ΚΡΙΣΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ στη ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ;

. 

Στην διάθεση μου να γράψω ακόμη μερικούς λογισμούς σε ετούτη την ενότητα των λέξεων που διαβάζετε, επικεντρώθηκα επάνω στον προσδιορισμό της «Κρίσης» ως έννοια που χρειάζεται περισσότερη αποδελτίωση μέσα στη σκέψη μου.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αναζητήσω την καταγραμμένη σκέψη των άλλων σχετικά με τον ορισμό της. Το σύνολο των αναφορών στην κρίση επικεντρώνεται στην οικονομική δυσλειτουργία των αγορών μιλώντας για την έλλειψη ρευστότητας, την αδυναμία πληρωμών, την αύξηση της ανεργίας και την αρνητική ψυχολογία στους ανθρώπους που την βιώνουν.
Αμέσως σκέφτηκα : «Καλώς ήρθατε στο matrix της γραμμικής σκέψης και της εξειδίκευσης του προβλήματος»
Δεν θα αφήσω την προαναφερθείσα μου σκέψη σαν ανόητο σλόγκαν χωρίς ανάπτυξη, όμως για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο καλό είναι να κάνουμε μια μικρή βόλτα στον τρόπο που είναι δομημένη η σκέψη μας και πάνω σε αυτή βιώνουμε τη ζωή μας με ότι καλό ή κακό περιλαμβάνει μέσα της.


Είμαι σίγουρος ότι οι κάθε ένας από εμάς έχει επισκεφτεί έστω μία φορά στη ζωή του ένα δερματολόγο για να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που διαπίστωσε να υπάρχει στο σώμα του.
Ακόμη έχω την βεβαιότητα ότι αποχαιρετώντας τον γιατρό πήρε μαζί του μια συνταγή φαρμάκων που με την εφαρμογή της επάνω στο πρόβλημα αντιμετώπισε το δερματικό του σύμπτωμα.
Η ζωή του μετά από λίγο ένοιωσε πως έγινε «φυσιολογική» και διαπίστωσε πως ιάθηκε από το σύμπτωμα της ασθένειας που του προέκυψε.
Αν τώρα παρουσιάσει ένα άλλο σύμπτωμα στο δέρμα ή σε ένα άλλο σημείο του οργανισμού του, θεωρεί ότι αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα που μια κακή στιγμή του το έφερε και έτσι πρέπει εκ νέου με στωικότητα να το αντιμετωπίσει με τον ίδιο ή άλλης ειδικότητας γιατρό.
Αν τώρα (όλους εμάς που έχουμε τις πιο πάνω σκέψεις) κάποιος μας πληροφορήσει ότι το σύμπτωμα που είχαμε αρχικά δεν αρκεί να το καταστείλουμε, αλλά οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε βαθύτερα την εσωτερική μας οργανική ισορροπία και ακόμη πιο πέρα τις σκέψεις μας που σωματοποίησαν ως διαταραχή τον οργανισμό μας, το πιο σύνηθες είναι να τον κοιτάξουμε με απορία και ίσως να μειδιάσουμε για την αφέλεια που μας εκστομίζει απέναντι στην δομημένη ιατρική επιστήμη που σαφώς δεν αποδέχεται τέτοιες αιτιάσεις για το γνωστικό της αντικείμενο.

Η «αλήθεια» είναι για τον κάθε άνθρωπο η περιοχή των πληροφοριών που στρέφει την προσοχή του και μέσα από αυτές ερμηνεύει την ζωή του και αναζητεί την ευτυχία του.
Έτσι υπάρχουν πολλές «αλήθειες» και αρκετές υποκειμενικές αισθήσεις ευτυχίας που τις βιώνουμε καθημερινά οι άνθρωποι και κυμαίνονται από την αλγολαγνεία μιας αγχωτικής ζωής μέχρι την ήρεμη πληρότητα της αγάπης.
Τα πάντα είναι μια ατομική διάκριση της πορείας που θέλουμε να έχει η ζωή μας.
Έτσι λοιπόν κατά αυτόν τον τρόπο και η «Κρίση» έχει πολλές ερμηνείες που εξαρτώνται από την οπτική ευρύτητα της σκέψης μας και σαφώς από την έννοια που δίνουμε στην «ανάγκη» μέσα στο μυαλό μας.
Αν νομίζουμε ότι «είμαστε» η επανάληψη του τρόπου που καταναλώνουμε τη ζωή μας, τότε η παραμικρή διατάραξη αυτής της συνήθειας θα μας κάνει να νοιώθουμε ότι απειλούμαστε και σαφώς βιώνουμε μια «κρίση».
Η βεβαιότητα της συνήθειας ενός παιδιού ότι ζει με τους γονείς του, κάποια στιγμή αλλάζει έστω και αν η ψυχική του εκπαίδευση δεν το βοηθά για αυτό και μέσα από μια απότομη αλλαγή σε κάποια φάση της ζωής του (συνήθως ως ενήλικο παιδί) σαν βιώνει την απώλεια των γονέων από τη ζωή.

Πολλοί θάνατοι συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας, αλλά το ερώτημα είναι κατά πόσον τους παρατηρούμε και πως τους ερμηνεύουμε.
Η ερμηνεία των φαινομένων της ζωής είναι ο καθρέφτης της φιλοσοφίας που διαθέτουμε.

Η «κρίση» λοιπόν, είναι ένα σύμπτωμα που μας προειδοποιεί για μια νομοτελειακή αλλαγή που υφιστάμεθα στο σώμα της κοινωνίας και σαφώς την αιτία της την έχει μέσα στην συλλογική σκέψη που λειτουργούμε ως νόρμα ζωής.
Κάθε προσπάθεια να πετύχουμε διορθωτικές παρεμβάσεις για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη γνωστή μας κατάσταση βρίσκεται στον αστερισμό της ανοησίας μια και οι σταγόνες του νερού δεν παραμένουν στο ίδιο σημείο στο ποτάμι που κυλά.
Αυτό σημαίνει ότι περίπτωση να ξαναγυρίσουμε σε λογικές που θα διοριστεί κάποιος με ρουσφέτι σε ένα δημόσιο που θα του εξασφαλίζει ένα σταθερό μισθό και σαφώς μια ξεκούραστη ενασχόληση με κάτι χαλαρό, δεν θα υπάρξει στο μέλλον μια και θα προκύψει κάτι τελείως διαφορετικό.

Η εξέλιξη δεν έχει μέσα της την ηθική διάσταση της ατομικής τιμωρίας, αλλά λειτουργεί νομοτελειακά προς μία αυτόματη ρύθμιση πάνω από τις ανθρώπινες προσδοκίες έστω και αν την θεωρούμε (εσφαλμένα) ως ατομική Νέμεση.

Κάποτε διάβασα ότι στην Κινεζική Σοφία η «κρίση» έχει το ίδιο ιδεόγραμμα με την «ευκαιρία» και το θεώρησα σωστό. Βέβαια ο «πολιτισμός» μας δεν μπορεί να ενσωματώσει αυτή την φιλοσοφία στην λειτουργία του και απόδειξη είναι πως όλα τα παιδιά του δυτικού κόσμου που κουράρονται από την σύγχρονη ιατρική λαμβάνουν αντιπυρετικό σαν ανεβάσουν θερμοκρασία ενώ μια άλλη άποψη αναφέρει ότι ο πυρετός είναι η ένδειξη υγείας του σώματος με στόχο να επιστρέψει στην αρμονία της λειτουργίας του.
Μια δεύτερη απόδειξη της φυγοπονίας του πολιτιστικού μας μορφώματος είναι ότι η τεράστια πλειοψηφία των εγκύων γυναικών με την θέληση τους ή με την επιβολή των γιατρών τους έχουν τοκετό μέσω καισαρικής τομής και σίγουρα δέχονται την επισκληρίδιο αναισθησία χάνοντας το βίωμα της μητρότητας.

Πως λοιπόν αυτός ο «πολιτισμός» θα μπορέσει να αποδελτιώσει μια κρίση που τον ξεβολεύει ως κάτι που θα τον οδηγήσει σε ένα τοκετό μιας νέας τοπικής αλλά και παγκόσμιας φιλοσοφίας που θα ορίζει τη ζωή του;

Για να γυρίσουμε όμως στην σημερινή κατάσταση του παγκόσμιου πολιτισμού θα πούμε ότι έχουμε γνωρίσει την επανάληψη των πρακτικών μεθόδευσης της επιβολής ομάδων συμφερόντων επάνω σε άλλους ανθρώπους κατά κόρον.
Σε αυτό τον αγώνα δεν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι μια και οι πάντες έχουν το μερίδιο τους στην υλοποίηση μιας φιλοσοφίας που βρίσκεται σε πρωτόλεια ακόμα στάδια της ανθρώπινης συνείδησης.
Αν δεχτούμε ότι η σύγχρονη δύση έχει κάνει ολόκληρες εκστρατείες με σκοπό να υφαρπάξει τον πλούτο λαών που ήσαν τεχνολογικά υποδεέστεροι τους , άλλο τόσο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι πολιτισμοί που παράγουν ιδεολογικές μάζες και μέσα από αυτή την πνευματική χειραγώγηση των ατόμων, πιέζουν για οφέλη τις ανεπτυγμένες κοινωνίες.
Έτσι οι πραγματικοί λόγοι των Σταυροφοριών του Μεσαίωνα έχουν την ίδια στόχευση με την επιβολή της ναυτικής δύναμης των αρχαίων Αθηναίων στην τότε Μεσόγειο και σε μια άλλη εκδοχή βρίσκονται σε ίδιο μήκος κύματος με τις Αμερικανικές εκστρατείες που μετέφεραν αρκετές φορές ένα αποικιακού χαρακτήρα πόλεμο στην σύντομη ιστορική διαδρομή τους.
Αντίθετα η έξοδος όλου ετούτου του παγκόσμιου μεταναστευτικού κινήματος από τις χώρες που έχουν προβλήματα , είναι μια επίσης βίαια αντίδραση στην ήδη υπάρχουσα καταπίεση από την ληστρική διάθεση της Δύσης που εποφθαλμιά τον πλούτο τους.

Η λογική του πολιτισμού που διάγουμε αιώνες τώρα έχει μέσα του την φιλοσοφία «Οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος»

Όλα ετούτα που προανέφερα είναι όπως και στο ανθρώπινο σώμα οι σκέψεις που οδηγούν μαθηματικά σε εμφάνιση πρωτογενών ασθενειών σε αθέατα σημεία και ετούτα με τη σειρά τους εμφανίζουν τα συμπτώματα στο δέρμα της κοινωνίας που νομίζουμε λανθασμένα ότι είναι η ουσία του προβλήματος.
Το πικρό αστείο είναι ότι οι μετέχοντες σε αξιώματα που έχουν την ευκαιρία να ρυθμίσουν την ουσία της φιλοσοφίας των κοινωνιών, δεν είναι ικανοί να δουν το πρόβλημα.
Η σκέψη τους είναι εγκλωβισμένη μέσα σε ένα αναλυτικό περιβάλλον που συνδυάζουν τις πληροφορίες χωρίς όμως το απαραίτητο εργαλείο που βρίσκεται στην κορυφή των επιστημών και είναι αθέατο από την εξειδικευμένη σκέψη.
Μιλώ για την ίδια τη Φιλοσοφία που είναι μοχλός γέννησης ιδεών εφαρμογής μιας αρμονίας σε τοπικά και παγκόσμια περιβάλλοντα των ανθρώπινων σχέσεων. Ακόμη και η βία αν είναι προϊόν φιλοσοφικής θέσης είναι καθαρή και αιτιολογημένη χωρίς να μετέρχεται μεθοδεύσεων και αιτιάσεων προπαγάνδας.
Η σφαγή της Μήλου από τους Αθηναίους είχε πίσω της μια καθαρή θέση έστω και αν η ηθική της είναι υπό διαπραγμάτευση. Αντίθετα η "κατασκευή" μιας παγκόσμιας τρομοκρατίας για να λειτουργήσει ως αιτία  και άλλοθι εισβολής του Αμερικάνικου οικονομικού παράγοντα στην περιοχή των πετρελαίων είναι μια  φτηνή χωρίς αξία Πολιτισμού μεθόδευση που απορρέει από την ανυπαρξία φιλοσοφίας σε ολόκληρο το Δυτικό πολιτισμό της εποχής μας.

Με ρώτησε σε μια κουβέντα ένας αγχωμένος ελεύθερος επαγγελματίας που βλέπει να καταστρέφεται η συνήθεια της ζωής που είχε μέχρι τώρα «Γιατί ρε γαμώτο άρχισε η κρίση από την Ελλάδα».
Φυσικά δεν θα μπορούσα να του πω ότι ενδεχομένως να είναι μια ασυνείδητη επίκληση όλου του πάσχοντος συστήματος να ενεργοποιήσουν μια χαμένη φιλοσοφία που θα δώσει άλλη δυναμική στην αυτό -ρύθμιση του παγκόσμιου οργανισμού της σκέψης.
Όμως επειδή πιστεύει στις ειδικότητες των γιατρών ήξερα ότι θα ανέπτυσσε μια αυτόματη σκέψη ότι μιλά με ένα μαλάκα και έτσι απέφυγα να τον κάνω να αισθανθεί για ακόμη μια φορά προδομένος στη ζωή του.

Τα δύο κυρίαρχα μέχρι πρότινος αντίπαλα συστήματα των υπερδυνάμεων βιώνουν τώρα την παρακμή τους διαπιστώνοντας ότι στη βάση τους η αφιλοσόφητη ηθική τους είναι κοινή.
Η υπερτροφία των πολυεκατομμυριούχων της δύσης κυρίως μέσα από το καταπιεστικό Τραπεζικό κατεστημένο, βρίσκεται σε μια «ηθική» αρμονία με την μετατροπή της πρώην νομενκλατούρας της πρώην Σοβιετικής ένωσης αλλά και της σιωπηλής Κίνας σε νέους μεγιστάνες ρυθμιστές των παιχνιδιών του παγκόσμιου χρήματος.
Πίσω από την (αναγκαία) καρκινική ετούτη ανάπτυξη στο σώμα των λαών, βρίσκεται μια ολόκληρη κοινωνία που η σκέψη της ζητά ένα νέο όραμα σε παγκόσμιο επίπεδο για να κληροδοτήσει μια συνέχεια στα παιδιά της που δεν θα έχουν την τύχη του έργου «Η φάρμα των ζώων» που έγραψε προφητικά ο Τζώρτζ Όργουελ.

Τα μάτια του κόσμου γνωρίζουν ότι θα μπορούσαν να ακουστούν σκέψεις, προτάσεις και προσεγγίσεις ζωής που δεν θα έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το τοπικό μας πρόβλημα αλλά θα αγωνιστούν για την δημιουργία ενός πιλοτικού πειράματος σε αυτή τη γωνία της γης που την περπάτησαν οι τεραστίου μεγέθους φιλόσοφοι.

Η αγωνιούσα κοινωνία που μαζεύεται στις πλατείες βάζει την διάθεση να αλλάξει κάτι στη ζωή της.
Δεν γνωρίζει στην πλειοψηφία της το «τι» και το «πως», αλλά πιστεύω ότι είναι έτοιμοι όλοι να υιοθετήσουν (στην αρχή δειλά) σκέψεις που υπεύθυνα και φερώνυμα θα τοποθετήσουν όσοι μετέχουν της φιλοσοφικής ερμηνείας μιας κοινωνίας Πολιτών.
Είναι πολλοί οι ομιλούντες την Ελληνική γλώσσα που έχουν προτάσεις και σκέψεις που η ρίζα τους φτάνει στα βαθιά και αστείρευτα νερά της κλασσικής φιλοσοφίας που είναι ο τροφοδότης ιστορικά της κάθε Αναγέννησης.
Δεν είναι θεωρητικά όλα ετούτα αλλά έχουν πολύ απλές πρακτικές εφαρμογές σαν αρχίσουμε να εστιάζουμε την παρατήρηση μας σε μια διαφορετική οπτική του προβλήματος που η διαχειριστική λογική βλέπει μόνο τα επιτόκια, τις πιέσεις του ΔΝΤ και βρίσκει λύσεις που εξαντλούν την ικανότητα να ζήσει ο μέσος πολίτης. Αγχωμένοι ηγέτες , είναι κακοί ηγέτες όπως αντίστοιχα και φοβισμένοι πολίτες είναι επικίνδυνοι πολίτες.

Αν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είχαν την βούληση να μεταστρέψουν τον ρόλο που έχουν αναλάβει για την συντήρηση μιας αφιλοσόφητης ζωής και ενός περιρρέοντος φόβου, μέσα σε λίγες εβδομάδες η παγκόσμια κοινότητα θα παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις ζυμώσεις για τις εξελίξεις που θα γίνονταν σε αυτή τη γωνιά και είμαι σίγουρος ότι θα είχαν την υπομονή καθώς και την διάθεση να περιμένουν για την είσπραξη των χρεών στο μέρος που οι απαιτήσεις τους είναι δίκαιες.

Μέσα από αυτή την οπτική η κρίση που ενέσκηψε μπορεί να έχει μια διάθεση αταλάντευτη για έξοδο από αυτήν με άμεσες κινήσεις αλλαγής των υπευθύνων που αδυνατούν να την χειριστούν, αλλά παράλληλα να είναι και ένα πανηγύρι δημιουργίας ενός διαφορετικού μοντέλου κοινωνικής συνύπαρξης που θα συνδυάζει τα θετικά χαρακτηριστικά των περασμένων ιδεολογιών βάζοντας την «Ηθική» ξανά στο βάθρο που της αξίζει στις σχέσεις των Ανθρώπων.

Κλείνοντας θα ήθελα να γράψω κάτι προσωπικό για τον κάθε αναγνώστη που διαβάζοντας το κείμενο νοιώθει ότι έχει μια αποκλειστική σχέση συνομιλίας με εμένα που το συνέταξα. Θα ήθελα να του πω να μην βιαστεί (αν βλέπει μόνο μέσα από οικονομικούς τεχνικούς χειρισμούς την κρίση) να με πει μαλάκα με αυτά που κατέγραψα, γιατί σε μία περίπτωση από τις εκατό μπορεί να σφάλει και τότε θα έχει αδικήσει κυρίως τον υπέροχο Εαυτό του.