ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

.

Εισαγωγή

Όλοι έχουμε δώσει το γνωστό φιλί την ώρα της αλλαγής του χρόνου, που μέσα από μια παγανιστική αντίληψη συμπεριφερόμαστε σαν όντως να αλλάζει ο χρόνος μέσα από το έθιμο της Πρωτοχρονιάς.
Επειδή σε αυτή τη ζωή τα πράγματα «Έτσι είναι αν έτσι Νομίζουμε» … σύμφωνα με την επισήμανση της πέννας του Λ. Πιραντέλο, θα δεχτούμε την ισχύουσα αίσθηση για την στιγμή ως την σημαντικότερη του απολογισμού της χρονιάς που πέρασε και αφορμή για μια νέα πορεία χρόνου που θα έχει μέσα της τον εαυτό μας βελτιωμένο.
Πρακτικά βέβαια στη ζωή του συνόλου των εθιμικώς συμπεριφερομένων ισχύει η παροιμία -Τον Αράπη κι’ αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς-, αλλά αυτό είναι μια σκέψη απαγορευτική για την συγκεκριμένη ιεροτελεστία της στιγμής και φυσικά κανένας δεν μπορεί να δει τον εαυτό του έτσι.

Ο χώρος της αλλαγής του Χρόνου

Το μέρος δεν έχει καμία σημασία στην προκείμενη ανάπτυξη του θέματος.
Θα μπορούσε να είναι το σπίτι της πεθεράς, της κουμπάρας, το δικό μας , ο δρόμος του κέντρου της πόλης που επιλέξαμε ή ακόμη το κέντρο διασκέδασης που νοιώθουμε ότι θα ανεβάσει την «αξία» της ζωής μας.
Ακόμα θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε ένα βουνό της Ελληνικής (ακόμα) επικράτειας ή σε ένα Σαλέ της Ευρώπης. Σημασία έχει η ομάδα που έχουμε κοντά μας και ειδικά ο σύντροφος που μοιραζόμαστε τα βάρη της ζωής και ενίοτε τον θυμό για το προσωπικό μας ανικανοποίητο.

Περισσότερο ελκυστική εικόνα για την αναπαράσταση του σκηνικού και της ατμόσφαιρας μιας τέτοιας αλλαγής του χρόνου είναι το σπίτι μας… μια και εκεί αισθανόμαστε τις σκέψεις να φεύγουν έξω από τους τοίχους, μια και τα ερεθίσματα μας είναι γνώριμα και οικεία μέσα σε αυτό.

Έτσι θα διαλέξουμε (για την ανάγκη της γραφής) ένα τέτοιο υποθετικό περιβάλλον και θα τοποθετήσουμε τον ήρωα μας σε μια πολυθρόνα να κάθετε αναπαυτικά μέσα από μια βαριεστιμάρα που έχει την σημειολογία του «Τα ξέρω όλα… και νοιώθω κουρασμένος στην επανάληψη»
Αυτή η σύμβαση της εικόνας που περιγράφεται εδώ, δεν ισχύει μόνο σε «νέους» εραστές ανεξαρτήτου ηλικίας, όπου ο κόσμος παίρνει για όσο διάστημα κοιμάται ο φόβος τους μια μαγική έννοια και ζουν το ιερό και ασταθές συναίσθημα του Έρωτα.
Για τους «νυν» φοβισμένους και «πρώην» ερωτευμένους λοιπόν, αυτές τις μέρες σαν μαζεύονται οι φίλοι και γνωστοί την Πρωτοχρονιά, θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει πίσω από το χαμόγελο τους μια αμηχανία … μια και λογιάζουν την αλλαγή του χρόνου, σαν τα προσωπικά τους γενέθλια με ότι συμπαρασύρει αυτό στις σκέψεις τους για φόβους ενός μεγαλώματος απέναντι σε ένα βιολογικό τέλος, μα πιο πολύ για ότι δεν έχουν ζήσει ακόμα.
Ανολοκλήρωτοι πόθοι (κάποιες φορές) μέσα από ένα «Τσεχωφικό» περιβάλλον γυρίζουν μελαγχολικά στο μυαλό τους και ένας εκνευρισμός για τις υποχρεώσεις της ζωής (που δεν τις αντέχουν) τους κάνει περισσότερο ευερέθιστους.

Η κυρίαρχη μορφή σχεδόν πάντα σε αυτές τις συγκεντρώσεις είναι η οικοδέσποινα που με την ενεργητικότητα της θέλει να ευχαριστήσει τους καλεσμένους και να δώσει έμμεσα την αξία στον σύντροφο της, περιμένοντας ένα «ευχαριστώ» από την συμπεριφορά του.
Η περιγραφή αφορά ένα αστικό περιβάλλον που τα χαρακτηριστικά του αναπαράγονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του Πλανήτη στα οποία εμφορούνται οι κάτοικοι με την ίδια φιλοσοφία ζωής.

Το έθιμο απαιτεί να κλείνουν και τα φώτα τη στιγμή της αλλαγής, ώστε μια νέα ενέργεια να περιλούσει το σπίτι φέρνοντας αγαλλίαση και ελπίδα για τα βαθειά ποθούμενα της ψυχής των πιστών του εθίμου.
«Σωπάστε πλησιάζει» είναι η συνήθης έκφραση για να αφήσουν τα πιρούνια για να στηθούν σε μια αφηρημένη πόζα οι παραβρισκόμενοι περιμένοντας να τους περιλούσει η «Έλευσις» της σύμβασης μέτρησης ενός Νέου χρόνου, που μέσα της καταναλώνουν τη ζωή τους.

Από αυτή τη στιγμή και μετά ο ήρωας μας αναλαμβάνει το ρόλο του ως κυρίαρχη μορφή αναπαραγωγής του «πολιτισμού» -που πάντα- μεταφέρει στα βλέμματα των παιδιών μια εκπαίδευση με στόχο να του μοιάσουν.

Το σημείο μηδέν

«Και του Χρόνου!» ακούγεται μια ευχή για να βρεθούν χαμόγελα σε όρθιες φιγούρες που αγκαλιάζονται και ανταλλάσουν το εθιμικό φιλί της γιορτής.
Συνήθως μετά από αυτό τα πιρούνια αρχίζουν πάλι να κτυπούν στα πιάτα και η ζωή συνεχίζει τον ρυθμό της επανάληψης μέσα από μια υποθετική νέα μέτρηση του επόμενου έτους.
Όμως εμάς σε αυτό το άρθρο δεν μας ενδιαφέρει αυτή η εξέλιξη !
Στεκόμαστε σε αυτή την στιγμή που την ονομάζουμε αυθαίρετα ως σημείο μηδέν.
Δηλαδή την ώρα που πλησιάζουμε να φιλήσουμε και να νοιώσουμε ότι μοιραζόμαστε την Ελπίδα μας για ότι ποθεί η ψυχή μας.
Αυτή η στιγμή μπορεί να διαρκέσει πάρα πολύ και στην ουσία καταργεί τον χρόνο (ως αντίληψη της ζωής) δηλαδή το φόβο μας.

Είμαστε επάνω σε μια κόγχη της στιγμής και σε αυτήν θα φτιάξουμε τις οδηγίες χρήσης ενός φιλιού που μπορεί να ανοίξει χώρο επί ξηρού ακμής, δηλαδή θα μελετήσουμε το «αδύνατο» των «πρέπει» μιας ζωής που διεκπεραιώνει.

Όλος ο κόσμος λοιπόν βρίσκεται στο πλησίασμα των δύο προσώπων που αρχικά ετοιμάζονται να λειτουργήσουν στον ασπασμό της σύμβασης τους… Όλους τους υπόλοιπους με ένα τέχνασμα στη σκέψη μας , θα τους «παγώσουμε» και θα τους καταστήσουμε αμελητέους για να δούμε τον εαυτό μας υπεύθυνα σαν μοναδικό σε αυτό το χρονικό σημείο μηδέν και να νοιώσουμε το ερώτημα «Τι κάνω τώρα;»

Οδηγίες για το φιλί

Πρώτον και κυριότερο χρειάζεται ένα χέρι που θα το ορίσουμε μέσα από τη σκέψη μας και θα μας πιάσει την κρίσιμη στιγμή που σηκωνόμαστε βιαστικά με μια έκφραση χαράς να δώσουμε το φιλί τον σύντροφο μας. Απαραίτητο για να νοιώσουμε το σταμάτημα είναι να απευθύνουμε προς τον εαυτό μας την έκφραση «Στάσου Μαλάκα»

Δεύτερον είναι να μείνουμε κοιτάζοντας τον σύντροφο μας στα μάτια σαν να μην τον είχαμε δει ποτέ ξανά, ψάχνοντας να αναγνωρίσουμε τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να τον πλησιάσουμε.

Τρίτον και σημαντικό είναι να απομονώσουμε τα πάντα από γύρω μας και όλη μας η προσοχή να είναι στραμμένη σε αυτό το πρόσωπο που επιλέγουμε την συγκεκριμένη στιγμή ως ξεχωριστό και μοναδικό για τη ζωή μας.

Τέταρτον επί της διαδικασίας είναι να πλησιάσουμε το χέρι μας το πρόσωπο του και με μια απαλή κίνηση να ακουμπήσουμε ότι βλέπουν τα μάτια μας χωρίς να έχουμε καμία αγωνία για το πόσο θα κρατήσει αυτή η στιγμή.

Πέμπτον ως ιεροτελεστία θεωρείται αναγκαίο να αρχίζει το πλησίασμα των δύο σωμάτων σαν να υπάρχει κάποιο αόρατο σχοινί που ενώνει τα δύο πρόσωπα στο ύψος του αφαλού. Ποτέ δεν πλησιάζουμε γέρνοντας τους ώμους μας σε μια αγκαλιά που δημιουργεί κύρτωση στην επιθυμία του πλησιάσματος.

Η Έκτη οδηγία αφορά τα σώματα που έχουν πλησιάσει με μια αισθαντικότητα και απαιτεί μια εκ νέου παύση στην προσέγγιση ώστε να αφήσουν την μυρωδιά από την ανάσα των πλησιασμένων χειλιών να γεμίσει το χώρο που τα χωρίζει. Όσο περισσότερο χρόνο αφιερώσουν σε αυτή την αργή προσέγγιση τόσο η γεύση του φιλιού που ουσιαστικά δεν αφορά μόνο τα χείλη, θα γίνει εντονότερη.

Έβδομη οδηγία και τελειωτική για αυτό το φιλί είναι να βρουν την εφαρμογή του σώματος τους (ο ένας μέσα στο άλλο) και από τα δυο ενωμένα χείλη να μεταφέρουν χυμούς ψυχής, αδιαφορώντας για το πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η σμίξη.

Αυτές ακριβώς οι οδηγίες αφορούν στον πραγματικό Έρωτα που γίνεται σε όποιο σημείο θέλουμε του περιβάλλοντα χώρου, αφήνοντας την συνουσία ως μια φυσική εκδοχή που μπορεί να περιμένει την ώρα που θα επιλέξουν οι Εραστές…πάντα σε ένα διαρκή οργασμό της σχέσης τους.

Βέβαια όλα αυτά είναι μια απλή εκδοχή που μπορεί να είναι και ακατάλληλη για την ιδιοσυγκρασία κάποιου άλλου ζεύγους, με μια εξίσου σεβαστή αντίληψη που γνωρίζει να ερμηνεύει διαφορετικά τη ζωή.

Οπότε σε αυτή την διαφορετική περίπτωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια κλασσική μέθοδος κατά την οποία χαμογελά η γυναίκα ενώ ο άντρας με το στιβαρό του χέρι την αγκαλιάζει γρήγορα λέγοντας της υπαινικτικά για την γκρίνια ενός ολόκληρου χρόνου : «Χρόνια Πολλά μωρή Άρρωστη»

Άλλωστε Έτσι είναι (τα πάντα) … αν έτσι νομίζουμε !