.
Πολλά τα ερωτήματα τις τελευταίες ημέρες στις σκέψεις των
παρακολουθούντων τις εξελίξεις των πολιτικών τεκταινομένων στην Ελλάδα.
-Θα μπορούσε να κάνει άλλη κίνηση ο Πρωθυπουργός;
-Έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει την προώθηση του Μνημονίου
με τρόπο ώστε να μην πληγούν τα μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα ο κύριος
Βενιζέλος;
- Τι θα κάνει η Ν.Δ
και ποια στάση θα κρατήσει μέσα σε αυτό το περιρρέον πολιτικό σκηνικό;
- Πως θα αντιδράσουν τα κόμματα της αριστεράς και τα συνδικάτα απέναντι σε μια πτώχευση που απειλεί την πόρτα της χώρας μας;
- Πως θα αντιδράσουν τα κόμματα της αριστεράς και τα συνδικάτα απέναντι σε μια πτώχευση που απειλεί την πόρτα της χώρας μας;
Προσθέστε όσα ακόμη ερωτήματα κάνουν τον εαυτό σας να πιστεύει
ότι είναι ενημερωμένος και σαφώς ενεργός στη σκέψη πολίτης κάτω από τα λίγα που
έθεσα.
Αν ακούσετε τους δημοσιογράφους στις τηλεοπτικές αναλύσεις, δίνουν την αίσθηση
πως τα πράγματα βρίσκονται σε ένα οριακό σημείο για τη ζωή μας και το παρουσιάζουν
ωσάν να επρόκειτο να σταματήσει ο ήλιος να στέλνει τις ακτίνες του. Βέβαια φυσικό είναι ετούτο να δημιουργεί μια αίσθηση επικείμενης «απώλειας» που
το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού όλων μας την γνωρίζει και ως Θάνατο.
Όταν λοιπόν όλα δείχνουν από τις πληροφορίες που μεταφέρονται σε εμάς ότι τα πράγματα
είναι άκρως επικίνδυνα, τότε έχουμε πετύχει την στροφή της σκέψης μας σε αυτό
που μας παρουσιάζουν ως ζωτικού ενδιαφέροντος ζήτημα για τη ζωή μας και έτσι έχουμε
ένα Νου εγκλωβισμένο στα διλήμματα που μας έχουν τοποθετήσει μέσα σε αυτόν.
Αναθεώρηση του τρόπου που ζούμε την καθημερινότητα μας, ή ρυθμίζουμε τις σχέσεις μας ως πολιτικά όντα δεν είναι εύκολο να μπουν σε μια νέα διαπραγμάτευση στο νου μας μια και ψάχνουμε τις καλύτερες λύσεις που θα μας προσφέρουν την συνήθεια της ζωής που ξέρουμε.
Δεν θα περιγράψω με πολλές αναλύσεις καμία απόδειξη της πάρα
πάνω θέσης που καταγράφω σε ετούτο το άρθρο, μια και καμία σημασία δεν έχουν οι
λογικές αποδείξεις για τον ανθρώπινο νου, αν δεν έχουμε πάρει την απόφαση να
αμφισβητήσουμε ότι ορίζουν οι πεποιθήσεις μας ως πραγματικότητα.
Αυτό είναι μια δύσκολη διαδικασία που δεν την επιλέγουμε μια και φοβόμαστε να θανατώσουμε την συγκρότηση και την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας και σίγουρα μας εξυπηρετεί η «εικόνα» μας που την χαιρόμαστε στα μάτια των άλλων. Έχω «σταθερές» απόψεις θα πει ο εαυτός μας που στην πραγματικότητα είναι ένα μόρφωμα από ελλιπείς πληροφορίες που τον εξυπηρετούν στον μικρόκοσμο της συμβατικής ζωή του.
Θα μας πληροφορήσει ο εαυτός μας ότι είμαστε άξιοι πολιτικά σκεπτόμενοι, άρτια οικονομικά καταρτισμένοι, γνώστες της παθολογίας του πολιτικού συστήματος, επαναστάτες που δεν τους καταλαβαίνει το σύστημα … και πολλά άλλα που μας δίνουν το πλαίσιο της περιοριστικής σκέψης που έχουμε ως σημαία στη ζωή μας.
Ερωτήματα που να ανατρέπουν τις βεβαιότητες της ζωής του είναι δύσκολο να συναντήσουμε σε άνθρωπο.
Αυτό είναι μια δύσκολη διαδικασία που δεν την επιλέγουμε μια και φοβόμαστε να θανατώσουμε την συγκρότηση και την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας και σίγουρα μας εξυπηρετεί η «εικόνα» μας που την χαιρόμαστε στα μάτια των άλλων. Έχω «σταθερές» απόψεις θα πει ο εαυτός μας που στην πραγματικότητα είναι ένα μόρφωμα από ελλιπείς πληροφορίες που τον εξυπηρετούν στον μικρόκοσμο της συμβατικής ζωή του.
Θα μας πληροφορήσει ο εαυτός μας ότι είμαστε άξιοι πολιτικά σκεπτόμενοι, άρτια οικονομικά καταρτισμένοι, γνώστες της παθολογίας του πολιτικού συστήματος, επαναστάτες που δεν τους καταλαβαίνει το σύστημα … και πολλά άλλα που μας δίνουν το πλαίσιο της περιοριστικής σκέψης που έχουμε ως σημαία στη ζωή μας.
Ερωτήματα που να ανατρέπουν τις βεβαιότητες της ζωής του είναι δύσκολο να συναντήσουμε σε άνθρωπο.
Εδώ σταματά η ανάλυση του γράφοντος, για να αφήσει χώρο σε δύο βίντεο που
νομίζω ότι έχουν κάτι να μας πουν αν σταματήσουμε επάνω τους χωρίς την αίσθηση της
κριτικής μιας σκέψης που από τη θέση του ισχυρού γνωρίζει να κρίνει τα πάντα.
Το πρώτο αφορά μια ομιλία που είχε κάνει ο Δημήτρης Λιαντίνης ενώπιον των μαθητών του στο Ηρώδειο το 1995. Υπό τον τίτλο «Η οικονομική κρίση από άλλη θέα» με είχε απασχολήσει αντίστοιχα τον Μάρτιο του 2010 όπου είχε δημοσιευτεί σαν θέμα στο παρόντα ιστοχώρο.
Ως συνέχεια της ομιλίας του Δασκάλου που έχει τίτλο «Πέθανε ο Θεός» προτείνω να πλησιάσουμε ιστορικά τις πληροφορίες που δίνει ένα άλλο βίντεο που αφορά τον τρόπο με τον οποίο αποσταθεροποιούνται οι ανθρώπινες κοινωνίες με σκοπό να επιβάλλουν τα οικονομικά συμφέροντα τις επιδιώξεις τους επάνω στην εξαθλίωση με τίτλο "Το δόγμα του Σοκ"
Επειδή και σήμερα για ορισμένους που σκέφτονται (διαφορετικά) γνωρίζουν ότι ο στόχος του οικονομικού πολέμου εις βάρος των κοινωνιών δεν είναι οι τσέπες των ανθρώπων αλλά τα όνειρα και η ελεύθερη σκέψη τους, θεωρώ ότι κάτι έχουν να δώσουν τα βίντεο που παραθέτω.
Το πρώτο αφορά μια ομιλία που είχε κάνει ο Δημήτρης Λιαντίνης ενώπιον των μαθητών του στο Ηρώδειο το 1995. Υπό τον τίτλο «Η οικονομική κρίση από άλλη θέα» με είχε απασχολήσει αντίστοιχα τον Μάρτιο του 2010 όπου είχε δημοσιευτεί σαν θέμα στο παρόντα ιστοχώρο.
Ως συνέχεια της ομιλίας του Δασκάλου που έχει τίτλο «Πέθανε ο Θεός» προτείνω να πλησιάσουμε ιστορικά τις πληροφορίες που δίνει ένα άλλο βίντεο που αφορά τον τρόπο με τον οποίο αποσταθεροποιούνται οι ανθρώπινες κοινωνίες με σκοπό να επιβάλλουν τα οικονομικά συμφέροντα τις επιδιώξεις τους επάνω στην εξαθλίωση με τίτλο "Το δόγμα του Σοκ"
Επειδή και σήμερα για ορισμένους που σκέφτονται (διαφορετικά) γνωρίζουν ότι ο στόχος του οικονομικού πολέμου εις βάρος των κοινωνιών δεν είναι οι τσέπες των ανθρώπων αλλά τα όνειρα και η ελεύθερη σκέψη τους, θεωρώ ότι κάτι έχουν να δώσουν τα βίντεο που παραθέτω.
Όπως όλα στη ζωή και οι πληροφορίες τούτες βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, όμως θα πρέπει να ελέγξουμε καλά την διανοητική μας φαρέτρα μια και η αμφισβήτηση σαν δεν εδράζει στην φιλοσοφική παρατήρηση τότε ανήκει στην κατηγορία της ανθρώπινης βλακείας που έχει περιγράψει με βεβαιότητα ως άπειρη ο Αλβέρτος Αινστάιν εύστοχα, απέναντι σε ένα (ίσως) μη άπειρο Σύμπαν.
Πέθανε ο Θεός
Το δόγμα του Σοκ
το παρόν βίντεο αναπτύσσεται σε έξι μέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.