.
Από μικρός βαδίζω αυτό το μονοπάτι κάθε φορά που ανεβαίνω στο χωριό μας που συνδέει το πατρικό μου σπίτι με το άλλο αγαπημένο σπίτι του θειου μου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατά με μια λάμπα πετρελαίου στο χέρι να φωτίζω το δρόμο πριν ακόμη φτάσουν τα καλώδια του ρεύματος στην πατρίδα μου.
Αυτή η μικρή διαδρομή , φάνταζε ατέλειωτη μέσα από την υπερδιέγερση της αυτοσυντήρησης μου , παρακολουθώντας τους νυχτερινούς ήχους από τα ζώα της φύσης που απλά μοιράζονταν το χώρο και την φαντασία μου…
Πάντα ήμουν έτοιμος στις παιδικές μου σκέψεις να συναντήσω την αρκούδα, ή τον λύκο σε κάθε αφώτιστο κομμάτι του μονοπατιού από το ισχνό φως που κρατούσα.
Όχι πως ήταν εντελώς της φαντασίας μου βέβαια, γιατί έχουν πιάσει αρκετές φορές «κουβέντα» οι περίοικοι του μονοπατιού με αρκούδες που με αρκετή οικειότητα του χώρου, έρχονται να γευθούν τους καρπούς των δέντρων που φιλοξενεί ο τόπος.
Αυτή τη φορά όμως, κοντοστάθηκα αφήνοντας το βλέμμα μου να νοιώσει ένα εσωτερικό φόβο , όντας βρισκόμενος μέσα στο φως του μεσημεριού.
Τα περισσότερα κτίσματα από πλιθιά είχαν πέσει από το πολύ χιόνι που είχε ρίξει φέτος το χειμώνα και οι ζημιές στα μέχρι πρότινος δυνατά κτίσματα ήσαν εμφανείς.
Μαζί με τους παππούδες που τα συντηρούσαν και χάθηκαν , χάθηκε και η δική τους δύναμη να αντιστέκονται στο χρόνο.
Ένοιωσα μια μεγάλη τρύπα στην δική μου καρδιά που μου θύμιζε ότι όλα τελειώνουν και αλλάζουν … γεγονός που όσο και να θέλω να το κατανοήσω , μέσα μου έχει ένα σημείο που η πληροφορία αυτή μου φαντάζει ως κινέζικη γραφή.
Ο πλίνθος και το ξύλο, σαν γερνούν και αρχίζουν να αποσυντίθενται, έχουν μια εικόνα που μοιάζει περισσότερο με το πρόσωπο και τα χέρια του γέρου που υπομένει τη φθορά του.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να τραβήξω μια φωτογραφία για να την δω ξανά μήπως και κατανοήσω κάποια στιγμή αυτή την κινέζικη γραφή μέσα μου.
Πήρα μια βαθειά ανάσα και άφησα το βήμα μου να χαϊδέψει αυτό το μονοπάτι που το κουβαλώ στα καλύτερα όνειρα των δημιουργιών μου και των σκοτεινών στιγμών της σκέψης μου…
Από μικρός βαδίζω αυτό το μονοπάτι κάθε φορά που ανεβαίνω στο χωριό μας που συνδέει το πατρικό μου σπίτι με το άλλο αγαπημένο σπίτι του θειου μου.Θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατά με μια λάμπα πετρελαίου στο χέρι να φωτίζω το δρόμο πριν ακόμη φτάσουν τα καλώδια του ρεύματος στην πατρίδα μου.
Αυτή η μικρή διαδρομή , φάνταζε ατέλειωτη μέσα από την υπερδιέγερση της αυτοσυντήρησης μου , παρακολουθώντας τους νυχτερινούς ήχους από τα ζώα της φύσης που απλά μοιράζονταν το χώρο και την φαντασία μου…
Πάντα ήμουν έτοιμος στις παιδικές μου σκέψεις να συναντήσω την αρκούδα, ή τον λύκο σε κάθε αφώτιστο κομμάτι του μονοπατιού από το ισχνό φως που κρατούσα.
Όχι πως ήταν εντελώς της φαντασίας μου βέβαια, γιατί έχουν πιάσει αρκετές φορές «κουβέντα» οι περίοικοι του μονοπατιού με αρκούδες που με αρκετή οικειότητα του χώρου, έρχονται να γευθούν τους καρπούς των δέντρων που φιλοξενεί ο τόπος.
Αυτή τη φορά όμως, κοντοστάθηκα αφήνοντας το βλέμμα μου να νοιώσει ένα εσωτερικό φόβο , όντας βρισκόμενος μέσα στο φως του μεσημεριού.
Τα περισσότερα κτίσματα από πλιθιά είχαν πέσει από το πολύ χιόνι που είχε ρίξει φέτος το χειμώνα και οι ζημιές στα μέχρι πρότινος δυνατά κτίσματα ήσαν εμφανείς.
Μαζί με τους παππούδες που τα συντηρούσαν και χάθηκαν , χάθηκε και η δική τους δύναμη να αντιστέκονται στο χρόνο.
Ένοιωσα μια μεγάλη τρύπα στην δική μου καρδιά που μου θύμιζε ότι όλα τελειώνουν και αλλάζουν … γεγονός που όσο και να θέλω να το κατανοήσω , μέσα μου έχει ένα σημείο που η πληροφορία αυτή μου φαντάζει ως κινέζικη γραφή.
Ο πλίνθος και το ξύλο, σαν γερνούν και αρχίζουν να αποσυντίθενται, έχουν μια εικόνα που μοιάζει περισσότερο με το πρόσωπο και τα χέρια του γέρου που υπομένει τη φθορά του.
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να τραβήξω μια φωτογραφία για να την δω ξανά μήπως και κατανοήσω κάποια στιγμή αυτή την κινέζικη γραφή μέσα μου.
Πήρα μια βαθειά ανάσα και άφησα το βήμα μου να χαϊδέψει αυτό το μονοπάτι που το κουβαλώ στα καλύτερα όνειρα των δημιουργιών μου και των σκοτεινών στιγμών της σκέψης μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.