.
Πήρα τον καφέ μου στο χέρι, ένα κομμάτι κουλούρι και το όμορφο στριφτό μου τσιγαράκι και έκατσα στο μεγάλο σκαλοπάτι ακριβώς έξω από την δουλειά μου.
Κάθισα κάτω αφήνοντας το
ν ήλιο να με χαϊδεύει σε μια ηρεμία τελείως διαφορετική από το παρόν των ανθρώπων που περνούσαν ολόγυρα.
Παράλληλοι κόσμοι πέρα από τον ανθρώπινο από πουλιά και έντομα είχαν τώρα γίνει αντιληπτά από την νέα στάση της παρατήρησης μου σε αυτή την ηρεμία της σχέσης με τον ήλιο.
Μια πεταλούδα, τριγύριζε με ένα πέταγμα χωρίς σταθερή πορεία γύρω μου και κάποια στιγμή διάλεξε μετά από πολλές δοκιμές το μίσχο από ένα αγριολούλουδο στη βάση του κτιρίου.
Βλέποντας την σκέφτηκα … « ένα λουλούδι που πετά» γιατί όντως έτσι έμοιαζε σαν ξεκολλούσε από κάθε μίσχο και κλωνάρι και έκανε τις ακατάστατες για το δικό μου μυαλό διαδρομές της.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανε και γιατί διάλεγε την ακινησία με απανωτά τρελά πετάγματα, μα δεν είχε σημασία να ξέρω αλλά μόνο να παρατηρώ.
Άρχισε να μου αρκεί το ότι υπήρχε χωρίς να ψάχνω το «πώς» και το «γιατί»… που λειτουργούσα (όπως ξέρω μια ζωή) πριν από λίγα λεπτά στην εργασία μου.
Ευχαρίστησα αυτή τη σχέση μου με το ζωοδότη ήλιο και όσα μπόρεσε η παρατήρηση μου να προσλάβει από την στάση απραξίας μου, και σηκώθηκα να ανέβω στο γραφείο μου να συνεχίσω την εικονική πραγματικότητα της εκχρηματισμένης οικονομικής δράσης.
Τα δέκα λεπτά απραξίας … ήταν μια μικρή εκδρομή μακριά από το «είναι» που κουβαλώ στο μυαλό μου.
Μπορεί να μην είναι θέμα προβληματισμού μέσω λογικής για ένα blog, αλλά για μένα είναι υπαρκτό ως βίωμα … όπως και το «λουλούδι που πετά».
Πήρα τον καφέ μου στο χέρι, ένα κομμάτι κουλούρι και το όμορφο στριφτό μου τσιγαράκι και έκατσα στο μεγάλο σκαλοπάτι ακριβώς έξω από την δουλειά μου.
Κάθισα κάτω αφήνοντας το
ν ήλιο να με χαϊδεύει σε μια ηρεμία τελείως διαφορετική από το παρόν των ανθρώπων που περνούσαν ολόγυρα.Παράλληλοι κόσμοι πέρα από τον ανθρώπινο από πουλιά και έντομα είχαν τώρα γίνει αντιληπτά από την νέα στάση της παρατήρησης μου σε αυτή την ηρεμία της σχέσης με τον ήλιο.
Μια πεταλούδα, τριγύριζε με ένα πέταγμα χωρίς σταθερή πορεία γύρω μου και κάποια στιγμή διάλεξε μετά από πολλές δοκιμές το μίσχο από ένα αγριολούλουδο στη βάση του κτιρίου.
Βλέποντας την σκέφτηκα … « ένα λουλούδι που πετά» γιατί όντως έτσι έμοιαζε σαν ξεκολλούσε από κάθε μίσχο και κλωνάρι και έκανε τις ακατάστατες για το δικό μου μυαλό διαδρομές της.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκανε και γιατί διάλεγε την ακινησία με απανωτά τρελά πετάγματα, μα δεν είχε σημασία να ξέρω αλλά μόνο να παρατηρώ.
Άρχισε να μου αρκεί το ότι υπήρχε χωρίς να ψάχνω το «πώς» και το «γιατί»… που λειτουργούσα (όπως ξέρω μια ζωή) πριν από λίγα λεπτά στην εργασία μου.
Ευχαρίστησα αυτή τη σχέση μου με το ζωοδότη ήλιο και όσα μπόρεσε η παρατήρηση μου να προσλάβει από την στάση απραξίας μου, και σηκώθηκα να ανέβω στο γραφείο μου να συνεχίσω την εικονική πραγματικότητα της εκχρηματισμένης οικονομικής δράσης.
Τα δέκα λεπτά απραξίας … ήταν μια μικρή εκδρομή μακριά από το «είναι» που κουβαλώ στο μυαλό μου.
Μπορεί να μην είναι θέμα προβληματισμού μέσω λογικής για ένα blog, αλλά για μένα είναι υπαρκτό ως βίωμα … όπως και το «λουλούδι που πετά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.