.
Από τις βασικές γνώσεις των σχολών οικονομικής κατεύθυνσης είναι και η νομική μορφή των επιχειρήσεων που απαρτίζουν το παραγωγικό οικοδόμημα ενός τόπου.
Έτσι ένας βασικός αρχικός διαχωρισμός είναι αυτός μεταξύ των ατομικών επιχειρήσεων που λειτουργούν κάτω από την ευθύνη ενός ατόμου και των εταιρικών σχημάτων που υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλομορφία της νομικής τους υπόστασης.
Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη δεν θα κάνουμε μάθημα οικονομικών σε ετούτο το άρθρο. Αντίθετα θα επιχειρήσουμε ένα παραλληλισμό της νομικής υπόστασης των εταιρειών της ελεύθερης αγοράς με την πολιτική , τους φορείς της και σαφώς τις κομματικές συσπειρώσεις που λίγο ή πολύ έχουν φιλοσοφικές συγγένειες με το πολυποίκιλο εταιρικό επιχειρείν.
Στην ελεύθερη αγορά αν δεν είναι οικονομικά ισχυρό το άτομο εμπίπτει στην κατηγορία των προσωπικών επιχειρήσεων όπου ευθύνεται και είναι υπόλογο έναντι των δικαστηρίων για κάθε πράξη του. Αντίστοιχα ως ανήκον το άτομο στη μεγάλη μάζα των μικρών επιτηδευματιών δίπλα στους μισθωτούς υπόκειται σε ένα απροσδιόριστο φορολογικό σύστημα που το καθιστά ευάλωτο από την κυρίαρχη τάξη του πλούτου που εκφράζεται μέσα από την συντεταγμένη πολιτεία με νομοθετήματα και σαφώς με πολιτικές που την εξυπηρετούν.
Η κυρίαρχη «πολιτική» δεν ασχολείται με την φιλοσοφία της ατομικής επιχείρησης μια και αυτή αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο που το λειτουργεί ο Λαός.
Με τις ατομικές δράσεις εργασίας του Λαού θεωρείται απαξιωτικό να ασχολείται η κεντρική Πολιτική σκέψη μια και αναφέρεται σε αυτόν ως θεσμική διακονία, αλλά ουδεμία σχέση έχει με τις συνήθειες του.
Τα εταιρικά σχήματα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς έχουν διαβαθμίσεις νομικής μορφής που προσδιορίζουν το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκονται από την επώδυνη θέση του φυσικού προσώπου, δηλαδή του Λαού που παράγει και ελέγχεται.
Έτσι το πλησιέστερο νομικό σχήμα που φέρουν ευθύνη οι συνέταιροι είναι η Ομόρρυθμη εταιρεία που επιτρέπει την νομική συνύπαρξη φυσικών προσώπων. Συνήθως τέτοιο εταιρικό σχήμα επιλέγουν τα πρόσωπα που δεν έχουν την διάθεση να αναπτύξουν ρεμούλες στην επιχειρηματική τους δράση.
Στην πολιτική πραγματικότητα δεν υφίσταται αυτή η φιλοσοφία του νομικού προσδιορισμού μια και η ατομική ευθύνη των προσώπων είναι ένα γεγονός που αποφεύγεται κατά αντίστοιχο τρόπο όπως λέγεται ότι αποστρέφεται ο Διάβολος το λιβάνι.
Το ενδιαφέρον αρχίζει στους νομικούς δαιδάλους από την Ετερόρρυθμη εταιρεία όπου ένα μέλος της έχει την πλήρη ευθύνη και το άλλο κάνει το «παγώνι» αν προκύψει πρόβλημα από τη λειτουργία των δικαιοπραξιών της εταιρείας. Στην πολιτική σκηνή η πλειονότητα των εμπλεκομένων προβάλλουν το πρόσωπο τους ωσάν το ομόρρυθμο μέλος , ενώ όταν έρθουν τα σκούρα του θερισμού της αποτυχίας τους με μια κομματική αποχώρηση μεταμφιέζονται στο προσφιλές παγώνι για να πληρώσουν όσο το δυνατόν λιγότερο τις αστοχίες τους.
Η έλλειψη ηθικού αναστήματος παλαιότερα είχε περιληφθεί σε μια φράση (θέση) που λέει πως «Οι πολιτικοί δεν δικάζονται, αλλά πηγαίνουν σπίτι τους» και είναι υιοθετημένη από το σύνολο των αρχηγών κράτους που πέρασαν και άξιζαν να δικαστούν.
Όταν μιλάμε όμως για οικονομικούς κολοσσούς το μυαλό μας πηγαίνει στις Ανώνυμες εταιρείες που μπορούν να διαχειρίζονται μέσα από τα συμβούλια τους τα οράματα κέρδους των επενδυτών μετόχων τους.
Η πολιτική πραγματικότητα έχει φροντίσει να λειτουργούν οι «εκλεγμένοι» της ολιγαρχίας το κύρος του Προέδρου μιας ανωνύμου εταιρείας χωρίς να υποχρεούνται να απαντούν με ευθύ τρόπο στα προβλήματα μια και δηλώνουν ότι τα εκτιμούν, παίρνουν το μήνυμα των καιρών και συσκέπτονται με την ιδεολογική απαρτία των μελών τους για να εκδώσουν κάποια στιγμή ένα υπηρεσιακό κείμενο σε μορφή δελτίου τύπου που μέσα από την λογική των παρεξηγημένων δημοσίων σχέσεων μετατρέπονται και πάλι στο προσφιλές πτηνό παγώνι με την πλούσια ουρά .
Η ουσία όμως και του ζουμί της πλήρους ταύτισης της πολιτικής με την ευρηματικότατη νομική υπόσταση των εταιρειών περιορισμένης ευθύνης βρίσκεται στο αρκτικόλεξο ΕΠΕ. Αυτό σημαίνει πως βάζουν οι μέτοχοι ένα αρχικό κεφάλαιο που είναι πολλά για ένα ψιλικατζή επιτηδευματία και μια παρωνυχίδα για ένα κεφαλαιούχο και αρχίζουν την σίγουρη και χωρίς ρίσκο δουλειά τους.
Αν γίνει μια νομική εμπλοκή της δράσης της εταιρείας ο κάθε μέτοχος ευθύνεται για το μερίδιο που έχει καταθέσει ως ιδρυτικό μέλος.
Δηλαδή μπορεί να γίνει μια ηθελημένη ζημιά εκατομμυρίων ευρώ και ο μέτοχος ευθύνεται με ένα ποσό ελαχίστων χιλιάδων.
Το νομικό σύστημα κάθε πολιτισμού είναι ο καθρέπτης της φιλοσοφίας του.
Έτσι ο δυτικός πολιτισμός λόγω του ότι έχει στηριχθεί στην μεγιστοποίηση του κέρδους χωρίς παράλληλα να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του, έχει εφεύρει μέσα από το δεκανίκι του (που είναι η δικαιοσύνη) μηχανισμούς για την επιβίωση του.
Με αυτό τον τρόπο ο τυχοδιωκτισμός ως πρακτική ισχυροποιείται από τα εκάστοτε νομικά πλαίσια και προτάσσεται ως "τραβεστί" Ηθική ενός ανήθικου συστήματος.
Πίσω από το εκάστοτε ανήθικο σύστημα κρύβονται επίσης ανήθικες πολιτικές που το εκμεταλλεύονται για να πετύχουν τις άμεσες ή και σε βάθος χρόνου στοχεύσεις τους. Ένα καλό παράδειγμα τέτοιων στοχεύσεων για να αποδυναμώσουν την πρωτογενή παραγωγή της χώρας ήταν και αυτό της ιστορικής διαδρομής των συνεταιρισμών στην Ελλάδα επί εξουσίας του συστήματος ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.
Κάποτε που χρειάστηκε να απαξιωθεί εθνικά η πρωτογενής γεωργία και η κτηνοτροφία στήθηκαν οι λεγόμενοι συνεταιρισμοί που η νομική τους μορφή είχαν χαρακτήρα ΕΠΕ. Από τόσο παλιά μπαινόβγαιναν στο Υπουργείο Γεωργίας οι έμποροι μεταλλαγμένων σπόρων για να προωθήσουν τους σκοπούς τους και βέβαια κάτι θα γνώριζαν για την εμπορική πολιτική που υλοποιούσαν.
Αυτό σημαίνει ότι οι τότε νομοθετούντες γνώριζαν το αμόρφωτο και ιδιωτικό πνεύμα των αγροτών τους και έτσι έστησαν συνεταιρισμούς, (δηλαδή μηχανές) κατανάλωσης επιχορηγήσεων σε μια ανεύθυνη βάση.
Έτσι αφού διαχειρίστηκαν με σπατάλη ευρωπαϊκά κονδύλια εκατομμυρίων Ελληνικών δραχμών, δεν έμεινε καμία διάθεση και δυνατότητα να υπάρξουν οι παραγωγοί κάτω από ένα κοινό σχήμα ευθύνης. Βέβαια απέτυχαν όλα αφού πρώτα είχαν λειτουργήσει επιτυχώς οι μίζες της κρατικής και της διευρυμένης πολιτικά κομματικής μηχανής μετέχοντας στο κόλπο των μεγάλων χρηματοδοτήσεων.
Αν όμως υπήρχε ηθική στόχευση από την Πολιτική σκέψη, το νομικό σχήμα αντί για ΕΠΕ θα ήταν Ο.Ε. Τότε ο κάθε απλός αγρότης θα επέλεγε τον κατάλληλο τεχνικό και οικονομικό υπάλληλο για να βοηθήσει, μια και δεν θα ήθελε με τίποτε να ευθύνεται για την επένδυση του συνεταιρισμού του με το ίδιο του το σπίτι και τα χωράφια του.
Μικρές λεπτομέρειες κάνουν τις μεγάλες διαφορές στην ποιότητα της πολιτικής σκέψης.
Η αντίληψη της περιορισμένης ευθύνης βρίσκεται ακόμη και στα προστατευτικά νομοθετήματα που ψήφισαν οι πολιτικοί για τον εαυτό τους με τον περιβόητο νόμο που ονομάζεται «Περί ευθύνης Υπουργών» αντί της καλύτερης διατύπωσης «Περί ανευθυνότητας Υπουργών».
Η απλή σκέψη λέει πως οχυρώνεται πίσω από την ασπίδα του όποιος γνωρίζει πως θα του επιτεθούν. Στην διαχείριση όμως ενός Κράτους δεν πρόκειται για αναμενόμενη επίθεση αλλά για επίγνωση ατασθαλιών που φροντίζουν να τις κρύψουν κάτω από τον διάτρητο φιλοσοφικά μανδύα της νομιμότητας ενός συστήματος που επιμένει στο «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει» με μόνη διαφορά πως έχουν διευρύνει την λαϊκή παροιμία με την φράση «και ο μαλάκας λαός πληρώνει».
Κάθε φορά το μαχαίρι μπαίνει βαθιά μέχρι το κόκαλο σύμφωνα με τις εξαγγελίες των πολιτικών της πολιτειακής διαχείρισης. Όμως δεν διευκρινίζουν αν το κόκαλο είναι του δικού τους σώματος ή των φορολογουμένων που δεν έχουν νομικά σχήματα εξυπηρέτησης της κομπίνας όπως αυτά των ιδίων και του κυρίαρχου κεφαλαίου που τους στηρίζει.
Κυρίαρχο κεφάλαιο που στηρίζει την εκάστοτε εξουσία σε χώρες τριτοκοσμικές όπως η Ελλάδα είναι και το οικονομικό θρησκευτικό κατεστημένο που λόγω της εμφάνισης του ως Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός είναι συνυφασμένο με την εξουσία. Προφανώς ο Ελληνικός λαός διαπιστώνουμε πως δεν γνωρίζει στην πλειονότητα του (λόγω της ελλιπούς του παιδείας), ότι είναι διαφορετικό το θρησκευτικό αίσθημα από το θρησκευτικό κατεστημένο.
Η αντίληψη όμως της πολιτικής που επιδιώκει την "περιορισμένη ευθύνη" όντας μέσα στο σύστημα αφορά και τα μικρότερα κόμματα που εκφέρουν αυτιστικά τις διαφωνίες τους μετέχοντας των απολαβών του μορφώματος που υπηρετούν.
Έτσι έχουμε επαναστατικές κορώνες με λαϊκίστικες προωθημένες θέσεις από συντηρητικά μικρά κόμματα που τροφοδοτούν τις σχέσεις διαπλοκής τους κάτω από το χαλί , αλλά και αντίστοιχα συντηρητικές πρακτικές πολιτικής συμπεριφοράς με κρυφούς οικονομικούς πόρους και συμμετοχές στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι των ιδεολογικών αντιπάλων από πολιτικούς σχηματισμούς που δηλώνουν παραδόξως και αυτόκλητα επαναστατικοί.
Με λίγα λόγια η αντίληψη του βλάκα που νομίζει ότι είναι έξυπνος και ιδρύει μια ΕΠΕ για να λειτουργήσει μέσα από την ιδιωτεία , έχει μια τρομερή συνάφεια με την αντίληψη της πολιτικής πρακτικής στην Ελλάδα.
Η έννοια των μεριδίων που διαφυλάσσουν την ανωνυμία των μετόχων είναι ένα νομικό πλαίσιο που ενισχύει την αδιαφάνεια της προσωπικής ευθύνης. Θα τολμούσαν ποτέ σε πολιτικό επίπεδο να θεσπίσουν οι άνθρωποι την φανερή και φερώνυμη ψήφο;
Δεν μιλώ μόνο για τον εσωτερικό κανονισμό της Βουλής, αλλά για τις Εθνικές εκλογικές ψηφοφορίες των Πολιτών σε ένα πολίτευμα. Αυτό και μόνο το μέτρο θα έφερνε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην αντίληψη περί δικαίου και ευθύνης των ανθρώπων, αλλάζοντας και τα άλλα αδιαφανή κομμάτια που συγκροτούν τις λειτουργίες μιας Πολιτείας.
Μου έκανε εντύπωση στις ομιλίες που άκουσα των αγανακτισμένων Πολιτών στο Σύνταγμα σαν έπαιρναν ένα νούμερο για να βγουν στο μικρόφωνο και να μιλήσουν για ότι είχαν μέσα στη σκέψη τους . Δεν άκουσα κανένα ομιλητή να πει μετά το καλησπέρα το όνομα του.
Μέσα από αυτή την διαπίστωση θεωρώ ότι είναι πολύ μακριά η υπεύθυνη τοποθέτηση των ανθρώπων μέσα από φανερή και υπεύθυνη ψηφοφορία σε αυτή τη χώρα.
Άρα καλά κάνουν και φωνάζουν διαμαρτυρόμενοι όταν ζητούν ανώνυμα ενώ την επόμενη στιγμή σκύβουν το κεφάλι φερώνυμα για να υποσχεθούν ψήφο στους βουλευτές που τους παρέχουν μικρές χάρες στην προσωπική τους ζωή.
Δεν είναι κανένας Λαός άμοιρος της ζωής που εισπράττει ως αποτέλεσμα της σκέψης του.
Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις off shore εταιρείες που συστήνουν κατά κόρον οι πολιτικοί της Ελλάδας για να κρατήσουν (ανώνυμα) τα κλεμμένα περιουσιακά τους στοιχεία από τους αδαείς στο άθλημα των εταιρικών σχημάτων βιοπαλαιστές και υποτελείς τους.
Βέβαια κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι και διάγουν ένα βίο μετρημένο στις εμφανίσεις των μετρήσιμων εξόδων τους, ενώ κάποιοι άλλοι ξεσαλώνουν τραγουδώντας ωσάν τον υπέροχο Χορν «Μια ζωή την έχουμε» οργανώνοντας ακριβές δεξιώσεις ενώ επιλέγουν αγορασμένες σχέσεις ερωτικής ευζωίας πριν κλείσουν τα μάτια τους ξοδεύοντας χρήματα που αποφάσισαν πως δεν θα τα χαρούν κρύβοντας τα.
Τα νομικά οικονομικά πλαίσια λοιπόν τα έφτιαξαν οι ίδιοι άνθρωποι που λειτουργούν και τα ολιγαρχικά καθεστώτα των λεγόμενων κοινοβουλευτικών Δημοκρατιών. Αν διαλέγουμε την προσωπική λειτουργία μας μέσα από αυτά είναι σαν να δίνουμε ταυτόχρονα άλλοθι για την ύπαρξη της Πολιτικής συμπεριφοράς που μας ενοχλεί.
Η μη επιλογή συμμετοχής , σημαίνει πως οφείλουμε να συμβάλλουμε στην γέννα ενός νέου μοντέλου ηθικής σχέσης σε όλα τα επίπεδα. Πάντως προτιμητέο σε ταχύτητα οικονομικής ανέλιξης για κάθε υποτελή κάτοικο που είναι εκτός συστήματος κανιβαλισμού του μέλλοντος των παιδιών μας είναι να κερδίσει στο τζόκερ από τον επίσης ηθικά ανυπόστατο τζογαδόρο ΟΠΑΠ και να μάθει αρχικά τα κόλπα για τις ΕΠΕ.
Στη συνέχεια (γιατί όχι) αν τα καταφέρει να συστήσει και μια off shore εταιρεία … και μπορεί να γνωριστεί με την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΕ» που πίνει τα μαρτίνι της στο κάθε Love Boat αγνώστου ιδιοκτησίας κότερο σαν διασχίζει στις διακοπές της το Αιγαίο και όχι μόνο.
Η ζωή άλλωστε είναι σκέτη τύχη!
Εδώ κάποιους δεν τους ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους και τώρα τους έχουν μάθει τα καταστρώματα των θαλαμηγών.
Περαστικά μας… αν και δεν το βλέπω να προλαβαίνουμε…
Έτσι ένας βασικός αρχικός διαχωρισμός είναι αυτός μεταξύ των ατομικών επιχειρήσεων που λειτουργούν κάτω από την ευθύνη ενός ατόμου και των εταιρικών σχημάτων που υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλομορφία της νομικής τους υπόστασης.
Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη δεν θα κάνουμε μάθημα οικονομικών σε ετούτο το άρθρο. Αντίθετα θα επιχειρήσουμε ένα παραλληλισμό της νομικής υπόστασης των εταιρειών της ελεύθερης αγοράς με την πολιτική , τους φορείς της και σαφώς τις κομματικές συσπειρώσεις που λίγο ή πολύ έχουν φιλοσοφικές συγγένειες με το πολυποίκιλο εταιρικό επιχειρείν.
Στην ελεύθερη αγορά αν δεν είναι οικονομικά ισχυρό το άτομο εμπίπτει στην κατηγορία των προσωπικών επιχειρήσεων όπου ευθύνεται και είναι υπόλογο έναντι των δικαστηρίων για κάθε πράξη του. Αντίστοιχα ως ανήκον το άτομο στη μεγάλη μάζα των μικρών επιτηδευματιών δίπλα στους μισθωτούς υπόκειται σε ένα απροσδιόριστο φορολογικό σύστημα που το καθιστά ευάλωτο από την κυρίαρχη τάξη του πλούτου που εκφράζεται μέσα από την συντεταγμένη πολιτεία με νομοθετήματα και σαφώς με πολιτικές που την εξυπηρετούν.
Η κυρίαρχη «πολιτική» δεν ασχολείται με την φιλοσοφία της ατομικής επιχείρησης μια και αυτή αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο που το λειτουργεί ο Λαός.
Με τις ατομικές δράσεις εργασίας του Λαού θεωρείται απαξιωτικό να ασχολείται η κεντρική Πολιτική σκέψη μια και αναφέρεται σε αυτόν ως θεσμική διακονία, αλλά ουδεμία σχέση έχει με τις συνήθειες του.
Τα εταιρικά σχήματα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς έχουν διαβαθμίσεις νομικής μορφής που προσδιορίζουν το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκονται από την επώδυνη θέση του φυσικού προσώπου, δηλαδή του Λαού που παράγει και ελέγχεται.
Έτσι το πλησιέστερο νομικό σχήμα που φέρουν ευθύνη οι συνέταιροι είναι η Ομόρρυθμη εταιρεία που επιτρέπει την νομική συνύπαρξη φυσικών προσώπων. Συνήθως τέτοιο εταιρικό σχήμα επιλέγουν τα πρόσωπα που δεν έχουν την διάθεση να αναπτύξουν ρεμούλες στην επιχειρηματική τους δράση.
Στην πολιτική πραγματικότητα δεν υφίσταται αυτή η φιλοσοφία του νομικού προσδιορισμού μια και η ατομική ευθύνη των προσώπων είναι ένα γεγονός που αποφεύγεται κατά αντίστοιχο τρόπο όπως λέγεται ότι αποστρέφεται ο Διάβολος το λιβάνι.
Το ενδιαφέρον αρχίζει στους νομικούς δαιδάλους από την Ετερόρρυθμη εταιρεία όπου ένα μέλος της έχει την πλήρη ευθύνη και το άλλο κάνει το «παγώνι» αν προκύψει πρόβλημα από τη λειτουργία των δικαιοπραξιών της εταιρείας. Στην πολιτική σκηνή η πλειονότητα των εμπλεκομένων προβάλλουν το πρόσωπο τους ωσάν το ομόρρυθμο μέλος , ενώ όταν έρθουν τα σκούρα του θερισμού της αποτυχίας τους με μια κομματική αποχώρηση μεταμφιέζονται στο προσφιλές παγώνι για να πληρώσουν όσο το δυνατόν λιγότερο τις αστοχίες τους.
Η έλλειψη ηθικού αναστήματος παλαιότερα είχε περιληφθεί σε μια φράση (θέση) που λέει πως «Οι πολιτικοί δεν δικάζονται, αλλά πηγαίνουν σπίτι τους» και είναι υιοθετημένη από το σύνολο των αρχηγών κράτους που πέρασαν και άξιζαν να δικαστούν.
Όταν μιλάμε όμως για οικονομικούς κολοσσούς το μυαλό μας πηγαίνει στις Ανώνυμες εταιρείες που μπορούν να διαχειρίζονται μέσα από τα συμβούλια τους τα οράματα κέρδους των επενδυτών μετόχων τους.
Η πολιτική πραγματικότητα έχει φροντίσει να λειτουργούν οι «εκλεγμένοι» της ολιγαρχίας το κύρος του Προέδρου μιας ανωνύμου εταιρείας χωρίς να υποχρεούνται να απαντούν με ευθύ τρόπο στα προβλήματα μια και δηλώνουν ότι τα εκτιμούν, παίρνουν το μήνυμα των καιρών και συσκέπτονται με την ιδεολογική απαρτία των μελών τους για να εκδώσουν κάποια στιγμή ένα υπηρεσιακό κείμενο σε μορφή δελτίου τύπου που μέσα από την λογική των παρεξηγημένων δημοσίων σχέσεων μετατρέπονται και πάλι στο προσφιλές πτηνό παγώνι με την πλούσια ουρά .
Η ουσία όμως και του ζουμί της πλήρους ταύτισης της πολιτικής με την ευρηματικότατη νομική υπόσταση των εταιρειών περιορισμένης ευθύνης βρίσκεται στο αρκτικόλεξο ΕΠΕ. Αυτό σημαίνει πως βάζουν οι μέτοχοι ένα αρχικό κεφάλαιο που είναι πολλά για ένα ψιλικατζή επιτηδευματία και μια παρωνυχίδα για ένα κεφαλαιούχο και αρχίζουν την σίγουρη και χωρίς ρίσκο δουλειά τους.
Αν γίνει μια νομική εμπλοκή της δράσης της εταιρείας ο κάθε μέτοχος ευθύνεται για το μερίδιο που έχει καταθέσει ως ιδρυτικό μέλος.
Δηλαδή μπορεί να γίνει μια ηθελημένη ζημιά εκατομμυρίων ευρώ και ο μέτοχος ευθύνεται με ένα ποσό ελαχίστων χιλιάδων.
Το νομικό σύστημα κάθε πολιτισμού είναι ο καθρέπτης της φιλοσοφίας του.
Έτσι ο δυτικός πολιτισμός λόγω του ότι έχει στηριχθεί στην μεγιστοποίηση του κέρδους χωρίς παράλληλα να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του, έχει εφεύρει μέσα από το δεκανίκι του (που είναι η δικαιοσύνη) μηχανισμούς για την επιβίωση του.
Με αυτό τον τρόπο ο τυχοδιωκτισμός ως πρακτική ισχυροποιείται από τα εκάστοτε νομικά πλαίσια και προτάσσεται ως "τραβεστί" Ηθική ενός ανήθικου συστήματος.
Πίσω από το εκάστοτε ανήθικο σύστημα κρύβονται επίσης ανήθικες πολιτικές που το εκμεταλλεύονται για να πετύχουν τις άμεσες ή και σε βάθος χρόνου στοχεύσεις τους. Ένα καλό παράδειγμα τέτοιων στοχεύσεων για να αποδυναμώσουν την πρωτογενή παραγωγή της χώρας ήταν και αυτό της ιστορικής διαδρομής των συνεταιρισμών στην Ελλάδα επί εξουσίας του συστήματος ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.
Κάποτε που χρειάστηκε να απαξιωθεί εθνικά η πρωτογενής γεωργία και η κτηνοτροφία στήθηκαν οι λεγόμενοι συνεταιρισμοί που η νομική τους μορφή είχαν χαρακτήρα ΕΠΕ. Από τόσο παλιά μπαινόβγαιναν στο Υπουργείο Γεωργίας οι έμποροι μεταλλαγμένων σπόρων για να προωθήσουν τους σκοπούς τους και βέβαια κάτι θα γνώριζαν για την εμπορική πολιτική που υλοποιούσαν.
Αυτό σημαίνει ότι οι τότε νομοθετούντες γνώριζαν το αμόρφωτο και ιδιωτικό πνεύμα των αγροτών τους και έτσι έστησαν συνεταιρισμούς, (δηλαδή μηχανές) κατανάλωσης επιχορηγήσεων σε μια ανεύθυνη βάση.
Έτσι αφού διαχειρίστηκαν με σπατάλη ευρωπαϊκά κονδύλια εκατομμυρίων Ελληνικών δραχμών, δεν έμεινε καμία διάθεση και δυνατότητα να υπάρξουν οι παραγωγοί κάτω από ένα κοινό σχήμα ευθύνης. Βέβαια απέτυχαν όλα αφού πρώτα είχαν λειτουργήσει επιτυχώς οι μίζες της κρατικής και της διευρυμένης πολιτικά κομματικής μηχανής μετέχοντας στο κόλπο των μεγάλων χρηματοδοτήσεων.
Αν όμως υπήρχε ηθική στόχευση από την Πολιτική σκέψη, το νομικό σχήμα αντί για ΕΠΕ θα ήταν Ο.Ε. Τότε ο κάθε απλός αγρότης θα επέλεγε τον κατάλληλο τεχνικό και οικονομικό υπάλληλο για να βοηθήσει, μια και δεν θα ήθελε με τίποτε να ευθύνεται για την επένδυση του συνεταιρισμού του με το ίδιο του το σπίτι και τα χωράφια του.
Μικρές λεπτομέρειες κάνουν τις μεγάλες διαφορές στην ποιότητα της πολιτικής σκέψης.
Η αντίληψη της περιορισμένης ευθύνης βρίσκεται ακόμη και στα προστατευτικά νομοθετήματα που ψήφισαν οι πολιτικοί για τον εαυτό τους με τον περιβόητο νόμο που ονομάζεται «Περί ευθύνης Υπουργών» αντί της καλύτερης διατύπωσης «Περί ανευθυνότητας Υπουργών».
Η απλή σκέψη λέει πως οχυρώνεται πίσω από την ασπίδα του όποιος γνωρίζει πως θα του επιτεθούν. Στην διαχείριση όμως ενός Κράτους δεν πρόκειται για αναμενόμενη επίθεση αλλά για επίγνωση ατασθαλιών που φροντίζουν να τις κρύψουν κάτω από τον διάτρητο φιλοσοφικά μανδύα της νομιμότητας ενός συστήματος που επιμένει στο «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει» με μόνη διαφορά πως έχουν διευρύνει την λαϊκή παροιμία με την φράση «και ο μαλάκας λαός πληρώνει».
Κάθε φορά το μαχαίρι μπαίνει βαθιά μέχρι το κόκαλο σύμφωνα με τις εξαγγελίες των πολιτικών της πολιτειακής διαχείρισης. Όμως δεν διευκρινίζουν αν το κόκαλο είναι του δικού τους σώματος ή των φορολογουμένων που δεν έχουν νομικά σχήματα εξυπηρέτησης της κομπίνας όπως αυτά των ιδίων και του κυρίαρχου κεφαλαίου που τους στηρίζει.
Κυρίαρχο κεφάλαιο που στηρίζει την εκάστοτε εξουσία σε χώρες τριτοκοσμικές όπως η Ελλάδα είναι και το οικονομικό θρησκευτικό κατεστημένο που λόγω της εμφάνισης του ως Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός είναι συνυφασμένο με την εξουσία. Προφανώς ο Ελληνικός λαός διαπιστώνουμε πως δεν γνωρίζει στην πλειονότητα του (λόγω της ελλιπούς του παιδείας), ότι είναι διαφορετικό το θρησκευτικό αίσθημα από το θρησκευτικό κατεστημένο.
Η αντίληψη όμως της πολιτικής που επιδιώκει την "περιορισμένη ευθύνη" όντας μέσα στο σύστημα αφορά και τα μικρότερα κόμματα που εκφέρουν αυτιστικά τις διαφωνίες τους μετέχοντας των απολαβών του μορφώματος που υπηρετούν.
Έτσι έχουμε επαναστατικές κορώνες με λαϊκίστικες προωθημένες θέσεις από συντηρητικά μικρά κόμματα που τροφοδοτούν τις σχέσεις διαπλοκής τους κάτω από το χαλί , αλλά και αντίστοιχα συντηρητικές πρακτικές πολιτικής συμπεριφοράς με κρυφούς οικονομικούς πόρους και συμμετοχές στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι των ιδεολογικών αντιπάλων από πολιτικούς σχηματισμούς που δηλώνουν παραδόξως και αυτόκλητα επαναστατικοί.
Με λίγα λόγια η αντίληψη του βλάκα που νομίζει ότι είναι έξυπνος και ιδρύει μια ΕΠΕ για να λειτουργήσει μέσα από την ιδιωτεία , έχει μια τρομερή συνάφεια με την αντίληψη της πολιτικής πρακτικής στην Ελλάδα.
Η έννοια των μεριδίων που διαφυλάσσουν την ανωνυμία των μετόχων είναι ένα νομικό πλαίσιο που ενισχύει την αδιαφάνεια της προσωπικής ευθύνης. Θα τολμούσαν ποτέ σε πολιτικό επίπεδο να θεσπίσουν οι άνθρωποι την φανερή και φερώνυμη ψήφο;
Δεν μιλώ μόνο για τον εσωτερικό κανονισμό της Βουλής, αλλά για τις Εθνικές εκλογικές ψηφοφορίες των Πολιτών σε ένα πολίτευμα. Αυτό και μόνο το μέτρο θα έφερνε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην αντίληψη περί δικαίου και ευθύνης των ανθρώπων, αλλάζοντας και τα άλλα αδιαφανή κομμάτια που συγκροτούν τις λειτουργίες μιας Πολιτείας.
Μου έκανε εντύπωση στις ομιλίες που άκουσα των αγανακτισμένων Πολιτών στο Σύνταγμα σαν έπαιρναν ένα νούμερο για να βγουν στο μικρόφωνο και να μιλήσουν για ότι είχαν μέσα στη σκέψη τους . Δεν άκουσα κανένα ομιλητή να πει μετά το καλησπέρα το όνομα του.
Μέσα από αυτή την διαπίστωση θεωρώ ότι είναι πολύ μακριά η υπεύθυνη τοποθέτηση των ανθρώπων μέσα από φανερή και υπεύθυνη ψηφοφορία σε αυτή τη χώρα.
Άρα καλά κάνουν και φωνάζουν διαμαρτυρόμενοι όταν ζητούν ανώνυμα ενώ την επόμενη στιγμή σκύβουν το κεφάλι φερώνυμα για να υποσχεθούν ψήφο στους βουλευτές που τους παρέχουν μικρές χάρες στην προσωπική τους ζωή.
Δεν είναι κανένας Λαός άμοιρος της ζωής που εισπράττει ως αποτέλεσμα της σκέψης του.
Δεν θα αναφερθώ καθόλου στις off shore εταιρείες που συστήνουν κατά κόρον οι πολιτικοί της Ελλάδας για να κρατήσουν (ανώνυμα) τα κλεμμένα περιουσιακά τους στοιχεία από τους αδαείς στο άθλημα των εταιρικών σχημάτων βιοπαλαιστές και υποτελείς τους.
Βέβαια κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι και διάγουν ένα βίο μετρημένο στις εμφανίσεις των μετρήσιμων εξόδων τους, ενώ κάποιοι άλλοι ξεσαλώνουν τραγουδώντας ωσάν τον υπέροχο Χορν «Μια ζωή την έχουμε» οργανώνοντας ακριβές δεξιώσεις ενώ επιλέγουν αγορασμένες σχέσεις ερωτικής ευζωίας πριν κλείσουν τα μάτια τους ξοδεύοντας χρήματα που αποφάσισαν πως δεν θα τα χαρούν κρύβοντας τα.
Τα νομικά οικονομικά πλαίσια λοιπόν τα έφτιαξαν οι ίδιοι άνθρωποι που λειτουργούν και τα ολιγαρχικά καθεστώτα των λεγόμενων κοινοβουλευτικών Δημοκρατιών. Αν διαλέγουμε την προσωπική λειτουργία μας μέσα από αυτά είναι σαν να δίνουμε ταυτόχρονα άλλοθι για την ύπαρξη της Πολιτικής συμπεριφοράς που μας ενοχλεί.
Η μη επιλογή συμμετοχής , σημαίνει πως οφείλουμε να συμβάλλουμε στην γέννα ενός νέου μοντέλου ηθικής σχέσης σε όλα τα επίπεδα. Πάντως προτιμητέο σε ταχύτητα οικονομικής ανέλιξης για κάθε υποτελή κάτοικο που είναι εκτός συστήματος κανιβαλισμού του μέλλοντος των παιδιών μας είναι να κερδίσει στο τζόκερ από τον επίσης ηθικά ανυπόστατο τζογαδόρο ΟΠΑΠ και να μάθει αρχικά τα κόλπα για τις ΕΠΕ.
Στη συνέχεια (γιατί όχι) αν τα καταφέρει να συστήσει και μια off shore εταιρεία … και μπορεί να γνωριστεί με την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΕ» που πίνει τα μαρτίνι της στο κάθε Love Boat αγνώστου ιδιοκτησίας κότερο σαν διασχίζει στις διακοπές της το Αιγαίο και όχι μόνο.
Η ζωή άλλωστε είναι σκέτη τύχη!
Εδώ κάποιους δεν τους ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους και τώρα τους έχουν μάθει τα καταστρώματα των θαλαμηγών.
Περαστικά μας… αν και δεν το βλέπω να προλαβαίνουμε…
Υπάρχει μία ακόμα νομική μορφή του πολιτισμού μας για τις επιχειρήσεις, η ΑΕ, βάζεις ένα ποσό και αν τα πράγματα δεν πάνε καλά κλείνουν την ΑΕ και παίρνουν αυτό το ποσό - αν το βρουν. Όλα αυτά τα σχήματα δημιουργήθηκαν για να προτρέψουν τους ιδιώτες να μεγιστοποιήσουν το κέρδος μικραίνοντας το επιχειρηματικό ρίσκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κέρδη σε αυτούς που νομοθετούν έτσι την επιχειρηματικότητα είναι πολλαπλά, έμμεσα και άμεσα, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Το μεγαλύτερο κέρδος μιας τέτοιας νομοθέτησης είναι η μέσω οικονομικής δραστηριότητας, αλλαγή της γενικότερης φιλοσοφίας του σκέπτεσθαι στους πολίτες της.
Μια φιλοσοφία γεννημένη από ιδιώτες και για ιδιώτες γεννά μόνο ιδιωτεία. Φτιάχνει νόμους που την προστατεύουν και την προάγουν τόσο στην δημόσια όσο και στην ιδιωτική οικονομική και πολιτική ζωή.
Αν ενδιάμεσα ανησυχήσουμε γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, θυμόμαστε ότι το κράτος είναι που νομοθέτησε ή δεν εφάρμοσε τις κυρώσεις. Έτσι η ευθύνη φεύγει από εμάς, το δέος γαρ αλλά και το νανούρισμα του “δεν φταις εσύ” και εκπαιδευόμαστε, αργά και σταθερά. να σκεφτόμαστε με τον συγκεκριμένο τρόπο.
Κατασκευάζουμε έτσι με τεράστια επιτυχία μικρές ή μεγάλες ΕΠΕ ή και ΑΕ στο μυαλό, και όταν κάτι δεν πάει καλά τις ατομικές ευθύνες τις αναλαμβάνει το αντίστοιχο τμήμα της συνείδησής μας, το υπόλοιπο δυναμικό της σκέψης μας παραμένει σε εγρήγορση και είναι πανέτοιμο σε κάθε νέα ευκαιρία να οικοδομήσει ένα ακόμα καινούριο παραγωγικό σχήμα.
Ιδιωτεία λέγεται αυτό, και αν τέτοια είναι η ηθική φιλοσοφία ενός πολιτισμού, ξέρει από κούνια να την ταΐζει στους πολίτες της με το γάλα της αντίστοιχης σκέψης.
Θέλει πολύ «κόντρα» στους άνεμους των καιρών για να «μην διαλέξουμε την προσωπική λειτουργία μας μέσα από αυτά είναι σαν να δίνουμε ταυτόχρονα άλλοθι για την ύπαρξη της Πολιτικής συμπεριφοράς που μας ενοχλεί» γιατί τότε «σημαίνει πως οφείλουμε να συμβάλλουμε στην γέννα ενός νέου μοντέλου ηθικής σχέσης σε όλα τα επίπεδα» και αυτό είναι δύσκολο…
Ίσως όμως είναι και το μόνο που αξίζει τελικά ή αν θέλετε το μόνο που απέμεινε αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία της σκέψης
Σ. Πανοπούλου
Η φιλοξενία είναι δεδομένη για κάθε σκέψη συγκλίνουσα ή αποκλίνουσα με την οπτική των άρθρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην σιωπή αδυνατώ να φιλοξενήσω στο χώρο ετούτο αν και την νιώθω να βρίσκεται (προς έξοδο) κρεμασμένη από τα κατηφή χείλη που φοβούνται την φερώνυμη έκφραση νομίζοντας ότι η έκθεση απειλεί την "ασφάλεια" της ζωής τους.
Όλες οι επιλογές βέβαια θέλουν αγάπη και αποδοχή, εμπιστευόμενοι τον κάθε ατομικό χρόνο ωρίμανσης στην συν-ύπαρξης των σκέψεων.
Καλησπερα Κωστα.Πιστευω οτι η ατομικη ευθυνη-ιδιωτεια μπορει να σωσει την "παρτιδα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πολιτευμα που εχουμε αυτην την στιγμη στην Ελλαδα ειναι o μαζισμοs .Mε την αλλοιωση τηs κοινοβουλευτικηs δημοκρατιαs,οπου η εκπροσωπηση
του λαου αφαιρειται απο το κοινοβουλιο και διασπαται σε πολλουs πυρηνεs,τουs γνωστουs μαζικουs φορειs(που λειτουργουν σαν ΑΕ ΚΑΙ ΕΠΕ) και ανατιθεται σ'αυτουs η συμπλευση για "λαικη συμμετοχη" και "λαικη κυριαρχια".
Ετσι μεσω των φορεων εμειs κοιμομαστε και η τυχη μαs δουλευει.
Το ατομο εθιζεται στην αναγκαιοτητα του να σκεπτεται και να αισθανεται μαζικα,αφου οι ατομικεs του πνευματικεs και ψυχικεs ευαισθησιεs πρεπει να παιρνουν την εγκριση ενοs συνολου(μαζικοs φορεαs)για να αποκτησουν σημασια.
Τοτε ο μαζισμοs εχει αποκτησει ενα λαο.
Ετσι ερχεται στιγμη που δεν μπορειs να θεσειs ενα προβλημα,μια σκεψη,ενα συναισθημα ,παρα μονο μεσα απο τον μαζικο φορεα ΑΕ-ΕΠΕ ο οποιοs φορεαs ελεγχεται παντα απο το κομμα(συνηθωs εξουσιαs).
Καλο βραδυ.
ΥΓ.Σημερα εμαθα οτι καποια εταιρια πηρε αδεια για εγκατασταση ανεμογεννητριων σ'ολη την κορυφογραμμη των Οντριων.Αν ειναι αληθεια(εριξα συρμα για πληροφορηση)'τοχουμε χαμενο'.
ΜΙΜΗΣ ΚΩΤΣΙΑΣ
Μίμη μου καθημερινά αισθάνομαι ανθρώπους που είναι έτοιμοι να ζωγραφίσουν ένα νέο τοπίο για τα παιδιά των επόμενων γενεών. Έτσι διάβασα και το ανθρώπινο σχόλιο σου. Είμαστε εδώ για να σκεφτόμαστε και να επιλέγουμε τις πράξεις μας σε ατομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις ανεμογεννήτριες που μου ανέφερες θα σου επισυνάψω ένα σύνδεσμο που εξηγεί ότι και ετούτο είναι μια μπαρούφα εκμετάλλευσης των εταιρειών που δεν έχει μέσα του κανένα σεβασμό για το περιβάλλον.
Θα είναι άλλη μια καταστροφή αν τοποθετήσουν τέτοια μηχανήματα στο όμορφο οροπέδιο. Αντί να ενισχύσουν μια ανάπτυξη πρωτογενούς παραγωγής κοιτούν πως θα εξυπηρετήσουν εισαγωγείς χωρίς να έχουν το παραμικρό όραμα για το τι σημαίνει ανάπτυξη.
Δεν είναι τυχαία η φιγούρα του Χατζηαβάτη στο πολιτικό θέατρο σκιών της Ελλάδας μας.
http://www.messapia-news.gr/periballon/euboia/apate-me-tis-anemogennetries.html
Σχετικά με την σιωπή και την ανωνυμία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μία συν-παρουσία μου στην πλατεία παρατήρησα ότι όλοι ήταν διατεθειμένοι να πουν (στο σύμπαν;) την αγανακτισμένη γνώμη τους, καταδεικνύοντας με σθένος τον φταίχτη (και πιστέψτε με ήταν πολλοί οι φταίχτες και τα λάθη τους). Ήταν όμως αδιασάλευτα αρνητικοί στο να πουν ποιοι είναι μετά από την ολοκλήρωση του (μεγάλου) λόγου τους. Έτσι παρακολουθώντας τμήματα συνεντεύξεων που προσπαθούσε να συλλέξει ένα περιοδικό, είδα να αρνείται κάποιος που έχει σκηνή να φωτογραφηθεί (έχει φωτογραφηθεί ήδη και η εικόνα του ταξιδεύει και στο διαδίκτυο και αλλού, άραγε δεν το ξέρει;), έναν γέροντα θυμωμένο που του έφταιγε η αγροτική πολιτική που ακολουθήθηκε ο οποίος αφού τελείωσε έναν μεγάλο και έντονο ιστορικό λίβελο αρνήθηκε (με ακόμα μεγαλύτερο σθένος) να αναφέρει το μικρό του όνομα, και έναν σκεπτόμενο μορφωμένο και μεγαστέλεχος που όλα τα ήξερε όλα τα ανέλυσε αλλά το μικρομεγάλο του όνομα και πολύ περισσότερο η εικόνα του θα παραμείνουν άγνωστα σε Όποιον Τύχει να διαβάσει, Μέρος Όσων είπε, σε Κάποια συνέντευξη Όταν και Αν αυτή τελικά Κάπου δημοσιευτεί.
Δεν ήθελαν να φέρουν την ευθύνη της γνώμης τους. Ήταν σαν μπλόγκερ ανώνυμοι. Ζούμε με την συνείδηση ότι συνδιαλεγόμαστε με το σύμπαν και ότι οι άλλοι δίπλα μας είναι ανύπαρκτοι. Στην ουσία πιστεύουμε ότι μόνο εμείς και ο θεός ξέρει. Χάσαμε την επαφή μας με τους συνανθρώπους μας. Δεν πιστεύουμε στην συνομιλία μαζί τους, στην συνεννόηση των διαφορετικών μας ιδεών. Αλλά και εκεί που οι ιδέες συμπλέουν, αυτιστικά πάλι – σιωπούμε, κι όμως, ακόμα και στις ίδιας οπτικής ιδέες, κάθε τους έκφραση, κάθε λέξη που λέμε είναι ένα ξεχωριστό εννοιακό μικρο-κύτταρο, και ποτέ δεν ξέρεις πιο είναι εκείνο το κύτταρο που θα έχει την ικανότητα γέννησης νέας ιδέας στην επιμερισμένα συμβατή σκέψη του άλλου.
Ας σπάσουμε λοιπόν την σιωπή είτε της συμφωνίας είτε της διαφωνίας μας κι ας επικοινωνήσουμε. Οι επιλογές όπως σωστά είπε ο αγαπητός Κώστας, θέλουν αγάπη και αποδοχή, η πρώτη όμως αποδοχή είναι να αποδεχθούμε τις ίδιες τις δικές μας επιλογές, να αγαπήσουμε το λίγο και το πολύ τους, να μας εμπιστευτούμε να τις φέρουμε, να μάθουμε τις ιδέες μας να μην φοβούνται σε συνύπαρξη σκέψεων, και να αφήσουμε τον χρόνο μέσα μας να δουλέψει για την ωρίμανση του συνυπάρχειν – αλλά και πάρουμε χρόνο για να ωριμάσουμε κι οι ίδιοι μέσα σε αυτό.
Σ. Πανοπούλου