.
Ας δούμε τη ζωή του μικρού Γιωργάκη χωρίς να εστιάζουμε στο όνομα του και στο ποιος είναι.
Θα μπορούσε να ήταν ο Χασάν, ο Φριτς , ο Σμιθ και όποιο άλλο όνομα σας έρθει στο μυαλό.
Για να το κάνουμε περισσότερο βιωματικό, ας βάλουμε στο όνομα του Γιωργάκη, το δικό μας και να φανταστούμε ότι είμαστε εμείς στη θέση του.
Ο Γιωργάκης λοιπόν, γεννήθηκε σε μια οικογένεια που του τα παρείχε όλα τα υλικά εφόδια της ζωής του.
Κάθε φορά που έκλαιγε και ζητούσε κάτι , με κάποιο τρόπο μαγικό του ερχόταν από τον μπαμπά η την μαμά και έμαθε ότι αν φωνάζει και διεκδικεί πάντα παίρνει αυτό που θέλει.
«Το μωρό μου είναι το καλύτερο» του έλεγαν πάντα και κανένας δεν τον δίδαξε πως είναι ένα με όλη τη φύση.
Αντίθετα του έκρυψαν το θάνατο του γείτονα και αργότερα του παππού του λέγοντας του ότι τον πήρε ο Θεούλης μαζί του.
Ο Γιωργάκης, είχε σχηματίσει μια αντίληψη αθανασίας για τα πάντα.
Έστω και αν κάτι χάνονταν , ήξερε ότι κάπου ο καλός θεός το έχει τακτοποιήσει αναλαμβάνοντας μια εξουσία οργάνωσης της ζωής έξω από αυτόν.
Άλλωστε πάντα έβλεπε γύρω του τους διαφορετικούς στο ντύσιμο ανθρώπους που είχε βάλει ο θεός να μιλάνε για Αυτόν.
Αφού έβλεπε τους αντιπροσώπους του Θεού, θα μπορούσε να αμφιβάλλει για αυτόν που τους διόρισε;
Ο Γιωργάκης , πάντα ήθελε και κάποια στιγμή άρχισε να μορφώνεται και να ξεχωρίζει από τα άλλα παιδάκια του σχολείου.
Τώρα ήξερε από τον μπαμπά του και τον κύκλο του , ότι όπως έχουμε ένα σκυλάκι στο σπίτι μας έτσι είναι και οι άνθρωποι γύρω του.
Αυτό το κάνουν καλά άλλωστε οι αντιπρόσωποι του Θεού, γιατί να μην το έκανε και αυτός στην καθημερινότητα του.
Έτσι, έμαθε να λέει στην Ελενίτσα ότι είναι όμορφη και έξυπνη για να της χαϊδέψει λίγο τα μπούτια που του άρεσαν όταν τα έβλεπε στο σχολείο.
Μετά έμαθε να λέει στην Ελενίτσα ότι ο φίλος της ο Αποστολάκης, του είπε πως της είχε πιάσει μια μέρα τα βυζάκια και στενοχωρήθηκε πολύ.
Ήξερε ότι ήταν ψέμα , αλλά ήξερε όμως ότι και η Ελενίτσα επειδή έχει ένα εγωισμό θα μισούσε τον Αποστολάκη και θα κέρδιζε εκείνος την αποκλειστική εύνοια μαζί με τα μπούτια της.
Μετά άρχισε να προσφέρει στον έρανο του σχολείου χρήματα που του έδινε ο μπαμπάς και να πρωτοστατεί σε πράξεις που έδειχναν πόσο καλό παιδί είναι και όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν.
Ο Γιωργάκης ήταν πλέον ένα παιδί θαύμα, που όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν και εκείνος ήξερε καλά ότι όσο μιλούσαν καλά ήθελε κι άλλο να παίρνει … σαν τότε που ήταν παιδί και τα είχε όλα.
Μια φορά που δεν τον έβλεπαν κυνηγούσε μια γάτα που είχε κατατρομάξει και εκείνος ένοιωθε μια ηδονή μέσα του. Ένοιωθε σημαντικός στο να μπορεί να φοβίζει … να είναι ο Θεός όταν το διάλεγε.
Αυτή η κρυφή ηδονή της κρυφής βίας που ένοιωθε ο Γιωργάκης ήταν ότι πιο ερεθιστικό… την ένοιωθε όταν πετύχαινε να έχει περισσότερα χρήματα και ανθρώπους που τον προσκυνούσαν σαν να ήταν κάτι διαφορετικό από αυτούς.
Αυτός λοιπόν ο Γιωργάκης, ο Χασάν, ο Φριτς , ο Σμιθ , έτυχε κάποια στιγμή να «παίζει» τις παιδικές μνήμες του σαν τραπεζίτης, σαν υπουργός, σαν πρωθυπουργός, σαν ηγέτης θρησκευτικός και ότι άλλο βάλει ο νους…
Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο κάθε ένας από εμάς …
Ο Γιωργάκης δεν είναι διαφορετικός άνθρωπος με ουρά και κέρατα στο κεφάλι.
Είναι ο εαυτός μας που οι συνθήκες του επέτρεψαν να κάνει πράξη όλη τη σκέψη που έχουμε μέσα μας.
Αν θέλουμε να τον γκρεμίσουμε και να τον καταστρέψουμε … θα πρέπει πρώτα να τον βρούμε μέσα μας και να αναγνωρίσουμε το πως σκέφτεται… αν τον κάνουμε οικείο, τότε έχουμε την πειθώ του εσωτερικού μας πολέμου.
Όποιος αγωνίστηκε να αλλάξει τον εαυτό του, ξέρει να στέκεται ευθυτενής απέναντι σε ότι διεκδικεί και δεν περιμένει να του το χαρίσουν.
Η διαφορά είναι τεράστια μεταξύ του σκύλου που κουνά την ουρά και κάνει τούμπες και ενός ανθρώπου που μπορεί να σταθεί ευθυτενής και να απειλήσει με τον όγκο ψυχής του τον κάθε φοβισμένο και κακομαθημένο Γιωργάκη, Χασάν, Φριτς ,Σμιθ…
Ο Γιωργάκης, ο Χασάν, ο Φριτς και ο Σμιθ, έμαθαν ότι η μόρφωση είναι αυτή που έλεγε ο Αρχιμήδης «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω»
και έτσι κράτησαν την γνώση για να την δίνουν στα παιδιά και τους αγαπημένους τους ανθρώπους.
Στους άλλους που ήθελαν να είναι σαν την Ελενίτσα που της έπιανε τα μπούτια και σαν τον Αποστολάκη που τον ακύρωσε, έδινε πολλές υποσχέσεις και καλά λόγια που τους έκαναν να νοιώθουν περήφανοι.
Ο Γιωργάκης ήξερε ότι αν έχουν μεγάλη λύπη και μεγάλη χαρά οι άνθρωποι τότε τους ελέγχεις … αυτόν που φοβόταν ήταν πάντα τον ήρεμο και αποφασιστικό στη σκέψη.
Φρόντισε λοιπόν ο Γιωργάκης με τα άλλα παιδιά της παρέας που έπαιζαν τους διαφορετικούς… να μην είναι ποτέ ήρεμοι οι άνθρωποι (του είχε πει ο μπαμπάς του ότι λέγονται υποτιμητικά πλέον λαοί)
Πολύ φασαρία όμως για τον Γιωργάκη, τον Χασάν, τον Φριτς και τον Σμιθ, μια και αυτοί κάποια στιγμή πεθαίνουν και χάνονται σαν τους λαούς τους.
Αυτό που είναι δυνατότερο είναι η αντίληψη που μεταφέρεται από μπαμπά σε παιδί και από εποχή σε εποχή…
Εχθρός μου δεν είναι ο Γιωργάκης , ο Χασάν, ο Φριτς και ο Σμιθ… αλλά το τέρας που έχω μέσα μου και το κυοφορώ για να το γεννήσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά τους …
Κάποιοι μίλησαν για ένα κόσμο των ιδεών …
Γιατί εσύ και εγώ είμαστε ο κάθε Γιωργάκης …
Αν δεν το αποδεχτούμε αυτό … τότε καλά κάνουμε και κουνάμε την ουρά και κάνουμε τούμπες για να μας δώσουν το κομμάτι ψωμί.
Και κάτι ουσιώδες … η ζωή έχει θανάσιμα ψεύδη… που βοηθούν να μην δούμε τον Γιωργάκη μέσα μας …
Είπαμε … χωρίς την αντίληψη ότι υπάρχει Ένα Αφεντικό … δεν γίνεται να υπάρχει εκπαιδευμένος σκύλος…
Χαρισμένο το ακόλουθο βίντεο στην εξέλιξη… άλλωστε «Τα πάντα ρει»
Προτείνω να το μεγεθύνετε με το ανάλογο κουμπί(αριστερά του Google στην μπάρα) για να έχετε λίγο μεγαλύτερη την άλλη άποψη της αλήθειας...
Ας δούμε τη ζωή του μικρού Γιωργάκη χωρίς να εστιάζουμε στο όνομα του και στο ποιος είναι.
Θα μπορούσε να ήταν ο Χασάν, ο Φριτς , ο Σμιθ και όποιο άλλο όνομα σας έρθει στο μυαλό.
Για να το κάνουμε περισσότερο βιωματικό, ας βάλουμε στο όνομα του Γιωργάκη, το δικό μας και να φανταστούμε ότι είμαστε εμείς στη θέση του.
Ο Γιωργάκης λοιπόν, γεννήθηκε σε μια οικογένεια που του τα παρείχε όλα τα υλικά εφόδια της ζωής του.
Κάθε φορά που έκλαιγε και ζητούσε κάτι , με κάποιο τρόπο μαγικό του ερχόταν από τον μπαμπά η την μαμά και έμαθε ότι αν φωνάζει και διεκδικεί πάντα παίρνει αυτό που θέλει.
«Το μωρό μου είναι το καλύτερο» του έλεγαν πάντα και κανένας δεν τον δίδαξε πως είναι ένα με όλη τη φύση.
Αντίθετα του έκρυψαν το θάνατο του γείτονα και αργότερα του παππού του λέγοντας του ότι τον πήρε ο Θεούλης μαζί του.
Ο Γιωργάκης, είχε σχηματίσει μια αντίληψη αθανασίας για τα πάντα.
Έστω και αν κάτι χάνονταν , ήξερε ότι κάπου ο καλός θεός το έχει τακτοποιήσει αναλαμβάνοντας μια εξουσία οργάνωσης της ζωής έξω από αυτόν.
Άλλωστε πάντα έβλεπε γύρω του τους διαφορετικούς στο ντύσιμο ανθρώπους που είχε βάλει ο θεός να μιλάνε για Αυτόν.
Αφού έβλεπε τους αντιπροσώπους του Θεού, θα μπορούσε να αμφιβάλλει για αυτόν που τους διόρισε;
Ο Γιωργάκης , πάντα ήθελε και κάποια στιγμή άρχισε να μορφώνεται και να ξεχωρίζει από τα άλλα παιδάκια του σχολείου.
Τώρα ήξερε από τον μπαμπά του και τον κύκλο του , ότι όπως έχουμε ένα σκυλάκι στο σπίτι μας έτσι είναι και οι άνθρωποι γύρω του.
Αυτό το κάνουν καλά άλλωστε οι αντιπρόσωποι του Θεού, γιατί να μην το έκανε και αυτός στην καθημερινότητα του.
Έτσι, έμαθε να λέει στην Ελενίτσα ότι είναι όμορφη και έξυπνη για να της χαϊδέψει λίγο τα μπούτια που του άρεσαν όταν τα έβλεπε στο σχολείο.
Μετά έμαθε να λέει στην Ελενίτσα ότι ο φίλος της ο Αποστολάκης, του είπε πως της είχε πιάσει μια μέρα τα βυζάκια και στενοχωρήθηκε πολύ.
Ήξερε ότι ήταν ψέμα , αλλά ήξερε όμως ότι και η Ελενίτσα επειδή έχει ένα εγωισμό θα μισούσε τον Αποστολάκη και θα κέρδιζε εκείνος την αποκλειστική εύνοια μαζί με τα μπούτια της.
Μετά άρχισε να προσφέρει στον έρανο του σχολείου χρήματα που του έδινε ο μπαμπάς και να πρωτοστατεί σε πράξεις που έδειχναν πόσο καλό παιδί είναι και όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν.
Ο Γιωργάκης ήταν πλέον ένα παιδί θαύμα, που όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για αυτόν και εκείνος ήξερε καλά ότι όσο μιλούσαν καλά ήθελε κι άλλο να παίρνει … σαν τότε που ήταν παιδί και τα είχε όλα.
Μια φορά που δεν τον έβλεπαν κυνηγούσε μια γάτα που είχε κατατρομάξει και εκείνος ένοιωθε μια ηδονή μέσα του. Ένοιωθε σημαντικός στο να μπορεί να φοβίζει … να είναι ο Θεός όταν το διάλεγε.
Αυτή η κρυφή ηδονή της κρυφής βίας που ένοιωθε ο Γιωργάκης ήταν ότι πιο ερεθιστικό… την ένοιωθε όταν πετύχαινε να έχει περισσότερα χρήματα και ανθρώπους που τον προσκυνούσαν σαν να ήταν κάτι διαφορετικό από αυτούς.
Αυτός λοιπόν ο Γιωργάκης, ο Χασάν, ο Φριτς , ο Σμιθ , έτυχε κάποια στιγμή να «παίζει» τις παιδικές μνήμες του σαν τραπεζίτης, σαν υπουργός, σαν πρωθυπουργός, σαν ηγέτης θρησκευτικός και ότι άλλο βάλει ο νους…
Στη θέση του θα μπορούσε να είναι ο κάθε ένας από εμάς …
Ο Γιωργάκης δεν είναι διαφορετικός άνθρωπος με ουρά και κέρατα στο κεφάλι.
Είναι ο εαυτός μας που οι συνθήκες του επέτρεψαν να κάνει πράξη όλη τη σκέψη που έχουμε μέσα μας.
Αν θέλουμε να τον γκρεμίσουμε και να τον καταστρέψουμε … θα πρέπει πρώτα να τον βρούμε μέσα μας και να αναγνωρίσουμε το πως σκέφτεται… αν τον κάνουμε οικείο, τότε έχουμε την πειθώ του εσωτερικού μας πολέμου.
Όποιος αγωνίστηκε να αλλάξει τον εαυτό του, ξέρει να στέκεται ευθυτενής απέναντι σε ότι διεκδικεί και δεν περιμένει να του το χαρίσουν.
Η διαφορά είναι τεράστια μεταξύ του σκύλου που κουνά την ουρά και κάνει τούμπες και ενός ανθρώπου που μπορεί να σταθεί ευθυτενής και να απειλήσει με τον όγκο ψυχής του τον κάθε φοβισμένο και κακομαθημένο Γιωργάκη, Χασάν, Φριτς ,Σμιθ…
Ο Γιωργάκης, ο Χασάν, ο Φριτς και ο Σμιθ, έμαθαν ότι η μόρφωση είναι αυτή που έλεγε ο Αρχιμήδης «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω»
και έτσι κράτησαν την γνώση για να την δίνουν στα παιδιά και τους αγαπημένους τους ανθρώπους.
Στους άλλους που ήθελαν να είναι σαν την Ελενίτσα που της έπιανε τα μπούτια και σαν τον Αποστολάκη που τον ακύρωσε, έδινε πολλές υποσχέσεις και καλά λόγια που τους έκαναν να νοιώθουν περήφανοι.
Ο Γιωργάκης ήξερε ότι αν έχουν μεγάλη λύπη και μεγάλη χαρά οι άνθρωποι τότε τους ελέγχεις … αυτόν που φοβόταν ήταν πάντα τον ήρεμο και αποφασιστικό στη σκέψη.
Φρόντισε λοιπόν ο Γιωργάκης με τα άλλα παιδιά της παρέας που έπαιζαν τους διαφορετικούς… να μην είναι ποτέ ήρεμοι οι άνθρωποι (του είχε πει ο μπαμπάς του ότι λέγονται υποτιμητικά πλέον λαοί)
Πολύ φασαρία όμως για τον Γιωργάκη, τον Χασάν, τον Φριτς και τον Σμιθ, μια και αυτοί κάποια στιγμή πεθαίνουν και χάνονται σαν τους λαούς τους.
Αυτό που είναι δυνατότερο είναι η αντίληψη που μεταφέρεται από μπαμπά σε παιδί και από εποχή σε εποχή…
Εχθρός μου δεν είναι ο Γιωργάκης , ο Χασάν, ο Φριτς και ο Σμιθ… αλλά το τέρας που έχω μέσα μου και το κυοφορώ για να το γεννήσουν τα παιδιά μου και τα παιδιά τους …
Κάποιοι μίλησαν για ένα κόσμο των ιδεών …
Γιατί εσύ και εγώ είμαστε ο κάθε Γιωργάκης …
Αν δεν το αποδεχτούμε αυτό … τότε καλά κάνουμε και κουνάμε την ουρά και κάνουμε τούμπες για να μας δώσουν το κομμάτι ψωμί.
Και κάτι ουσιώδες … η ζωή έχει θανάσιμα ψεύδη… που βοηθούν να μην δούμε τον Γιωργάκη μέσα μας …
Είπαμε … χωρίς την αντίληψη ότι υπάρχει Ένα Αφεντικό … δεν γίνεται να υπάρχει εκπαιδευμένος σκύλος…
Χαρισμένο το ακόλουθο βίντεο στην εξέλιξη… άλλωστε «Τα πάντα ρει»
Προτείνω να το μεγεθύνετε με το ανάλογο κουμπί(αριστερά του Google στην μπάρα) για να έχετε λίγο μεγαλύτερη την άλλη άποψη της αλήθειας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.