ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ "ΤΥΧΑΙΟ"

.

Είναι φορές, που σταματά το βλέμμα μας "τυχαία" μπροστά σε κείμενα.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξει συγχρονισμός ώστε να σταματήσει και η προσοχή της σκέψης μας σε ότι προκύπτει.

Σταμάτησε λοιπόν το βλέμμα μου, σε ένα κείμενο που αφορούσε την λέξη «απόγνωση»

Σκέφτηκα … να το ανεβάσω χωρίς σχόλια.
Η πιο ουσιαστική έκφραση (φορές) κρύβεται στην αθέατη σκέψη, που αποφασίζει να αυτοαναιρεθεί ως να μην υπήρξε ποτέ…
Θα το έλεγα… ένα "δράμα" που συντελείται στην σφαίρα του αοράτου…
Έτσι αποφάσισα να δώσω «βήμα» σε αυτή την ηλεκτρονική σελίδα.
Άλλωστε υπάρχουν τόσα μοναχικά «βήματα» που είναι χαμένα στο σκοτάδι των ηλιόλουστων ημερών μας, που ένα ακόμη δεν θα ταράξει την ηρεμία στο πεζοδρόμιο της κοινής μας διαδρομής…

(Κλικ στο κείμενο για μεταφορά στην πρωτότυπη ανάρτηση)

........Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η μεγάλη αλήθεια: όσοι σκέπτονται μελαγχολούν. Η περίοπτη αυτή ρήση αυτή καταγράφηκε ήδη από την απώτερη αρχαιότητα στον “Εκκλησιαστή”, Το πολύ της σκέψεως θλίψιν φέρει δηλ. με σύγχρονη ορολογία η γνώση οδηγεί στην απόγνωση.

Οπότε, λοιπόν, η επιβίωση αποκαλύπτεται ως μία απάτη ομοιάζουσα με οικοδομή στην άμμο. Ο συνήθης βίος του ανθρώπου είναι πληκτικός και κουραστικός.
Έτσι, πολλοί άνθρωποι δεν σκέπτονται (και είναι η πλειοψηφία) αλλά ζουν με ψευδαισθήσεις.
Ξεγελούν τον εαυτό τους με την δήθεν ευμάρειά τους, τον εγωισμό τους, τη ψευδο-ευτυχία τους. Όλα θα πάνε καλά, ελπίζουν. Αλλά ο κίνδυνος είναι πάντοτε προ των πυλών· η όψη του θανάτου πίσω από το αχνό σύννεφο. Όταν εμφανισθεί, τότε στρέφονται αι εορταί ημών εις πένθος και πάσαι αι ευφροσύναι ημών εις θρήνον (Τωβίτ).

Όμως, κοινή είναι η μοίρα για αφελείς και διανοουμένους........