.
Η αντίληψη που έχουμε σχηματίσει για την «αντιπαράθεση» βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο που δεν έχει αλλάξει από τον θλιβερό Μεσαίωνα έστω και αν έχουμε ονομάσει με ανόητο τρόπο την εποχή μας «Μεταμοντέρνα».
Αν μας απειλεί μια σκέψη που εκφέρεται από ένα άνθρωπο σπεύδουμε να απαξιώσουμε συλλήβδην την προσωπικότητα του λειτουργώντας ένα «φόνο» ταιριαστό στον μεσαιωνικό σκοταδισμό που φέρουμε μέσα στη σκέψη μας. Αυτή η πρακτική είναι ίδια από τους διαπληκτισμούς των ανίκανων να έχουν στοιχειώδη συγκρότηση της έκφρασης και σκέψης τους στα λαϊκά παζάρια, μέχρι τις τάξεις της υποτιθέμενης διανόησης και σαφώς των (θεωρητικά) πολιτικώς σκεπτόμενων προσώπων.
Παραδείγματα δεν θα ήθελα να αναπτύξω μια και ο κάθε ένας μας έχει δεκάδες τέτοια που αποδεικνύουν τις διαθέσεις «προς» και «από» πρόσωπα του στενού μας περιβάλλοντος μέσα από την έκφραση «ο –τάδε- τελείωσε δεν έχει αξία δεν θέλω να τον ξαναδώ» Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην υποτιθέμενη «πολιτική» μας σκέψη που μέσα από αυτήν λειτουργούμε συμπάθειες και αντιπάθειες στις πάντα φοβικές και υπολογιστικές επιλογές μας.
Ο ενδιαφέρων κοινωνιολογικά λοιπόν (κατά ιδιομορφία συμπαθής) Θεόδωρος Πάγκαλος φιγουράρει προκαλώντας τις ύβρεις των πολιτών (προς αυτόν) μια και μέσα από την συγκρότηση του προκαλεί το αίσθημα που αναμοχλεύει αλήθειες που δεν θέλει να δει κανένας στη ζωή του.
Το αν συμφωνεί η διαφωνεί κάποιος με δηλώσεις τέτοιου είδους (που για χάριν της συγκεκριμένης αρθογραφίας τις προβάλαμε στο πρόσωπο του Κου Πάγκαλου) είναι μια άλλη δύσκολη διαδικασία που απέχουμε από αυτήν χιλιόμετρα μακριά ως λαός. Η αντιπαράθεση πάντα γίνεται στην ζώνη των κατώτερων σημείων της συνείδησης και σαφώς έχει μέσα της την βία.
Κανένας δεν στέκεται να κρίνει την ουσία της φιλοσοφικής αιτίασης των λεγομένων κάποιου και να αντιπαρατεθεί στο πλαίσιο των ιδεών αλλά τρέχει φοβικά να υπολογίσει το μέγεθος της «ζημιάς» που προκαλεί αυτή η δράση στη ζωή του.
Για παράδειγμα τελευταία σε ένα ακόμη πνευματικό αστεϊσμό που προκάλεσε η συγκρότηση του εν λόγω γραφικού πολιτικού, δήλωσε ότι θέλει να του δείξουν ένα «τίμιο» Έλληνα ώστε να του στήσουν ανδριάντα εν μέσω της πλατείας Συντάγματος. Επειδή όμως σε εκείνο το σημείο βρίσκεται ως εκλεγμένος επειδή τον ψήφισαν οι ομοίως σκεπτόμενοι οπαδοί του, και τον νομιμοποιούν ως αντίπαλοι αυτοί που σκέφτονται το ίδιο αλλά δεν τον ψήφισαν, το πρόβλημα είναι αδιέξοδο στο να το προσεγγίσουν από την σκέψη ανάλυσης του τι σημαίνει «Τίμιος».
Όλοι θεωρούν ως προνόμιο την τιμιότητα και σαφώς την έχουν τοποθετήσει σε ένα βάθρο έξω από την ανθρώπινη ζωή δίνοντας της απόλυτη αξία που από την παιδεία της υποτέλειας που έχουν μέσω της θρησκείας τους.
Ο κάθε πολιτισμός δεν είναι τίποτε άλλο από τις ερμηνείες που δίνουμε σε αφηρημένες έννοιες της ζωής.
Για όσους "γνωρίζουν" και έχουν γερά πνευμόνια να φτάσουν στο βάθος της ξεχασμένης ιστορίας, έχει το παρόν μας την αναφορά του στις διαχρονικές ερμηνείες του Πλάτωνα.
Ο φιλόσοφος λοιπόν τούτος, έβαλε τις ιδέες (άρα το θεό) πάνω από τον άνθρωπο δημιουργώντας ένα απόλυτο σύστημα που δεν πρόκειται ποτέ να το κατακτήσει το (υποτιθέμενα) φθαρτό και ασήμαντο κομμάτι ύπαρξης του ανθρώπου.
Επάνω σε αυτό το φιλοσοφικό ιδεολόγημα βρήκαν πρόσφορο έδαφος (ελλιπώς κατανοώντας) όλες οι θρησκευτικές ολιγαρχίες που για αιώνες κυβερνούσαν τον σκοταδισμό των πιστών δημιουργώντας κάθε λογής βία που εξυπηρετούσε τις ανάγκες τους.
Σήμερα ακόμη τον ίδιο το θάνατο (το λεγόμενο επέκεινα) τον αντιμετωπίζουμε με όρους σκοταδιστικούς που έχουν να κάνουν με εγκεφαλικούς προγραμματισμούς που είναι αδιαπραγμάτευτοι.
Αν λοιπόν είχαμε την ικανότητα να «ακούμε» χωρίς να μετατρέπουμε σε μια θυμική συμπεριφορά τα λόγια που εισπράττουμε από τον κάθε ένα πολιτικό, θα είχαμε και την δυνατότητα να κρίνουμε και να απαιτήσουμε σε επίπεδο ανάλυσης τη σημασία αυτών.
Πιο συγκεκριμένα θα κάναμε την ερώτηση και σαφώς θα ζητούσαμε να μας εξηγήσει (ο πολιτικός του παραδείγματος) τι σημαίνει για αυτόν η «Τιμιότητα».
Εδώ λοιπόν φεύγουμε από τα χωράφια της ανεύθυνης πολιτικής ατάκας και μπαίνουμε στην πολιτική - φιλοσοφική σκέψη και είναι ένας στίβος που δεν έχει βολεμένους ηλίθιους αθλητές παρά μόνο Ικανούς με συν-αγωνιστικές απόψεις. (Δηλαδή αυτός ο στίβος δεν υπάρχει στην επίσημη έκφραση όλων των κομματικών σκέψεων)
Τότε θα βλέπαμε αν αντέχει να βγάλει τα ρούχα της σκέψης του ο κάθε άνθρωπος που χρησιμοποιεί χωρίς φιλοσοφημένη θέση τις αφηρημένες έννοιες και σαφώς θα κρίναμε και την αξία της σκέψης του.
Η αντιπαράθεση του πολίτη χωρίς ηρεμία και ανάλυση, βοηθά στο σφάλμα να αξιολογεί ως σημαντικές εκφράσεις ότι ακούει από πνευματικά φελλούς που τους έχουμε σε περίοπτη θέση στην πολιτική προθήκη.
Θα γελούσε ο κάθε πικραμένος αν καταλάβαινε σε τι πνευματικό επίπεδο βρίσκονται οι περισσότεροι Ηγέτες που τους θεωρεί σημαντικούς ο κάθε λαός εναποθέτοντας την τύχη του στην πνευματική και φιλοσοφική συγκρότηση τους.
Για να το πω καλύτερα θα γέμιζε από αυτόχειρες η κάθε πλατεία αν καταλάβαιναν την ασημαντότητα της φιλοσοφικής σκέψης που διακινείται στην τοπική και παγκόσμια αγορά της πολιτικής σκηνής.
Η εξουσία βρίσκεται στους φοβισμένους και τους ιδιοτελώς σκεπτόμενους μια και είναι ένας νόμος συμπεριφοράς της "πονηριάς" που χρησιμοποιεί η φυσική νόρμα της επιβίωσης.
Τα δυνατά ζώα όπως ο ελέφαντας δεν έχουν εξελίξει την πονηριά επιβίωσης σε αντίθεση με τα μικρόσωμα και αδύνατα που μετέρχονται μεθόδων προστασίας και επίθεσης για την επιβίωση τους.
Στον ίδιο τον άνθρωπο (ως είδος) φυσικό ήταν να κυριαρχήσει το "πονηρό" στην εσωτερική ιεραρχία της απολαβής τροφής και ευζωίας, έναντι του "Αγαθού" μέχρι ετούτη τη στιγμή ανά τους αιώνες.
Ας γυρίσουμε όμως στην ουσία του προβλήματος που είναι οι ατομικές ερμηνείες της σκέψης.
Καλό είναι να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, πως όταν μας διαπαιδαγωγούν με την σημαντικότητα και την απόλυτη ερμηνεία μιας αφηρημένης έννοιας, πάντα εξυπηρετούμε ένα μοντέλο που έχουν σχεδιάσει κάποιοι και επιθυμούν την εναρμόνιση μας μέσα σε αυτό.
Η αντίσταση μας στην εύκολη αποδοχή κοινής ερμηνείας στις αφηρημένες έννοιες, σίγουρα δημιουργεί εχθρούς αντί για οπαδούς σε κάθε εξουσία πνευματικής καθοδήγησης των ανθρώπων που στοχεύουν να δημιουργήσουν ομάδες συμπεριφορών προβλέψιμες, όπως ακριβώς έχουν τα πρόβατα κατά την εκμετάλλευση τους.
Ας ζητήσουμε να μας εξηγήσουν τι σημαίνει κάθε φορτισμένη συναισθηματικά έννοια από τους ηγέτες που μας προτείνουν συμπεριφορές στους λόγους τους και τότε θα έχουμε φτάσει να αποδεχόμαστε την ουσία των προθέσεων και όχι το σχήμα που δεν γνωρίζουμε τα κίνητρα που υπάρχουν πίσω του.
Η πλειονότητα των εκλεγμένων (κατά πνευματική αντιστοιχία των ψηφοφόρων τους) στην Ελληνική Βουλή έχουν φιλοσοφικό επίπεδο που δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του ονομαζόμενου Θεσμού που υπηρετούν. Η απόδειξη είναι ότι λειτουργούν πυροσβεστικά και έχουν την αντίληψη οι άμοιροι ότι η Πολιτική είναι η τέχνη του Εφικτού....
Αυτό ερμηνεύεται ως οραματική πολιτική σκέψη, αντιστοιχούσα σε τρίτης κατηγορίας εκτελεστικά όργανα του αποτυχημένου δημόσιου τομέα μιας χώρας.
Ας μην ξεχνάμε την προσφιλή έκφραση μέχρι τουλάχιστον πρότινος των πολιτικών που έλεγαν ότι έχουν τόσα «κουκιά» αναφερόμενοι στον επηρεασμό των ψηφοφόρων τους για να καταλάβουμε την αξία που δίνουν στον εαυτό τους αν εξουσιάζουν ηλίθιους πολίτες.
Αν ένας άνθρωπος αδυνατεί να προσεγγίσει την ανάλυση μιας έννοιας (όπως αυτή της τιμιότητας του Κου Πάγκαλου) και την στοιχειοθετεί (ως προσδιορισμό) στην επικοινωνία του μέσα από άλλες αφηρημένες έννοιες και φραστικές επιθέσεις, τότε αυτός είναι πνευματικά μπλοκαρισμένος , άρα άχρηστος για προαγωγή της συλλογικής σκέψης.
Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός έψαχνε την αρμονία μέσα από την ερμηνεία της ζωής στη φύση και σαφώς έφτασε σε πολύ υψηλή ανάλυση της «ουσίας» της ανθρώπινης σκέψης που δυστυχώς για αιώνες έχει μείνει αθέατη στο σύνολο της ενισχύοντας τις παρερμηνείες που έχουν οδηγήσει σε αυτό το πολιτιστικό μόρφωμα που βιώνουμε.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να εναντιωθούμε στο φυσικό πρόσωπο (όπως τον εν λόγω πολιτικό) κρίνοντας υποκειμενικά το ήθος των εκφράσεων του, ή τον τρόπο που επιλέγει να ζει και σαφώς τα δύσμορφα στοιχεία της όψης του. Δεν είναι πολιτική - φιλοσοφική αντιπαράθεση ετούτη.
Μπορούμε όμως να ακυρώσουμε την αποδοχή της σκέψης του, οπότε μας είναι αθέατος στο πεδίο των επιλογών στης σκέψης μας άρα και της ζωής μας.
Ο θάνατος προκύπτει σε κάθε τι που επιλέγουμε να βρίσκεται στην ανυπαρξία της παρατήρησης γύρω μας… και ετούτο είναι πολύ σκληρό για όσους το κατανοούν.
Ότι τώρα αφορά σε τιμωρίες φυσικών προσώπων για τις λειτουργίες τους σε βάρος ενός συνόλου, είναι υπόθεση μιας άλλης φιλοσοφικής προσέγγισης που ήρεμα και χωρίς εκδίκηση αποκαθιστούν την τάξη σε ότι κρίνει ο πολιτισμός ότι είναι παρέκκλιση στην φιλοσοφία του.
Κάποτε τιμώρησαν το Σωκράτη (ως φυσικό πρόσωπο) για την συμπεριφορά αλογόμυγας που είχε στα καπούλια της παρακμιακής κοινωνίας των Αθηνών και αργότερα κυνηγούσαν να εξοντώσουν τον Γαλιλαίο για την αναμόχλευση της σταθερότητας των ιδεών της άρχουσας τάξης.
Είχαν την ίδια αδυναμία οι άνθρωποι (όπως και σήμερα) να αντιπαρατεθούν στις ιδέες στρέφοντας την απαξίωση στο άτομο που τους ενοχλούσε.
Εδώ θα γράψω με κεφαλαία μια σημείωση που λέει ΠΡΟΣΟΧΗ να μην θεωρηθεί ότι γίνεται κανένας παραλληλισμός του παραδείγματος του άρθρου (ως αναφορά στον Κο Πάγκαλο) με τις μορφές του Σωκράτη η του Γαλιλαίου!
Καλό είναι να αποφασίσουμε το «Ποιοι είμαστε» και τότε οι εκάστοτε πολιτικές ατάκες που σε άλλες στοχεύσεις προσπαθούν να παρασύρουν τον θυμό μας θα είναι απενεργοποιημένες.
Τέτοιες είναι και οι ατάκες που χρησιμοποιεί στην μικρό-πολιτική της Ελλάδας ο συγκεκριμένος πολιτικός που «ξύνει» την διάθεση ενός λαού για να την κατευθύνει από τον θυμό στην παραίτηση (επόμενο στάδιο) της σκέψης και να αφήσει ανενόχλητη την λειτουργία των μεθοδεύσεων της παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Κάθε καταπιεστής το μόνο που φοβάται είναι την (απέναντι του) ήρεμη ερώτηση… μια και τον θυμό γνωρίζει να τον κατευθύνει όπως ακριβώς συμπεριφέρεται ο εκπαιδευτής σκύλων θέλοντας να δημιουργήσει μια σταθερή συμπεριφορά από την εκπαίδευση (με κόπωση) στο ζώο.
Όταν φτάσουμε στο σημείο να τιμωρήσουμε με ήρεμη κατανόηση τις μειοδοτικές συμπεριφορές των εντολοδόχων μιας προσπάθειας εγκαθίδρυσης της παγκόσμιας τάξης στην Ελλάδα, θα έχουμε φτάσει σε ένα πολύ υψηλό σημείο φιλοσοφικής συνείδησης ως πολιτικά όντα.
Όμως για να μη γράφουμε ανοησίες οφείλουμε να είμαστε πραγματιστές στην παρατήρηση των συστατικών σκέψης ενός πολιτισμού και να βλέπουμε πως έχει αδυναμίες να κατανοήσει την ίδια του την αναπνοή και την σημασία της ύπαρξης του.
Κάτω από αυτή τη θλιβερή παρατήρηση, θα γεννώνται σκέψεις μέσα από πρόσωπα όπως αυτό του Κου Πάγκαλου για να έλκουν τις αντιδράσεις των υπηκόων που στόχο έχουν να διατηρούν (ένα λαό) έξω από την κρίση ενισχύοντας την ομαδική ταύτιση ή την εχθρευόμενη αντιμαχία σε αφηρημένες έννοιες, ξεχνώντας (ο κάθε άνθρωπος) την ουσία της ζωής που είναι ο προσδιορισμός των αφηρημένων εννοιών επάνω στη ζωή του … δηλαδή στην ποιοτική αποδελτίωση (και γιατί όχι επαναπροσδιορισμό) των αναγκών του.
Ερωτήματα του «αν η Μακεδονία είναι Ελληνική» ή «αν το ΔΝΤ είναι μονόδρομος» αφορούν σε εξανδραποδισμό της σκέψης που κρύβουν πίσω τους άλλα συμφέροντα αθέατα στον απλό λαό.
Θα πει «Θέλω μια καλύτερη ζωή» ο κάθε πολίτης για να συμπληρώσει «που να αξίζει στα παιδιά μας» χωρίς να δίνει το φιλοσοφικό (πρακτικό) στίγμα του θέλω του.
Γιατί αν επιθυμεί την επιστροφή σε μια ζωή που θα καταναλώνει επιδοτήσεις υποθηκεύοντας την παιδεία του και το μέλλον του αυτό πρέπει να ξέρει ότι "έγινε" και τώρα βρίσκεται στο "ταμείο" της επιλογής του.
Η υποκειμενική απροσδιοριστία είναι η καλύτερη τροφή στην διατήρηση του συστήματος εκμετάλλευσης της σκέψης μας.
Για να φτάσουμε να εξηγήσουμε τι σημαίνει καλή ζωή για μας, οφείλουμε να μετακινήσουμε τις βεβαιότητες της συνήθειας που έχει μέσα της η σκέψη μας. Αυτό είναι μια επώδυνη διαδικασία που η ραθυμία της ευκολίας των ερμηνειών που δίνουμε στη ζωή δεν μας το επιτρέπει.
Αν για παράδειγμα ρωτούσαμε κάποιον ανεγκέφαλο υποτιθέμενο επενδυτή της χρηματιστηριακής κομπίνας το καλοκαίρι (εκείνο) που έπαιρνε το κινητό του στην παραλία και έδινε εντολές στο χρηματιστή του με το μαγιό, θα σου έλεγε ότι μετέχει στο θαύμα του λαϊκού καπιταλισμού που φέρνει ευζωία και εύκολο κέρδος στην καθημερινότητα του.
Εκείνη η πνευματική μαϊμού που ένοιωθε δυνατή ως προσωπικότητα στην παραλία, δεν είχε τρόπο να σκεφτεί ότι δεν μπορεί να παράγει υπεραξία ευζωίας ένας πλανήτης αν δεν αφαιρεί από κάπου αυτό που αποδίδει ως κέρδος κάπου αλλού…Πίστευε πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και απλώς έχασε όπως γίνεται στα πανηγύρια σαν ποντάρει επάνω στο "βάλτε τώρα που γυρίζει"
Η φιλοσοφία του σταματούσε στις λογιστικές μονάδες της αύξησης των μετοχών του άντε μέχρι τον οργασμό που επέλεγε για να αισθανθεί δυνατός στη ζωή του.
Πιστεύει κανένας ότι αυτός ο άνθρωπος (της χρηματιστηριακής παραλίας) μετήλθε της βασάνου κάποιας «Παιδείας» ώστε να κατανοήσει τις σημερινές συνέπειες της ζωής του; Η έννοια της υλικής ιδιοκτησίας και η προστασία αυτής είναι ακόμη ριζωμένη μέσα του, έστω και αν προστατεύει τώρα απλά την έλλειψη της.
Ο κάθε Θεόδωρος Πάγκαλος είναι απλά ο καθρέφτης της ασχήμιας που μας ενοχλεί στην εκφορά της ταυτισμένης σκέψης του με τις εσωτερικές μας πεποιθήσεις.
Όταν αλλάξουμε πεποιθήσεις εμείς , αυτοί όλοι που φλυαρούν α-πολιτικά, θα εξαφανιστούν σε μια στιγμή μια και δεν θα τους επιλέγουμε στην φιλοσοφημένη μας σκέψη ως διαδικασία βιώματος της ζωής.
Μπορεί λοιπόν κάποιος να αρχίσει να αποδελτιώνει την σημασία της «Τιμιότητας»;
Προσωπικά νομίζω ότι το πιο πάνω ερώτημα βρίσκεται στη σφαίρα του αστείου που έτσι να το εκλάβετε στο παρόν άρθρο.
Κλείνοντας αυτό που θέλω να κάνω σαφές είναι ότι δεν είναι επικίνδυνες οι εκφράσεις προβεβλημένων ατόμων όπως αυτές κατά καιρούς του Κου Πάγκαλου, αλλά η ανοχή στην (υφιστάμενη μέσα μας) αφιλοσόφητη σκέψη που απλά στοχεύει στην αποσταθεροποίηση μας.
Εκτός και αν δεν έχω καταλάβει πως μια χύδην πολιτική έκφραση ενός (εντεταλμένου σε κυβερνητικά έδρανα) προσώπου που δεν αιτιολόγησε (φιλοσοφικά- ηθικά) ποτέ την παράδοση του Οτσαλάν όταν ήταν υπουργός εξωτερικών, στην ουσία δεν εξυπηρετεί συμφέροντα τρίτων, αλλά μας αγαπά ως λαό και θέλει να μας Νουθετήσει με την Προσωπικότητα του.
Προσωπικά εύχομαι σε όλες αυτές τις πολιτικές φιγούρες «καλή ζωή» χωρίς να βλέπω στην εικόνα τους κάτι σημαντικό που μπορεί να προσθέσει στον συλλογικό Πολιτισμό από την αναπνοή της σκέψης τους. Βέβαια η απόδοση ευθυνών για τις μειοδοσίες απέναντι στο λαό μέσα από την κατάχρηση των αξιωμάτων τους είναι το ζητούμενο από μια κοινωνία που χρειάζεται πολλά σκευάσματα δυναμωτικών βιταμινών για να αναπτύξει τη σκέψη και την κρίση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.