.
Σε κάθε ηλεκτρονικό χώρο ένα σημείο πρόκρισης της αξίας του θεωρώ ότι είναι η φερωνυμία της γραφής. Έτσι στο συγκεκριμένο οι συντάκτες αλλά και ο υπεύθυνος συντονιστής του που ονομάζεται Γιώργος Δαμιανός , κάθε βδομάδα φροντίζουν να κοινωνούν την θεματολογία που προκρίνει η αισθητική της σκέψης τους.
Με χαρά λοιπόν έλαβα ένα μήνυμα για την λέξη της εβδομάδας που επέλεξαν να αφορά την παραλία των μπάνιων του λαού και αφορούσε στην λέξη «Σαγιονάρα». Η εξήγηση της προέλευσης αυτού του λεκτικού νοήματος όπως αναπτύσσουν στο περιοδικό προέρχεται από μια ταινία που μετέφερε στην οθόνη ένα Αμερικάνικο διήγημα που εξιστορούσε την συναισθηματική σχέση και φυσικά τον χωρισμό, ενός Αμερικανού πιλότου με την όμορφη Γιαπωνέζα και είχε τον τίτλο «Σαγιονάρα» που στην γλώσσα της πρωταγωνίστριας σημαίνει «Αντίο».
Το πέρασμα της ταινίας πενήντα τέσσερα χρόνια νωρίτερα από την Ελλάδα εστίασε την προσοχή των θεατών στα υποδήματα των πρωταγωνιστριών που ήσαν περίεργα για την εποχή και μόλις το εμπόριο αναπαρήγαγε ως μόδα τούτα, φρόντισε να τα ονομάσει με τον τίτλο του έργου.
Έτσι προέκυψε η ονομασία για τη γνωστή σαγιονάρα που λίγο ή πολύ την επιλέγουν οι καταναλωτές για τους θερινούς μήνες.
Όταν παίρνω μια πληροφορία στη ζωή μου πάντα της αφήνω τον χώρο να διασκεδάσει τη σκέψη μου και αμέσως μετά ψάχνω να δω τι θα την κάνω στην ήδη δομημένη αντίληψη του κόσμου που έχω για να διευρύνω το παζλ στο κεφάλι μου.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο μου ήρθε βολικό να την ταιριάξω στα ερωτήματα που αναπτύσσονται τελευταία στη σκέψη μου σχετικά με την ετυμολογία των λέξεων και την καταλυτική σημασία των εννοιών επάνω στην παραγωγή σκέψης και συμπεριφοράς μας.
Θα σκεφτεί κάποιος για την θεματική που με απασχολεί τελευταία απέναντι στα ζωτικά προβλήματα του τόπου μας την πικάντικη παροιμία «Εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ… χτενίζεται» , αλλά δεν είναι σίγουρο ότι η σκέψη ετούτη είναι σωστή.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλο αυτό τον καιρό έχουν την έδρα τους επάνω σε νοήματα που ο καθένας τα ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο και λειτουργούν μέσα από συναισθηματικούς προσδιορισμούς (που τους λέμε και εμπειρία) επάνω στη γλώσσα της σκέψης μας.
Αν θα προσδιόριζα την παθογένεια της σκέψης της εποχής μας μέσα από την χρήση της γλώσσας, θα επικεντρωνόμουν στην υποδούλωση της ετυμολογίας στην πρόχειρη νοηματοδότηση με συμβολισμό (με βαρβαρισμό) των νοημάτων.
Σε μια παρέμβαση μου πρόσφατα σε μια ενδιαφέρουσα ομιλία που είχε ο πανεπιστημιακός Κος Παναγιώτης Πέρρος με θέμα στο οποίο ανέλυε την Ηθική της Φιλοσοφίας στον όμορφο ασκεπή χώρο της Ακαδημίας του Πλάτωνα (σε οργάνωση του Πολύτροπου τέχνης), στοχάστηκα για τον επηρεασμό της γλώσσας στην ηθική (συνήθεια) της ζωής μας.
Πιο συγκεκριμένα η λέξη συμφέρον όπως γνωρίζουμε έχει την πρόθεση «συν» δίπλα στο ρήμα φέρω.
Αυτό ως εικόνα μας παρουσιάζει μια κοινή προσπάθεια των ανθρώπων για να πετύχουν την επίλυση ενός ζητήματος.
Αν πάρουμε τώρα την Αγγλική νοηματική προσέγγιση της ίδιας λέξης που φυσικά αναφέρεται ως interest προσδιορίζει το υποκειμενικό ενδιαφέρον για όφελος παρατηρώντας κάτι.
Στην προέκταση της εφαρμογής της σκέψης μέσα από την γλώσσα ο συγκεκριμένος λαός (δηλ η παγκόσμια κουλτούρα) έχει δώσει στην αγγλική προσέγγιση του νοήματος της λέξης και την ιδιότητα του τόκου.
Αυτό από μόνο του καθορίζει μια τεράστια απόκλιση πορείας του κόσμου ως φιλοσοφία ζωής και είναι εύκολο να εξηγήσουμε τις πολιτικές και κοινωνικές ενέργειες των ανθρώπων.
Να αμέσως μια μαθηματική απόδειξη του ότι η γλώσσα κατευθύνει το ήθος (έθος= συνήθεια) των ανθρώπων να σκέφτονται μέσα από μια φιλοσοφία που τους οργανώνει η κάθε λέξη.
Αν αποκόψουμε την σοφία που απορρέει από την ετυμολογία των λέξεων και τις καταστήσουμε νεκρές, δημιουργούμε μια σημειολογία νοημάτων που δεν μπορούν να παράγουν σύνθετη σκέψη και έτσι κατευθύνουμε το συναίσθημα μέσα από την εμπειρία που καθορίζεται χωρίς το θεμελιώδες αυτογνωστικό ερώτημα «Γιατί».
Άνθρωπος που δεν ρωτά το «γιατί» σαν συναντά αφηρημένες έννοιες και το έχει αντικαταστήσει με το «Πιστεύω» και το «Νοιώθω», είναι καταδικασμένος να αναπαράγει το σκοταδισμό του Μεσαίωνα που νομίζει ότι πέρασε ιστορικά, αλλά τον κουβαλά μέσα στην καταναλωτική κουλτούρα της υποτέλειας του.
Η σημαντικότερη λειτουργία στην μεταφορά πληροφορίας όπως επιλέγεται σε αυτό το άρθρο, είναι η ενεργοποίηση της ατομικής παραγωγής σκέψης και όχι η ξερή μεταφορά της γνώσης που στο τέλος της γραφής είναι και άχρηστη όπως έχει διαπιστωθεί από την υπερπληροφορημένη και πάμπτωχη εποχή μας.
Σε αυτή την οπτική που ανέφερα θα κάνω το ερώτημα (που φυσικά δεν έχει νόημα η έτοιμη απάντηση) για τον προσδιορισμό της έννοιας της "άμεσης Δημοκρατίας" που εν πολλοίς χρησιμοποιείται από φερώνυμους και ανώνυμους πολίτες τελευταία.
Πως εξηγούν την προσέγγιση της Δημοκρατίας και ειδικότερα της λέξης «άμεση» μέσα στη σκέψη τους και ποια κέντρα που προσδιορίζουν την «επιθυμία» της «ανάγκης» λειτουργούν και δίνουν το νόημα;
Αν θα έγραφαν οι άνθρωποι με λέξεις τις ιδιότητες που θέλει να έχει μια αφηρημένη έννοια όπως η Δημοκρατία και μερικά απαρέμφατα που θα καθόριζαν την κινηματογραφική εικόνα αιτίας και αποτελέσματος της δράσης τους, (αυτό για μένα σημαίνει απαρέμφατο) θα ήταν εύκολο τότε με την επίσκεψη στην καρδιά της κάθε λέξης να καταλάβουν τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που πιστεύουν και τα θεωρούν ως θεμελιώδη αλήθεια της ζωής τους.
Λαοί που δεν στοχάζονται με γλυκό κρασάκι και στραγάλια κάτω από τον ξέσκεπο ουρανό (όπως λέει ο φίλος Σωτήρης Γλυκοφρύδης μεταφέροντας αρχαία γνώση) είναι σίγουρα καταδικασμένοι να διεκδικούν την απροσδιόριστη ανάγκη τους και να μην μπορούν να καθορίσουν τις έννοιες που επάνω σε αυτές θα χτίσουν το ήθος (έθος) της ζωής τους.
Το έγκλημα που συντελείται στις μέρες μας επάνω στην γλώσσα είναι ότι και αυτές τις λέξεις που επιλέγουμε να τις χρησιμοποιούμε ως ενεργές ετυμολογικά (από την υπέροχη δομή της ιστορίας που μας κληροδοτήθηκε), τις αντιμετωπίζουμε σαν ιδεογράμματα χωρίς να ψάχνουμε την ουσία της πληροφορίας που έχουν μέσα τους.
Ατράνταχτη απόδειξη είναι η χρήση της έννοιας "συμφέρον" μέσα στην αντίληψη μας ενώ μας δίνει τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις τρόπου ζωής η ετυμολογία, δηλαδή η "αλήθεια" της φιλοσοφίας της.
Ένα παρεμφερές χαρακτηριστικό που προκαλεί τον κλαυσίγελο και προσδιορίζει το ασυνείδητο βίωμα της εμπειρίας σε σχέση με το λόγο, είναι και αυτό το θέαμα που παρακολουθούμε σαν διασκεδάζει ο νέο- Έλληνας. Θα τύχει να δούμε σε καταναλωτικά τραπέζια της χαράς να διασκεδάζουν τραγουδώντας φωναχτά με ότι σκέρτσο αρμόζει στην προσωπικότητα του κάθε ενός, λόγια που δεν τα κατανοούν.
Μπορεί ένα τραγούδι να μιλά για θάνατο και τα παλαμάκια μαζί με τα χαριεντίσματα του σώματος να δίνουν την αίσθηση της χαράς μιας ευζωίας που στηρίζεται σε επιθυμίες και ερωτικά σκιρτήματα.
Αλλού – νταλού δηλαδή τα λόγια με το συναίσθημα που παράγει η συνείδηση του βιώματος του διασκεδάζοντος.
Περισσότερη αξία έχει το λίκνισμα (για τον καταναλωτή ζωής) μέσα από την μονότονη μουσική παρά ο λόγος που όφειλαν να είναι το κυρίαρχο εργαλείο που διεγείρει τη σκέψη και παράγει συναισθήματα στη ζωή μας.
Ας φορέσουμε λοιπόν τις σαγιονάρες μας και ας πάμε κάτω από την ομπρέλα της παραλίας μια και «πρέπει» να μετέχουμε στα μπάνια του Λαού όπως δίδαξε το ήθος (έθος) της πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών και τι χρειαζόμαστε τη γλώσσα…
Η γλώσσα έχει πάψει να προσφέρει χαρά και σίγουρα λύσεις για την έξοδο από τα προβλήματα των αναγκών μας.
Δεν θα δώσουμε εμείς την λύση παρά θα φωνάξουμε, θα θυμώσουμε, θα γίνουμε επικίνδυνοι… για να μας δώσουν τη λύση της ευζωίας κάποιοι άλλοι μια και είναι πιο ξεκούραστο ρε αδερφέ !
Εδώ κάθε Πάσχα πηγαίνουμε και αναπαριστούμε την συμπόνια μας την Μεγάλη Παρασκευή γνωρίζοντας ότι θα χαρούμε σίγουρα την Κυριακή με την Ανάσταση χωρίς να υποστούμε την παραμικρή ταλαιπωρία εμείς οι ίδιοι…
Δεν είναι ετούτο ένα έθιμο ; Δηλαδή ένα έθος; Δηλαδή μια συνήθεια που καθορίζει την Ηθική ενός ολόκληρου λαού στην τζάμπα απόλαυση χωρίς την (πνευματικού κόπου) συμμετοχή του;
Υπεύθυνοι για αυτή την "λογική" είναι φυσικά και οι ηγέτες της συνήθειας του ζειν ενός λαού.
Άστο να πάει καλύτερα γιατί πονά αν το καταλάβουμε… το μυαλό μας καλύτερα να παραμείνει στην παραλία με την ομπρέλα και το υψηλού δείκτη προστασίας αντηλιακό.
Εμείς να είμαστε καλά … κι’ ας ψοφήσουν χίλια αρνιά !
inter-
ΑπάντησηΔιαγραφήa prefix occurring in loanwords from Latin, where it meant “between,” “among,” “in the midst of,” “mutually,” “reciprocally,” “together,” “during”.
esse-
in Latin is the verb "to be".
interest-
to be together, mutually be concerned with something or someone.
Άφησα αρκετό καιρό μήπως και κάποιος αναγνώστης ήθελε να συμπληρώσει κάτι στην ετυμολογική αναφορά του ανώνυμου φίλου ή φίλης που θέλησε να καταγράψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι …
Αν και θα προτιμούσα να υπάρχουν σχόλια στην γλώσσα που επιλέγουμε για συνεννόηση σε αυτό το χώρο, δεν θα μπορούσα να παραβλέψω την ουσία των γραφομένων του σχολιαστή.
Το ότι η Αγγλική γλώσσα είναι στο σύνολο της ένα κράμα από Λατινικές και σαφώς Ελληνικές λέξεις σίγουρα μπορεί να εξηγήσει τις ετυμολογικές παραφθορές που κρύβει μέσα της.
Η ερμηνεία όμως των λέξεων αφορά την κοινωνιολογική παραδοχή των νοημάτων που υφίστανται σε κάθε εποχή.
Κανένα λεξικό (από όσα γνωρίζω) δεν εξηγεί το interest με αυτό τον τρόπο αλλά δίνει ως παρεμφερή του ερμηνεία τον ορισμό του “τόκου”.
Ο “Κερασφόρος” ή επί το σημερινό “Κερατάς” είχε άλλη ερμηνεία στην αρχαιότητα και σαφώς διαφορετική σήμερα σε τέτοιο βαθμό που από τίτλος τιμής έχει γίνει απαξία ατιμασμένου ανθρώπου.
Όταν μιλάμε για έννοιες αφηρημένες καλό είναι να εκτιμούμε την σημερινή αντίληψη που δίνουν οι άνθρωποι σε αυτές πέρα από την αληθινή ρίζα που κουβαλούν μέσα τους και σαφώς είναι ξεχασμένη ή αλλοιωμένη από τον ισχύοντα τρόπο σκέψης.
Αν το interest ήταν δομημένο ως συνείδηση να συνεργάζονται οι άνθρωποι θα είχαμε διαφορετικά αποτελέσματα κοινωνικής συνύπαρξης (οικονομικά - κοινωνικά) και δεν θέλω να επεκταθώ επί αυτού. Μα ακόμη και στην Ελληνική γλώσσα για την λέξη “Συμφέρον” έχει επικρατήσει η αντίληψη της ιδιοτέλειας στην ωφέλεια όπως ακριβώς ο τόκος ως λογική κέρδους από το χρήμα.
Ευχαριστώ πάντως τον ανώνυμο άνθρωπο για τις πληροφορίες του, όμως η αντίληψη που προωθείται σε αυτόν το χώρο, δεν είναι η πληροφορία αλλά η ανάπτυξη της θέσης μέσα από την έκφραση και την στοιχειοθέτηση απόψεων που δεν είναι θέσφατα, αλλά σίγουρα είναι προϊόν έρευνας και παρατήρησης του κόσμου μέσα στο μυαλό μας.