.
Η κουβέντα μας έφτασε σε ένα σημείο που έριξε το βλέμμα της στην κλασική μουσική.
Η αίσθηση μου για το πολύπλοκο λόγο της μουσικής τούτης και ο θαυμασμός μου για τους μεγάλους δημιουργούς της έφεραν την ερώτηση «Πως προέκυψε αυτό το μουσικό μεγαλείο;» προς ένα σπουδαίο για την Ελλάδα θεατρικό και όχι μόνο μουσικό που μοιράζαμε παρέα την ανεμελιά της συνεύρεσης.
Η απάντηση μου δόθηκε σε εικόνες περιγράφοντας τα άτομα βιρτουόζους σε κάθε όργανο που ως περιπλανώμενοι στα παζάρια και τις γιορτές της Μεσαιωνικής Ευρώπης επαιτούσαν την αξία της δεξιότητας τους από το λαό.
Μεγαλύτερη αμοιβή έπαιρναν αν τους πρόσεχαν οι ευγενείς που είχαν τις αυλές με τους υποτελείς της δύναμης τους. Έτσι ο συνωστισμός της επαιτείας της ατομικής δεξιότητας άρχισε να αποκτά συνεργασία και να ανταλλάσσουν «λόγο» μέσα από τη μουσική κάτω από μια κοινή στόχευση της μουσικής πρότασης προς τον ευγενή που θα ανταπέδιδε την ευχαρίστηση του σε χρήμα.
Πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά αυτή η πληροφορία έχει κάτι ακόμη να ερμηνεύσει μέσα στη σκέψη μου. Αν αντί για την τότε μουσική βάλουμε στην «αυλή» της ζωής μας την ίδια την έκφραση ως πειθώ μαζί με τις τέχνες γενικότερα βρισκόμαστε κατ’ αντιστοιχία σε ετούτη την εποχή σε μια συγκέντρωση μονάδων που η ατομική μας έκφραση ψάχνει να βρει κοινή αρμονία με ένα στόχο την απολαβή μέσα από την πειθώ μιας καλύτερης ζωής που θα μας την προσφέρουν.
Αν ψάξουμε σε εκείνη την σκοτεινή εποχή του Μεσαίωνα θα δούμε ότι οι άνθρωποι αναζητούσαν την δημιουργία ενός πολιτισμού μια και είχε καταστρέψει το οικοδόμημα του αρχαίου κόσμου των προγόνων τους ο Ολιγαρχικός πολιτικά Χριστιανισμός που επιβλήθηκε στο «λόγο» της σκέψης τους. Ζούσαν μια απόλυτη ιδεολογικά τυραννική εξουσία και έπρεπε να δημιουργήσουν ένα «λόγο» που θα τους προσέφερε καλή ζωή χωρίς να ενοχλεί την άρχουσα τάξη.
Εχθρός του θρησκευτικού ευρωπαϊκού καθεστώτος ήταν η ανάπτυξη επιστημών και του κάθε λόγου τεκμηρίωσης έξω από τα όρια των θρησκευτικών δοξασιών, οπότε η ανάπτυξη της μουσικής που δεν είχε την ετικέτα της επικινδυνότητας θύμησης του αρχαίου Κόσμου βρήκε περιθώρια αποδοχής και σαφώς την αμοιβή της επικρότησης.
Σήμερα ποιος όμως είναι ο προσδιορισμός της εξουσίας που στη θέα της οφείλουμε να ταιριάξουμε τις ατομικές μας δεξιότητες για να εισπράξουμε το μερίδιο ευζωίας που στο βάθος της ψυχής μας όλοι θέλουμε;
Αν ήταν προσδιορισμένη η στόχευση της έκφρασης του αιτήματος για ευζωία, θα είχε βρεθεί και η λύση ικανοποίησης του.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από τις παρυφές του αθέατου βουνού και ας μην μας πανικοβάλει το σκοτεινό του ύψος μια και τα πάντα όσο ψηλά και να δείχνουν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά της σύστασης και στα πόδια της έδρασης τους.
Εκείνη την εποχή που οι πλανόδιοι μουσικοί τριγύριζαν πουλώντας την δεξιότητα τους, μέσα στο μυαλό τους ήθελαν πολύ να έχουν μια σταθερή βάση οικογένειας, κρασί γεμάτα τα κελάρια τους, τροφές πολλές αποθηκευμένες και μια αποδοχή από τους δικούς τους αυλικούς που θα τους χάριζε την ευτυχία.
Η εποχή με την Ολιγαρχική δεσποτεία μιας μικρής ομάδας που μετείχαν μέσα στην εξουσία στερούσε τα υλικά αγαθά από τους υποτελείς για να τους προσφέρει ως παροχή το μικρό μερίδιο που αρκούσε να τους έχει σε μια πνευματική ομηρία.
Κάτι αντίστοιχο έφτασε μέχρι τις μέρες μας από τις λειτουργίες των φιλόπτωχων οργανώσεων της αστικής τάξης στις αρχές του αιώνα παγκόσμια. Στην Ελλάδα κατά την πρόσφατη ιστορία της ίσως θυμούνται οι μεγάλοι άνθρωποι την ελεήμονα δραστηριότητα της Βασίλισσας Φρειδερίκης προς σχολεία και ρακένδυτους πολίτες της εποχής μέσα από την προσφορά τροφίμων.
Η συγκέντρωση του πλούτου γέννησε στο διάβα της ιστορίας τις νέες τάξεις της Ολιγαρχίας (Γερμανία, Ελλάδα, Ρωσία, Κίνα) που σε κάθε γωνιά του πλανήτη πηγάζουν από την εξουσία που προέρχονται όμως έχουν ένα κοινό ότι ανήκουν ως εξέλιξη οικονομικής δύναμης, στις ομάδες ιδεολογικής καταπίεσης που έχει ασκηθεί σε λαούς και κοινωνίες.
Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ως αλλοιωμένη προβολή του στον Ρωμαϊκό, που καρατομήθηκε εκείνη την εποχή από τον Χριστιανισμό (ως ήταν δίκαιο) είχε χάσει τις αξίες που καθόριζαν την χρήση των υλικών αγαθών έναντι των πνευματικών. Φαντάζομαι σε εκείνη την εποχή της παρακμής στη Ρώμη, σπάνια θα θυμόταν κάποιος την ιστορία που είχε πει ο Σόλων στον βασιλέα Κροίσο ούτε είχαν στην κουλτούρα τους την ερμηνεία της φράσης του « Μηδένα προ του τέλους μακάριζε».
Πέρασαν καιροί, σάρωσαν τη γη οι πόλεμοι, εξελίχθηκε η τεχνογνωσία του «παράγειν», αναπτύχθηκαν φιλοσοφικά μοντέλα που ήθελαν να οργανώσουν λειτουργικά την έκρηξη παροχής ευζωίας στον άνθρωπο (καπιταλισμός – σοσιαλισμός κλπ) και οργανώθηκε μια κοινωνία που ο κάθε ένας άρχισε να νοιώθει πως μπορεί να είναι εν δυνάμει κυρίαρχος στη ζωή του.
Η τεράστια έκρηξη της αύξησης παγκόσμια του δημογραφικού ζητήματος άρχισε να γίνεται απειλητική για τον έλεγχο των νέων εξουσιών που προέρχονται από τις ιδεολογικές καταπιέσεις του παρελθόντος και έπρεπε να βρεθούν νέοι τρόποι να συνεχιστεί η εξουσία της δύναμης από αυτούς που έχουν ήδη συγκεντρωμένο τον πλούτο.
Τι όμως είναι πλούτος;
Το μυαλό μας πάντα πηγαίνει στο χρήμα και στην συσσώρευση αγαθών σε ένα πρόσωπο ή μια ομάδα.
Αυτό είναι ένα κατάλοιπο της παλιάς κληρονομημένης αντίληψης που έχουμε ακόμα στην εκπαίδευση μας από τα παραμύθια που διαβάζουν τα παιδιά που είναι γεννημένα την σημερινή εποχή και δεν καταλαβαίνει κανένας ότι αναπαράγει ο πολιτισμός μας εσκεμμένα μια πνευματική ομηρία στις νέες γενιές μέσα από τους ίδιους τους γονείς που θέλουν να θεωρούν ότι ο εαυτός τους παλεύει για ένα διαφορετικό κόσμο. (Σταχτοπούτα, Ραπουντζέλ, η ωραία και το τέρας κλπ)
Ο πλούτος σαφώς δεν είναι τα υλικά αγαθά, αλλά η επιρροή μέσα από το ιδεολογικό – τεχνολογικό μοντέλο που προσφέρουμε να έχουμε προβλέψιμες και σταθερές συμπεριφορές σε ότι εξουσιάζουμε.
Εδώ έρχεται η άγνωστη πληροφορία – σκέψη- του Αρχιμήδη που μας λέει «Δως μοι πα στω και τα γαν κινάσω»
Αυτό σημαίνει ότι ένα εργοστάσιο έχει προβλέψιμη συμπεριφορά, ένας αγρός αντίστοιχα κάτω από τη γνώση μας και πολύ περισσότερο το κατ’ εξοχήν αντικείμενο εκμετάλλευσης που είναι ο άνθρωπος ανά τους αιώνες επιδιώκεται να διαθέτει προβλέψιμη συμπεριφορά στις επιδιώξεις όσων γνωρίζουν την έννοια του «πλούτου».
Όλα αυτά τώρα πρέπει (προς τον χειραγωγούμενο άνθρωπο) να συμβαίνουν με μια αίσθηση ότι το άτομο αποφασίζει για τη ζωή του, ενώ ο κυρίαρχος μηχανισμός του έχει ενσταλάξει στις επιλογές τις σκέψης του περιορισμούς που εξυπηρετούν τον «πλούτο» της κυριαρχίας του.
Αποτέλεσμα αυτού του σπουδαίου προγραμματισμού της νέας εποχής που ζούμε, είναι η πολυγλωσσία , η άκριτη υποκειμενικότητα βάσει αντιλήψεων και πιστεύω, τα αντιμαχόμενα ιδεολογικά στρατόπεδα των ανθρώπων και σίγουρα οι επιθυμίες που είναι στοιχημένες επάνω στην υλική προσέγγιση μιας ζωής ξεχνώντας τις απαγορευμένες φιλοσοφικές προσεγγίσεις ενός αρχαίου πολιτισμού που χάθηκε στον Μεσαίωνα και παρέχεται αλλοιωμένος για να μην «διαβάζεται» στην σημερινή εξελιγμένη εκδοχή της σύγχρονης Ολιγαρχίας του σκοταδισμού.
Στην προσέγγιση της σκέψης μας επάνω στο ζήτημα ετούτο θα προσέξει ο αναγνώστης ότι δεν μας ενδιαφέρουν τα φυσικά πρόσωπα αλλά η «ουσία» που κινεί τη δράση της ύπαρξης τους…
Θα διακινδυνεύσω να υποστηρίξω ότι αυτό που απασχολεί την κυρίαρχη τάξη της Πληροφορίας είναι μόνο δύο ζητήματα σε ετούτη την εποχή.
Το πρώτο αφορά την ανεξέλεγκτη αύξηση δημογραφικά του πληθυσμού της γης μια και γνωρίζουν ότι η φύση δεν παράγει υπεραξία αλλά ανακυκλώνει με μια Σοφία τους πόρους της και έτσι υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει ο ίδιος ο άνθρωπος τοξικός για το είδος του.
Το δεύτερο ζήτημα εξίσου σπουδαίο, είναι η αδυναμία του σημερινού συστήματος να παράγει ένα φιλοσοφικό μοντέλο που θα στηρίζεται στην Πίστη και κάτω από αυτό θα διαχειριστούν την προβλέψιμη λειτουργία συμπεριφοράς της παγκόσμιας κοινότητας.
Τα δύο αυτά ζητήματα αναπτύσσονται ως προβληματισμοί και λειτουργούν τόσο ανεξάρτητα όσο και σε συνεργασία μεταξύ τους.
Η ανάπτυξη μια ιατρικής (μέσω εμβολίων) που στοχεύει να δημιουργήσει μαζί με την μεταλλαγμένη προσφορά διατροφής γενετικά προβλήματα στους πληθυσμούς, ευελπιστεί σε μια ελεγχόμενη μελλοντική γενετική ανάπτυξη των πληθυσμών.
Η δε αναζήτηση φιλοσοφικού πνευματικού μοντέλου είναι σε εξέλιξη μέσα από τεράστιους πειραματισμούς σε τοπικά επίπεδα για να οργανώσει σε ένα βάθος χρόνου (που ξεπερνά το προσδόκιμο των σημερινών ατόμων) μια νέα παγκόσμια θρησκεία, ώστε να επανέλθει η μάζα σε μια πνευματική χειραγώγηση όπως αυτή του Μεσαίωνα.
Όλα τα μοντέλα θρησκευτικής χειραγώγησης που επιχειρούνται στην σύγχρονη εποχή χρησιμοποιούν τις ανατολικές φιλοσοφίες σε ένα κράμα με τον κλασικό Ελληνικό πολιτισμό για να φτιάξουν ένα αληθοφανές μόρφωμα που θα πείσει και θα λειτουργήσει τις ανάγκες μιας άκριτης ομοιομορφίας σκέψης. Γνωρίζουν ότι οι ισχύουσες θρησκείες έχουν ξεπεραστεί μέσα στην λογική των ανθρώπων και πως αυτή τη στιγμή λειτουργούν κυρίως ως συνήθεια ενός αυτόματου τελετουργικού που όμως είναι αναγκαίο για την κοινωνική συνοχή των ομάδων.
Η επιστήμη καταρρίπτει μέσα από την εξέλιξη της κάθε παλαιό μοντέλο θρησκευτικής χειραγώγησης που αντλεί την ισχύ της πέρα από το όριο της εκάστοτε γνώσης, εδραιώνοντας την εξουσία της σε μεταφυσικά ιδεολογήματα που στερούνται δυνατότητας απόδειξης.
Βέβαια ακόμα μπορεί ο θρησκευόμενος ισλαμιστής να πιστεύει στα βουνά με τα πιλάφια και τις αμέτρητες παρθένες που θα έχει μετά το θάνατο του, ή ο ταλαίπωρος βουδιστής να περιμένει την επάνοδο του μέσα από την μετενσάρκωση σε μια καλύτερη έκδοση της ζωής που διάγει σήμερα (από την ενεργειακή βαθμίδα που έχει καταφέρει) στην βιωματική γνώση των επτά τσάκρας του.
Η κοινωνία της ανεπτυγμένης Δύσης έχει αναλάβει κατ’ εντολή της ανάγκης του μοντέλου της «κλίμακας εξουσίας», την πλήρη ευθύνη να δημιουργήσει ένα νέο μοντέλο, γιατί είναι η μόνη που παρήγαγε τεχνολογικό πολιτισμό και στην ουσία έχει καταρρίψει την πρακτική ομηρία εξάρτησης των ατόμων της από τα παλαιά θρησκευτικά της ιδεολογήματα και σαφώς κινδυνεύει από την αναρχία της ημιμάθειας των πολιτών.
Είμαστε σήμερα λοιπόν σε μια παγκόσμια «αυλή» και ο κάθε ένας άνθρωπος που ανήκει στις έτοιμες για εξέλιξη κοινωνίες οφείλει να προτείνει από την σκοπιά του το μοντέλο εξέλιξης της παγκόσμιας σκέψης. Η φύση γύρω μας έχει μια ιεραρχία την οποία δεν μπορούμε να την υπερβούμε νομοτελειακά. Δηλαδή δηλώνω ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η πλήρης ισότητα μεταξύ των ανθρώπων.
Το πολίτευμα που αναζητείται μέσα από τις αρχές της κυρίαρχης Ηθικής μιας ξεχασμένης φιλοσοφίας που αναγκαστικά θα την αναζητήσουμε , είναι η κυριαρχία των Αρίστων και όχι του μέσου όρου ενός μορφώματος.
Το ζητούμενο είναι να προσδιορίσει ο μέσος όρος της σκέψης, την Ηθική του προσδιορισμού του «Άριστου» και να μέσα από αυτή την Νομοθεσία της σκέψης των ανθρώπων να ψάξει την υλοποίηση της νόρμας που θέλει να έχει ως φιλοσοφία επιβίωσης.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να βλέπουμε την ανάγκη της στιγμής μας αλλά παράλληλα να έχουμε στο οπτικό μας πεδίο την πορεία που θέλουμε να ακολουθήσει το ανθρώπινο είδος επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Η σκέψη , ο προσδιορισμός των αφηρημένων εννοιών, οι ιδέες που γεννούν μαθηματικές συναρτήσεις και το πλησίασμα της εικόνας μιας ζωής που δεν μπορούν να την ανιχνεύσουν οι αισθήσεις μας (κβαντική), είναι το νέο πεδίο εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης που στις μέρες μας φαντάζει αστείο (στη μέση σκέψη), μια και ακόμη κυκλοφορεί το «νόμισμα» που ορίζει την «ανάγκη» μιας παλιότερης εποχής και ως είναι φυσικό ζούμε αυτή την αποδόμηση που νοιώθουμε αλλά δεν την προσδιορίζουμε εύκολα (και εγωιστικά) οι σημερινά ζώντες άνθρωποι.
Τι λέτε… θα συνθέσουμε την επόμενη μουσική που θα εκφράζει τις ανάγκες της περιπλανώμενης σκέψης και θα πείσει τους κατέχοντες πως δεν απειλούνται μέσα από το νέο φιλοσοφικό μοντέλο που δεν θα στοχεύει στην χειραγώγηση;
Θα κάνουμε ένα βιώσιμο πλανήτη από συνεργάτες και όχι από αντιμαχόμενους;
Θα μάθουμε να απευθύνουμε το αίτημα για ευζωία πρώτα στον εαυτό μας και στην αντικατάσταση των πεποιθήσεων που έχουμε και αναπαράγουμε το τοπίο διεκδίκησης;
Η απάντηση θέλω να πιστεύω ότι θα είναι ΝΑΙ , αλλά μετά από την μικρή ακόμα νομοτελειακή εξέλιξη που χρειάζεται και άλλο αίμα … πολύ αίμα …προσφορά στους βωμούς εξαγνισμού της λογικής του Επιμηθέα που είμαστε όλοι εμείς !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.