Αφορμή της ανάρτησης αυτής είναι η αγάπη που έχω σε κόκορα και γουρούνι που κουβαλάμε μέσα μας … έστω και αν νομίζουν κάποιοι ότι είναι ο Πρίγκιπας και η Χιονάτη… ανάλογα με την κατεύθυνση του φύλου τους…
Βρήκα λοιπόν μια ωραία σκέψη στο διαδίκτυο της οποίας παραθέτω ένα απόσπασμα.
Αρθογράφος είναι ένας πολυπράγμων άνθρωπος στη σκέψη, ο Διονύσης Μεντζενιώτης.
Το άρθρο του μιλά για τον Διάλογο προβάλλοντας τον στην ιστορία.
Θεώρησα χρήσιμο να παραθέσω τμήμα του (αν και προτείνω να το διαβάσετε όλο) μια και στην εποχή μας, ο κάθε ένας στήνει το δικό του μαγαζάκι που αναπαράγει το κίβδηλο Εγώ του, ντυμένο πίσω από μια σοβαροφάνεια που τον αυτοϊκανοποιεί.
Ουδείς εξαιρετέος… πόσο δε μάλλον και ο αυτοσαρκαζόμενος γράφων.
Παρατηρώ όμως ότι εύκολα χρησιμοποιούμε το δείκτη του χεριού μας εκφράζοντας την κρίση μας στους άλλους και δύσκολα γυρίζουμε το δάκτυλο αυτό προς τον εαυτό μας….
Εμ … ποιος θα παραδεχτεί εύκολα ότι έστω και λίγο είναι μαλάκας… γιατί πολύ δεν το διανοείται ότι μπορεί να είναι!!!
(Ο μαλάκας χρησιμοποιείται ως κοινωνικός προσδιορισμός στάσης στην συν-κοινωνία και όχι ως σεξουαλική συμπεριφορά αυτοϊκανοποίησης ... συνήθως μαλάκας είναι και ο μετέχων σε ετερόφυλες ή ομόφυλες σχέσεις)
Άλλωστε ο (άλλος) κόσμος φταίει για ότι συμβαίνει που δεν ακούει τις λύσεις για την αρμονία του σύμπαντος που έχει ο κάθε ένας στο μυαλό του…
Η λαϊκή θυμοσοφία το έχει περιγράψει αναλυτικά στην φράση που λένε «μορφωμένοι» και «αμόρφωτοι» ( κατ’ υποκειμενική αίσθηση) στις επιδείξεις του λοφίου τους ως οι υπερήφανα πτηνά … που βρίσκονται στην αυλή του εκτροφείου που δεν την αντιλαμβάνονται …
«Κάνε με πρωθυπουργό να σου πω εγώ πως θα τα έφτιαχνα τα πράγματα…»
(Συμπληρωματικά προτείνω το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου υπό τον τίτλο Εγχειρίδιο βλακείας)
Όμως ας αφήσω το διαφορετικής έκφρασης όμορφο κείμενο να ανοίξει την οπτική που τόσο ανάγκη έχουμε οι άνθρωποι όντας κλεισμένοι στην προσωπική ανακύκλωση της συνήθειας στη σκέψη μας…
(Για μετάβαση στο χώρο του συντάκτη πατήστε στο κείμενο)
Στην αρχή της διαλεκτικής διεργασίας κανείς από τους συμμετέχοντες δεν γνωρίζει τις απαντήσεις. Η διαλεκτική δεν είναι απλή συζήτηση, επιχειρηματολογία, αντιδικία, διένεξη ή αντιπαράθεση απόψεων. Η «απάντηση», η «λύση», η «υπόθεση» είναι μια κοινή δημιουργία ή ανακάλυψη ή εφεύρεση, η οποία αναδύεται μέσα από την διαλεκτική διεργασία. Ο Σωκράτης δρα ως ο καταλύτης μιας ερευνητικής διεργασίας: σκοπός του είναι να δείξει στους μετέχοντες στον διάλογο πώς να σκέφτονται οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι σκέφτονται παθητικά, στοχαζόμενοι πάνω σε εξωτερικές, ξένες ως προς αυτούς, γνώμες και αξίες. Ο Σωκράτης έδωσε ζωντανά παραδείγματα ενός κριτικού λόγου ο οποίος θα μπορούσε να παραλάβει τις κοινές γνώμες και αξίες και να τις υποβάλει σε κριτική εξέταση. Ο τρόπος που το έκανε ήταν έμμεσος, θέτοντας ερωτήματα που θα μπορούσαν να κεντρίσουν τους συνομιλητές του να επανεξετάσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους «πιστεύω». Ως «βοηθός» στη συζήτηση δεν κήρυττε κάποιο «δόγμα», ξεκινούσε από εκεί που βρίσκονταν οι συνομιλητές του. Έβλεπε την κατάσταση μέσα από τα μάτια του «άλλου», του συνομιλητή του, προσπαθώντας να τον ενεργοποιήσει ώστε να αντιμετωπίσει αυτός το πρόβλημα. Ο διάλογος γι’ αυτόν ήταν η εκμαίευση της προσωπικής δραστηριότητας και εμπλοκής και αφορούσε την πραγματική κατάσταση του συνομιλητή και την αποκάλυψη των εμποδίων που υπήρχαν μεταξύ του συνομιλητή του και της επίτευξης της αυτό-εξέτασης και της πνευματικής και διανοητικής ελευθερίας. Με αυτό τον τρόπο ο Σωκράτης καθιστούσε δυνατή την ανάδυση του κριτικού λόγου με τρόπο ώστε κατά την διάρκεια του διαλόγου και μετά από αυτόν, οι μετέχοντες στον διάλογο ήταν «κάτοχοι» των αποτελεσμάτων του. Βιώνοντας την εμπειρία του «εξετασμένου βίου» (μια και «ο ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω», Απολογία, 38α5) οι μετέχοντες του διαλόγου θα γνώριζαν τον εαυτό τους και θα ήταν αυτόνομοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.