.
Οδηγούσα το βράδυ σε έρημους δρόμους ακούγοντας τη μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη από το έργο που σκηνοθέτησε ο Παντελής Βούλγαρης «Οι Νύφες» σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Μια ολόκληρη εποχή απόγνωσης λαών που η στέρηση τους έδινε το εισιτήριο του ξενιτεμού είναι τόσο μακριά και δίπλα μας στις αλλαγές της εποχής.
Το πιάνο έ
παιζε αργά την μελωδία στην υπέροχη μουσική του Σπανουδάκη, σαν οι νότες να ήθελαν να κρατήσουν τη ζωή να εξελίσσεται υπομονετικά μέσα από τον πόνο.
Το βιολί ερχόταν να φέρει νοσταλγικά το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ … κόντρα σε αυτό τον αργό – επώδυνο βηματισμό του πιάνου.
Μια αγωνία (η μουσική) περιγράφοντας την ψυχή μας που θέλει να πετάξει και κάτι μέσα μας την τραβά ίσια στη γη όχι να βηματίζει, αλλά να κινείται σημειωτόν αντίθετα με το μυαλό που φαντάζεται ότι πετά…
Το τραγικό δεν είναι να υποτάξεις κάποιον που γεννήθηκε δούλος και δεν σκέφτεται … αλλά ένα ελεύθερο που έχει νοιώσει τους καρπούς της ελευθερίας (του έρωτα της ζωής) και την κουβαλά μέσα του.
Μετανάστες που άφησαν τα όνειρα , μετανάστες που ξενιτεύτηκαν από τη χαρά της ζωής τους, ήσαν οι πραγματικές νύφες που ξαναζωντάνεψε η υπέροχη ταινία …
Εν δυνάμει μετανάστες είμαστε και εμείς σήμερα τόσο από τον εαυτό μας , όσο και από τον πολιτισμό που βουλιάζει στην πνευματική και υλική ανέχεια.
Μαζί με αυτές τις σκέψεις παραθέτω και μια παρουσίαση της ταινίας (εδώ) για όσους δεν την έχουν δει, όπως στη συνέχεια και το μουσικό θέμα του έργου με τα χαρακτηριστικά κόντρας πιάνου και νοσταλγίας του βιολιού που περιγράφουν την επώδυνη μοίρα των ανθρώπων.
Οδηγούσα το βράδυ σε έρημους δρόμους ακούγοντας τη μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη από το έργο που σκηνοθέτησε ο Παντελής Βούλγαρης «Οι Νύφες» σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη.
Μια ολόκληρη εποχή απόγνωσης λαών που η στέρηση τους έδινε το εισιτήριο του ξενιτεμού είναι τόσο μακριά και δίπλα μας στις αλλαγές της εποχής.
Το πιάνο έ
παιζε αργά την μελωδία στην υπέροχη μουσική του Σπανουδάκη, σαν οι νότες να ήθελαν να κρατήσουν τη ζωή να εξελίσσεται υπομονετικά μέσα από τον πόνο.Το βιολί ερχόταν να φέρει νοσταλγικά το όνειρο που δεν θα γίνει ποτέ … κόντρα σε αυτό τον αργό – επώδυνο βηματισμό του πιάνου.
Μια αγωνία (η μουσική) περιγράφοντας την ψυχή μας που θέλει να πετάξει και κάτι μέσα μας την τραβά ίσια στη γη όχι να βηματίζει, αλλά να κινείται σημειωτόν αντίθετα με το μυαλό που φαντάζεται ότι πετά…
Το τραγικό δεν είναι να υποτάξεις κάποιον που γεννήθηκε δούλος και δεν σκέφτεται … αλλά ένα ελεύθερο που έχει νοιώσει τους καρπούς της ελευθερίας (του έρωτα της ζωής) και την κουβαλά μέσα του.
Μετανάστες που άφησαν τα όνειρα , μετανάστες που ξενιτεύτηκαν από τη χαρά της ζωής τους, ήσαν οι πραγματικές νύφες που ξαναζωντάνεψε η υπέροχη ταινία …
Εν δυνάμει μετανάστες είμαστε και εμείς σήμερα τόσο από τον εαυτό μας , όσο και από τον πολιτισμό που βουλιάζει στην πνευματική και υλική ανέχεια.
Μαζί με αυτές τις σκέψεις παραθέτω και μια παρουσίαση της ταινίας (εδώ) για όσους δεν την έχουν δει, όπως στη συνέχεια και το μουσικό θέμα του έργου με τα χαρακτηριστικά κόντρας πιάνου και νοσταλγίας του βιολιού που περιγράφουν την επώδυνη μοίρα των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.