρα να βάλουμε σπουδαία νοήματα που τα δεχόμαστε αμάσητα ή αν θέλετε φοβικά απέναντι στο μήπως αποκαλυφθεί η ωφελιμιστική και απλή διαδρομή των αναγκών μας :
Αγάπη, Δικαιοσύνη, Ευνομία, Αλληλεγγύη, Πίστη, Ανθρωπισμός… και πολλά άλλα.
Δύσκολη η προσέγγιση αν δεν αναμασήσουμε νεκρά τσιτάτα που μας διαστρωματώνουν ως σπουδαίους μιλώντας γενικά μέσα από θεωρίες και φυσικά μακριά από τις δικές μας ανάγκες και τις ύπουλες διαδρομές τους.
Μεταξύ μας μην το κάνει κανένας εδώ που γράφουμε, γιατί η γραφή τούτη δεν είναι εξομολογητήριο μέσω πίστεων. Ο καθείς για τον εαυτό του, αν και όσο και μπορεί. Δεν γινόμαστε σπουδαιότεροι όταν ομολογούμε με λυγμούς τις ατομικές μας διαπιστώσεις, αλλά όταν χωρίς συναίσθημα (δηλαδή την λαθεμένη έννοια της μετάνοιας) γινόμαστε παρατηρητές (συνήθως μικροί) των ωφελιμιστικών σκέψεων της ζωής μας. Όσο πιο χαμηλά βρίσκεται η εποπτεία μας στη ζωή, τόσο περισσότερο κραυγαλέο είναι το συναίσθημα μας που φτάνει από θυμούς μέχρι δακρύβρεχτες εξομολογήσεις.
Προσωπικώς δυσκολεύομαι να έχω σαφείς ερμηνείες σε αφηρημένες έννοιες, γιατί πετάω στο καλάθι με τα άχρηστα τους τίτλους που με βαραίνουν σε κάθε γιορτή μύησης της ζωής μου.
Η ευκολία της βλακείας στη ζωή ξεκινά πάντα από την ατομικώς βεβαιωμένη μέσα μας γνώση.
Υ.Γ
Την φωτογραφία την βρήκα από ένα ηλεκτρονικό χώρο (ΕΔΩ) που δεν ξέρω τι αναφέρει γιατί απλώς δεν διάβασα το κείμενο επειδή ανέφερε ως τίτλο το "Παρόν" ως κλειδί για την Ευτυχία. Προσωπικά όπου βλέπω λύσεις σε τέτοια ζητήματα, αποφεύγω να περνάω την πόρτα των αγορητών, γιατί ξέρω ότι μιλούν για την ωφελιμιστική ευταξία του δικού τους σπιτιού που πάνε να την "φορέσουν" με το αζημίωτο και στο δικό μου καλυβάκι... που είναι σε άλλο μέρος και δεν έχει τις ίδιες ανάγκες λειτουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου