Οι άνθρωποι είμαστε συνηθισμένοι να φοράμε την τήβεννο των καλύτερων απόψεων μας και να γράφουμε ή να κοινωνούμε λεκτικά τα μικρά και μεγάλα ψέματα μας για να νιώσουμε πιο πλήρεις απέναντι στην ματαιοδοξία της άγνοιας μας.
Κάποιοι μιλούν «επιστημονικά», άλλοι από καρδιάς, μερικοί ακόμα με την λογική της πολιτικής άποψης για ότι θεωρεί ο καθείς σημαντικό στη θωριά της σκέψης του.
Μια λαϊκή αγορά κάθε λογής φυλών με διαφορετική γλώσσα, που στις πραμάτειες μας κουβαλάμε από άχρηστα σκουπίδια έως πολύτιμα πετράδια που μας εντυπωσιάζει μόνο η παραξενιά της λάμψης τους. Όλα τούτα έχουμε ανάγκη να τα πουλήσουμε σε καλή τιμή. Τα σκουπίδια της σκέψης μας τα διαλαλούμε ακριβά στην πούληση και τα πετράδια τα αφήνουμε στο παζάρι της ανάγκης μας να υποτιμηθούν από την άγνοια της χρήσης τους. Νομίζουμε ότι ο μέσος όρος της προσφοράς στο βωμό της ανάγκης, είναι μια δίκαιη πράξη. Έχουμε στο κεφάλι μας έννοιες όπως ο "μέσος όρος" ή το "φυσιολογικό" σε εκτίμηση μια και έχουν επιβιωτική ιδιότητα στον χαμελαιοντισμό της ζωής μας μέσα στο πλήθος των ομοίων μας.
Μιλάμε σε τρίτο πρόσωπο και πάντα δίπλα σε κάθε λέξη που εκστομίζει το καμαρωτό μας στόμα βάζουμε τον σπουδαίο που την πρωτοείπε για να κλέψουμε λίγο από την λάμψη του και εμείς.
Το «νιώθω» ή το «ίσως» είναι απαγορευμένες λέξεις μια και κανένας δεν μας παίρνει σοβαρά αν δεν έχουμε σαφή και κραυγαλέα την άποψη της άγνοιας μας.
Κάποτε ζήτησα σε μια παρεΐστικη συνομιλία αφού τελειώσαμε τις απόψεις των ατομικών μας θέσεων, να ξεκινήσουμε ξανά την συζήτηση αλλάζοντας θέσεις μεταξύ μας προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσουμε υποστηρίζοντας απόψεις από την μεριά του άλλου που είχαμε πριν λίγο ως αντίθετο.
Με κοίταξαν σαν εξωγήινο και μάλλον ως προβληματικό αφού έσπαγα την σύμβαση που λέει ότι «είμαι ότι σκέφτομαι και σαν αλλάξω γνώμη χάνω την προσωπικότητα μου».
Έζησα για πολλά στη ζωή μου -και ακόμη επισκέπτομαι - την βλακεία της "απόλυτης γνώσης" ως ατομική θέση, μα την αναγνωρίζω και στον περίγυρο μου που έφτιαξε τις ρυτίδες της εμπειρίας μου. Τώρα προσφέρω ένα γέλιο αμφιθυμίας σαν –δύσκολα- απαντώ δικές μου σκέψεις ή τις βεβαιότητες των γύρω μου που λειτουργούν το αιώνιο λαϊκό έργο «ο Καραγκιόζης γιατρός».
Δεν είμαι σίγουρος αν οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε ότι ακούμε ή διαβάζουμε και σαφώς δεν μπορώ να ορίσω το ελάχιστο ποσοστό όταν αυτό συμβαίνει. Τις περισσότερες φορές νομίζουμε ότι αντιλαμβανόμαστε φουσκώνοντας σαν διάνοι για την επιφανειακή κατανόηση ενός νοήματος που συναντάμε στο διάβα της ζωής μας.
Άλλωστε έχουμε πλαντάξει στα βαρύγδουπα ρητά, για τα οποία σκέφτομαι πως ανάθεμα αν κατανοούμε την ουσία της σκέψης αυτού που τα εξέφρασε.
Νιώθω ότι με ενδιαφέρει περισσότερο η μελέτη της σιωπής σαν αυτή την παύση που αποτελεί το μεσοδιάστημα στις νότες και χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε μουσική. Δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει έρωτας μεταξύ των ανθρώπων χωρίς σιωπές ανάμεσα στα αισθήματα που εναλλάσσονται. Έχει πολύ θόρυβο γύρω και μέσα μας και οφείλουμε να τον ελέγξουμε σαν θέλουμε να βγάλει μελωδία η ζωή μας.
Η μόνη αλήθεια μας νομίζω πως είναι τα «ναι» και τα «όχι» που λέμε στη ζωή που υφίσταται.
Η μεγαλύτερη φιλοσοφία ενδέχεται να είναι οι αιτιολογημένες επιλογές που λειτουργούμε μέσα από την κρίση μας. Το λάθος και το σωστό μπορεί να είναι λέξεις που τις εκστομίζει πάντα η μετριότητα του ωφελιμιστή που μας παρατηρεί. Η φύση ίσως δεν έχει ανάγκη από τέτοιες κρίσεις, μια και κάθε εκδοχή είναι μια δυνατότητα που την κάνει να βρίσκεται σε διαρκή λειτουργία.
Ένα μουτζουρωμένο ημερολόγιο σε ένα πρόχειρο χαρτί ενδέχεται να είναι η ουσία των επιλογών της ζωής μας που μας χαρακτηρίζει και μας προκαλεί κάθε στιγμή να φτιάχνουμε το τοπίο της υποκειμενικής αλήθειας μας και μέσα σε τούτο να ανοίγουμε χώρο ώστε να υπάρξουμε.
Έφτιαξα και εγώ το δικό μου για τις λίγες μέρες που έχω μπροστά μου και δεν είναι τίποτε σημαντικό μα ούτε και ασήμαντο. Ο κάθε ένας δικαιούται να φτιάχνει τα σπουδαία βήματα του «σημειωτόν» που κάνει μπροστά στο άπειρο που υφίσταται εν αγνοία του.
Έτσι λοιπόν θα γιορτάσω τα γενέθλια της μικρής μου κόρης σύντομα και θα αφιερώσω την εμπειρία μου παίζοντας τον Αίγισθο μπροστά στα ανάκτορα των Μυκηνών σε αυτήν και τα υπόλοιπα παιδιά μου.
Κανένας δεν θα δώσει σημασία σε τούτο μια και δεν θα είναι εμφανές, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει…. Κάπως έτσι είναι και οι ζωές μας που κρύβουν μέσα τους το σημαντικό σε σχέση με το ανύπαρκτο.
Αν το λέγαμε τούτο το περίεργο κράμα «αρμονία» και «μέτρο» στη ζωή μας ενδεχομένως να είχαμε καλύτερους οργασμούς σε προσωπικές δημιουργίες και ερωτικές συνυπάρξεις.
Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να παίζουμε στην λαϊκή παράσταση «ο Καραγκιόζης γιατρός» έχοντας την βεβαιότητα πως ο ωφελιμιστικός χαμελαιοντισμός είναι προσόν για την ύπαρξη του εαυτού μας.
Υ.Γ
Η αξία που δόθηκε σε αυτή την καταγραφή των σκέψεων ως στιγμή, αποδίδεται μέσα από τον τίτλο της ημερομηνίας που είναι μια απρόσωπη χρονική αναφορά, όπως δηλαδή όλη η ζωή μας, έστω και αν νομίζουμε ότι στο πέρασμα μας αφήνουμε τίτλους και σπουδαίες καταγραφές στη διαχρονία.
Είναι απογοητευτικό σαν διαπιστώσουμε ότι η σκόνη και η άσημη πρασινάδα με τα έντομα σε κάποιο διάστημα καλύπτουν ολόκληρους πολιτισμούς προσφέροντας την λήθη… έστω και αν κάποιοι περιμένουν να γυρίσουν σε μια δεύτερη ή και πολλαπλή παρουσία ζωής μέσα από τα ψεύδη των βεβαιοτήτων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου