ΛΑΤΣΟΝΕΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ !

. 

Ας ξεκινήσουμε αυτό το άρθρο με μερικές σκέψεις που δεν θα αποτελέσουν απλώς ένα ανάθεμα απέναντι σε ότι έχει ευθύνη για την Ελληνική και Παγκόσμια κατάσταση, αλλά θα προσπαθήσουμε να πάμε πίσω από τις σκιές του μπερντέ που βιώνουμε για να δούμε την πραγματικότητα από την οπτική του γράφοντος. Ακόμη θα παραμείνει συνειδητά αναπάντητο μέσα από ετούτη την θέαση το ερώτημα αν θα μπορέσουμε να δώσουμε λύσεις στην ίδια τη ζωή μας υπερβαίνοντας την κατώτερη συνείδηση που υπηρετούμε αυτή τη στιγμή.

Το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας λοιπόν, με τους τοπικούς εντεταλμένους του που για τη χώρα μας είναι η Νομοθετική εξουσία με τους επιχειρηματίες ντόπιων συμφερόντων (Τράπεζες και δευτερευόντως οι «εργολάβοι» των μέσων μαζικής ενημέρωσης), έχει αποτύχει στη φιλοσοφία του.
Αποτυχία σημαίνει ότι ο πλανήτης είναι γεμάτος θλίψη και φόβο (σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους) αντί για χαρά και δημιουργικότητα.
Την κάθε αποτυχία μιας εξουσίας ιστορικά την ακολουθεί η βία και μέτρα που ενσπείρουν τον φόβο στο λαό προσπαθώντας να κρατήσει το κάθε μοντέλο εξουσίας όσο μπορεί την ισχύ του. Αυτό διαπιστώνουμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην Ελληνική πραγματικότητα μέσα από την αφερεγγυότητα των εξαγγελιών της τελευταίας Κυβέρνησης (και όχι μόνο) μια και ο στόχος είναι να σώσουν μέσα από ανίσχυρα προσχήματα την αντίληψη του «εξουσιάζειν με αποδοχή» που την έχουν χάσει προ πολλού.

Βέβαια  η «αποδοχή» δεν σημαίνει και ευνομία μια και οι λαοί συνήθως αποδέχονται διαφορετικά (από τα δικά τους) συμφέροντα (από έλλειψη παιδείας) που είναι σαφώς σε βάρος του μέλλοντος τους, μέσα από την ανικανότητα να σκέφτονται πρωτογενώς πέφτοντας θύματα της προπαγάνδας των ΜΜΕ και των χαρισματικών λαοπλάνων ηγετών. (Εδώ γράφουμε ολόκληρο βιβλίο πικρού γέλιου για τις τελευταίες δεκαετίες μέχρι και τώρα στο παρόν μας)

Τα φυσικά πρόσωπα (σήμερα) που συνεχίζουν να λειτουργούν την εξουσία τους μέσα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς προστασίας τους (σώματα ασφαλείας και ιδιόκτητα ή συγγενικά συμφερόντων ΜΜΕ) δεν αφορούν την ανάπτυξη της παρούσας σκέψης μια και δεν είναι ο πραγματικός αντίπαλος του χρεοκοπημένου παγκόσμιου και τοπικού συστήματος.
Θα έλεγα ότι οι φερόμενοι ως υπεύθυνοι της τοπικής αλλά και παγκόσμιας χρεοκοπίας ήσαν αναμενόμενες νομοτελειακά φιγούρες που εξυπηρετούν τη φιλοσοφική σκέψη του «πολιτισμού» μας. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να ξεπεράσουμε τα θλιβερά τούτα πρόσωπα και να αναζητήσουμε την ακύρωση (και φυσικά αλλαγή) της σκέψης που τα γέννησε. Διαφορετικά θα εξοστρακίσουμε συγκεκριμένα πρόσωπα για να δώσουμε ως κοινωνία την επόμενη λευκή επιταγή στους πνευματικούς «συγγενείς» τους που αναπαράγουν το ίδιο μοντέλο έστω και αν δεν βρίσκονται στην ενεργό εξουσία μαζί τους.
Η όποια τιμωρία τους (που ηθικά οφείλει να υπάρξει) δεν πρέπει να βρίσκεται στον αστερισμό του θυμού και της εκδίκησης, αλλά στην επιβολή μιας Νέμεσης μέσα από ένα νέο σε γένεση φιλοσοφικό μοντέλο που θα ολοκληρωθεί σε βάθος χρόνου.
Δεν δικάζει ο πληγωμένος και αδικημένος πολίτης, αλλά οι Αξίες που με ιδιοτέλεια ατιμάστηκαν από τους επίορκους πολιτικούς και αξιωματούχους.

Όμως όλα τούτα φαντάζουν ως Σαιξπηρικό όνειρο θερινής νυκτός αν δεν ξεκινήσουμε να δούμε το πραγματικό «σώμα» που αποτελεί την κοινωνία και σαφώς τις δυσκολίες που έχει να ιαθεί από μόνο του ως οφείλει.
Μια δύσκολη παραδοχή για να ξεκινήσει η σκέψη μας να περπατά στους διαδρόμους της αλλαγής του αρρωστημένου πολιτισμού, είναι να αποδεχτούμε ότι κάθε μέτρο και απόφαση που θα λαμβάνεται δεν πρόκειται να φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα μέσα στη ζωή αυτών που το οραματίζονται. Για να το κάνω περισσότερο σκληρό, τα εικοσάχρονα παιδιά που θα πιστέψουν σε μια αλλαγή του φιλοσοφικού μοντέλου της ζωής τους δεν πρόκειται να δουν να υλοποιείται το όραμα τους μέσα στον προσδόκιμο χρόνο επιβίωσης τους.
Η αντίληψη του φυτεύω ένα δέντρο και το ποτίζω για να το χαρούν οι επόμενες γενιές θα πρέπει να μας γίνει κατανοητή και να την υπηρετήσουμε με απόλυτη Πίστη.

Η ιστορία, μας έχει αποδείξει ότι το κεφάλαιο εκτονώνει τις αντιδράσεις προφέροντας από τον συγκεντρωτισμό του πλούτου του ένα μέρος παροχών για να δημιουργήσει κάθε φορά τον νέο εφησυχασμό στους λαούς και έτσι απλά μεταθέτει λίγο πιο πέρα κάθε φορά την καθολική εμφάνιση της αποτυχίας του μοντέλου του.
Εχθρός του κεφαλαίου είναι πάντα οι μετέχοντες σε αυτό που διαγκωνίζονται στον παραλογισμό χωρίς να φαίνονται και αξιοποιούν (ως εργαλείο) την άκριτη Πίστη (θρησκείες – ιδεολογίες) για να φτιάχνουν μηχανές αντίδρασης από κρέας που δυσκολεύουν τις ατομικές στρατηγικές των άλλων μελών της ελίτ τάξης.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρω τις στρατιές από αμόρφωτους πνευματικά πιστούς όλων των θρησκειών ή φανατικούς ιδεολόγους που μετέρχονται τη βία για την αλήθεια τους.
Οι υψηλά ιστάμενοι πνευματικοί καθοδηγητές ποτέ δεν είναι «πιστοί» αλλά αθέατοι Ηγέτες. Για να γίνει και αυτό κατανοητό πρέπει να ξέρουμε ότι ποτέ οι αρχηγοί των καρτέλ ναρκωτικών δεν είναι χρήστες ή αντίστοιχα οι προκαθήμενοι των πολιτικό – θρησκευτικών κατεστημένων δεν πιστεύουν αυτά που λένε, αν και τα χρησιμοποιούν για να πείθουν τους άλλους.

Θα μου πει κάποιος ότι αν περνάμε καλά τι με νοιάζει αν είναι αποτυχημένο το σύστημα … αλλά την ίδια ώρα που εκσπερματώνει στην ευζωία του και δηλώνει (ψευδώς) μετά από λίγο ότι αγαπά το παιδί που έφερε στον κόσμο του προσφέρει ένα επιβαρυμένο περιβάλλον που θα ζει με μεταλλαγμένα τρόφιμα και ηθελημένες αναπηρίες από το κατ’ ευφημισμόν τοπικό και παγκόσμιο σύστημα υγείας.
Αν ισχυριστεί κάποιος ότι δεν ήξερε ή ότι φταίνε άλλοι, η απάντηση είναι πρώτον «Ας ρώταγες» και σίγουρα σαν βολεύεσαι σαν δούλος και υπηρετείς δεν φταίει ο αφέντης.

Δυστυχώς τεράστιες πιθανότητες έχει και ετούτη τη φορά όλες αυτές οι εκδηλώσεις των αγανακτισμένων πολιτών να εξυπηρετήσουν την πρακτική του «ελεήμονος» κεφαλαίου που προανέφερα.
Όμως επειδή αυτό ως εικασία δεν έχει καμία αξία, ας αφήσουμε την ίδια τη ζωή μια και πολύ σύντομα θα δείξει αν αντέχουν οι άνθρωποι να κάνουν φιλοσοφικές υπερβάσεις ή υπόκεινται στην μέχρι τώρα νομοτέλεια των αδυναμιών της παιδείας τους.

Αν θα οργανώναμε αιτήματα ενός κινήματος αγανακτισμένων ή μη πολιτών σε στοχεύσεις που θα είχαν πίσω από το σκεπτικό τους μια βαθιά φιλοσοφική αλλαγή θα μπορούσαν να είναι στηριγμένα επάνω στην προοπτική μιας ευρείας παιδείας τόσο σε μικρούς όσο και ενήλικες.
Η αλλαγή της αντίληψης του «Συμφέροντος» που πέρα από την προσωπική ερμηνεία που τις δίνουν οι άνθρωποι έχει θεσμοθετηθεί με τα συνδικάτα και τις επαγγελματικές ομάδες θα πρέπει να είναι το πρώτο μέτρο που θα απαιτήσει ένα κίνημα αλλαγής.
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια οδυνηρή βάση θα εξηγήσω την τεράστια φιλοσοφική απόσταση που έχει ο χαμένος Ελληνισμός από την παγκόσμια αντίληψη που εκφράζεται μέσα από αυτή τη λέξη. Το «συμ- φέρον» έχει την ετυμολογική οδηγία του «συν» και του «φέρω» που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες που έχουν μέσα τους συγκρότηση συνεργασίας. Αντίθετα η μετάφραση του στα αγγλικά , δηλαδή στην επικυρίαρχη σκέψη της εποχής μας είναι “interest” που σημαίνει ότι κάτι είναι ιδιοτελώς ενδιαφέρον. Το αστείο είναι ότι το χρησιμοποιούν και για την αντίληψη του τόκου ως σχέση εκμετάλλευσης μέσω του χρήματος.
Δεν θα επιμείνω στην ανάλυση της λέξης ιδιοτέλεια και ιδιώτης γιατί την έχουν απαντήσει οι άγγλοι μέσα από τη χρήση της λέξης «idiot» που γνωρίζουν ότι σημαίνει βλάκας, αλλά επιλέγουν αυτή την φιλοσοφική οπτική για τα κλειστά μάτια της ανυπαρξίας ενός ανθρωποκεντρικού μοντέλου στον κόσμο μας, αγνοώντας την πραγματική έννοια του «συμφέροντος».
Πόση απόσταση λοιπόν υπάρχει μέσα στην σημερινή Ελληνική φιλοσοφική παιδεία της δανεικής ζωής που ζούμε απέναντι σε μια άλλη ξεχασμένη λογική που παράγει σαφώς διαφορετικούς πολιτισμούς.

Το σημερινό συμφέρον για παράδειγμα των συντεχνιών της δικαιοσύνης σε όλες τις βαθμίδες και τις κατηγορίες της είναι δομημένο στην πολυνομία και στην παραγωγή ηθελημένης ασάφειας που μέσα από αυτό το μόρφωμα επιβιώνουν τα μέλη της συντεχνίας.
Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πολλούς κλάδους που η συντεχνιακή και συνεπώς η προσωπική ευμάρεια του ατόμου εξαρτάται από την αποδόμηση του συστήματος. Για παράδειγμα ο χώρος της υγείας είναι μια «μηχανή» που λειτουργεί για την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου των φαρμακευτικών εταιρειών σε ντόπιο και διεθνές επίπεδο και δεν ενδιαφέρεται αν καταστρέφει την υγεία των πολιτών και σαφώς τους εκμεταλλεύεται μέσα από τον πόνο αποσπώντας χρήματα.
Ακόμη και την ψυχιατρική την βάφτισε ιατρικό κλάδο το καρτέλ των βιομηχάνων φαρμάκου από τη στιγμή που άρχισε (η συντεχνία) να γράφει συνταγές που σαφώς γέμισαν τα ταμεία με κέρδος.
Η ανήθικη λειτουργία της ψυχιατρικής πρακτικής έχει γεμίσει με προβλήματα εκατομμύρια υγιείς ανθρώπους παγκόσμια κάνοντας τους χρήστες επιβλαβών ουσιών λέγοντας ψευδώς ότι θεραπεύει.

Οι συντεχνίες μέσα από την σχέση τους με την ουσιαστική ολιγαρχία της εξουσίας που την ονομάζουμε (κακώς) Δημοκρατία έχουν μια τεράστια ευθύνη για την σημερινή κατάσταση που βιώνουμε.
Φυσικά η συντεχνία των δικηγόρων δεν θα ήθελε μια απλούστερη λειτουργία των υποθέσεων της δικαιοσύνης ή ακόμη του πλαισίου χειρισμού των μεταναστών μια που παρασιτεί σε ένα άρρωστο σύστημα για να προσπορίζεται τα οφέλη της φιλοσοφίας που εμφορείται.
Το άλλοθι ενός πάσχοντος συστήματος είναι η ονομασία της μη φιλοσοφημένης λειτουργίας του ως «Θεσμός» και τότε νομίζουμε ότι τα πάντα είναι αδύνατον να μετακινηθούν μια και τα καλύπτει κάτι σαν την θεϊκή εντολή που ορίζει την ύπαρξη των θεσμών.

Στο σπίτι του ο κάθε άνθρωπος όσο και αναποφάσιστος να είναι κάποια στιγμή πετάει τα παλιά του έπιπλα για να τα αντικαταστήσει με άλλα που εξυπηρετούν τις ανάγκες του. Στο «σπίτι» όμως της κοινωνικής συνύπαρξης υπάρχει τέτοια ύπνωση που δεν τολμούμε να κάνουμε το ερώτημα «Αυτό το χρειάζομαι;»
Τόσο κοιμωμένη είναι η ζωή των ανθρώπων αναφορικά με την αλλαγή των θεσμών γύρω τους, που σήμερα ακόμη θα είχαμε Βασιλευόμενη Δημοκρατία αν δεν εκδίωκαν οι Απριλιανοί επαναστάτες για δικούς τους λόγους τον τέως ενθυλακωμένο στο Θεσμό Βασιλέα Κωνσταντίνο.

Η σημερινή αντιπαράθεση των πολιτών στο σύστημα έχει τα χαρακτηριστικά περισσότερο μιας «ρύθμισης» της λειτουργίας του, παρά την ανατροπή της φιλοσοφικής δομής που το ορίζει.
Βέβαια μέσα στην αντιπαράθεση βρίσκονται ένθερμοι ένθεν κακείθεν των πολιτικών θεωριών και ο καθένας νομίζει ότι αυτή η αναμπουμπούλα θα φέρει τους μύχιους πόθους του σε μια ορατή πραγματικότητα.
Την κατάσταση θα την παρομοιάζαμε σαν ένα κάρο που έχει μπατάρει από τον κακό ηνίοχο και οι επιβάτες του έχουν κατέβει κάτω και το τραβά ο καθένας προς το μέρος του σπιτιού του. Κοινό όραμα για νέα πορεία του οχήματος δεν υπάρχει γιατί ελλείπει η κοινή στόχευση της φιλοσοφίας ενός λαού που ταξιδεύει χωρίς να έχει επίγνωση της πορείας του.

Η διανόηση παγκόσμια αλλά και στην μικρή λακκούβα με τα προβλήματα που λέγεται Ελλάδα προτιμά περισσότερο το life style της προσωπικής της προβολής και σαφώς όταν «χρειαστεί» τάσσεται με το σύνολο υμνώντας τα δίκαια αιτήματα χωρίς να έχει το σθένος να ανοίξει νέους δρόμους πέρα από τα δύο αποτυχημένα συστήματα που είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος σε παγκόσμια κλίμακα.  Μιλώ για τον φιλελευθερισμό της καπιταλιστικής προοπτικής απέναντι στον υποτιθέμενα ανθρωποκεντρικό κομμουνισμό.

Αν μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «Υπάρχει όραμα πορείας των λαών;» χωρίς τις αγκυλώσεις των ιδεοληψιών που έχουμε χτίσει μέσα μας, θα βλέπαμε ότι έχουμε την αίσθηση της ορφάνιας και του κενού σε ότι παλαιότερα έστω και λανθασμένα οι άνθρωποι έδιναν τη ζωή τους για αυτό.

Ένας πόλεμος σε παγκόσμιο επίπεδο ώστε να ποδηγετήσουν τον άνθρωπο σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο βρίσκεται σε εξέλιξη μέσα από την αρρωστημένη λειτουργία μιας χούφτας ανθρώπων που με την τεχνογνωσία υλοποιούν την Κυριαρχία τους.
Ακόμη και οι εντεταλμένοι τους πρωθυπουργοί, τραπεζίτες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ νομίζουν (βλακωδώς) ότι μετέχουν του συστήματος εξυπηρετώντας τις προσταγές τους που φτάνουν μέσα από ένα δαίδαλο θεωριών και εισηγήσεων χωρίς να έχουν την επίγνωση ότι και ετούτοι είναι αναλώσιμα άτομα (στο κοινό μας μέλλον), μόλις χρεοκοπήσει τελείως το σύστημα.
Πόσο θα κρατήσει ο Αμαζόνιος και πόσο πετρέλαιο θα αντλήσουμε πλέον για την βλακεία που έχει μέσα της η λογική της «υπεραξίας» που οδηγεί σε άκριτη κατανάλωση σε βάρος του πλανήτη)
Κανένας δεν αναρωτιέται για παράδειγμα τι σημαίνει ο τίτλος «Τράπεζα της Ελλάδος» και νοιώθει εσφαλμένα ότι είναι ένας θεσμός που χειρίζεται τα περίπλοκα και δυσνόητα ζητήματα νομισματικής σχέσης της χώρας, ενώ στην ουσία είναι μια τέλεια κομπίνα που δουλεύει πολλά – πολλά χρόνια για την υποτέλεια αυτών που δεν αντιλαμβάνονται και σίγουρα πίσω από τον υποτιθέμενο θεσμό είναι συγκεκριμένα άτομα που κουνάνε το σχοινί στη μαριονέτα με τα πολλά κεφάλια που λέγεται «Λαός» στην ιστορική διαδρομή του.

Βέβαια η φτωχή σκέψη που ορίζει τη ζωή γύρω της ανάλογα με τα μέτρα του προσδόκιμου της ατομικής ηλικίας, οδηγεί στην ρήση του Λουδοβίκου 14ου που έλεγε μετά από μένα το χάος , ή το λαϊκότερο ρητό που έχουν υιοθετήσει πολλοί «λεβέντες» της κατώτερης ιεραρχίας όπως υπουργοί και υπεύθυνοι της εκτελεστικής εξουσίας που δηλώνουν «Ότι φάμε ότι πιούμε…» και ίσως για μερικούς ισχύει και η συνέχεια του λαϊκού γνωμικού που αναφέρει χωρίς αιδώ «…και ότι αρπάξει ο κώλος μας»

Αν λοιπόν μια λαϊκή εξέγερση αγανακτισμένων ή μη πολιτών αντί να ζητά να του δώσουν μόνο πίσω τα κλεμμένα έβαζε το ζήτημα ότι η δημόσια τηλεόραση θα πρέπει να φιλοξενεί κυρίως τοποθετήσεις ανθρώπων που θα χαρακτηρίζονται για το πνεύμα τους … ίσως τότε υπήρχε η δυνατότητα να σκεφτούμε ότι εξυπηρετείται η προοπτική μιας παιδείας που θα έχει ζυμώσεις και προαγωγή της συνολικής σκέψης.
Το να μάθουν το μύθο της σπηλιάς του Πλάτωνα οι πολίτες μιας χώρας μην φανταζόμαστε ότι είναι μια απλή περίπτωση. Οι αρχαίοι Αθηναίοι θεωρούσαν την αντίστοιχη δική τους τηλεόραση επιβεβλημένη ως βήμα σκέψεων και αμφισβητήσεων που φυσικά ήταν το θέατρο.
Μεγάλες στιγμές ζει ένας λαός που έχει μια δυναμική στην εξέλιξη της παιδείας του και αντίστοιχα υπόδουλος θα μένει πάντα σαν επιλέγει αποκλειστικά τον άρτο και τα θεάματα. Κάτι ήξερε η Ρώμη και μετέπειτα το Βυζάντιο για τα δύο αυτά καλά συστατικά ύπνωσης ενός λαού.

Οι σκεπτόμενοι που ξεχωρίζουν την ουσία του συνθήματος «Ψωμί παιδεία ελευθερία» και δεν το συνδέουν με ορισμένες κομματικές επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν συνθήματα για άλλους σκοπούς, θα ξέρουν ότι αυτό είναι η ουσία του «Ευ πράττειν» πρώτα μέσα στη σκέψη μας.

Για να επανέλθουμε όμως στην σκληρή πραγματικότητα να πούμε ότι εύκολα η αλλοιωμένη σκέψη θα επέλεγε να παρακολουθήσει στην τηλεόραση όλα τα εμετικά προγράμματα μιας ψεύτικης ευζωίας ελπίζοντας κρυφά στη σκέψη του να τα ζήσει ετούτα στο όνειρο του.
Πάρτε (για παράδειγμα) τον εν ενεργεία (ναρκομανή) καπνιστή να σου αναλύσει τις βλαβερές συνέπειες του καπνού και δες τον μετά την ομιλία πως θα απολαύσει την τζούρα της συνήθειας του.

Φυσικά και δεν είναι δυνατόν ο σημερινός ενήλικας να συναινέσει σε μια ανατροπή της ίδιας της ωφελιμιστικής του σκέψης που έχει μέσα από τις ιδέες που εμφορείται.
Ο "βασιλικός" θα βγάλει το ρόγχο του θανάτου με αυτή την πεποίθηση κατά αντιστοιχία με τον "φιλελεύθερο" που θεωρεί πως η φύση παράγει υπεραξία ή τον "κομμουνιστή" που αυτοανακηρύσσεται σε προστάτη των αδυνάτων χωρίς να αποποιείται τις δομές του συστήματος που τον βολεύουν.

Το πρόβλημα σε αυτό το σημείο φαίνεται άλυτο, εκτός και αν κάνουμε ορισμένες παραδοχές που χρειάζονται να ξεχάσουμε την υπερβολική ασχήμια της σκέψης των ανθρώπων και να την μετονομάσουμε σε κάτι περισσότερο ελκυστικό ψάχνοντας για μια δικαιότερη κοινωνία.
Έχουμε τα πάντα σαν πληροφορίες στην ιστορική διαδρομή της γνώσης και το μόνο που μένει είναι να συνθέσουμε με διαφορετικό τρόπο τα θετικά απορρίπτοντας τα αρνητικά κάθε συστήματος που έκανε την αιματηρή διαδρομή του στον πλανήτη.

Θα ήταν ευεργετικά ακόμη και μικρά βήματα  εξέλιξης προς μια αρμονία ζωής στο ερείπιο του φιλοσοφικού μας οικοδομήματος.
Ακόμα και η σκάφη που βάζουμε όταν βρέχει κάτω από την τρύπια σκεπή είναι μια πράξη συντηρητικής προόδου για τον πολιτισμό που θεωρεί αιώνες τώρα τα δεδομένα αδιαπραγμάτευτα.

Τώρα αν δώσουν στην δική μας Ελληνική λακκούβα και ένα χαρτζιλίκι από τα εύρετρα του πλούσιου υπεδάφους σε μεταλλεύματα και πετρέλαιο οι παγκόσμιοι τραπεζίτες, τότε είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε τη φιλοσοφική αναζήτηση του «Ευ πράττειν» για μια καλή θέση στην κρεμαστή κούνια των διακοπών μας και γιατί όχι μαζί με μια δίμετρη καλλονή εισαγωγής πάντα σε μια όμορφη σχέση μοιχείας.

Σημασία δεν έχει κατά την κυνική φιλοσοφική θεώρηση τι θα επιλέξουμε αρκεί να έχουμε συναίσθηση των πράξεων μας χωρίς να πιστεύουμε σε μια μεταθανάτια ζωή ενώ εκπορνεύουμε την παρούσα.
Ας αναφωνήσουμε λοιπόν ως γνήσιοι επαναστάτες της εποχής μας :
Λατσόνες όλης της γης ενωθείτε !
Αλλά συνειδητά ρε… χωρίς να έχουμε την ανόητη υποκρισία της παιδείας μας που θέλει να γινόμαστε επαίτες ελεημοσύνης την ώρα του κάθε «θανάτου» που μας απειλεί.

Υ.Γ
1. Χαρισμένες οι σκέψεις στα (υπέροχα αδέρφια) διαχρονικά Πολιτικά Λαμόγια και στους αμέτρητους θλιβερούς (συγγενείς μου) διαδρομιστές ψηφοφόρους τοπικά και παγκόσμια.

2. Το άρθρο θα μπορούσε να έχει ένα μεγάλο κατάλογο από παραπομπές σε ότι έχω αναφέρει στο κείμενο. Όμως σκέφτηκα ότι πρώτον δεν δίνουμε εξετάσεις σε κανένα και κατά δεύτερον αν θέλει ο ενδιαφερόμενος ας τα βρει μόνος του μια και γεμίσαμε στον «πολιτισμό» μας με ανοιχτά στόματα που θέλουν χωρίς κόπο να τα τρέφουν.

3. Λατσόνα σημαίνει φυλή στο γλωσσάρι της αργκό ναυτοσύνης και Λαμόγιο είναι αυτός που εξαπατά και συνήθως εξαφανίζεται ή δεν εμφανίζεται.