.
Στάθηκα στην είσοδο του Αριστοτέλειου, που είχα χρόνια να μπω για να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση.
Στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουν τακτικός θεατής με το χαμηλό φοιτητικό εισιτήριο σε ταξίδια της ψυχής από συγγραφείς και σκηνοθεσίες της δεκαετίας του ’70.
Πήρα το πρόγραμμα και βάλθηκα να διαβάσω ότι προλάβαινα για το έργο του Ουίλλιαμ Γκίμπσον, καθήμενος στο κεντρικό στρογγυλό τραπέζι του φουαγιέ.
Οι βροντερές φωνές με νάζι τ
ων ευτραφών κυριών που μοιράζονταν το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζιού, για τις αποτυχημένες δίαιτες και τις κακές συμπεριφορές (της διατροφής) των ανθρώπων που εξουσίαζαν τα θέλω τους… στην φτωχή πλην γεμάτη επίδειξη ζωή τους, με έκανε να σηκώσω αρκετές φορές τα φρύδια μου χάνοντας την συγκέντρωση που είχα .
Όταν μπαίνω σε ένα θέατρο, προτιμώ την ηρεμία και την περισυλλογή κάτι σαν τον πρόναο του μυστηρίου που θα ακολουθήσει.
Δεν μου χάλασαν και πολύ την συγκέντρωση , γιατί απλά σηκώθηκα και άφησα πίσω μου την απαίδευτη σκέψη, διαβάζοντας με σιγανό βηματισμό στο άδειο φουαγιέ.
Η παράσταση με αποζημίωσε δίνοντας μου μια υπέροχη αίσθηση για την πραγματική ιστορία της Έλεν Κέλλερ που γεννήθηκε το 1880 στην Αλαμπάμα της Αμερικής.
Πρόκειται για ένα αγώνα που έκανε η μικρή μαζί με την δασκάλα της Άννυ Σάλιβαν, με στόχο να γνωρίσει τον κόσμο , μια και η μικρή Έλεν μόλις 19 μηνών από ένα υψηλό πυρετό, έχασε την όραση και την ακοή της.
Την δασκάλα Άννυ, την ερμήνευσε με ένα υπέροχο τρόπο η αξιόλογη ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Έργο γεμάτο αρώματα αγάπης ,που δεν έχουν καμία σχέση με τον οίκτο.
Έντονα ανθρωποκεντρικό μας πέρασε μέσα από το «δεν ξέρω» πώς να διδάξω για να βρει την επικοινωνία αυτό το πλάσμα με τον έξω κόσμο.
Καθόλου μακριά από εμάς τους ίδιους σαν δάσκαλοι και μαθητές της ίδιας της ζωής μας σε ότι μας φαίνεται ότι αφορά τους άλλους.
Πόσο παρεξηγημένη είναι η «αγάπη» που στηρίζεται σε μια προσφορά οίκτου και σίγουρα χαρακτηρίζει τα φοβικά μυαλά του συντηρητισμού μας…
Ήταν ένα βαθύ θεατρικό έργο που όπως κάθε παράσταση … δεν αναλύεται … αλλά βιώνεται…
Η έξοδος με βρήκε να περπατώ αργά μετά από μια πλήρη ημέρα προς το αυτοκίνητο μου σε μια Θεσσαλονίκη που γεμάτη από τα νεανικά ακούσματα των φοιτητών μέρα και νύχτα, σου δίνει πάντα ένα χαμόγελο μαζί με την βαθειά εισπνοή του δροσερού της αέρα …
Η Άννυ … ήταν δίπλα μου ή ακόμη καλύτερα μαζί με όλους τους άλλους λόγους - ρόλους… πλέον για πάντα μέσα μου.
(Περισσότερα στοιχεία του έργου)
Στάθηκα στην είσοδο του Αριστοτέλειου, που είχα χρόνια να μπω για να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση.
Στα φοιτητικά μου χρόνια ήμουν τακτικός θεατής με το χαμηλό φοιτητικό εισιτήριο σε ταξίδια της ψυχής από συγγραφείς και σκηνοθεσίες της δεκαετίας του ’70.
Πήρα το πρόγραμμα και βάλθηκα να διαβάσω ότι προλάβαινα για το έργο του Ουίλλιαμ Γκίμπσον, καθήμενος στο κεντρικό στρογγυλό τραπέζι του φουαγιέ.
Οι βροντερές φωνές με νάζι τ
ων ευτραφών κυριών που μοιράζονταν το μεγαλύτερο μέρος του τραπεζιού, για τις αποτυχημένες δίαιτες και τις κακές συμπεριφορές (της διατροφής) των ανθρώπων που εξουσίαζαν τα θέλω τους… στην φτωχή πλην γεμάτη επίδειξη ζωή τους, με έκανε να σηκώσω αρκετές φορές τα φρύδια μου χάνοντας την συγκέντρωση που είχα .Όταν μπαίνω σε ένα θέατρο, προτιμώ την ηρεμία και την περισυλλογή κάτι σαν τον πρόναο του μυστηρίου που θα ακολουθήσει.
Δεν μου χάλασαν και πολύ την συγκέντρωση , γιατί απλά σηκώθηκα και άφησα πίσω μου την απαίδευτη σκέψη, διαβάζοντας με σιγανό βηματισμό στο άδειο φουαγιέ.
Η παράσταση με αποζημίωσε δίνοντας μου μια υπέροχη αίσθηση για την πραγματική ιστορία της Έλεν Κέλλερ που γεννήθηκε το 1880 στην Αλαμπάμα της Αμερικής.
Πρόκειται για ένα αγώνα που έκανε η μικρή μαζί με την δασκάλα της Άννυ Σάλιβαν, με στόχο να γνωρίσει τον κόσμο , μια και η μικρή Έλεν μόλις 19 μηνών από ένα υψηλό πυρετό, έχασε την όραση και την ακοή της.
Την δασκάλα Άννυ, την ερμήνευσε με ένα υπέροχο τρόπο η αξιόλογη ηθοποιός Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Έργο γεμάτο αρώματα αγάπης ,που δεν έχουν καμία σχέση με τον οίκτο.
Έντονα ανθρωποκεντρικό μας πέρασε μέσα από το «δεν ξέρω» πώς να διδάξω για να βρει την επικοινωνία αυτό το πλάσμα με τον έξω κόσμο.
Καθόλου μακριά από εμάς τους ίδιους σαν δάσκαλοι και μαθητές της ίδιας της ζωής μας σε ότι μας φαίνεται ότι αφορά τους άλλους.
Πόσο παρεξηγημένη είναι η «αγάπη» που στηρίζεται σε μια προσφορά οίκτου και σίγουρα χαρακτηρίζει τα φοβικά μυαλά του συντηρητισμού μας…
Ήταν ένα βαθύ θεατρικό έργο που όπως κάθε παράσταση … δεν αναλύεται … αλλά βιώνεται…
Η έξοδος με βρήκε να περπατώ αργά μετά από μια πλήρη ημέρα προς το αυτοκίνητο μου σε μια Θεσσαλονίκη που γεμάτη από τα νεανικά ακούσματα των φοιτητών μέρα και νύχτα, σου δίνει πάντα ένα χαμόγελο μαζί με την βαθειά εισπνοή του δροσερού της αέρα …
Η Άννυ … ήταν δίπλα μου ή ακόμη καλύτερα μαζί με όλους τους άλλους λόγους - ρόλους… πλέον για πάντα μέσα μου.
(Περισσότερα στοιχεία του έργου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.