.
Θεώρησα ότι μπορώ να μοιραστώ μαζί σας μια απάντηση που έστειλα στην ενημέρωση που έλαβα μέσω e-mail από τον πολιτικό σχηματισμό «Φιλελεύθερη συμμαχία» υπό τον τίτλο «Τα Golden Boys των ΔΕΚΟ ταλαιπωρούν τους πολίτες»
Η ανακοίνωση που έλαβα για οικονομία χώρου στην ανάρτηση βρίσκεται (ΕΔΩ)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Διάβασα με προσοχή την ανακοίνωση που συντάξατε ως Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Θα ήθελα να σας αναφέρω ότι μου προξένησε ερωτήματα (πέρα από αυτήν) επάνω στον ορισμό της πολιτικής σκέψης.
Θα δεχθώ ότι μια παθογένεια του συστήματος (ιστορικά) έχει φέρει σε αρκετές θέσεις διαχείρισης των κοινωφελών επιχειρήσεων ανθρώπους με αυξημένη την ιδιωτεία και με παράλληλα μειωμένη αντίληψη του «ευ πράττειν».
Όμως το άσπρο- μαύρο ως αντίληψη επιλογών διαχείρισης από μια πολιτική σκέψη δεν νομίζω ότι έχει επαρκές φιλοσοφικό έρεισμα για να την επιλέξω.
Η αντικατάσταση του «άχρηστου» golden boy από τον «αδηφάγο» επενδυτή, νομίζω ότι δεν συντελεί σε μια οραματική προσέγγιση της κοινωνίας που ζούμε.
Φαντάζομαι ότι έχετε διαπιστώσει την (πλειοψηφούσα) ελλειμματική δράση της «επενδυτικής» ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε αυτή τη χώρα. Οι περισσότερο ευχαριστημένοι μάλλον είναι οι τραπεζίτες της κεντρικής Ευρώπης καθώς και οι τεχνοκράτες που δημιουργούν τις εταιρείες offshore ανά την υφήλιο.
Από μια πολιτική πρωτοβουλία θα ήθελα να ακούσω το αίτημα της αντικατάστασης προσώπων που είναι ελλειμματικά από άλλα που να διαθέτουν αρτιότητα ήθους.
Επειδή το «ήθος» όμως αναπαράγεται (κατά το δοκούν) των νομοθετούντων, υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα που το ζούμε όλοι με αντίστοιχο μερίδιο ευθύνης σε αυτό το κοινωνικό – πολιτικό μόρφωμα.
Το να δομηθεί μια Ελλάδα που θα έχει μέλλον για τα παιδιά της… δυστυχώς αποτελεί μέσα από την υφιστάμενη γενική πολιτική σκέψη μια ουτοπία. Φανταστείτε ότι ισχύει ο νόμος περί (μη) ευθύνης των Υπουργών και ακόμη υπάρχει η αντίληψη ότι «Ο πολιτικός δεν δικάζεται αλλά πάει στο σπίτι του»
Αυτή είναι μια κατ ευφημισμόν "φιλοσοφική" προσέγγιση που περιγράφει τριτοκοσμικά καρτέλ που συγκροτούν κυβερνήσεις παρά σε μια χώρα που θέλει να αντλεί την ιστορία της μέσα από ένα παρελθόν που σαφώς δεν της ανήκει.
Αυτό που χρειάζονται οι πολιτικοί χώροι που θέλουν να μετέχουν σε μια ηθική ανασύσταση ενός κράτους είναι να έχουν στη σκέψη τους την αρχή της μηδενικής βάσης.
Τα πάντα είναι υπό διαπραγμάτευση … ακόμη και οι θεσμοί που έχουν παρακμάσει σε αυτό το μόρφωμα που καλύπτεται πίσω από την κατ’ ευφημισμό Δημοκρατία.
Αντέχουμε λοιπόν;
Αυτό είναι το ερώτημα και όχι οι διαχειριστικές προτάσεις που μοιάζουν με την θνησιγενή σκέψη που επιλέγει να δανείζεται από τον ένα τραπεζίτη για να ξεχρεώνει τον άλλο…
Φανταστείτε ότι αυτή η τακτική που επιλέγεται από την κορυφή του κράτους (με την αναζήτηση των spread) την συνηθίζουν και οι τελευταίοι (οικονομικά) πολίτες που μεταφέρουν υπόλοιπα λογαριασμών τους από την μία κάρτα στην άλλη…
Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα … και όποιος αντέχει να βλέπει πτώματα σε ηθική και φιλοσοφική αποσύνθεση το κάνει… η «ανάσταση» όμως απαιτεί να πλησιάσουμε την ίδια την αλλοιωμένη σκέψη μας και να αρχίσουμε να την αλλάζουμε… και αυτό είναι αφόρητα δύσοσμο.
Επαναπροσδιορισμός εννοιών όπως το «συμφέρον» έχουν από πίσω τους μια ολόκληρη φιλοσοφία που απορρέει από μια ΠΑΙΔΕΙΑ που σήμερα βρίσκεται σε μια άλλη οπτική… Φοβισμένα άτομα ιδιωτών ομαδοποιούνται πίσω από αιτήματα ή συμφέροντα και αυτό νομίζουμε ότι συνιστά πολιτική σκέψη.
Μήπως οφείλουμε να περάσουμε σε μια βραχυπρόθεσμη διακυβέρνηση κοινής συναίνεσης από άτομα που θα θέσουν σε «πρώτη τη τάξη» μια αμόλυντη (μη γραφειοκρατική) Δικαστική Εξουσία, για να συσπειρώσει πίσω της ικανούς ανθρώπους που θα νομοθετήσουν μια δομή κράτους που δεν θα έχει τη γεύση του προηγούμενου;
Αυτό ισχύει τόσο για την Ελληνική (επαρχία) των Αθηνών, όσο και στην ευρύτερη γερασμένη σε ιδέες Σύγκλητο της επίπλαστα κραταιάς Δύσης.
Αλλά το ερώτημα αν με τα ίδια υλικά φτιάχνεις διαφορετικό φαγητό .. παραμένει.
Ίσως με διαφορετικά υλικά «σκέψης» … μπορεί να φτιάξουμε νέο φαγητό μέσα από μια συναίνεση και όχι από μια αντιπαλότητα που κρύβει πίσω της την αλλοιωμένη πτωματική αντίληψη της έννοιας «συμφέρον».
Δεν μπορεί να είναι το δόγμα "αναπτύσσομαι όταν αυξάνεται η κατανάλωση" πίσω από την έννοια "συμφέρον" για μια μικρή ή παγκόσμια κοινωνία.
Ούτε η καταστροφή του Αμαζόνιου μπορεί να παράξει "συμφέρον" για κανένα παιδί που γεννιέται σήμερα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ενώ την ίδια στιγμή η κάθε τοπική "πολιτική" σκέψη να το αγνοεί θεωρώντας ως "συμφέρον" της μόνο την οικονομική ελάφρυνση από την τιμή ενός εισιτηρίου.
Ο δαίδαλος της πολιτικής σκέψης, οδηγεί κατ’ ευθείαν στο κέντρο ελέγχου ενός πολιτισμού που εκεί βρίσκονται τα χειριστήρια του εκ νέου προγραμματισμού του.
Το κέντρο ελέγχου κάθε πολιτισμού δεν είναι άλλο από την φιλοσοφία που παράγει η παιδεία του ως θέαση της ζωής.
Όμως ιστορικά η σκέψη του Επιμηθέα κυριαρχεί ως πρακτική στο νηπιώδες πνευματικά ανθρώπινο γένος.
Η οπτική της διαχείρισης –μόνο- των άμεσων αναγκών μιας τοπικής κοινωνίας, έχει στην δομή της την αντίληψη του αυτισμού που ενισχύει την ιδιωτεία χωρίς οραματική συλλογική σκέψη.
Υπάρχει βέβαια (μεταξύ τυρού και αχλαδιού) και μια πληροφορία που θέλει να έχουμε ως χώρα ένα τεράστιο ορυκτό πλούτο και συνδέεται με αυτή την εξαθλίωση της δομής του κράτους αλλά και των πολιτών του, στοχεύοντας (κάποιοι) στην απρόσκοπτη (εντός ολίγου) εκμετάλλευση του. Ας το κρατήσουμε ως πληροφορία μια και καλό είναι να γνωρίζουμε παρά να αγνοούμε…
Προς το παρόν έχουμε μια σταθερή εξέλιξη της Δαρβινικής μας εκφύλισης ως είδος σκέψης… (τοπικά και παγκόσμια) και αυτό όσο και αν πονά σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο νομίζω ότι είναι μια Δίκαιη Νομοτέλεια.
Το «λυπάμαι» χωρίς θυμό …είναι και αυτό μια πολιτική σκέψη που οφείλουμε να την καταστήσουμε αφετηρία και όχι επίλογο σε μια παγκόσμια κοινωνία που συνεχίζει να γεννά παιδιά.
Αυτό νομίζω ότι είναι μια αισιόδοξη πρόταση, άξια με την υπέροχη (κρυμμένη) πλευρά της σκέψης μας… σαν επιλέξουμε να είμαστε « Άνθρωποι του Κόσμου».
Οι "μπουζουξήδες" της πολιτικής μας έδωσαν δείγμα των αποτελεσμάτων της σκέψης τους ακόμα και από θέσεις υπουργών... Υπάρχει όμως από την άλλη πλευρά η σκέψη που εδράζει στην αγωνία ενός Καβάφη... Σας διαβεβαιώνω ότι αυτή η σκέψη δεν έχει καθόλου γεύση "λαπά" ... απλά είναι ως "παιδεία" άγνωστη στην ενσωμάτωση της στην πολιτική ανάλυση.
Μπορεί να είμαστε ως πολίτες ατομικά ανίσχυροι … αλλά σαφέστατα δεν είμαστε ως σκέψη Α-νόητοι!
Ας μη ξεχνάμε ότι και η σκέψη είναι ένα προϊόν που από τη φύση της δεν ποζάρει στα ράφια του παγκόσμιου εμπορίου… Δεν εμπορευματοποιούνται όλα στη ζωή και αυτό είναι ένα –άλλο- μάθημα που δεν ξέρει ο «πολιτισμός» μας.
Αυτή η γωνία του πλανήτη θα μπορούσε να έχει μέσα από τη σκέψη της γλώσσας της ένα παγκόσμιο (προϊόν) που θα το προσέφερε με την γνωστή φράση «Μολών Λαβέ» στον κάθε ενδιαφερόμενο… με μια πραότητα και φιλική διάθεση για το καλό όλων μας και ειδικά των παιδιών που θέλουμε να λέμε ότι τα αγαπάμε.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι η Νεφελοκοκκυγία που παράγει αυτές τα τις σκέψεις, δικιά μας είναι και δικαιούμαστε να την επισκεπτόμαστε που και που... γράφοντας τέτοια (α;) πολιτικά (κατά την διαχειριστική λογική) σχόλια.
Με συγκρατημένη εκτίμηση στην δυνατότητα της «πολιτικής υπέρβασης» όλων μας, ευχαριστώ για την φιλοξενία του μονολόγου.
Κώστας Ζωγραφόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.