ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

.

Στη ζωή μας έστω και αν νομίζουμε ότι υπάρχει αρχή και τέλος σε δράσεις μας η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.

Όχι μόνο δεν υπάρχει αρχή και τέλος, αλλά ούτε και ο χρόνος της γραμμικής ανάλυσης που καταλαβαίνουμε μέσα από τους δείκτες των ρολογιών μας.

Τα πάντα ως εμπειρίες του παρελθόντος έχουν θέση μέσα σε ένα συλλογισμό και  ταξιδεύουμε σε αυτές για να φέρουμε το άρωμα της θύμησης (σε ανυπόστατο χρόνο) μέσα στον κάθε συλλογισμό μας.

Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου στο προηγούμενο άρθρο ανιχνεύοντας την σχέση της Πίστης και της Φιλοσοφίας ομολογουμένως ήταν ένα καλό σκάλισμα στα κάρβουνα της φωτιάς που με γοητεύει χωρίς να την εξουσιάζω.

Μερικές φορές απλώνουμε το χέρι μας και πιάνουμε ένα βιβλίο χωρίς να είμαστε σίγουροι ως απάντηση στο «γιατί» μια και δεν ελέγχουμε το σύνολο των σκέψεων μας αλλά ένα πολύ μικρό γραμμικό κομμάτι τους που ανήκει στην περιορισμένη αίσθηση της ζωής που αντιλαμβανόμαστε.

Έτσι το δικό μου χέρι έπιασε τον Βολταίρο για να συναντήσει την σκέψη του και με τον ανάλογο σεβασμό να μπω απρόσκλητος στις προσωπικές του στιγμές που κατέγραψε με τη σκέψη του. 

Όταν διαβάζουμε τις σκέψεις των ανθρώπων, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε αυτή την λειτουργία σαν μια ηδονιστική ερωτική πρακτική που έχει χρησιμότητα στην ατομική μας παιδεία,  με στόχο να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας όμοια ερωτήματα κλέβοντας εμπειρία από τη σκέψη των άλλων.

Αυτή η κλοπή είναι η  επιβιωτική πρακτική της φύσης που την ξέρουν όλα τα πλάσματα της ακόμη και τα ίδια τα κύτταρα του οργανισμού μας.

Μην περιμένετε να σας αναφέρω εδάφια από το έργο «Ο αδαής Φιλόσοφος» του Βολταίρου που θα προσφέρουν ενίσχυση στην πειθώ του προηγούμενου άρθρου.
Αυτή είναι μια πρακτική που την χρησιμοποιούν οι λεγόμενοι σοφιστές και αλιεύουν από παντού γύρω τους ότι ταιριάζει στην αρχική τους σκέψη, ονομάζοντας ετούτο απόδειξη της ορθότητας της.

Αυτό συμβαίνει κατά κόρον και στην σημερινή επιστήμη που είναι δύσκολο να εκτρέψει την ομηρία της  από το αρχικό ιδεολόγημα το οποίο την οδηγεί σε μελέτες και πειράματα προς απόδειξη του.

Για παράδειγμα θα αναφέρω αυτό  της ονομαζόμενης Στατιστικής επιστήμης που ανάλογα με το «ποιος» θα καταβάλει τα χρήματα (ανάγκη υποστήριξης θέσης) για την έρευνα βγαίνουν αντίστοιχα αποτελέσματα που ευνοούν τις στοχεύσεις της δράσης του. Ελπίζω να καταλαβαινόμαστε και να μην εθελοτυφλούμε όσοι δηλώνουμε ότι μπορούμε να διαβάζουμε μια πρόταση.

Σε ένα βέβαια πιο σοβαρό παράδειγμα από την παθογένεια της εποχής μας θα ήθελα να πω ότι η ιδέα του μήλου που πέφτει ήταν τόσο σφηνωμένη στο μυαλό του Νέφτωνα που παρήγαγε τόσες σκέψεις που εδραιώνουν την φυσική του εξήγηση.

Αντίθετα  (ή συμπληρωματικά) ο Ρίμαν που επέλεξε το μυαλό του να σκέφτεται μέσα από τα μαθηματικά θέλοντας να εκφράσει το Σύμπαν, ανέπτυξε την δική του γεωμετρία και συνέβαλε στην σημερινή εποχή που ταξιδεύουν οι άνθρωποι στο διάστημα.

Με το Βολταίρο «τα είπαμε» μέσα από τις λέξεις του και από τις αναζητήσεις που είχε σε εκείνο το πλαίσιο εποχής για τα ίδια ζητήματα που έχουμε και εμείς στο δικό μας.   Βέβαια επειδή ήμουν λάθρα μέσα στην καταγραμμένη σκέψη του βγήκα αλώβητος από μια ζωντανή επαφή που θα είχα (αν ήταν παρών) με το μέγεθος της σκέψης του απέναντι στην δική μου μικρότητα των ερωτημάτων. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία μια και το "μικρό" ή το "μεγάλο" οφείλουμε να το έχουμε στο νου μας αλλά και να το ακυρώνουμε σαν θέλουμε να κάνουμε ένα βήμα δίπλα στη γνώση.
Μαθαίνουμε σαν απομυθοποιούμε χωρίς αλαζονεία τις στιγμές και τις σκέψεις που παρήγαγαν πνεύμα.

Ας μην ξεχνάμε τη φράση που αναζητήθηκε η έννοια της και συνεχίζει να απασχολεί τις επιστήμες και την φιλοσοφία του παρόντος αλλά και δεν είναι άλλη από το «είναι και δεν είναι».

Όταν αναπτύσσουμε ένα συλλογισμό και θέλουμε μέσα από αυτόν να εκφράσουμε την εποπτεία μας επάνω στο διανόημα και μέσα από αυτό να εξηγήσουμε τον κόσμο είναι μια λειτουργία που αν μη τι άλλο έχει πλάκα.

Δύσκολο είναι να ξεκινήσουμε την αφετηρία της σκέψης μας από την παραδοχή ότι «Είμαστε και δεν είμαστε».   Θα το κάνω όμως αυτό περισσότερο αναλυτικό για να μην πέσω στην παγίδα να γράφω παπαριές όπως κάνουν κατά κόρον οι αυτόκλητοι γνώστες της αλήθειας.

Ζούμε στην εποχή της Σοφιστείας και ο καθένας ανάλογα με την ευρύτητα ή την περιορισμένη δυνατότητα της σκέψης του, συλλέγει «εικόνες» που τις μετατρέπει σε αφηρημένο λόγο στη διανόηση του και μέσα από αυτές προσπαθεί να μας αποδείξει την ορθότητα της δικής του αντίδρασης (η ζωή είναι η δράση στο αντί - απέναντι) ενός ασυνείδητου κόσμου του που τον ονομάζει «Πνεύμα»

Όλοι οι μεγάλοι ποιητές μέσα στην γραφή των δημιουργημάτων τους κουβαλούν την εσωτερική τους πάλη να δώσουν μορφή στον κόσμο σύμφωνα με την σύσταση των εμπειριών τους σε ένα ασυνείδητο κόσμο.   Η ποιότητα και η διευρυμένη οπτική τους  είναι το μέτρο που τους ορίζει ως μεγάλους ή ασήμαντους, όμως δεν παύει η αρχή της αιτίας που ξεκινά αυτό το ταξίδι να είναι το δικό τους ασυνείδητο που το δεχόμαστε  οι υπόλοιποι ότι μας ανήκει και το ονομάζουμε πάλι αυθαίρετα συλλογικό.

Οι εποχές βάζουν τις εμπειρίες, η προσωπική μας διαδρομή βάζει τις χαρακιές από τις εμπειρίες ως ουλές στη σκέψη μας, και η λογική μας προσπαθεί να ενώσει την αιτία και το αιτιατό σε μια εποπτεία με στόχο να μας κάνει να καταλάβουμε ώστε να κατασταλάξουμε σε μια εδραιωμένη κατανόηση.

Για δες … είναι τυχαίες οι λέξεις που έχουν το «κατά» ως πρόθεση.

Μπορεί και όχι μια και η εξήγηση του κόσμου (κατά μιαν κρίση) έχει μέσα της μια μοναχική πάλη που την ορίζει η πρόθεση του «κατά» και είναι τόσο εγωιστική όσο δεν φανταζόμαστε .

Ίσως τον «θεό» τον γέννησε ο φόβος που προέρχεται από την κούραση  του «Εγώ» στις  χαμένες μάχες για την εποπτεία της ανθρώπινης περιορισμένης σκέψης επάνω στον εαυτό της.

Θα δώσω ένα παράδειγμα για τον προηγούμενο συλλογισμό και όχι για την σκέψη που με ένα "ίσως" αφήνει ένα προβληματισμό για την δημιουργία της έννοιας "θεός".

Τα παραδείγματα δεν είναι τίποτε άλλο από μια μικρή ανάσα, κάτι σαν διασκέδαση στην ανάβαση του συλλογισμού μια και η μηχανή της σκέψης μας θα καεί αν την έχουμε συνέχεια σε μια πίεση προς απόδοση και δεν της χαρίζουμε λίγη βιωματική σιγουριά μέσα από το συμφωνημένο ψεύδος (ψεύδος = ανολοκλήρωτη διαδικασία θέασης) της απόδειξης των ιδεών.

Έτσι ως παράδειγμα η αρχική αφετηρία ενός ανθρώπου που θέλει τη ζωή του να την βλέπει μέσα από το υπερβατικό της ύπαρξης του θεού, θα του παρουσιάζει ερμηνείες και εκδοχές της αλήθειας του συνέχεια, αντίστοιχες με τις εικόνες που δακρύζουν ή τα θαύματα που ερμηνεύει ο ίδιος ως σημάδια της ύπαρξης του θεού του.

Αντίθετα ο εμφορούμενος από την αντίληψη ότι την ζωή του την κατατρέχουν οι μυστικές συνομωσίες θα βλέπει πάντα τους καταπιεστές του να οργανώνουν τις νέες απειλές σε προσωπικό, οικογενειακό, εργασιακό ή κοινωνικό επίπεδο.    Αν δούμε ένα αγχωμένο διαμαρτυρόμενο που εκφράζεται σε όρια εμφάνισης φόβου για τις επερχόμενες απειλές την κοινωνία, ψάχνοντας καλύτερα σε μια ακτινοσκόπηση της ζωής του θα διαπιστώσουμε ότι προσωπικά είναι σκατά, οικογενειακώς τα έχει κάνει μπάχαλο, εργασιακά είναι κλυδωνισμένος και κοινωνικά μας παρουσιάζει την τελολογική του φοβία που τον κάνει και επιθετικό.

Μπαίνοντας στο μικρό άπειρο

Οι λέξεις έχουν μέσα τους πληροφορίες και η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι είναι να τους δώσουμε την εννοιολογική τους διαφοροποίηση ταυτόχρονα με την σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ τους και σίγουρα να τις κατατάξουμε στο σύστημα αξιολόγησης που έχουμε στο κεφάλι μας.

Πάμε γρήγορα σε παράδειγμα γιατί φοβάμαι ότι θα ακούγεται πάλι σαν μια παπαριά ενός αμόρφωτου φιλοσοφικά θρησκευτικού ηγέτη αυτή η έκφραση και θέλω να αποφύγω αυτή τη λακκούβα.

Ας  πάρουμε τις επίμαχες λέξεις που με έκαναν να κάνω επίσκεψη στην σκέψη του Βολταίρου και δεν είναι άλλες από την «Πίστη» και την «Φιλοσοφία».

Ο κάθε  άνθρωπος θα μπορούσε να αρχίσει ένα λογύδριο ανάλυσης εξηγώντας την κάθε μία όμως ο όγκος των πληροφοριών που θα μας έδινε σε προτάσεις θα ήταν μέσα από την δική του εμπειρία και την υποκειμενική εξήγηση των νοημάτων που έχουν. 

Αυτό που το ονομάζουμε ξεχωριστότητα των ανθρώπων, επειδή δεν μπορούμε να το ελέγξουμε το θεσπίσαμε μέσα στη σκέψη μας και το ονομάσαμε όμορφο.

Λέμε συνήθως ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και αυτή είναι η ομορφιά του κόσμου.  Γενικά ότι δεν μπορούμε να το ελέγξουμε το ονομάζουμε κατ’ ευφημισμόν όμορφο (όπως το ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας)

Κάπως έτσι ονομάσαμε και το σύμπαν υπέροχο για να μη μιλήσω για τον θεό που του δώσαμε την αίσθηση του Πανεπόπτη και υπέροχου Δημιουργού.

Ότι φοβόμαστε (από άγνοια) θα έλεγα ότι το καλοπιάνουμε για να αφήσουμε  στην τύχη (ελπίδα) τα αποτελέσματα των δεδομένων που δρουν εν αγνοία μας μια και δεν τα γνωρίζουμε.

Ερχόμαστε λοιπόν να μιλήσουμε για την Πίστη και την Φιλοσοφία θέλοντας μέσα στο μυαλό μας να ορίσουμε τις ιδιότητες βάσει των οποίων βολεύουν το συναισθηματικό μας υπόβαθρο και μέσα από αυτό σωματοποιούμε το συναίσθημα που μας έχουν προσδιορίσει.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να θεωρούμε την Πίστη ότι ευθύνεται για ένα τεράστιο σκοταδισμό που έχει καταγραφεί στην ιστορία;

Τι είναι αυτό που κρίνουμε πως η Φιλοσοφία είναι το μόνο εργαλείο εξέλιξης της σκέψης του ανθρώπου;

Θα με δυσαρεστήσω αλλά είμαι υποχρεωμένος να κάνω τομές στα αδιαίρετα σημεία των βεβαιοτήτων μου και να ομολογήσω ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια υποκειμενική εμπειρία του κόσμου που ιχνηλατώντας τις όμοιες εκφάνσεις της την ονομάζουμε αντικειμενική πραγματικότητα.

Έστω και αν όλα δείχνουν ότι η Πίστη έχει υιοθετηθεί από ανθρώπους που έχουν φέρει το αίμα να ρέει σε ποτάμια στην ιστορία, εμείς θα πρέπει να περάσουμε πίσω από το βίωμα της λέξης και να την δούμε πιο καθαρά μια και οι αφηρημένες έννοιες είναι πολύ μεγαλύτερες από την ιστορική εκδοχή που τους έχουν δώσει οι άνθρωποι.

Χτίσιμο παραβολικής κουβέντας

Τώρα όμως δεν γίνεται να μιλήσουμε μόνο με έννοιες  αν δεν επισκεφθούμε εικόνες που θέλει να φτιάχνει το νους και μέσα από την παραβολική προβολή παραδειγμάτων ώστε να δώσει πληροφορίες που είναι πιο κοντά στην αντίληψη μας.

Αυτό έκανε και ο Πλάτωνας για να δώσει τις δικές του πληροφορίες μέσα από το μύθο της σπηλιάς.

Μέσα στο κείμενο έχουν υπάρξει λέξεις και φράσεις κλειδιά που επέλεξε (αυθαίρετα;) ο συγγραφέας να τοποθετήσει και αυτές με ένα όχι και τόσο γραμμικό τρόπο του οργανώνουν τα ανοίγματα στη σκέψη για να δώσει το ακόλουθο παράδειγμα παραβολικής εικόνας.   Μια φράση «κλειδί» βρίσκεται στην έκφραση «Είναι και δεν είναι»

Αν θα θέλαμε να προσδιορίσουμε το σπίτι της Πίστης θα λέγαμε ότι είναι σε ένα μικρό στρογγυλό καβούκι όμοιο με της καρύδας.

Αν θα θέλαμε να προσδιορίσουμε το σπίτι της Φιλοσοφίας θα λέγαμε ότι είναι τα βουνά , οι θάλασσες, ο ουρανός και τα αστέρια που φτάνει να ακουμπήσει η φαντασία μας.

Εμείς όπως μάθαμε από την Σοφία των παλαιότερων ανθρώπων είμαστε ένα άρμα  δύο αλόγων μαζί με τον ηνίοχο που τρέχουμε και μαζεύουμε την τροφή μας και σίγουρα έχουμε στο σακούλι μας και την καρύδα που κρύβεται η Πίστη ενώ είμαστε ελεύθεροι να αισθανόμαστε την ύπαρξη της Φιλοσοφίας από την ανάγκη να διαλέξουμε την πορεία στο άρμα μας μέσα στο χώρο που μας ορίστηκε ως διάβα.

Το ένα άλογο έχει την επιθυμία να ζήσει και να κάνει πράγματα της καρδιάς του τραβώντας με δύναμη το παιχνίδι της ζωής κατά που το οδηγεί η παρόρμηση.

Το άλλο το άλογο του δείχνει τον πραγματικό χώρο και το τραβά συνέχεια να προσέχει τις λακκούβες και τους γκρεμούς λογικεύοντας την παρόρμηση και κάνοντας την αποτέλεσμα πρακτικό στην πορεία.

Αυτά τα άλογα αγαπούν και σέβονται τον Ηνίοχο θέλοντας το κάθε ένα να τον ευχαριστήσει με τις δυνατότητες που έχει στη σκέψη και την ικανότητα του.

Ο Ηνίοχος μπορεί να καταλάβει ότι τον αγαπούν και να τους μιλήσει με όμορφα λόγια και να τα χαϊδέψει επιλέγοντας την πορεία που θα ακολουθήσουν ή να τα αγνοήσει και να αφήσει τη ζωή του να είναι μια σκέτη περιπλάνηση μέσα από την δική τους βούληση.

Η καρύδα που έχει στο σακούλι του ο Ηνίοχος και είναι το σπίτι της Πίστης είναι δική του τροφή και δεν μπορούν να την φάνε τα άλογα παρά να πάρουν μόνο την δύναμη της θέλησης του.

Μια στιγμή που δεν κρατούσε τα γκέμια που τον συνδέουν με τα άλογα και  την αγωνία για την πορεία μιας ζωής , σκέφτηκε να παρατηρήσει την καρύδα του καλύτερα.

Συνήθως έπινε το χυμό της μαζί με την πίστη που κατοικούσε μέσα της και έτσι έπαιρνε δύναμη να αντέχει την καταπόνηση να οδηγεί το άρμα.

Αυτή τη φορά κοιτούσε με τα μάτια του καλύτερα το σπίτι της Πίστης.

Είδε τρεις μικρές σφραγισμένες τρύπες στο επάνω σημείο της καρύδας που ήσαν πιο μαλακές από το υπόλοιπο καύκαλο.

Γιατί «τρεις» σκέφτηκε φέρνοντας στο μυαλό του τον εαυτό του και τα δύο του άλογα που του ήταν απαραίτητα για να ζει και να ταξιδεύει.

Του ήρθε μια ιδέα που ήθελε να μπουν και οι τρεις μέσα στην καρύδα, μια και η φαντασία του μέσα από την Φιλοσοφία τον είχε βάλει σε όνειρα να ταξιδεύει στα αστέρια και να αισθάνεται όμορφα μέσα από τη σκέψη του.

Όπως έφτιαχνε με το μυαλό του την αλήθεια της Φιλοσοφίας του, σκέφτηκε να φτιάξει και την αλήθεια του ταξιδιού του μέσα στην καρύδα παρέα με τους δύο φίλους του τα άλογα.

Γιατί όχι μια μεγάλη τρύπα σκέφτηκε για όλους και είναι χωρισμένες σε τρείς;

Του ήταν δύσκολο να χωριστεί από τα δύο του άλογα αλλά σκέφτηκε να συνεχίσει την δόμηση της ιστορίας που έφτιαχνε για τούτο το ταξίδι.

Σκέφτηκε ότι αν μπορούσε να διαχωρίσει και να ενώσει ξανά τον ίδιο του τον εαυτό (ως τριάδα του άρματος) θα κατόρθωνε να κυριαρχήσει στη γνώση που έψαχνε στην τεράστια φύση γύρω του παρατηρώντας όλα τα άλλα δημιουργήματα με την Φιλοσοφία αλλά αχώριστος από τα άλογα.  

Έπρεπε να εγκαταλείψει την σκέψη (που ήξερε) για να την βρει μέσα από το πέρασμα στην καρύδα και να δει από κοντά την Πίστη που έπινε κάθε φορά χωρίς να την γνωρίζει στο σπίτι της.

Αν γινόταν τόσο μικρός που θα χωρούσε να τρέξει από μια τρύπα της καρύδας αυτός χωρίς να έχει δίπλα του τα δύο του άλογα πως θα ένοιωθε;

Θα μπορούσε να σκεφτεί πως θα ήταν αν άφηνε τα άλογα και εμπιστευόταν μια διαδικασία να τρέξουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις ώστε να συναντηθούν μετά από ένα ταξίδι στον κόσμο που ήξερε;

Πως θα ένοιωθε από την έλλειψη σιγουριάς αυτών (των εμπειριών) που θα συναντούσαν ο κάθε ένας χωριστά και πως θα εξασφάλιζε ότι αυτό δεν θα ήταν μια λάθος επιλογή;

Τώρα ήταν σίγουρος ότι εξουσίαζε αυτή τη σχέση με τα άλογα του, όμως αν τα άφηνε να χαθούν μόνα τους πως ήταν σίγουρος ότι θα ανακτούσε την σχέση αυτή;

Μήπως σαν γινόταν μικρός και ήταν η τρύπα τεράστια σαν τον κόσμο του, αυτό που θα υπήρχε μέσα στην καρύδα θα ήταν τόσο μεγάλο σαν τον κόσμο που αυτός έβλεπε;

Σκέφτηκε ότι δεν ήταν ανάγκη να κάνει όλες αυτές τις σκέψεις μια και ήταν μόνο ένας μικρός καρπός η καρύδα που χωρούσε στη χούφτα του, όμως πάλι η πηγή της ενέργειας που του έδινε για να υπάρχει σε αυτή τη ζωή ήταν κρυμμένη μέσα της και δεν την είχε γνωρίσει ποτέ παρά μόνο την ωφέλεια από την κατανάλωση του υγρού που έπινε.

Ομολόγησε ότι είναι λειψό σαν δέχεσαι να σου δίνουν ένα δώρο στη ζωή και ότι το σωστό είναι να γνωρίζεις τον Δότη και σίγουρα να ξέρεις και τον λόγο που στο χαρίζει.

Ζητούσε πολλά ο Ηνίοχος μέσα από τη σκέψη του.

Αναλογίστηκε ότι η Πίστη κατοικεί σε ένα καρπό που νομίζουμε ότι τον εξουσιάζουμε και με ευκολία την χρησιμοποιούμε για να ζούμε και να παίρνουμε δύναμη.

Αισθάνθηκε ότι αυτός μόνο έπινε το χυμό που είχε μέσα του την Πίστη και νόμιζε ότι είναι δική του, ενώ αν γινόταν μικρός και περνούσε χωρίς το άρμα του μέσα στην καρύδα η Πίστη θα ήταν μεγαλύτερη από εκείνον και τότε θα ήταν ο κόσμος όλος μια πίστη και ο ίδιος μέρος αυτής.

Έφερε την καρύδα (με τη σκέψη του) πάλι στα μέτρα που ήξερε επάνω στη χούφτα του και αναλογίστηκε αν όντως με τη σκέψη του κατόρθωσε να μπει μέσα στην καρύδα, μια και το ίδιο αισθανόταν ότι το είχε κάνει σαν ονειρευόταν ταξίδια στα άστρα με το άρμα.

Είδε γύρω του τους αγρούς και σκέφτηκε αν όντως είναι αυτός και τα δύο άλογα του με το άρμα παρόντες ή φαντάζεται και ετούτη τη ζωή που την ονομάζει πραγματικότητα.

Σκέφτηκε ότι σαν περάσει ο χρόνος και κάνουν τον κύκλο της ζωής τους αυτός και τα άλογα του θα είναι πάλι χωρισμένοι χωρίς να ξέρουν αν θα βρεθούν ποτέ ή αν υπήρξαν ποτέ μαζί .

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι μπορούσε να κάνει τη σκέψη ετούτη και να αποφασίσει αν ήθελε ή δεν ήθελε να μπει στην καρύδα.

Έκανε ξανά το συλλογισμό λέγοντας ότι η απόφαση του ταξιδιού τους μέσα στην καρύδα ως ζητούμενο ήταν μια πρόφαση για να γίνουν οι συνειρμοί που τον έβαλαν τελικά μέσα στο ουσιαστικό ταξίδι δηλαδή στο φτιάξιμο της σκέψης.

Τελικά «έκανε» και «δεν έκανε» το ταξίδι.

Τελικά «ήταν και δεν ήταν» στον κόσμο αυτό μαζί και χώρια με τα άλογα του.

Τελικά «ζούσε και δεν ζούσε» αυτό που κάθε φορά οι σκέψεις του όριζαν ως ζωή.

Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτή η σκέψη άρχισε από την ώρα που μπόρεσε να δει την πιθανότητα να διαχωριστεί από τα δύο του άλογα, μια και αυτά ήταν αναγκαία μόνο στις ειδικές συνθήκες που του όριζε το περιβάλλον των αγρών που ζούσε και σε ένα άλλο χώρο σκέψης πάντα υπάρχουν διαφορετικοί Νόμοι από αυτούς που θεωρούσε "αναγκαίους" να του ορίσουν τη ζωή.

Φτάνοντας σε επίλογο

Η Φιλοσοφία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η διαδικασία του εγκλήματος της Πατροκτονίας των σκέψεων μας, και η Πίστη ότι είναι η θηλυκή δύναμη που γεννά μέσα από την πληρότητα της τη ζωή στον Πατροκτόνο.

Το «καλό» και το «κακό» είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης αδυναμίας να ελέγξει την πληρότητα που τον περιλαμβάνει και έτσι σύμφωνα με την ατομική του αντίληψη δίνει ερμηνεία της ατομικής του ζωής και υπόσταση σε αυτές τις δύο έννοιες.

Η Φιλοσοφία σε οδηγεί στην Πίστη, που δέχεται να την φονεύσεις, γιατί πάντα θα σκοτώνει ο Ηνίοχος ένα κομμάτι του ψεύδους που θα τον απομακρύνει από την κοντή όραση, ενώ θα γραπώνεται σε ένα καινούργιο κομμάτι πίστης για να ακυρώσει το προηγούμενο.

Αδύνατος θα λέγαμε ο συλλογισμός ετούτος που θέλει να σκοτώνουμε το ίδιο μας το σώμα για να μεγαλώνει κάθε φορά και να νοιώθει υγιές ώσπου να αισθανθεί εκ νέου άρρωστο για να επαναλάβει τη διαδικασία.

Μήπως είναι νομοτέλεια να πλησιάζουμε στον τόπο του νοητικού μας εγκλήματος για να έχουμε την Πίστη ότι ο μύθος του Φοίνικα είναι η διαδικασία που επαναλαμβάνεται έξω από την υπόσταση του Καλού και του Κακού;

Αλίμονο σε όποιον δίνει ως επίλογο "βεβαιότητες" ακουμπώντας τα βρώμικα χέρια του στην "Πίστη" ώστε να εξυπηρετήσει επιβιωτικά το φτηνό σάπισμα της πνευματικής του ακινησίας.

Υ.Γ
Η εικόνα του άρθρου βρίσκεται σε συνάφεια εξέλιξης του βήματος που απασχόλησε το προηγούμενο θέμα που ήταν και η αφορμή για την ύπαρξη του παρόντος.
Πίσω από το παιχνίδι της σκέψης βρίσκονται οι λόγοι Φιλοσόφων της Ελληνικής γραμματείας και όσων εξέλιξαν τις πληροφορίες του σπερματικού λόγου επάνω στις ανάγκες των σύγχρονων ερωτημάτων που είχαν όπως ο Φρόιντ.
Το μέλλον της σκέψης μας τροχοδρομεί επάνω στην κατανόηση και αναβίωση του Λόγου που κληρονομήσαμε ελλιπώς από την χαμένη Διανόηση των παλαιών πολιτισμών. Όλα τα υπόλοιπα που παρουσιάζονται ως "Νέες θεάσεις" είναι φαιδρότητες διεστραμμένων που αυτόκλητα  ονομάζονται Δάσκαλοι.
Αν προκύψει παγκόσμια φιλοσοφική Υπέρβαση, δηλαδή τομή στους σπερματικούς λόγους του παρελθόντος θα το καταλάβουμε και δεν θα χρειασθεί να υπάρξει η Πειθώ μια και θα λάμψει η Αλήθεια.