.
Η πρώτη επικοινωνία ουσίας των ανθρώπων ίσως ήταν το πλησίασμα των ακριβών μας δακτύλων στο κέντρο ηδονής και επιβίωσης, δηλαδή το στόμα, σαν έκαναν την πρώτη μίμηση του κινδύνου που τους ένωνε.
Μιλώ για τον συριστικό ήχο των τεράστιων ερπετών που έφτασε ως τις μέρες μας ατόφιο σημαίνοντας σιωπή.
Μαζί με την σιωπή συνταίριαξε την ύπαρξη του και ο φόβος στα μάτια μας.
Αυτόν κουβαλούμε ακόμη και σήμερα στο «προϊστορικό τοπίο» της εξέλιξης μας.
Η ζωή μας είναι μια ισορροπία πάνω στο λεπίδι της ανάγκης που κρατά δυο άκρες σχοινιών. Το ένα σχοινί μας τραβά στη ζωή και το άλλο στο θάνατο. Αυτή η διαρκής ταλάντευση είναι το δικό μας δικαίωμα μέσα από την βούληση να υπάρχουμε.
Έχουμε όμως και άλλες κατευθύνσεις που δεν έχουν σχέση με το δικό μας καλό ή κακό στην προσπάθεια να μείνουμε όσο πιο πολύ μπορούμε ισορροπιστές στη ζωή μας. Η μια κατεύθυνση είναι το χάος κάτω από μας που μπορεί να το ονομάσουμε και «γνώση» ενώ το επίσης χάος πάνω από το κεφάλι μας θα το λέγαμε «αδύνατη γνώση».
Ανάμεσα λοιπόν στα όρια μας όντας γνώστες και ανίδεοι καλούμαστε να επιλέγουμε την ισορροπία μεταξύ της ζωής και του θανάτου χωρίς να ξέρουμε το κεντρικό «γιατί» της σκηνοθεσίας των Νόμων που υπηρετούμε.
Οι πρόγονοι μας θα έλεγαν ότι είμαστε εν τη γενέσει μας τραγικά όντα, αν και εμείς νομίζουμε σήμερα ότι εποπτεύουμε την αδυναμία μας.
Στο λεπίδι επάνω ανεβήκαμε ως άνθρωποι σαν θελήσαμε να ξεφύγουμε από τον φόβο του συριστικού ήχου και να γίνουμε νικητές της «ανάγκης» μας. Ο λυρικός ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος μας είπε πως «Ανάγκα και θεοί πείθονται» και δεν είχε άδικο, μια που το ολιστικό γεγονός που περιλαμβάνει την ζωή και το θάνατο, κλείνει μέσα του ακόμη και την "δύναμη" των θεών μας.
Αρωγός της ανάγκης λοιπόν είναι η Νόηση και η αέναος προσπάθεια μας να αντικαταστήσουμε το φόβο μας με αυτήν.
Πέρασε καιρός από τότε που πρώτο-ακούστηκε στο "σσσ" και οι άνθρωποι αλλάξαμε πολλούς χυμούς έρωτα μα ζήσαμε και πολλά πένθη στις προσωπικές μας απώλειες, έχοντας προσήλωση πάντα στην ανάγκη του παρόντος μας με βοηθό την λησμοσύνη της ιστορίας μας.
Έμεινε όμως κάτι που ακόμη και σήμερα ο κάθε ένας μας οφείλει να ξεπεράσει τον χαρακτηριστικό ήχο του «σσς» μέσα στα κύτταρα του και να μάθει πως σκέφτεται το βλέμμα αυτών που τον απειλούν.
Σαν μάθουμε τη σκέψη «ανάγκης» του άλλου παύει να μας απειλεί και μαζί του κατορθώνουμε αυτή την ισορροπία μας πάνω στο λεπίδι για όσο διάστημα αντέχει η βούληση μας να μένει ακούραστη.
Τα προϊστορικά όντα εξελίχθηκαν σε πουλιά και εμείς γίναμε πιο μαλακοί και άτριχοι στα μέλη του σώματος μας.
Η ανάγκη όμως παρέμεινε ίδια και η προσωπική μας μαθητεία να μετασχηματίσουμε τον φόβο σε γνώση δεν άλλαξε καθόλου.
Κάτι μέσα μας "φωνάζει" να εξερευνήσουμε το πάνω και το κάτω καθώς και το μπροστά και πίσω από το σημείο ισορροπίας που έχουμε επάνω στο λεπίδι της ανάγκης μας, ενώ κρατούμε με κόπο τις δύο άκρες μας προς ζωή και θάνατο.
Όλες οι εξερευνήσεις μας είναι νοητές και δεν πάμε πουθενά στη ζωή μας παρά μόνο γνωρίζουμε, μαθαίνουμε, βιώνουμε και υπηρετούμε την χαρμολύπη πάντα από το ίδιο σημείο. Κανένας δεν έφυγε από το σταθερό σημείο της ισορροπίας του, απλώς εξέλιξε την επεξεργασία των πληροφοριών της Νόησης του.
Μα δεν είμαστε σίγουροι αν και ο κόσμος είναι τίποτε περισσότερο από ένα σημείο…αν ψάξουμε τα λόγια των ξεχασμένων φιλοσόφων όπως του Παρμενίδη.
Εμάς όμως "κυτταρικά" δεν μας ενδιαφέρουν τα διανοήματα, αλλά το βίωμα της δικής μας γνωριμίας με τον φόβο των συριστικών ήχων.
Ευκαιρία είναι λοιπόν να ακούσουμε μουσικά θέματα από την ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» του 1992, που τα αγαπώ πολύ και ας φανταστούμε ότι είμαστε απόγονοι των ιπτάμενων δεινοσαύρων -ως αετοί- στον αέρα με το ψυχρό και αποφασισμένο μάτι να ζήσουμε επιβιώνοντας στο τοπίο που μας δόθηκε, χωρίς να έχουμε τρόπο να το γνωρίσουμε έξω από την ανάγκη μας.
Ο λόγος που μου αρέσει η μουσική του έργου είναι γιατί χωρίς να κρύβει την πολεμική της πρωτόλειας πραγματικότητας μέσα από την επανάληψη των μελωδιών της βίας, ενυπάρχει μέσα του μουσικά μια αγωνιώδης προσπάθεια ατομικής εξέλιξης προς το πέταγμα της σκέψης μας. Κάπως έτσι κατορθώνουμε να αισθανθούμε μέσα από το μουσικό άκουσμα, την ώρα που φαίνονται όλα να επαναλαμβάνονται απειλητικά για μας τη θέα από ψηλά, αλλάζοντας το γνωστικό μας επίπεδο.
Ποτέ δεν θα φύγουμε από την προσωπική μας ανάγκη και πάντα θα είμαστε μέρος ενός «Όλου» που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Όμως η Νόηση μας σαν πλησιάσει δρόμους εξερεύνησης πέρα από τα δύο σπουδαία σχοινιά που μας κρατούν σε ισορροπία πάνω στο λεπίδι θα γεμίσουν χαρά το σπουδαιότερο όργανο συν-ύπαρξης που καταλήγει στα χείλη μας.
Ας πούμε ότι είναι μια εκδοχή τα όσα έγραψα, για να ακούσουμε αυτό το έργο διαφορετικά, ανακαλύπτοντας μια άλλη γλώσσα που παρόμοιες της έχει η φύση γύρω μας και σαφώς τις αγνοούμε.
Η ζωή δεν είναι ανθρωποκεντρική και όποιος την βλέπει έτσι διαπράττει την προσωπική του Ύβρη.
Όταν λευτερωθούμε από την αλαζονεία να ορίζουμε ως κέντρο του σύμπαντος τις ανάγκες μας, τότε θα νιώσουμε καλύτερα τον Έρωτα που δεν τον λειτουργούμε ως κτήτορες αλλά ως διαβάτες θα τον λιτανεύουμε ευλαβικά στους περαστικούς Διονυσιασμούς της ζωής μας.
Καλή ακρόαση αν δεν έχετε άλλη αξιοσέβαστη γνώμη που να λέει :
«Αι στο διάβολο και εσύ με τις αναλύσεις σου»
Η πρώτη επικοινωνία ουσίας των ανθρώπων ίσως ήταν το πλησίασμα των ακριβών μας δακτύλων στο κέντρο ηδονής και επιβίωσης, δηλαδή το στόμα, σαν έκαναν την πρώτη μίμηση του κινδύνου που τους ένωνε.
Μιλώ για τον συριστικό ήχο των τεράστιων ερπετών που έφτασε ως τις μέρες μας ατόφιο σημαίνοντας σιωπή.
Μαζί με την σιωπή συνταίριαξε την ύπαρξη του και ο φόβος στα μάτια μας.
Αυτόν κουβαλούμε ακόμη και σήμερα στο «προϊστορικό τοπίο» της εξέλιξης μας.
Η ζωή μας είναι μια ισορροπία πάνω στο λεπίδι της ανάγκης που κρατά δυο άκρες σχοινιών. Το ένα σχοινί μας τραβά στη ζωή και το άλλο στο θάνατο. Αυτή η διαρκής ταλάντευση είναι το δικό μας δικαίωμα μέσα από την βούληση να υπάρχουμε.
Έχουμε όμως και άλλες κατευθύνσεις που δεν έχουν σχέση με το δικό μας καλό ή κακό στην προσπάθεια να μείνουμε όσο πιο πολύ μπορούμε ισορροπιστές στη ζωή μας. Η μια κατεύθυνση είναι το χάος κάτω από μας που μπορεί να το ονομάσουμε και «γνώση» ενώ το επίσης χάος πάνω από το κεφάλι μας θα το λέγαμε «αδύνατη γνώση».
Ανάμεσα λοιπόν στα όρια μας όντας γνώστες και ανίδεοι καλούμαστε να επιλέγουμε την ισορροπία μεταξύ της ζωής και του θανάτου χωρίς να ξέρουμε το κεντρικό «γιατί» της σκηνοθεσίας των Νόμων που υπηρετούμε.
Οι πρόγονοι μας θα έλεγαν ότι είμαστε εν τη γενέσει μας τραγικά όντα, αν και εμείς νομίζουμε σήμερα ότι εποπτεύουμε την αδυναμία μας.
Στο λεπίδι επάνω ανεβήκαμε ως άνθρωποι σαν θελήσαμε να ξεφύγουμε από τον φόβο του συριστικού ήχου και να γίνουμε νικητές της «ανάγκης» μας. Ο λυρικός ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος μας είπε πως «Ανάγκα και θεοί πείθονται» και δεν είχε άδικο, μια που το ολιστικό γεγονός που περιλαμβάνει την ζωή και το θάνατο, κλείνει μέσα του ακόμη και την "δύναμη" των θεών μας.
Αρωγός της ανάγκης λοιπόν είναι η Νόηση και η αέναος προσπάθεια μας να αντικαταστήσουμε το φόβο μας με αυτήν.
Πέρασε καιρός από τότε που πρώτο-ακούστηκε στο "σσσ" και οι άνθρωποι αλλάξαμε πολλούς χυμούς έρωτα μα ζήσαμε και πολλά πένθη στις προσωπικές μας απώλειες, έχοντας προσήλωση πάντα στην ανάγκη του παρόντος μας με βοηθό την λησμοσύνη της ιστορίας μας.
Έμεινε όμως κάτι που ακόμη και σήμερα ο κάθε ένας μας οφείλει να ξεπεράσει τον χαρακτηριστικό ήχο του «σσς» μέσα στα κύτταρα του και να μάθει πως σκέφτεται το βλέμμα αυτών που τον απειλούν.
Σαν μάθουμε τη σκέψη «ανάγκης» του άλλου παύει να μας απειλεί και μαζί του κατορθώνουμε αυτή την ισορροπία μας πάνω στο λεπίδι για όσο διάστημα αντέχει η βούληση μας να μένει ακούραστη.
Τα προϊστορικά όντα εξελίχθηκαν σε πουλιά και εμείς γίναμε πιο μαλακοί και άτριχοι στα μέλη του σώματος μας.
Η ανάγκη όμως παρέμεινε ίδια και η προσωπική μας μαθητεία να μετασχηματίσουμε τον φόβο σε γνώση δεν άλλαξε καθόλου.
Κάτι μέσα μας "φωνάζει" να εξερευνήσουμε το πάνω και το κάτω καθώς και το μπροστά και πίσω από το σημείο ισορροπίας που έχουμε επάνω στο λεπίδι της ανάγκης μας, ενώ κρατούμε με κόπο τις δύο άκρες μας προς ζωή και θάνατο.
Όλες οι εξερευνήσεις μας είναι νοητές και δεν πάμε πουθενά στη ζωή μας παρά μόνο γνωρίζουμε, μαθαίνουμε, βιώνουμε και υπηρετούμε την χαρμολύπη πάντα από το ίδιο σημείο. Κανένας δεν έφυγε από το σταθερό σημείο της ισορροπίας του, απλώς εξέλιξε την επεξεργασία των πληροφοριών της Νόησης του.
Μα δεν είμαστε σίγουροι αν και ο κόσμος είναι τίποτε περισσότερο από ένα σημείο…αν ψάξουμε τα λόγια των ξεχασμένων φιλοσόφων όπως του Παρμενίδη.
Εμάς όμως "κυτταρικά" δεν μας ενδιαφέρουν τα διανοήματα, αλλά το βίωμα της δικής μας γνωριμίας με τον φόβο των συριστικών ήχων.
Ευκαιρία είναι λοιπόν να ακούσουμε μουσικά θέματα από την ταινία «Ο τελευταίος των Μοϊκανών» του 1992, που τα αγαπώ πολύ και ας φανταστούμε ότι είμαστε απόγονοι των ιπτάμενων δεινοσαύρων -ως αετοί- στον αέρα με το ψυχρό και αποφασισμένο μάτι να ζήσουμε επιβιώνοντας στο τοπίο που μας δόθηκε, χωρίς να έχουμε τρόπο να το γνωρίσουμε έξω από την ανάγκη μας.
Ο λόγος που μου αρέσει η μουσική του έργου είναι γιατί χωρίς να κρύβει την πολεμική της πρωτόλειας πραγματικότητας μέσα από την επανάληψη των μελωδιών της βίας, ενυπάρχει μέσα του μουσικά μια αγωνιώδης προσπάθεια ατομικής εξέλιξης προς το πέταγμα της σκέψης μας. Κάπως έτσι κατορθώνουμε να αισθανθούμε μέσα από το μουσικό άκουσμα, την ώρα που φαίνονται όλα να επαναλαμβάνονται απειλητικά για μας τη θέα από ψηλά, αλλάζοντας το γνωστικό μας επίπεδο.
Ποτέ δεν θα φύγουμε από την προσωπική μας ανάγκη και πάντα θα είμαστε μέρος ενός «Όλου» που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ. Όμως η Νόηση μας σαν πλησιάσει δρόμους εξερεύνησης πέρα από τα δύο σπουδαία σχοινιά που μας κρατούν σε ισορροπία πάνω στο λεπίδι θα γεμίσουν χαρά το σπουδαιότερο όργανο συν-ύπαρξης που καταλήγει στα χείλη μας.
Ας πούμε ότι είναι μια εκδοχή τα όσα έγραψα, για να ακούσουμε αυτό το έργο διαφορετικά, ανακαλύπτοντας μια άλλη γλώσσα που παρόμοιες της έχει η φύση γύρω μας και σαφώς τις αγνοούμε.
Η ζωή δεν είναι ανθρωποκεντρική και όποιος την βλέπει έτσι διαπράττει την προσωπική του Ύβρη.
Όταν λευτερωθούμε από την αλαζονεία να ορίζουμε ως κέντρο του σύμπαντος τις ανάγκες μας, τότε θα νιώσουμε καλύτερα τον Έρωτα που δεν τον λειτουργούμε ως κτήτορες αλλά ως διαβάτες θα τον λιτανεύουμε ευλαβικά στους περαστικούς Διονυσιασμούς της ζωής μας.
Καλή ακρόαση αν δεν έχετε άλλη αξιοσέβαστη γνώμη που να λέει :
«Αι στο διάβολο και εσύ με τις αναλύσεις σου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου