.
Είχα τελειώσει τη δουλειά μου αρκετά νωρίς την Κυριακή στην Θεσσαλονίκη, και με χαρά έβγαλα εισιτήριο για να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση στο Αριστοτέλειο που άρχιζε στις εννιά και τέταρτο.
Όπως συνηθίζω πάντα στα μοναχικά μου ταξίδια, άφησα τις αισθήσεις μου λεύτερες να γευθούν την παρατήρηση δίπλα μου περπατώντας στον γεμάτο νεανικό σφρίγος περιβάλλοντα χώρο του Λευκού Πύργου.
Κοντοστάθηκα παρα
τηρώντας μια προετοιμασία υπαίθριας παράστασης, ενός ξένου performer που χάριζε άφθονο γέλιο στους παρευρισκόμενους.
Σε κάποια στιγμή , ζήτησε από τον κόσμο να σταματήσουν να στέκονται στον κύκλο που είχε ορίσει με νοητό τρόπο γύρω από αυτόν, δείχνοντας την μπάντα που πλησίαζε μπροστά από τον Λευκό Πύργο.
Ήταν η μπάντα της Αστυνομίας μαζί με ένα άγημα στρατιωτικό.
Είχα χρόνια να δω να περνά από μπροστά μου αυτή η αίσθηση έτσι αναπάντεχα.
Όσο έπαιζαν το εμβατήριο του βηματισμού τους, χάζευα τα πρόσωπα που βημάτιζαν ανέκφραστα στο άγημα , αλλά και το διεκπεραιωτικό ύφος των μουσικών αστυφυλάκων.
Πολλές σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, που μου έδωσαν ένα μειδίαμα στα χείλη, για ότι στη ζωή μας είναι σχήμα και καταντά φολκλόρ.
Όλα αυτά όμως, μέχρι την στιγμή που άρχισε να παιανίζει ο Εθνικός μας ύμνος μετά από την στάση τους ακριβώς μπροστά από τον Λευκό Πύργο και το παράγγελμα «κλίνατε επί δεξιά» που τους έφερε σε οπτική με την σημαία.
Η αρχή του Εθνικού Ύμνου, με βρήκε χωρίς καμία σκέψη , στραμμένο προς την σημαία σε στάση προσοχής να στέκομαι ακίνητος χωρίς να με ενδιαφέρει ο περιβάλλων χώρος.
«Τι κάνω» σκέφτηκα για μια στιγμή για να απαντήσω στην φωνή αυτή μέσα μου «σκάσε».
Δεν είχε καμία σημασία η βολεμένη ζωή των στρατιωτών που με γλείψιμο είχαν αυτή τη θέση λούφας μέσα στην Θεσσαλονίκη σε αντίθεση με τους άλλους που βρίσκονται στα σύνορα, ούτε οι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι της αστυνομίας , που με βαριεστημένο τρόπο κάνουν αυτές τις πατριωτικές φιέστες στην άρρωστη δημοκρατία μας.
Ήταν κάτι ακαθόριστο που είχα πολλά χρόνια να το νοιώσω μέσα μου.
Ένοιωσα ότι στεκόμουν με τιμή απέναντι στο Έθνος μου, που όσο άρρωστο και να είναι σήμερα, είχε κάτι που ξεπερνούσε τον παρόντα χρόνο.
Μεγάλωσα με έπαρση και υποστολή καθημερινά της σημαίας στη σχολική μου ζωή, σε παρωχημένες πολιτικές περιόδους, τόσο της δικτατορίας του 1967, όσο και της κατ΄ ευφημισμόν προηγούμενης και μετέπειτα από αυτήν δημοκρατίας … και μέσα μου λειτούργησε η εκπαίδευση να σέβομαι το σύμβολο… όμως τη «γεύση» στην εικόνα του συμβόλου, δεν την αλλοίωσαν οι γελοίοι εκάστοτε κυβερνήτες του κοπαδιού που λέγεται νεοέλληνες.
Ας πούμε ότι ένοιωσα την ανάγκη για λευτεριά και πρόοδο του Έθνους μας , χωρίς να ντρέπομαι από την παραδοχή ότι μέσα μου είχα ένα βαθύ πατριωτισμό.
Ένα πατριωτισμό, τόσο μακριά από την αντίληψη της άποψης «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» , όσο και από την αποδοχή του από τους βολεμένους «ιδιώτες» που δηλώνουν τον πατριωτισμό τους σε σχέση με την θέση που κάθονται τα οπίσθια των βουλευτών δεξιά και αριστερά στα έδρανα της συναλλαγής τους.
Στη συνέχεια είχα τόσα να σκεφτώ … που άφησα τον χαμογελαστό καλλιτέχνη του δρόμου να λειτουργήσει την τέχνη του περπατώντας δίπλα στη θάλασσα και τη βουή των νέων ενώ ο ήλιος άφηνε την μυρωδιά της θάλασσας να ξεπερνά τη δύναμη που έχανε στο γέρμα του προς τη δύση.
Ήταν όμορφα … γιατί δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτε γύρω μου… όλοι ήσαν και πάλι στα βήματα που είχαν προσχεδιάσει τη φορά τους.
Δεν θα μπορούσα να δώσω δίκιο ή άδικο πουθενά … ούτε στα φολκλόρ αγήματα μα ούτε και στις σκέψεις που δεν έβρισκαν «αγοραστή» γύρω μου….
Άλλωστε περίμενα να μπω στην παράσταση που ήμουν σίγουρος ότι είχε να μου δώσει και άλλες πληροφορίες…
Είχα τελειώσει τη δουλειά μου αρκετά νωρίς την Κυριακή στην Θεσσαλονίκη, και με χαρά έβγαλα εισιτήριο για να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση στο Αριστοτέλειο που άρχιζε στις εννιά και τέταρτο.
Όπως συνηθίζω πάντα στα μοναχικά μου ταξίδια, άφησα τις αισθήσεις μου λεύτερες να γευθούν την παρατήρηση δίπλα μου περπατώντας στον γεμάτο νεανικό σφρίγος περιβάλλοντα χώρο του Λευκού Πύργου.
Κοντοστάθηκα παρα
τηρώντας μια προετοιμασία υπαίθριας παράστασης, ενός ξένου performer που χάριζε άφθονο γέλιο στους παρευρισκόμενους.Σε κάποια στιγμή , ζήτησε από τον κόσμο να σταματήσουν να στέκονται στον κύκλο που είχε ορίσει με νοητό τρόπο γύρω από αυτόν, δείχνοντας την μπάντα που πλησίαζε μπροστά από τον Λευκό Πύργο.
Ήταν η μπάντα της Αστυνομίας μαζί με ένα άγημα στρατιωτικό.
Είχα χρόνια να δω να περνά από μπροστά μου αυτή η αίσθηση έτσι αναπάντεχα.
Όσο έπαιζαν το εμβατήριο του βηματισμού τους, χάζευα τα πρόσωπα που βημάτιζαν ανέκφραστα στο άγημα , αλλά και το διεκπεραιωτικό ύφος των μουσικών αστυφυλάκων.
Πολλές σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό μου, που μου έδωσαν ένα μειδίαμα στα χείλη, για ότι στη ζωή μας είναι σχήμα και καταντά φολκλόρ.
Όλα αυτά όμως, μέχρι την στιγμή που άρχισε να παιανίζει ο Εθνικός μας ύμνος μετά από την στάση τους ακριβώς μπροστά από τον Λευκό Πύργο και το παράγγελμα «κλίνατε επί δεξιά» που τους έφερε σε οπτική με την σημαία.
Η αρχή του Εθνικού Ύμνου, με βρήκε χωρίς καμία σκέψη , στραμμένο προς την σημαία σε στάση προσοχής να στέκομαι ακίνητος χωρίς να με ενδιαφέρει ο περιβάλλων χώρος.
«Τι κάνω» σκέφτηκα για μια στιγμή για να απαντήσω στην φωνή αυτή μέσα μου «σκάσε».
Δεν είχε καμία σημασία η βολεμένη ζωή των στρατιωτών που με γλείψιμο είχαν αυτή τη θέση λούφας μέσα στην Θεσσαλονίκη σε αντίθεση με τους άλλους που βρίσκονται στα σύνορα, ούτε οι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι της αστυνομίας , που με βαριεστημένο τρόπο κάνουν αυτές τις πατριωτικές φιέστες στην άρρωστη δημοκρατία μας.
Ήταν κάτι ακαθόριστο που είχα πολλά χρόνια να το νοιώσω μέσα μου.
Ένοιωσα ότι στεκόμουν με τιμή απέναντι στο Έθνος μου, που όσο άρρωστο και να είναι σήμερα, είχε κάτι που ξεπερνούσε τον παρόντα χρόνο.
Μεγάλωσα με έπαρση και υποστολή καθημερινά της σημαίας στη σχολική μου ζωή, σε παρωχημένες πολιτικές περιόδους, τόσο της δικτατορίας του 1967, όσο και της κατ΄ ευφημισμόν προηγούμενης και μετέπειτα από αυτήν δημοκρατίας … και μέσα μου λειτούργησε η εκπαίδευση να σέβομαι το σύμβολο… όμως τη «γεύση» στην εικόνα του συμβόλου, δεν την αλλοίωσαν οι γελοίοι εκάστοτε κυβερνήτες του κοπαδιού που λέγεται νεοέλληνες.
Ας πούμε ότι ένοιωσα την ανάγκη για λευτεριά και πρόοδο του Έθνους μας , χωρίς να ντρέπομαι από την παραδοχή ότι μέσα μου είχα ένα βαθύ πατριωτισμό.
Ένα πατριωτισμό, τόσο μακριά από την αντίληψη της άποψης «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» , όσο και από την αποδοχή του από τους βολεμένους «ιδιώτες» που δηλώνουν τον πατριωτισμό τους σε σχέση με την θέση που κάθονται τα οπίσθια των βουλευτών δεξιά και αριστερά στα έδρανα της συναλλαγής τους.
Στη συνέχεια είχα τόσα να σκεφτώ … που άφησα τον χαμογελαστό καλλιτέχνη του δρόμου να λειτουργήσει την τέχνη του περπατώντας δίπλα στη θάλασσα και τη βουή των νέων ενώ ο ήλιος άφηνε την μυρωδιά της θάλασσας να ξεπερνά τη δύναμη που έχανε στο γέρμα του προς τη δύση.
Ήταν όμορφα … γιατί δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτε γύρω μου… όλοι ήσαν και πάλι στα βήματα που είχαν προσχεδιάσει τη φορά τους.
Δεν θα μπορούσα να δώσω δίκιο ή άδικο πουθενά … ούτε στα φολκλόρ αγήματα μα ούτε και στις σκέψεις που δεν έβρισκαν «αγοραστή» γύρω μου….
Άλλωστε περίμενα να μπω στην παράσταση που ήμουν σίγουρος ότι είχε να μου δώσει και άλλες πληροφορίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.