.
Μου προξένησε το ενδιαφέρον η πορεία των μικρών σκέψεων που αναπτύχθηκαν και στην συνέχεια εστιάστηκα στον επίλογο που συμφώνησαν (ως πρόταση) για την έξοδο μας από την κρίση, προβάλλοντας ως αναγκαίο το ζήτημα της αυτογνωσίας των πολιτών.
Αισθάνθηκα ότι αυτό (από μόνο του) ως διαπίστωση είναι μια καλή προσέγγιση, όμως στην συνέχεια της κουβέντας παρατήρησα ότι ήταν μια αφηρημένη έννοια που την χρησιμοποιούσαν χωρίς να της έχουν προσδώσει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς και έμοιαζε αυτή η λέξη να έχει περισσότερο την αίσθηση της ακαθόριστης προσδοκίας.
Σε σοβαρά ζητήματα οφείλουμε να σιωπούμε και να επεξεργαζόμαστε μέσα στο δικό μας μυαλό τι σημαίνει το «κάτι» που χρησιμοποιούμε ως αφηρημένη έννοια και μόνο μετά από ένα αρχικό προσδιορισμό της «μορφής» του (ως ιδέα) θα πρέπει να εκφέρουμε γνώμη, πάντα ανοιχτοί στον διάλογο για να το κατανοήσουμε πληρέστερα.
Ας προσεγγίσουμε λοιπόν μέσα από τις εικόνες της σκέψης μας τα ζητήματα που μοιάζουν να είναι νεφελώδη στο μυαλό μας, έστω και αν νομίζουμε ότι είναι ξεκάθαρα κάτω από την ιδεοληψία της «Πίστης» μας και την αβανταδόρικη υποκίνηση του «Εγώ» μας που θέλει να μας λέει ότι είμαστε γνώστες … άρα σπουδαίοι.
Αυτογνωσία και αφηρημένες έννοιες
Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν την τάση να δίνουν περιεχόμενο σε αφηρημένες έννοιες ανάλογα με το μορφωτικό τους επίπεδο, την κουλτούρα της εποχής και ακόμη σε αντιστοιχία με την αντίληψη που είχαν για το προσωπικό τους συμφέρον.
Εξηγώ όμως με ένα μικρό παράδειγμα του πολύπαθου ρήματος «αγαπώ» για να είμαι συγκεκριμένος ως οφείλει η σκέψη να είναι πάντα και να κοινωνεί της διαδρομές της.
Το «αγαπώ» λοιπόν για τον απαίδευτο οικογενειάρχη που εξουσιάζει μια γυναίκα περιλαμβάνει καθοδηγήσεις σύμφωνα με την δική του επιθυμία για το πώς (θέλει) να ζει εκείνη και σαφώς μετέρχεται μεθόδων συμμόρφωσης που δεν αποκλείουν και το αγαπησιάρικο χαστούκι για το καλό της.
Ο προσδιορισμός «απαίδευτος» δεν αφορά σε μορφωτικό επίπεδο μια και η παιδεία δεν είναι υπόθεση σώρευσης γνώσης ή εξειδίκευσης μέσα από την κοινωνική διάκριση του επιστήμονα σε ένα τομέα, αλλά μια ολιστική αποδοχή και παρατήρηση της ζωής που βρίσκεται πιο κοντά στην φιλοσοφία παρά στην κατοχή της γνώσης.
Η κουλτούρα της εποχής που σημαίνει με άλλα λόγια η αποδεκτή συμπεριφορά μέσα από κανόνες και αντιλήψεις μιας κοινωνίας, χαρακτήριζε πάντα την εννοιολογική προσέγγιση των αφηρημένων εννοιών όπως ας πούμε της «αγάπης».
Οικογένειες που αισθάνονταν ότι η «συνοχή» τους εξασφάλιζε την ικανότητα να επιβιώσουν σε ένα δύσκολο οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, έδιναν στην «αγάπη» την ιδιότητα της προσφοράς με έμπρακτο τρόπο στις καθημερινές ανάγκες.
Αντίθετα στην σημερινή εποχή που (παρά την κρίση) έχει δημιουργηθεί μια δύσκολα αναστρέψιμη τροπή της σκέψης στην ατομικότητα, η έννοια αυτή βρίσκεται περισσότερο κοντά στην αντίληψη της επιθυμίας «να καταλαβαίνει» ο ένας τον άλλο.
Δηλαδή με άλλα λόγια ζητά το ένα Εγώ από το άλλο να αποδέχονται την κυριαρχία τους.
Μια φιλοσοφική προσέγγιση της «αγάπης» έχει μέσα της την διάλυση και όχι την έννοια του κράματος. Στην σημερινή αντίληψη (της σκέψης των ανθρώπων) κρατά το κάθε μέρος αυτού του αμαλγάματος (των σχέσεων) τις ιδιότητες του και είναι εύκολος ο διαχωρισμός. Η ένωση «αγάπης» θα λέγαμε ότι είναι είναι χημική αντίδραση που μέσα από αυτήν δεν επιστρέφει ποτέ ο καθένας στις ιδιότητες που είχε πριν από αυτή την έκρηξη.
Η «αγάπη» λοιπόν δεν υφίσταται πλέον μέσα από την όρχηση της ποίησης, αλλά μέσα από την χαλιναγώγηση της λογικής του «Πιστεύω ότι Είμαι».
Για την Τρίτη αναφορά της εξάρτησης της «αγάπης» ως παράδειγμα των αφηρημένων εννοιών από την αντίληψη του συμφέροντος, νομίζω ότι για ένα απλό μυαλό που μπορεί να επεξεργάζεται τις σκέψεις του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάπτυξη.
Οι φράσεις ενός άντρα του τύπου «θέλω να είμαι ανεξάρτητος» ή «μέσα από προϋποθέσεις θα μπορέσω να αφεθώ στον άντρα» που μπορεί να αναφέρει μια γυναίκα, είναι εκφράσεις που δεν μπορούν να απαντήσουν σε ένα ερώτημα παιδιού «Μπαμπά, αγαπάς τη μαμά;» ή και το αντίστροφο.
Το «συμφέρον» έχασε την ρίζα της ετυμολογίας του και το «συν- φέρουμε» μετετράπη σε ιδιοτελή στόχευση της προσωπικής μας παρατήρησης που είναι ακριβώς το interest της εκπαίδευσης που οδηγεί σε μια απαξία του συνόλου απέναντι στην ατομικότητα.
Αυτό καθορίζει τα συμβόλαια γάμου της εποχής, τις εκφράσεις τύπου «έχω τη ζωή μου» ή «έχω την καριέρα μου» και ο κατάλογος της καλυμμένης πίσω από λογικές εκφράσεις μια εκπτωτικής κουλτούρας, δεν έχει τέλος.
Οι άνθρωποι ως αδηφάγα όντα παίρνουν χωρίς μνήμη τις προσφορές των άλλων και αναζητούν σύντομα καινούργιες ξεχνώντας και αγνοώντας ότι η «αγάπη» δεν είναι χρηματιστήριο πλειοδοσίας πίσω από τη σκέψη «Με βολεύει».
Δεν τολμούν (οι άνθρωποι) να θεωρήσουν ότι είναι ικανοί να λειτουργήσουν τη συνύπαρξη με μια διαφορετική σκέψη δίπλα τους πέρα από αυτή που έχουν οι ίδιοι για τον κόσμο. Ακόμη δεν έχουν τα «εργαλεία» να κουνήσουν την πέτρα του «Πιστεύω» που έχουν κάτω από τα πόδια τους μέσα από τον Διάλογο της θέασης που έχει η ίδια η φιλοσοφία.
Η φιλοσοφία είναι ξένη με την σταθερότητα και τα δόγματα, δηλαδή είναι η επανάσταση στην ομοιομορφία των πιστών.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει προσέγγιση της έννοιας «Γνώθι σ’ αυτόν» που την χρησιμοποιούμε συχνά αλλά απέχουμε χιλιόμετρα από αυτήν. Ο μονόδρομος για να την πλησιάσουμε (ως έννοια) περνά μέσα από την παρατήρηση της σκέψης μας, αλλά και την φιλοσοφική προσέγγιση των αφηρημένων εννοιών που δυστυχώς με ευκολία τις χρησιμοποιούμε καμαρώνοντας πως είμαστε γνώστες τους.
Η αυτογνωσία και η φιλοσοφία
Στις μέρες μας νομίζουμε ότι αυτές οι δύο έννοιες είναι κάτι διαφορετικό και μάλιστα οι αισθανόμενοι ότι μετέχουν της αυτογνωσίας, θεωρούν ότι η φιλοσοφία είναι μια λειτουργία φλύαρη του μυαλού που κουράζει και εξαντλεί το πνεύμα.
Αναφέροντας τη λέξη «αυτογνωσία» έφτασε να είναι κάτι σαν παράσημο που διεκδικούν την πατρότητα της διάφοροι γνωστικοί χώροι που λειτουργούν μέσα σε ιδεοληψίες.
Αυτοί οι χώροι επιλέγουν την «πίστη» ως εργαλείο προσηλυτισμού και επέκτασης της ομαδικής ή και ατομικής τους λειτουργίας, εξυπηρετώντας εμφανή ή συγκαλυμμένα συμφέροντα.
Έτσι υπάρχει η αίσθηση της αυτογνωσίας μέσα από την πίστη ομάδων σε αρχαίες φιλοσοφίες, που είναι ένα σύμπλεγμα από φιλόδοξους για προβολή και επιλεκτικά καταρτισμένους παρέα με μερικώς πληροφορημένους απαίδευτους στην ατομική παρατήρηση μαθητές - οπαδούς.
Η αυτογνωσία όμως ως ταλαιπωρημένη έννοια βρίσκεται και στις θρησκευτικού τύπου προσεγγίσεις σε τελετές των «εσωτεριστών» (δυτικής προέλευσης) που αναλώνουν τη ζωή τους μέσα στην προσπάθεια να σκαρφαλώσουν στην σκάλα των τσάκρας τους και πιστεύουν σε διανοήματα που είναι τόσο αυθαίρετα όσο και η ζωγραφική απεικόνιση των Χριστιανών που ήθελαν το θεό να είναι τιμονιέρης στο πλοίο μέσα στη φουρτούνα.
Η μόνη λειτουργία που είναι αποδεκτή (κατά τον γράφοντα) ως ρύθμιση του ελέγχου της συμπεριφοράς μας αν και εφαρμόζεται παγκοσμίως περιορισμένα από ειδικούς, είναι ο βιωματικός τρόπος οργάνωσης και παρατήρησης του εαυτού μας (έξω από θρησκοληψίες) μέσα από την μάθηση της σκέψης μας και θα έλεγα ότι σε ένα μέρος βοηθά στην αυτο-γνώση μας αλλά έχει την ανάγκη της φιλοσοφικής ενασχόλησης του ατόμου με θεμελιώδη ερωτήματα για να πετύχουμε την ουσιαστική ατομική και συλλογική εξέλιξη.
Η φιλοσοφία διευρύνει τις εκδοχές που έχει η ίδια η ζωή μας και μας αλλάζει τις έννοιες που προγραμματίζουμε τη σκέψη χωρίς να βάζει όρια σε αυτές.
Όπου υπάρχει η «βεβαιότητα» εκεί χτίζεται ένας τοίχος που μαντρώνει τη σκέψη του κάθε ανθρώπου. Άλλωστε γνωρίζουμε ιστορικά ότι η κάθε νέα θρησκεία χτίζεται με υπομονή και σταθερότητα παγκόσμια, μια και μόνο μέσα από την αποδεκτή στην εκάστοτε κουλτούρα της εποχής θρησκοληψία μπορούν να ελέγχονται (άρα να είναι σταθεροί) οι άνθρωποι.
Παλιά φοβόντουσαν οι άνθρωποι τον Διάβολο και έκαιγαν τις μάγισσες ενώ τώρα περιμένουν την νέα εποχή μετάλλαξης της συνείδησης του ανθρώπου ορίζοντας (οι πιστοί) και ημερομηνίες που θα συμβεί αυτή η αλλαγή του κόσμου. Είναι ένας αχταρμάς Δυτικής εισαγωγής μπολιασμένος από την Ελληνική γραμματεία που εξηγείται μέσα από τον Βουδισμό και προσπαθεί να οργανώσει τα τελευταία χρόνια (μέσα από πίστη) τις σύγχρονες ανάγκες συνύπαρξης των ανθρώπων. Είναι ένα "φιλοσοφικού" τύπου ζητούμενο εργαλείο προς τελική μορφοποίηση των κοινωνιών, που θέλει να πετύχει την προβλέψιμη καθοδήγηση της σκέψης των λαών.
Η λεγόμενη "επιστήμη" του αθέατου υπερβατικού μαζί με παραδοσιακές δοξασίες της ψυχής βρίσκονται σε μια φανταστική φιλολογία που ορίζουν μέσα από βεβαιότητες τον ίδιο τον άνθρωπο και στο όνομα του φόβου και της απαξίας των υφισταμένων γερασμένων θρησκειών ζητούν το μερίδιο ελέγχου της σκέψης παγκοσμίως.
Το ερώτημα ποιος (ποιοι) φτιάχνει (-ουν) χωρίς την ελευθερία των ερωτημάτων της φιλοσοφίας αυτή την νέα θρησκεία σίγουρα δεν απασχολεί τους ανθρώπους μια και βολεύονται στην εύκολη παροχή.
Θα έλεγα ότι βλέπουν το «τυρί» αλλά αδυνατεί η πνευματική τους όραση να διακρίνει τη «φάκα».
Το πνευματικό επίπεδο λειτουργίας των ανθρώπων βρίσκεται εστιασμένο σε μια πολύ σύνθετη διαδικασία λεπτομερειών ανάλυσης της κάθε δοξασίας χωρίς να μπορεί να βγει από αυτό και να κάνει την γενναία ερώτηση «Μήπως αυτή η σκέψη μου είναι μια προσωπική λάθος εκτίμηση;»
Σαν αντιπρόταση ο νους επικαλείται το βίωμα και την αίσθηση της πληρότητας χωρίς να κάνει το ερώτημα μήπως αυτό είναι μια αυθυποβολή που θα μπορούσε να ήταν και ψεύδος που βολεύει.
Η φιλοσοφία σαφώς χαρακτηρίζεται και ετούτη ως μια πολύπαθη έννοια, μια και την χρησιμοποιεί ο καθένας ως ντύμα προβολής της ανεπάρκειας του.
Θα έλεγα ότι κάθε αντίληψη που παρουσιάζεται ως φιλοσοφία και περιλαμβάνει μέσα στην λειτουργίας της έστω και μια έννοια με το ρήμα «Πιστεύω» είναι κίβδηλη και σαφώς όποιος την ενστερνίζεται είναι απατεώνας εις βάρος κυρίως του εαυτού του.
Ίσως θα πρέπει να κάνουμε κάποτε μέσα μας τον διαχωρισμό του πιστού από τον μετέχοντα φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία δεν έχει σταθερές αναφορές και σίγουρα η λειτουργία της στηρίζεται στην πατροκτονία των ίδιων των ιδεών μας.
Πολύ δύσκολο είναι βέβαια να εφαρμοστεί σε τούτους τους καιρούς, μια και ακόμα (μετά από αιώνες έλλειψης φιλοσοφίας) βρισκόμαστε στην αναζήτηση ενός σταθερού υπόβαθρου μέσα από την υιοθεσία στη ζωή μας των αλυσιδωτών εννοιών «συμφέρον» - «φοβίες» - «θάνατος» που κουβαλάμε ως όντα.
Για να συνεχίσω το τρίτο μέρος της ανάπτυξης αυτής της σκέψης θα ήθελα να βάλω με ένα ωμό τρόπο την αδυναμία πλησιάσματος εννοιών που τις θεωρούμε ως θέσφατα ή δεδομένες και πάνω σε αυτές στηρίζουμε τις πολύπλοκες σκέψεις μας που δίνουν θεωρίες, επιστημονικές απόψεις και συμπεριφορές λαών που φτιάχνουν τις ιστορίες του κόσμου. (Οι ιστορίες δηλαδή αποτυπώνουν την διαδρομή των αναγκών της σκέψης των ανθρώπων μέσα από την επιθυμία επιβολής τους)
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πολλές έννοιες που όμως κάθε μία είναι και ένα ολόκληρο κεφάλαιο που περιμένει την αδογμάτιστη Φιλοσοφία να σκάψει μέσα στις συλλαβές και τα γράμματα αλλά και τις εικόνες που έχουμε για αυτές.
Εν τάχει γράφω μερικές που ευθύνονται για την κοινωνική σχέση των ανθρώπων όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Υπεραξία, η Πολιτεία, η Ψήφος κλπ, για να σταματήσω σε μια δύσκολη λέξη που είναι το ζητούμενο ανθρώπων και κοινωνιών και αναφέρεται ως Πλούτος.
Είναι και ετούτη μια πολύπαθη έννοια που την αξιοποιούν κατά το δοκούν των συμφερόντων της ιδεοληψίας τους οι άνθρωποι.
Ο πλούτος για τις παλαιότερης κοπής θρησκείες που στόχο έχουν να κάνουν προβλέψιμη την συμπεριφορά των ανθρώπων στην γήινη εξουσία τους είναι η εξασφάλιση εισιτηρίου στα επουράνια πιλάφια με παρθένες κατά το Ισλάμ ή στον λιγότερο σπάταλο υλικά παράδεισο των θρησκευτικών ερμηνειών των δογμάτων του Χριστιανισμού. Βέβαια έχουμε και την αντίληψη της επαναλαμβανόμενης ταλαιπωρίας μέχρι ο άνθρωπος να ολοκληρώσει τα στάδια των μετενσαρκώσεων του και να φύγει ως καθαρμένο Ον από την αλυσίδα των γνώσεων και επιγνώσεων της ζωής ετούτης.
Απέναντι στην θρησκευτική ομηρία της προσέγγισης του Πλούτου, έχουμε τον υλικό προσδιορισμό του, που όσο και αν θέλουν να τον απαξιώσουν οι θρησκείες δεν δίνουν το καλό παράδειγμα στους έξυπνους ανθρώπους που παρατηρούν την συσσώρευση των υλικών αγαθών στις ηγετικές ομάδες αυτών, ενώ υποκριτικά υπόσχονται παραδείσους στους φτωχούς προσηλυτισμένους.
Έτσι ερμηνεύουν οι άνθρωποι τον πλούτο ως την συσσώρευση αγαθών και χρήματος που δίνει την δυνατότητα στον κατέχοντα να είναι δυνατός χρησιμοποιώντας μάλιστα και μια παροιμία που λέει «Όποιος έχει τον κάτω θεό έχει και τον πάνω»
Αυτές όλες οι αντιδράσεις των ανθρώπων που υπάρχουν μέσα από το τρίξιμο του καπιταλιστικού οικοδομήματος, έχουν ως σαφή έννοια στη σκέψη των διαμαρτυρόμενων πολιτών την αναδιανομή του υλικού πλούτου με στόχο την συνέχιση της συνήθειας του ζειν τους.
Θα μπορούσε να σκεφτεί ποτέ (ο άνθρωπος) μέσα από την ανάλυση της έννοιας του πλούτου, ότι ο ορισμός του είναι η γνώση της μετατροπής των άναρχων εκφάνσεων της ζωής σε μια ελεγχόμενη ταλάντωση του κυρίαρχου παρατηρητή προς αξιοποίηση; (Ταλάντωση = προκαθορισμένα και προβλέψιμα όρια της ενέργειας που υφίσταται)
Τι μας λέει τώρα αυτός ο άνθρωπος θα σκεφτεί κάποιος που έχει δομημένη τη έννοια του Πλούτου μέσα από εικόνες κερμάτων του ευρώ ή έστω λογιστικών καταγραφών αξιών στο «τραπεζικό» σύστημα σκέψης.
Κάτσε όμως αγαπητέ Οφειλέτη των αυθαίρετων αξιών του συστήματος που σε έπεισαν ότι είναι αληθές (μέσα από την εκπαίδευση) να πλησιάσουμε χωρίς φόβο και πάθος αυτή την κάπως «φυσική» ερμηνεία του διανοήματος.
Σκέψου ένα έδαφος στο οποίο καρπίζουν άναρχα διάφορα φυτά και μέσα σε αυτά υπάρχουν μερικά που είναι χρήσιμα και αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου.
Ο πλούτος είναι το χωράφι της γης ή η σοδειά που με κόπο συνέλεξε κάποιος από τη φύση και θα την έχει αποθηκεύσει στη σπηλιά ή το διαμέρισμα που ζει;
Μήπως η γνώση της μετατροπής της τυχαίας ανάπτυξης των φυτών της φύσης σε μια ελεγχόμενη ροή της υπάρχουσας αντιπαλότητας της φύσης (δηλαδή) η ομοιομορφία ανάπτυξης των φυτών με ομοιογένεια στο χώρο είναι ο πλούτος;
Το ίδιο δεν συμβαίνει σαν προσέγγιση της έννοιας του πλούτου μεταξύ του αρχετυπικού κυνηγού και του μεταγενέστερου εκτροφέα των ζώων;
Γιατί οι εταιρείες που παράγουν τεχνογνωσία προσφέρουν μόνο τα προϊόντα και ποτέ δεν μοιράζουν την γνώση της παραγωγής τους;
Ως παράδειγμα κατανόησης θα έλεγα ότι τέτοια μεταλλαγμένα (προϊόντα) τρώμε καθημερινά και η φιλοσοφία διακίνησης τους αποσκοπεί στην στέρηση της δυνατότητας ελεύθερης παραγωγής τροφής από κάποιους που θα ήθελαν να υπάρξουν ανεξάρτητοι ως όντα από την τεχνογνωσία του Πλούτου.
Για όποιον δεν το γνωρίζει τα υβρίδια που καλλιεργούν στα χωράφια οι γεωργοί δεν μπορούν να δώσουν σπόρο για νέα παραγωγή μια και φέρουν μέσα τους ασθένειες. Η μόνη οδός προμήθειας είναι να πάει εκ νέου ο εξουσιαζόμενος σε αυτόν που κατέχει τη γνώση ώστε να του προσφέρει τα μεταλλαγμένα προς καλλιέργεια και φυσικά για διατροφή του.
Μήπως υπάρχει η απορία σε κανένα για την μέθοδο εξασφάλισης της κτήσης του Πλούτου σε βάρος των λαών;
Πω πω …θα ομολογήσει η ανοιχτή σκέψη μπροστά σε ερωτήματα που μπορεί να κάνουν κάποιον να μελαγχολήσει αν καταλάβει ότι στο τέλος των ατέλειωτων παραδειγμάτων που θα μπορούσα να βάλω βρίσκεται το μεγαλύτερο αντικείμενο εκμετάλλευσης του πλούτου που είναι η σκέψη του Ανθρώπου.
Είναι τόσο αποδοτικός ο Πλούτος, που μορφοποιεί το άναρχο της φύσης (σκέψης) σε μια ελεγχόμενη ταλάντωση προβλέψιμων συμπεριφορών στους ανθρώπους που τους αφήνει να νομίζουν ότι είναι παραγωγοί οι ίδιοι αυτής της ομηρίας των σκέψεων τους... άρα ελεύθεροι.
Τι θα φώναζαν λοιπόν οι αγανακτισμένοι αν γνώριζαν ότι τα χρήματα είναι μια φανταστική ομηρία που μέσα από την υπόσχεση μιας ακόμη πλαστής έννοιας του χρέους στρέφουν τη σκέψη τους να θέλει να ζήσει μέσα από τον «πλούτο» μόνο της υλικής καταναλωτικής κτήσης;
Ποια θα ήταν η αντίδραση τους αν αποδελτίωναν φιλοσοφικά το ιδεολόγημα της ιδιοκτησίας και πόσο ελεύθεροι θα ήσαν;
Πως θα ένοιωθαν οι απανταχού πιστοί του πλανήτη αν διαπίστωναν ότι είναι τακτοποιημένες οι σκέψεις τους μέσα σε μια ταλάντωση (προκαθορισμένα όρια) που τους ορίζουν τα πιστεύω που προγραμματίζουν το νου τους;
Η απάντηση (κατά την εκτίμηση του γράφοντος) είναι πως θα γινόταν ένα τεράστιο Χάος σε μια κοινωνία που δεν θα είχε τον μπαμπούλα της χειραγώγησης των ατελών ανθρώπων.
Αν δεν επιλέγουν οι κοινωνίες τα ψεύδη τους ως αναγκαίες προϋποθέσεις να βιώνουν την ομοιομορφία είναι καταδικασμένες μέσα από την έλλειψη της παιδείας να διαλυθούν.
Η γνώση σίγουρα «Καίει» όποιον δεν γνωρίζει να μεταφέρει τα κάρβουνα της πληροφορίας και αναγκαίο είναι το ελκυστικό «πιλάφι» της αμάθειας ως τροφή που παράγει προβλέψιμη ομοιομορφία στα αντικείμενα εκμετάλλευσης του Πλούτου.
Κλείνοντας αυτή την αλυσίδα νοημάτων που έχουν αρχή μέση και σίγουρα τέλος που καταδεικνύουν μια προσέγγιση που ερμηνεύει τη ζωή, θα ήθελα να πω ότι το μέτρο που κάνει τον άνθρωπο να μην είναι δούλος και να μπορεί να ερμηνεύει την ίδια τη ζωή του, είναι να γνωρίζει τα ζωτικά ψεύδη του, λειτουργώντας τα χωρίς να τα πιστεύει.
Ναι έχουμε Δημοκρατία , αλλά ας μην είμαστε ηλίθιοι ώστε να μη γνωρίζουμε ότι αυτό το σύστημα είναι ένα ιδεολόγημα του κοινωνικού προσώπου της ολιγαρχίας που κατέχουν για αιώνες τον Πλούτο (όπως τον προσδιόρισα)
Ναι έχουμε Δικαιοσύνη , αλλά ας μην είμαστε πλανημένοι θέλοντας να μας αποδοθεί μέσα από τις διαδρομές των κυριαρχικών συμφερόντων που την χρησιμοποιούν ως δεκανίκι της εξουσίας τους προστατεύοντας τον Πλούτο (όπως τον προσδιόρισα)
Ναι υπάρχει Υπεραξία και επάνω της έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα μέσα από χρηματιστήρια και οικονομικές θεωρίες που οδηγούν σε καταπιέσεις λαών, αλλά ας μην είμαστε αφελείς γνωρίζοντας ότι υπεραξία δεν υπάρχει στη φύση και είναι ένα ιδεολόγημα που χτίστηκε για να δεσμεύσει σε άϋλους τίτλους την ομηρία των ανθρώπων.
Ναι αποδεχόμαστε την εσωτερική ενδοσκόπηση των ανθρώπων ως μόνη διέξοδο στην ηρεμία και την ειρήνη των κτηνωδών ενστίκτων τους μέσα από τις θρησκείες και τις θεωρίες αυτών, αλλά δεν είμαστε ανόητοι να αγνοούμε ότι είναι αυτό μια ομηρία της εξελικτικής αναζήτησης της σκέψης μέσα από το «Πιστεύω» του προσηλυτισμού.
Ναι η Φιλοσοφία γνωρίζει την πραγματική αδυναμία της, ότι δηλαδή είναι αδύνατον σε αυτή την φάση της ελλιπούς παιδείας των ανθρώπων να υπάρξει μαζικά Ελευθερία που θα μπορεί να σέβεται το διαφορετικό την ώρα που το σκοτώνει η διαδικασία λειτουργίας του μυστηρίου της.
Μιλώ για την αδυναμία να σέβεται ο άνθρωπος ότι στην ζωή του το ερμηνεύει (από τη γνώση της νόησης) έχοντας πάντα την ανάγκη ενός υπερβατικού ιδεολογήματος που θα του παρατηρεί (έξωθεν) τη ζωή και θα τον φέρνει στην τάξη που εκείνος δεν μπορεί να τηρήσει.
Η αναρχία της φιλοσοφίας περιλαμβάνει την τάξη της αρμονίας από τη γνώση.
( Ως παράδειγμα έλλειψης ανθρώπινης αρμονίας είναι ο Πόλεμος, η βία, κλπ απέναντι σε αναγκαίες ηθικολογικές αναφορές σε ένα "θεό" παρατηρητή, που φέρνει την σύνεση και το μέτρο καθ’ επιβολή στην άκριτη ανθρώπινη λειτουργία)
Είναι αδύνατον να αποδεχτούμε οι άνθρωποι το «είναι» και «δεν είναι» ταυτόχρονα στην γραμμική λειτουργία της σκέψης μας.
Φοβόμαστε το διαφορετικό μια και αναστατώνει την βεβαιότητα της δικής μας περιορισμένης θέσης. Αυτή είναι η νέα κρυφή πρόκληση των διανοητών που μετέχουν της επιστήμης και αποδελτιώνουν τα μυστήρια της φύσης (άρα της σκέψης μας) που όμως μένουν για την ώρα μακριά από τις εν ενεργεία στοχευόμενες πολιτικές των δοξασιών πίστης, των οικονομικών ομηριών του διεθνούς κεφαλαίου και σαφώς των πολιτικών χειραγωγήσεων από τοπικούς άρχοντες που είναι οι εντεταλμένοι υπάλληλοι του κεφαλαίου έναντι των λαών.
Τι να πούμε λοιπόν για την Αυτογνωσία που χρειαζόμαστε για να ανακαλύψουμε τις έννοιες της ζωής μας πίσω από διαμαρτυρίες όπως αυτή στο Σύνταγμα , ή πίσω από μια ροή ζωής (καθημερινότητα) που μας ορίζουν οι πεποιθήσεις μας;
Το πιο τίμιο ίσως είναι να γυρίσουμε την πλάτη στη μοναχική φιλοσοφία ως ένθερμοι υποστηρικτές του ψεύδους που θα το ονομάσουμε «αλήθεια» και σύμβαση ζωής, ή κατά μια άλλη αντίληψη να αποχωρήσουμε από το matrix ετούτο του ψεύδους χωρίς να περιμένουμε πιλάφια και παρθένες ή επιστροφές σε ανώτερα τσάκρας, μια και έχουμε πάντα την επιλογή να πούμε συνειδητά :
- Δεν παίζω άλλο … απλά βαρέθηκα.
Υ.Γ
Το αποτύπωμα της φωτογραφίας είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο του πολιτισμού μας με ότι σημαντικό ή ελλάσον κουβαλά το πέρασμα μας από την τεράστια Φύση που μας περιλαμβάνει.
Ας μη δώσουμε ορισμό και περιεχόμενο στο «Γνώθι σ’ αυτόν» ή επί το λαϊκότερον στην έκφραση των πολλών που την ονομάζουν «Αυτογνωσία».
Το "είναι" και "δεν είναι" δεν προσδιορίζεται ποτέ σε προβολή των αισθήσεων μας... παρά ιχνηλατείται με σεβασμό και μέτρο από την Φιλοσοφία που μπορεί να καταργεί τα όρια των δεδομένων της σκέψης μας, χωρίς να έχει την άφρονα βεβαιότητα κυριαρχίας μέσω της Πίστης.
Μερικές βεβαιότητες «καίνε» το μέλλον (ως δυνατότητα) έστω και αν νομίζουμε ότι τις ελέγχουμε με τη γνώση του παρόντος.
Όπου υπάρχει η «βεβαιότητα» εκεί χτίζεται ένας τοίχος που μαντρώνει τη σκέψη του κάθε ανθρώπου. Άλλωστε γνωρίζουμε ιστορικά ότι η κάθε νέα θρησκεία χτίζεται με υπομονή και σταθερότητα παγκόσμια, μια και μόνο μέσα από την αποδεκτή στην εκάστοτε κουλτούρα της εποχής θρησκοληψία μπορούν να ελέγχονται (άρα να είναι σταθεροί) οι άνθρωποι.
Παλιά φοβόντουσαν οι άνθρωποι τον Διάβολο και έκαιγαν τις μάγισσες ενώ τώρα περιμένουν την νέα εποχή μετάλλαξης της συνείδησης του ανθρώπου ορίζοντας (οι πιστοί) και ημερομηνίες που θα συμβεί αυτή η αλλαγή του κόσμου. Είναι ένας αχταρμάς Δυτικής εισαγωγής μπολιασμένος από την Ελληνική γραμματεία που εξηγείται μέσα από τον Βουδισμό και προσπαθεί να οργανώσει τα τελευταία χρόνια (μέσα από πίστη) τις σύγχρονες ανάγκες συνύπαρξης των ανθρώπων. Είναι ένα "φιλοσοφικού" τύπου ζητούμενο εργαλείο προς τελική μορφοποίηση των κοινωνιών, που θέλει να πετύχει την προβλέψιμη καθοδήγηση της σκέψης των λαών.
Η λεγόμενη "επιστήμη" του αθέατου υπερβατικού μαζί με παραδοσιακές δοξασίες της ψυχής βρίσκονται σε μια φανταστική φιλολογία που ορίζουν μέσα από βεβαιότητες τον ίδιο τον άνθρωπο και στο όνομα του φόβου και της απαξίας των υφισταμένων γερασμένων θρησκειών ζητούν το μερίδιο ελέγχου της σκέψης παγκοσμίως.
Το ερώτημα ποιος (ποιοι) φτιάχνει (-ουν) χωρίς την ελευθερία των ερωτημάτων της φιλοσοφίας αυτή την νέα θρησκεία σίγουρα δεν απασχολεί τους ανθρώπους μια και βολεύονται στην εύκολη παροχή.
Θα έλεγα ότι βλέπουν το «τυρί» αλλά αδυνατεί η πνευματική τους όραση να διακρίνει τη «φάκα».
Το πνευματικό επίπεδο λειτουργίας των ανθρώπων βρίσκεται εστιασμένο σε μια πολύ σύνθετη διαδικασία λεπτομερειών ανάλυσης της κάθε δοξασίας χωρίς να μπορεί να βγει από αυτό και να κάνει την γενναία ερώτηση «Μήπως αυτή η σκέψη μου είναι μια προσωπική λάθος εκτίμηση;»
Σαν αντιπρόταση ο νους επικαλείται το βίωμα και την αίσθηση της πληρότητας χωρίς να κάνει το ερώτημα μήπως αυτό είναι μια αυθυποβολή που θα μπορούσε να ήταν και ψεύδος που βολεύει.
Η φιλοσοφία σαφώς χαρακτηρίζεται και ετούτη ως μια πολύπαθη έννοια, μια και την χρησιμοποιεί ο καθένας ως ντύμα προβολής της ανεπάρκειας του.
Θα έλεγα ότι κάθε αντίληψη που παρουσιάζεται ως φιλοσοφία και περιλαμβάνει μέσα στην λειτουργίας της έστω και μια έννοια με το ρήμα «Πιστεύω» είναι κίβδηλη και σαφώς όποιος την ενστερνίζεται είναι απατεώνας εις βάρος κυρίως του εαυτού του.
Ίσως θα πρέπει να κάνουμε κάποτε μέσα μας τον διαχωρισμό του πιστού από τον μετέχοντα φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία δεν έχει σταθερές αναφορές και σίγουρα η λειτουργία της στηρίζεται στην πατροκτονία των ίδιων των ιδεών μας.
Πολύ δύσκολο είναι βέβαια να εφαρμοστεί σε τούτους τους καιρούς, μια και ακόμα (μετά από αιώνες έλλειψης φιλοσοφίας) βρισκόμαστε στην αναζήτηση ενός σταθερού υπόβαθρου μέσα από την υιοθεσία στη ζωή μας των αλυσιδωτών εννοιών «συμφέρον» - «φοβίες» - «θάνατος» που κουβαλάμε ως όντα.
Η τόλμη πλησιάσματος των εννοιών.
Για να συνεχίσω το τρίτο μέρος της ανάπτυξης αυτής της σκέψης θα ήθελα να βάλω με ένα ωμό τρόπο την αδυναμία πλησιάσματος εννοιών που τις θεωρούμε ως θέσφατα ή δεδομένες και πάνω σε αυτές στηρίζουμε τις πολύπλοκες σκέψεις μας που δίνουν θεωρίες, επιστημονικές απόψεις και συμπεριφορές λαών που φτιάχνουν τις ιστορίες του κόσμου. (Οι ιστορίες δηλαδή αποτυπώνουν την διαδρομή των αναγκών της σκέψης των ανθρώπων μέσα από την επιθυμία επιβολής τους)
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε πολλές έννοιες που όμως κάθε μία είναι και ένα ολόκληρο κεφάλαιο που περιμένει την αδογμάτιστη Φιλοσοφία να σκάψει μέσα στις συλλαβές και τα γράμματα αλλά και τις εικόνες που έχουμε για αυτές.
Εν τάχει γράφω μερικές που ευθύνονται για την κοινωνική σχέση των ανθρώπων όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Υπεραξία, η Πολιτεία, η Ψήφος κλπ, για να σταματήσω σε μια δύσκολη λέξη που είναι το ζητούμενο ανθρώπων και κοινωνιών και αναφέρεται ως Πλούτος.
Είναι και ετούτη μια πολύπαθη έννοια που την αξιοποιούν κατά το δοκούν των συμφερόντων της ιδεοληψίας τους οι άνθρωποι.
Ο πλούτος για τις παλαιότερης κοπής θρησκείες που στόχο έχουν να κάνουν προβλέψιμη την συμπεριφορά των ανθρώπων στην γήινη εξουσία τους είναι η εξασφάλιση εισιτηρίου στα επουράνια πιλάφια με παρθένες κατά το Ισλάμ ή στον λιγότερο σπάταλο υλικά παράδεισο των θρησκευτικών ερμηνειών των δογμάτων του Χριστιανισμού. Βέβαια έχουμε και την αντίληψη της επαναλαμβανόμενης ταλαιπωρίας μέχρι ο άνθρωπος να ολοκληρώσει τα στάδια των μετενσαρκώσεων του και να φύγει ως καθαρμένο Ον από την αλυσίδα των γνώσεων και επιγνώσεων της ζωής ετούτης.
Απέναντι στην θρησκευτική ομηρία της προσέγγισης του Πλούτου, έχουμε τον υλικό προσδιορισμό του, που όσο και αν θέλουν να τον απαξιώσουν οι θρησκείες δεν δίνουν το καλό παράδειγμα στους έξυπνους ανθρώπους που παρατηρούν την συσσώρευση των υλικών αγαθών στις ηγετικές ομάδες αυτών, ενώ υποκριτικά υπόσχονται παραδείσους στους φτωχούς προσηλυτισμένους.
Έτσι ερμηνεύουν οι άνθρωποι τον πλούτο ως την συσσώρευση αγαθών και χρήματος που δίνει την δυνατότητα στον κατέχοντα να είναι δυνατός χρησιμοποιώντας μάλιστα και μια παροιμία που λέει «Όποιος έχει τον κάτω θεό έχει και τον πάνω»
Αυτές όλες οι αντιδράσεις των ανθρώπων που υπάρχουν μέσα από το τρίξιμο του καπιταλιστικού οικοδομήματος, έχουν ως σαφή έννοια στη σκέψη των διαμαρτυρόμενων πολιτών την αναδιανομή του υλικού πλούτου με στόχο την συνέχιση της συνήθειας του ζειν τους.
Θα μπορούσε να σκεφτεί ποτέ (ο άνθρωπος) μέσα από την ανάλυση της έννοιας του πλούτου, ότι ο ορισμός του είναι η γνώση της μετατροπής των άναρχων εκφάνσεων της ζωής σε μια ελεγχόμενη ταλάντωση του κυρίαρχου παρατηρητή προς αξιοποίηση; (Ταλάντωση = προκαθορισμένα και προβλέψιμα όρια της ενέργειας που υφίσταται)
Τι μας λέει τώρα αυτός ο άνθρωπος θα σκεφτεί κάποιος που έχει δομημένη τη έννοια του Πλούτου μέσα από εικόνες κερμάτων του ευρώ ή έστω λογιστικών καταγραφών αξιών στο «τραπεζικό» σύστημα σκέψης.
Κάτσε όμως αγαπητέ Οφειλέτη των αυθαίρετων αξιών του συστήματος που σε έπεισαν ότι είναι αληθές (μέσα από την εκπαίδευση) να πλησιάσουμε χωρίς φόβο και πάθος αυτή την κάπως «φυσική» ερμηνεία του διανοήματος.
Σκέψου ένα έδαφος στο οποίο καρπίζουν άναρχα διάφορα φυτά και μέσα σε αυτά υπάρχουν μερικά που είναι χρήσιμα και αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου.
Ο πλούτος είναι το χωράφι της γης ή η σοδειά που με κόπο συνέλεξε κάποιος από τη φύση και θα την έχει αποθηκεύσει στη σπηλιά ή το διαμέρισμα που ζει;
Μήπως η γνώση της μετατροπής της τυχαίας ανάπτυξης των φυτών της φύσης σε μια ελεγχόμενη ροή της υπάρχουσας αντιπαλότητας της φύσης (δηλαδή) η ομοιομορφία ανάπτυξης των φυτών με ομοιογένεια στο χώρο είναι ο πλούτος;
Το ίδιο δεν συμβαίνει σαν προσέγγιση της έννοιας του πλούτου μεταξύ του αρχετυπικού κυνηγού και του μεταγενέστερου εκτροφέα των ζώων;
Γιατί οι εταιρείες που παράγουν τεχνογνωσία προσφέρουν μόνο τα προϊόντα και ποτέ δεν μοιράζουν την γνώση της παραγωγής τους;
Ως παράδειγμα κατανόησης θα έλεγα ότι τέτοια μεταλλαγμένα (προϊόντα) τρώμε καθημερινά και η φιλοσοφία διακίνησης τους αποσκοπεί στην στέρηση της δυνατότητας ελεύθερης παραγωγής τροφής από κάποιους που θα ήθελαν να υπάρξουν ανεξάρτητοι ως όντα από την τεχνογνωσία του Πλούτου.
Για όποιον δεν το γνωρίζει τα υβρίδια που καλλιεργούν στα χωράφια οι γεωργοί δεν μπορούν να δώσουν σπόρο για νέα παραγωγή μια και φέρουν μέσα τους ασθένειες. Η μόνη οδός προμήθειας είναι να πάει εκ νέου ο εξουσιαζόμενος σε αυτόν που κατέχει τη γνώση ώστε να του προσφέρει τα μεταλλαγμένα προς καλλιέργεια και φυσικά για διατροφή του.
Μήπως υπάρχει η απορία σε κανένα για την μέθοδο εξασφάλισης της κτήσης του Πλούτου σε βάρος των λαών;
Πω πω …θα ομολογήσει η ανοιχτή σκέψη μπροστά σε ερωτήματα που μπορεί να κάνουν κάποιον να μελαγχολήσει αν καταλάβει ότι στο τέλος των ατέλειωτων παραδειγμάτων που θα μπορούσα να βάλω βρίσκεται το μεγαλύτερο αντικείμενο εκμετάλλευσης του πλούτου που είναι η σκέψη του Ανθρώπου.
Είναι τόσο αποδοτικός ο Πλούτος, που μορφοποιεί το άναρχο της φύσης (σκέψης) σε μια ελεγχόμενη ταλάντωση προβλέψιμων συμπεριφορών στους ανθρώπους που τους αφήνει να νομίζουν ότι είναι παραγωγοί οι ίδιοι αυτής της ομηρίας των σκέψεων τους... άρα ελεύθεροι.
Τι θα φώναζαν λοιπόν οι αγανακτισμένοι αν γνώριζαν ότι τα χρήματα είναι μια φανταστική ομηρία που μέσα από την υπόσχεση μιας ακόμη πλαστής έννοιας του χρέους στρέφουν τη σκέψη τους να θέλει να ζήσει μέσα από τον «πλούτο» μόνο της υλικής καταναλωτικής κτήσης;
Ποια θα ήταν η αντίδραση τους αν αποδελτίωναν φιλοσοφικά το ιδεολόγημα της ιδιοκτησίας και πόσο ελεύθεροι θα ήσαν;
Πως θα ένοιωθαν οι απανταχού πιστοί του πλανήτη αν διαπίστωναν ότι είναι τακτοποιημένες οι σκέψεις τους μέσα σε μια ταλάντωση (προκαθορισμένα όρια) που τους ορίζουν τα πιστεύω που προγραμματίζουν το νου τους;
Η απάντηση (κατά την εκτίμηση του γράφοντος) είναι πως θα γινόταν ένα τεράστιο Χάος σε μια κοινωνία που δεν θα είχε τον μπαμπούλα της χειραγώγησης των ατελών ανθρώπων.
Αν δεν επιλέγουν οι κοινωνίες τα ψεύδη τους ως αναγκαίες προϋποθέσεις να βιώνουν την ομοιομορφία είναι καταδικασμένες μέσα από την έλλειψη της παιδείας να διαλυθούν.
Η γνώση σίγουρα «Καίει» όποιον δεν γνωρίζει να μεταφέρει τα κάρβουνα της πληροφορίας και αναγκαίο είναι το ελκυστικό «πιλάφι» της αμάθειας ως τροφή που παράγει προβλέψιμη ομοιομορφία στα αντικείμενα εκμετάλλευσης του Πλούτου.
Κλείνοντας αυτή την αλυσίδα νοημάτων που έχουν αρχή μέση και σίγουρα τέλος που καταδεικνύουν μια προσέγγιση που ερμηνεύει τη ζωή, θα ήθελα να πω ότι το μέτρο που κάνει τον άνθρωπο να μην είναι δούλος και να μπορεί να ερμηνεύει την ίδια τη ζωή του, είναι να γνωρίζει τα ζωτικά ψεύδη του, λειτουργώντας τα χωρίς να τα πιστεύει.
Ναι έχουμε Δημοκρατία , αλλά ας μην είμαστε ηλίθιοι ώστε να μη γνωρίζουμε ότι αυτό το σύστημα είναι ένα ιδεολόγημα του κοινωνικού προσώπου της ολιγαρχίας που κατέχουν για αιώνες τον Πλούτο (όπως τον προσδιόρισα)
Ναι έχουμε Δικαιοσύνη , αλλά ας μην είμαστε πλανημένοι θέλοντας να μας αποδοθεί μέσα από τις διαδρομές των κυριαρχικών συμφερόντων που την χρησιμοποιούν ως δεκανίκι της εξουσίας τους προστατεύοντας τον Πλούτο (όπως τον προσδιόρισα)
Ναι υπάρχει Υπεραξία και επάνω της έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα μέσα από χρηματιστήρια και οικονομικές θεωρίες που οδηγούν σε καταπιέσεις λαών, αλλά ας μην είμαστε αφελείς γνωρίζοντας ότι υπεραξία δεν υπάρχει στη φύση και είναι ένα ιδεολόγημα που χτίστηκε για να δεσμεύσει σε άϋλους τίτλους την ομηρία των ανθρώπων.
Ναι αποδεχόμαστε την εσωτερική ενδοσκόπηση των ανθρώπων ως μόνη διέξοδο στην ηρεμία και την ειρήνη των κτηνωδών ενστίκτων τους μέσα από τις θρησκείες και τις θεωρίες αυτών, αλλά δεν είμαστε ανόητοι να αγνοούμε ότι είναι αυτό μια ομηρία της εξελικτικής αναζήτησης της σκέψης μέσα από το «Πιστεύω» του προσηλυτισμού.
Ναι η Φιλοσοφία γνωρίζει την πραγματική αδυναμία της, ότι δηλαδή είναι αδύνατον σε αυτή την φάση της ελλιπούς παιδείας των ανθρώπων να υπάρξει μαζικά Ελευθερία που θα μπορεί να σέβεται το διαφορετικό την ώρα που το σκοτώνει η διαδικασία λειτουργίας του μυστηρίου της.
Μιλώ για την αδυναμία να σέβεται ο άνθρωπος ότι στην ζωή του το ερμηνεύει (από τη γνώση της νόησης) έχοντας πάντα την ανάγκη ενός υπερβατικού ιδεολογήματος που θα του παρατηρεί (έξωθεν) τη ζωή και θα τον φέρνει στην τάξη που εκείνος δεν μπορεί να τηρήσει.
Η αναρχία της φιλοσοφίας περιλαμβάνει την τάξη της αρμονίας από τη γνώση.
( Ως παράδειγμα έλλειψης ανθρώπινης αρμονίας είναι ο Πόλεμος, η βία, κλπ απέναντι σε αναγκαίες ηθικολογικές αναφορές σε ένα "θεό" παρατηρητή, που φέρνει την σύνεση και το μέτρο καθ’ επιβολή στην άκριτη ανθρώπινη λειτουργία)
Είναι αδύνατον να αποδεχτούμε οι άνθρωποι το «είναι» και «δεν είναι» ταυτόχρονα στην γραμμική λειτουργία της σκέψης μας.
Φοβόμαστε το διαφορετικό μια και αναστατώνει την βεβαιότητα της δικής μας περιορισμένης θέσης. Αυτή είναι η νέα κρυφή πρόκληση των διανοητών που μετέχουν της επιστήμης και αποδελτιώνουν τα μυστήρια της φύσης (άρα της σκέψης μας) που όμως μένουν για την ώρα μακριά από τις εν ενεργεία στοχευόμενες πολιτικές των δοξασιών πίστης, των οικονομικών ομηριών του διεθνούς κεφαλαίου και σαφώς των πολιτικών χειραγωγήσεων από τοπικούς άρχοντες που είναι οι εντεταλμένοι υπάλληλοι του κεφαλαίου έναντι των λαών.
Τι να πούμε λοιπόν για την Αυτογνωσία που χρειαζόμαστε για να ανακαλύψουμε τις έννοιες της ζωής μας πίσω από διαμαρτυρίες όπως αυτή στο Σύνταγμα , ή πίσω από μια ροή ζωής (καθημερινότητα) που μας ορίζουν οι πεποιθήσεις μας;
Το πιο τίμιο ίσως είναι να γυρίσουμε την πλάτη στη μοναχική φιλοσοφία ως ένθερμοι υποστηρικτές του ψεύδους που θα το ονομάσουμε «αλήθεια» και σύμβαση ζωής, ή κατά μια άλλη αντίληψη να αποχωρήσουμε από το matrix ετούτο του ψεύδους χωρίς να περιμένουμε πιλάφια και παρθένες ή επιστροφές σε ανώτερα τσάκρας, μια και έχουμε πάντα την επιλογή να πούμε συνειδητά :
- Δεν παίζω άλλο … απλά βαρέθηκα.
Υ.Γ
Το αποτύπωμα της φωτογραφίας είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο του πολιτισμού μας με ότι σημαντικό ή ελλάσον κουβαλά το πέρασμα μας από την τεράστια Φύση που μας περιλαμβάνει.
Ας μη δώσουμε ορισμό και περιεχόμενο στο «Γνώθι σ’ αυτόν» ή επί το λαϊκότερον στην έκφραση των πολλών που την ονομάζουν «Αυτογνωσία».
Το "είναι" και "δεν είναι" δεν προσδιορίζεται ποτέ σε προβολή των αισθήσεων μας... παρά ιχνηλατείται με σεβασμό και μέτρο από την Φιλοσοφία που μπορεί να καταργεί τα όρια των δεδομένων της σκέψης μας, χωρίς να έχει την άφρονα βεβαιότητα κυριαρχίας μέσω της Πίστης.
Μερικές βεβαιότητες «καίνε» το μέλλον (ως δυνατότητα) έστω και αν νομίζουμε ότι τις ελέγχουμε με τη γνώση του παρόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.