.
Κουστούμια φοράμε (ενίοτε) οι άνθρωποι, όταν θέλουμε να πουλήσουμε την ανασφάλεια της αγωνίας μας για ένα αποτέλεσμα… και το έχουμε ζήσει αυτό.
Την τζαζ έκφραση που αντίκειται στην νόρμα συμπεριφοράς των γύρω μας (ενίοτε) την χαρακτηρίζουμε και ως τρέλα.
Είναι φορές όμως , που σηκωνόμαστε μέσα στη φαντασία μας και κουνώντας τα χέρια λικνίζουμε το παιδί μέσα μας χωρίς κουστούμι έτσι … για το γαμώτο …
Αν κάνουμε το ευτυχές «λάθος» να εμφανίσουμε το παιδί από μέσα μας δίπλα στο μάταιο σφίξιμο των γραβατών που πνίγονται γύρω μας … τότε αυτό είναι μια υπέρβαση.
Αυτές οι υπερβάσεις … έχουν ένα βίωμα διλήμματος μέσα μας δύσκολο.
Αν καταφέρουμε και δεν μας νικήσει ο φόβος που εκπέμπουν οι «σοβαροί» δίπλα μας κρατώντας ισορροπία και εσωτερική καθαρότητα, τότε είμαστε σε καλό δρόμο … που σίγουρα δεν μας τον εύχονται οι «σώφρονες»
Θα τολμούσατε να πάρετε τρεις σβούρες μέσα σε ένα κεντρικό δρόμο τραγουδώντας χωρίς καμία αναστολή στα έκπληκτα βλέμματα των σκυθρωπών φορολογουμένων;
Πάντως είναι ωραία εμπειρία και αξίζει αν είναι αληθινή όσο και ο πραγματικός έρωτας…
Τα υπόλοιπα ψεύτικα τερτίπια "να κοίτα το κάνω ... ο θρασύς" αν δεν έχουν πραγματική βάση μέσα μας είναι απλά φαιδρά … και «γιομώσαμε» από τέτοια.
Αυτό το τραγούδι του Μάλαμα που αναρτώ στη συνέχεια, ενδείκνυται για μια «τσαμπουκαλεμένη» αργή κίνηση με τα χέρια σηκωμένα (μέχρι τους ώμους) μέσα στους έκπληκτους περαστικούς ή ακόμη σε υπηρεσίες που σφίγγουν τις γραβάτες τους.
Προσοχή … τα χέρια δεν τα σηκώνουμε ποτέ πάνω από τους ώμους, γιατί τότε γίνεται τσιφτετέλι και σε διανοητικό επίπεδο ερμηνεύεται … ως τραβεστί έκφραση ψυχής… «γιομώσαμε» και από δαύτες.
Θα έλεγα ότι είναι τόσο δύσκολη αυτή η εμπειρία της ζωής που είναι σαν να χορεύουμε μαζί με τους «λύκους» μετουσιώνοντας το φόβο που είναι όλοι ντυμένοι γύρω μας, σε πρόκληση ζωής.
Τότε χάνουν την ταυτότητα τους για λίγο οι «λύκοι», γιατί απλά τους έχουμε πάρει το «ρόλο» και την συνήθεια.
Ας πούμε ότι αυτό ήταν μια εισαγωγή για το θέατρο δρόμου… ή όπως το πάρει ο καθείς για τον εαυτό του.
Κάποιοι μπορούν να το αφιερώσουν αν επιθυμούν…
Εγώ το αφιερώνω μαζί με ένα νοερό χορό (με τα χέρια όπως πρέπει), σε ένα αδερφό σε κάτι ψηλά βουνά … σαν τα χρόνια και τη γνώση του, κόντρα στον καθωσπρεπισμό των πρέπει του φόβου μας.
«Αδερφέ Αλέξανδρε, αυτή η γυροβολιά αφιερωμένη» ! ... Ξέρεις εσύ...
Κουστούμια φοράμε (ενίοτε) οι άνθρωποι, όταν θέλουμε να πουλήσουμε την ανασφάλεια της αγωνίας μας για ένα αποτέλεσμα… και το έχουμε ζήσει αυτό.
Την τζαζ έκφραση που αντίκειται στην νόρμα συμπεριφοράς των γύρω μας (ενίοτε) την χαρακτηρίζουμε και ως τρέλα.
Είναι φορές όμως , που σηκωνόμαστε μέσα στη φαντασία μας και κουνώντας τα χέρια λικνίζουμε το παιδί μέσα μας χωρίς κουστούμι έτσι … για το γαμώτο …
Αν κάνουμε το ευτυχές «λάθος» να εμφανίσουμε το παιδί από μέσα μας δίπλα στο μάταιο σφίξιμο των γραβατών που πνίγονται γύρω μας … τότε αυτό είναι μια υπέρβαση.
Αυτές οι υπερβάσεις … έχουν ένα βίωμα διλήμματος μέσα μας δύσκολο.
Αν καταφέρουμε και δεν μας νικήσει ο φόβος που εκπέμπουν οι «σοβαροί» δίπλα μας κρατώντας ισορροπία και εσωτερική καθαρότητα, τότε είμαστε σε καλό δρόμο … που σίγουρα δεν μας τον εύχονται οι «σώφρονες»
Θα τολμούσατε να πάρετε τρεις σβούρες μέσα σε ένα κεντρικό δρόμο τραγουδώντας χωρίς καμία αναστολή στα έκπληκτα βλέμματα των σκυθρωπών φορολογουμένων;
Πάντως είναι ωραία εμπειρία και αξίζει αν είναι αληθινή όσο και ο πραγματικός έρωτας…
Τα υπόλοιπα ψεύτικα τερτίπια "να κοίτα το κάνω ... ο θρασύς" αν δεν έχουν πραγματική βάση μέσα μας είναι απλά φαιδρά … και «γιομώσαμε» από τέτοια.
Αυτό το τραγούδι του Μάλαμα που αναρτώ στη συνέχεια, ενδείκνυται για μια «τσαμπουκαλεμένη» αργή κίνηση με τα χέρια σηκωμένα (μέχρι τους ώμους) μέσα στους έκπληκτους περαστικούς ή ακόμη σε υπηρεσίες που σφίγγουν τις γραβάτες τους.
Προσοχή … τα χέρια δεν τα σηκώνουμε ποτέ πάνω από τους ώμους, γιατί τότε γίνεται τσιφτετέλι και σε διανοητικό επίπεδο ερμηνεύεται … ως τραβεστί έκφραση ψυχής… «γιομώσαμε» και από δαύτες.
Θα έλεγα ότι είναι τόσο δύσκολη αυτή η εμπειρία της ζωής που είναι σαν να χορεύουμε μαζί με τους «λύκους» μετουσιώνοντας το φόβο που είναι όλοι ντυμένοι γύρω μας, σε πρόκληση ζωής.
Τότε χάνουν την ταυτότητα τους για λίγο οι «λύκοι», γιατί απλά τους έχουμε πάρει το «ρόλο» και την συνήθεια.
Ας πούμε ότι αυτό ήταν μια εισαγωγή για το θέατρο δρόμου… ή όπως το πάρει ο καθείς για τον εαυτό του.
Κάποιοι μπορούν να το αφιερώσουν αν επιθυμούν…
Εγώ το αφιερώνω μαζί με ένα νοερό χορό (με τα χέρια όπως πρέπει), σε ένα αδερφό σε κάτι ψηλά βουνά … σαν τα χρόνια και τη γνώση του, κόντρα στον καθωσπρεπισμό των πρέπει του φόβου μας.
«Αδερφέ Αλέξανδρε, αυτή η γυροβολιά αφιερωμένη» ! ... Ξέρεις εσύ...
Καλημερα σας!!!! Συγνωμη για το ακαταλληλο του χωρου, αλλα θελω να σας στειλω ενα μυνημα, Ευχαριστω για τον χρονο σας!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχική Κοινότητας » Επικαιρότητα » Ελλάδα
Θέμα δημοσίευσης: www.φτώχεια.gr
Ελα στην παρεα μας Ενημερωσου
για όλα τα θεματα, εγραψου και
διαβασε από το φορουμ μας!!!!!
Αρχική Κοινότητας » Επικαιρότητα » Ελλάδα
www.teamgr.gr
Αρχική Κοινότητας » Συζητήσεις : Για να περνά η ώρα. » Γενικές συζητήσεις
Το σεξ μπαίνει πιο νωρίς στη ζωή των παιδιών,
www.teamgr.gr
και αλλα θεματα που σας αφορουν!!!
Αγαπητέ συγγραφέα του μηνύματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχουν ακατάλληλοι χώροι στη ζωή μας και σε ευχαριστώ για την πληροφορία.
Το χώρο σας τον γνώρισα από διαφημιστικό banner της αγαπητής μου μακρινής συντοπίτισσας Κατερίνα Ζηκούλη, που έχει δημιουργήσει το όμορφο blog «Πουρνάρι Δομοκού».
Έκανα μάλιστα και εγγραφή για να γνωρίσω το περιεχόμενο του χώρου σας.
Αντίληψη μου είναι ότι κάθε φορά που συμμετέχουν οι άνθρωποι σε αξιοπρεπή επικοινωνία είναι κέρδος.
Με την άδεια σου θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση για το περιεχόμενο και την αναγκαιότητα των φόρουμς.
Τα φόρουμς, όπως ξέρουμε είναι χώροι που μπορούν να επικοινωνούν και να μοιράζονται τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους οι άνθρωποι. Ανάλογα με τους δημιουργούς, συγκεντρώνουν γύρω τους αντίστοιχους ανθρώπους που εμφορούνται από αξίες ή απαξίες της ζωής.
Το δικό σας το διάβασα και θα ήθελα να σας ευχηθώ να έχετε επιτυχία και αξία στην παρέα της σκέψης που δημιουργείτε.
Σαν συμβουλή εκτίμησης και κατακλείδα του σχολίου μου , θα ήθελα να σας πω ότι θα προτιμούσα να γράφετε περισσότερο τις προσωπικές σας απόψεις, παρά αναδημοσιεύσεις κειμένων.
Ότι μας εκθέτει… μας δυσκολεύει να το επεξεργαστούμε… και σίγουρα μας κάνει καλύτερους…
(Το «εκθέτει» έχει την έννοια της προβολής και θέασης προς άλλους του εαυτού μας)