tag:blogger.com,1999:blog-2466485912920565954.post8056340955769522851..comments2023-04-22T08:49:49.137-07:00Comments on Δραγασιά: ΚΡΙΣΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ στη ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ;Κώστας Ζωγραφόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/04058708801702943159noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-2466485912920565954.post-66877285184622459962011-06-14T03:52:13.437-07:002011-06-14T03:52:13.437-07:00Τα σχόλια της αγαπητής Σταυρούλας Πανοπούλου, είνα...Τα σχόλια της αγαπητής Σταυρούλας Πανοπούλου, είναι μέρος από μια δημιουργική συζήτηση που προκλήθηκε στο χώρο του Face book και γράφτηκαν αξιόλογες σκέψεις των σκεπτομένων φίλων της. <br />Λλυπάμαι που δεν έχει αυτή η διαδικτυακή λειτουργία του fb παραπομπή για να ενημερωθεί ο τυχαίος διαβάτης του διαδικτύου όπως έχουν τα blogs. <br />Βέβαια η "οδηγία" λειτουργίας του fb είναι η εκτόνωση των ανθρώπων μέσα από μια υποτιθέμενη σχέση φιλίας, ενώ τα blogs κουβαλούν κάτι από την ματαιοδοξία κοινωνίας της άποψης στο χάος της αναζήτησης απαντήσεων στη σκέψη μας...<br /><br />Απέναντι βέβαια στην εικονική πραγματικότητα που κουβαλάμε (ως ζωή) σερφάροντας στο διαδίκτυο, καλό είναι να επιλέγουμε συχνότερα την πραγματική ζωή επιλέγοντας να ζουμε με πόθους, αντιθέσεις, συγκλίσεις, απογοητεύσεις και ότι άλλο είναι ανθρώπινο εκτός από την ασφάλεια της ενημέρωσης χωρίς την προσωπική μας συναισθηματική έκθεση. <br /><br />Ουσία παίρνουν τα πράγματα αν βιώνονται... με λίγα λόγια οι σκέψεις (μεγάλες ή μικρές) είναι άχρηστες μέχρι την εφαρμογή τους...Κώστας Ζωγραφόπουλοςhttps://www.blogger.com/profile/04058708801702943159noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2466485912920565954.post-77423535643123824992011-06-11T04:07:45.180-07:002011-06-11T04:07:45.180-07:00ΚΡΙΣΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ – ΣΕ ΤΙ και ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (2/2)
Ο ...ΚΡΙΣΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ – ΣΕ ΤΙ και ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (2/2)<br /><br />Ο δυτικός πολιτισμός παρότι στηρίχτηκες στην κληρονομιά των αξιών του αρχαιοελληνικού κόσμου, πήρε και επεξεργάστηκε σε κάθε επαναστατική του αναγέννηση μέρος μόνο της φιλοσοφίας της πηγής του. Αυτό είναι φυσικό γιατί η επικέντρωση της προσοχής σε μία από της αλήθειες του, δημιουργεί μία ολόκληρη πραγματικότητα και αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί δική του αλυσίδα ιστορίας, επιβεβαιώνοντας την αρτιότητα της αρχικής μεμονωμένης «αλήθειας» που διαλέξαμε να έχουμε για να είμαστε ευτυχείς στον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο βασιζόμενοι στις ανάγκες της συγκεκριμένης εποχής.<br /><br />Οι συνθήκες όμως αλλάζουν και οι ανάγκες «αλήθειας» της κάθε εποχής επίσης. Ποιες ανάγκες έχει η εποχή μας; τι είναι αυτό που λείποντας δημιουργεί κενό στη εξέλιξη των κοινωνιών του πλανήτη μας; Ας το βρούμε κοιτώντας τις ζωές μας - έτσι κι αλλιώς ένα εκπαιδευμένο κύτταρο καθ’ εικόνα και ομοίωση της σύγχρονης κοινωνίας είμαστε ο καθένας μας. Τι μας δημιουργεί πρόβλημα; Τι είναι δυσβάστακτο μέσα μας; πού το κενό μας; ποιά είναι η αρρώστια μας;<br /><br />Αυτό που ατομικά μέσα μας ανεβάζει πυρετό και ωθεί το σώμα μας προς ένα «πολέμα ή φεύγα», είναι παρόμοιο και αντίστοιχο με το κοινωνικό «συνυπάρχω-ιδιωτεύω». Αντιπυρετικά υπάρχουν πολλά, και αγχολυτικά και παραισθησιογόνα, τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία. Το ζήτημα είναι αν θα «δούμε» τον πυρετό σαν ένδειξη υγείας του οργανισμού μας σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της λειτουργίας του ή αν θα τον δούμε σαν απειλή αποσταθεροποίησης και τον σκεπάσουμε αδιαφορώντας για την πραγματική ακάλυπτη ανάγκη της υγείας μας που χτύπησε συναγερμό μέσα μας. <br /><br />Κάθε κρίση τόσο στο σώμα μας όσο και στο κοινωνικό σώμα, διαβάζεται διαφορετικά. Σαν κρίση που πρέπει να μπαλώσουμε ή σαν ευκαιρία για να ξαναδούμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα όσα μάθαμε για τις λειτουργίες μας, σαν βιολογικοί αλλά και σαν κοινωνικοί οργανισμοί, είναι βοηθητικά για να διαβάσουμε τις ενδείξεις του προβλήματος, δεν είναι όμως αρκετά για να το λύσουμε, γιατί η λογική της εκπαίδευσής μας είναι η συντήρηση μιας ζωής που προέβλεψε πιθανές θεραπείες της που δεν φτάνουν όμως στο σημείο αντιστροφής των συνθηκών του αναπότρεπτου θανάτου της. Κάθε τι ζωντανό γεννιέται και πεθαίνει. Ότι είναι ζωντανό θα πεθάνει, σε αυτό όμως δεν εκπαιδευτήκαμε γιατί η παιδεία που γέννησε αυτό που ζούμε δεν προέβλεψε τον φυσικό και αναπότρεπτο θάνατό του, αυτή η έννοια ήταν τόσο εγωπαθής που η φιλοσοφία της δεν συμπεριέλαβε τον βασικότερο νόμο της φύσης.<br /><br />Αυτό που πεθαίνει όμως, μέσα μας και γύρω μας, αφήνει χώρο για κάτι νέο. Μπορούμε να δούμε αυτόν τον χώρο; Είναι σαν τα στερεογράμματα, βλέπεις αυτό που το μάτι σου αφήνεται να δει. Το μυαλό μας μπορεί να σκέφτεται αυτό που η παιδεία και η εκπαίδευση του επιτρέπει να δει, μπορεί όμως να εστιάσει αλλού και να δει άλλο. Αλλάζοντας τις «ανάγκες» της αλήθειας μας, η αλήθεια αλλάζει.<br /><br />Άραγε αυτό που ζούμε και μας δημιουργεί αγωνία είναι οικονομικό ή αξιακό; Αφορά άραγε μεμονωμένα άτομα ή κοινωνικές συγκροτήσεις; μια χώρα ή όλα τα κράτη; Και άραγε όλο αυτό είναι μία κρίση ή μία ευκαιρία; <br /> <br />Σ.Π.<br /><br />----- <br /><br />1. Ξέρω ότι όσα είπα είναι στην ίδια λογική με αυτό που διάβασα, το ενδιαφέρον όμως είναι ότι το αρχικό κείμενο της ανάρτησης δεν είναι πάπυρος ακίνητος και ξερός, με λέξεις ζωγραφιές και νοήματα μούμιες, έχει και φέρει ζωντανά κύτταρα νοημάτων που μπορούν να επηρεάσουν τις σκέψεις των άλλων - μία τέτοια επίδραση θέλησα να καταγράψω μοιραζόμενη την πορεία της σκέψης μου εδώ.<br /><br />2. Αν αυτά που είπα σας θυμίσουν Πλατωνική πολιτεία και σκεφτείτε ότι όπως κάθε τι ζωντανό και αυτή πέθανε, τότε είμαστε στην δυσάρεστη θέση (κρίση ή ευκαιρία;) να βρούμε την δική μας πολιτεία, αυτή την νέα που οι φιλοσοφημένες ανάγκες του δικού μας σήμερα χρειάζονται σαν στέγη ιδεών και πράξεων για να βιώσουμε μια κοινωνία ζωής που να μας αξίζει.Σταυρούλα Πανοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/14512642112774297422noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2466485912920565954.post-85055774587583148702011-06-11T04:06:55.332-07:002011-06-11T04:06:55.332-07:00Στο κείμενο που διάβασα μεγάλη εντύπωση μου έκανε ...Στο κείμενο που διάβασα μεγάλη εντύπωση μου έκανε ότι σε διαφορετικού πολιτισμού σοφία η «κρίση» έχει το ίδιο ιδεόγραμμα με την «ευκαιρία». Αυτό ξεκίνησε μέσα μου μια σειρά από σκέψεις επηρεασμένες από το συγκεκριμένο ιδεόγραμμα Επιτρέψτε μου να τις μοιραστώ μαζί σας.<br /><br /><br />ΚΡΙΣΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ – ΣΕ ΤΙ και ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ (1/2)<br /><br />Ο τρόπος που θέλουμε να βλέπουμε ένα μπουκάλι όταν είναι στη μέση, θα δώσει σε άλλους εικόνα μισοάδειου και σε άλλους μισογεμάτου. Παρότι το υγρό στο μπουκάλι εξακολουθεί να είναι στην μέση, η έννοια που σχηματίζεται στον νου των ανθρώπων που το βλέπουν είναι πολύ διαφορετική. Αυτό το αρχικό μέτρημα του «τι έχουμε» δείχνει μάλλον ατομική προδιάθεση διαβάσματος του ύψους του υπάρχοντος υγρού στο μπουκάλι. Η πρώτη όμως αυτή αναπαράσταση, του όγκου που υπάρχει ή απουσιάζει, δημιουργεί σαν έννοια, και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μια νέα κάψουλα-περιβάλλον-σκέψης που θα επιτρέψει αποδοχή σε επόμενες ιδέες, ρυθμίζοντας ταυτόχρονα τις συλλογιστικές που θα τις φέρουν. <br /><br />Στην προσωπική μας ζωή μια σειρά από γεγονότα, αλλά και η ατομική μας προδιάθεση στον τρόπο που μας ευχαριστεί να σκεφτόμαστε, παράγουν μία τάση για να αισθανόμαστε καλά όταν το άγχος μας κινητοποιεί για επιλύσεις ή για τάση να αισθανόμαστε καλά όταν με εσωτερική ηρεμία σκεφτόμαστε τι είναι καλύτερο να κάνουμε στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. <br /><br />Τα θέματα που αντιμετωπίζουν δύο άνθρωποι μπορεί να είναι ίδια, σαν προβλήματα όμως αφενός διαβάζονται διαφορετικά (μισοάδειο-μισογεμάτο) και αφετέρου κινητοποιούν διαφορετικής στόχευσης σκέψη μέσα (κρίση-ευκαιρία).<br /><br />Κάθε ατομική ιστορία φτιάχνεται από «στιγμές» που ερμηνεύονται από το δυναμικό που ατομικά έχουμε δημιουργήσει σαν αιτίες δημιουργίας πραγματικότητας. Δίνουμε έτσι διαφορετική βαρύτητα σε παρόμοια γεγονότα και δημιουργούμε αθέλητα συνθήκες ντόμινο για επόμενες καταστάσεις που θα βιώσουμε. <br /><br />Η αλήθεια μας, όπως και η μνήμη μας, δεν είναι «αντικειμενική» είναι κατασκευαστική για να εξισορροπεί τα ήδη σημεία σταθερής ισορροπίας μας, επιβεβαιώνοντας τον εαυτό της με την επιλεκτική προσοχή που διαλέγει τις επόμενες πληροφορίες που θα συνθέσουν την επόμενη αλήθεια της. Η δημιουργική αυτή ικανότητα της σκέψης μας, να αναπληρώνει και να ανασκευάζει τα κενά για την αλήθεια της νοήματα, δεν είναι προσωπικό ελάττωμα και δεν παρουσιάζεται σε μεμονωμένα άτομα, είναι γενική την κάνουμε όλοι και θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε την δημιουργική πλευρά της και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης.<br /> <br />Η οικονομική κρίση που ζούμε στην Ελλάδα αυτή την στιγμή, δεν είναι μόνο εκφύλιση της λειτουργίας του οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικού οικοδομήματος που ακολουθείται παγκόσμια στους ιστορικούς μας χρόνους, είναι ένδειξη του θανάτου τμήματος του οικοδομήματος και σκληρή προειδοποίηση για την υπόλοιπη φύση του. Αυτό συνολικά μπορεί να διαβαστεί είτε ως κρίση είτε ως ευκαιρία, μπορεί να αναγνωστεί είτε από τους πολίτες της χώρας μας, είτε από τους πολίτες του κόσμου που το αφορά.<br /><br />Το να βρεθούν επιλύσεις-ενέσεις είναι δυνατόν. Όμως το γεγονός είναι ότι πεθαίνει. Και αυτόν τον θάνατο (όπως και κάθε θάνατο) πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε φιλοσοφημένα. Κάθε θάνατος από φύση του γεννά πάντα κάτι νέο. Πονά για εμάς που χάνουμε ακόμα και τον ίδιο τον τρόπο που μάθαμε να σκεφτόμαστε την ζωή μας, ανοίγει όμως χώρο στο χώρο του κενού του – αλλά και από το σώμα του που αποσυντίθεται, να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Το σώμα του είμαστε εμείς, εμείς φέρουμε την ζωή του, αυτό ήταν οι συνθήκες μας. Ο θάνατός του σηματοδοτεί τις νέες συνθήκες που καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε για να ζήσουμε.<br /><br />Στον νου μας κυριαρχούν οι τρόποι που μάθαμε να βλέπουμε τις εικόνες γύρω μας όπως ακριβώς έμαθαν να βλέπουν τα πράγματα γύρω τους οι άνθρωποι στην σπηλιά του Πλάτωνα. Οι αναγνώσεις που κάνουμε στις καταστάσεις δεν είναι παρά τρόποι που εκπαιδευτήκαμε να βλέπουμε την αλήθεια. Θέλει κόπο να διανοηθούμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι σκιά. Θέλει απέραντο θάρρος για να καταλάβουμε ότι πιθανά μέσα από τον θάνατο υπάρχει ζωή, ότι μέσα από την κρίση έχουμε στην πραγματικότητα την δυνατότητα μιας ουσιαστικής ευκαιρίας.Σταυρούλα Πανοπούλουhttps://www.blogger.com/profile/14512642112774297422noreply@blogger.com