.
Παρατηρώ όσο μπορώ περισσότερο τη ζωή γύρω μου και κάνω συνεχώς εικόνες για να δώσω απαντήσεις σε δικά μου ερωτήματα που μπορεί να είναι αδιάφορα ή και άκρως ενδιαφέροντα για τον αναγνώστη αυτού του χώρου.
Θα έλεγε κάποιος ότι η γραφή της διάθεσης της ψυχής είναι κάτι ανάλογο με την «γιορτή» όπου η ανάγκη (δηλαδή το συμφέρον) μετουσιώνεται σε μια προσφορά μοιράσματος της περίσσιας έλλειψης απαντήσεων σε ένα Διονυσιασμό.
Βέβαια και οι "γιορτές" έχουν κάποτε ένα τέλος … αλλά αυτό είναι μια άλλη σκέψη που σαν την κάνεις κάποια στιγμή ολοκληρώνεις την παρουσία σου και ξεκινάς την προετοιμασία του νέου οδοιπορικού…
Μια εικόνα λοιπόν, που θα ήταν συμβατή με την σκέψη μας νομίζω ότι είναι αυτή του παρατηρητή μιας κλεψύδρας.
Η ζωή μας είναι η μικρή ροή από τη στενή σχισμή που χωρίζει τα δύο γυάλινα τμήματα της. Παρατηρούμε λοιπόν μεμονωμένα τα τμήματα της.
Αισθανόμαστε λοιπόν το κάτω μέρος που γεμίζει χωρίς να έχουμε την συνείδηση ότι από κάπου αυτό φεύγει για να έρθει εκεί. Αυτή είναι η αντίληψη ενός πολιτισμού που καταναλώνει χωρίς να νοιάζεται για την προέλευση της συσσώρευσης του πλούτου στην καθημερινότητα του.
Αντίθετα υπάρχει η οπτική να βλέπουμε μόνο το πάνω μέρος της κλεψύδρας σαν ο φόβος κυριαρχεί επάνω στην έλλειψη της ζωής μας και τότε ενεργοποιείται ο "χρόνος" που γίνεται απειλητικός ως αίσθηση. Γιατί αν συνδέσουμε το χρόνο με τον φόβο... θα έχουμε να μάθουμε πολλά για αυτή την εφεύρεση του "χρόνου" ως ΥΠΑΡΚΤΟ προϊόν της ανθρώπινης σκέψης.
Τα άτομα, οι φαμίλιες, οι ομάδες, τα κράτη… κάποιες φορές κοιτούν κάτω μα και κάποιες άλλες φορές κοιτούν πάνω… Απόσταση δεν παίρνουν εύκολα για να δουν το σύνολο του κατασκευάσματος που λέγεται κλεψύδρα.
Αν υπήρχε η δυνατότητα να αντιληφθούμε το όλο κατασκεύασμα, θα διαπιστώναμε ότι αυτό που βρίσκεται κάτω, με μια μικρή κίνηση (για να λειτουργήσει ο ρόλος του κατασκευάσματος) θα πάει επάνω…
Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την ροη και του αντιδάνειου σε αυτή τη ζωή.
Απολύτως τίποτε δεν χάνεται και τα πάντα αλλάζουν ρόλους για να εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες σκέψης από αυτές που νομίζουμε ότι έχουν σταθερότητα για τη ζωή μας.
Η φιλοσοφία είναι η στάση και η κρίση ζωής σε καθημερινό επίπεδο.
Ο κάθε νόμος που φτιάχνεται με περίσσια σοβαρότητα από ανθρώπους, έχει μέσα του την εικόνα των δημιουργών του που με σαφήνεια καταγράφεται το σημείο της κλεψύδρας που κοιτούν. Πόσο υπέροχοι είναι οι ανόητοι άνθρωποι …
Μα μην πάτε μακριά… η κάθε πολιτική σκέψη ξεκινά από την διαχείριση της ατομικής λίμπιντο των ατόμων που σχεδιάζουν τα κοινά όπως και την δράση του εαυτού τους.
Ο ίδιος ο κόσμος μας είναι ένα ανικανοποίητο ερωτικής έκφρασης της παρατήρησης της ζωής μας… Βλέπουμε όλοι τις μικρές ή μεγάλες κλεψύδρες της ζωής μας πότε πάνω ως έλλειψη και πότε κάτω ως ωφελιμιστική πληρότητα.
Κάπου μέσα στο μυαλό μου μια φωνή βιάστηκε να κατατάξει τη σκέψη και να μου φωνάξει «Ρε με τον Φρόιντ θα εξηγήσεις τον κόσμο;» για να της απαντήσω μετά από μια μικρή σιωπή «όχι!»
Δεν φτιάχνουν οι άνθρωποι τις θεωρίες … δηλαδή την θέαση μέσα από τον λόγο …
Ο «Λόγος» υπάρχει έξω από εμάς και σε εξαιρετικές στιγμές «συλλαμβάνουμε» αυτόν ως εφαρμογή του στις ανάγκες της ζωής μας.
Το ωραίο είναι ότι και αυτό αποτελεί ένα ζωτικό ψεύδος που το επιλέγω ως μοντέλο να από-δομήσω τις βεβαιότητες …
Ίσως ο μυστικός κανιβαλικός κώδικας της υψηλής σκέψης μας, να είναι η διαρκής πατροκτονία των αντιλήψεων μας… Κάτι δηλαδή σαν την Ασκητική του Καζαντζάκη.
Τα πάντα είναι μια κλεψύδρα που ανακυκλώνονται όλα στο παιχνίδι της ζωής.
Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν βλέπουμε τα τοιχώματα της ούτε τον μηχανισμό που φέρνει τούμπα κάθε φορά τη ροή … μια και είναι τόσο μεγάλη που δεν φτάνει η όραση της μικρότητας μας να «δει» το σύνολο όντας εμείς ένα μικρό του μέρος.
Θα φωνάξει στο μοναχικό κρεβάτι ο εγωκεντρικός άνθρωπος ... «Τον – την Θέλω» και μέσα από την βία της κτήσης θα πει και την ανόητη λέξη «Τον – την αγαπώ».
Θα νομοθετήσει ο καθήμενος στα έδρανα της εξουσίας για τους ανθρώπους που εξαρτώνται με δική τους βούληση υποτέλειας από αυτόν. Θα δει «ομάδες», «συμφέροντα» και κάθε λογής εις βάθος ανάλυση κοινωνική ή οικονομική.
Αδυνατεί να δει ο ανόητος ότι «οι νόμοι είναι ο αντίποδας της παιδείας» … μια και απουσιάζει η γνώση από τη σκέψη του ότι «στόχος δεν είναι να ορίζεις αλλά να αυτό-ορίζεται ένα σύστημα»…
Είναι η ίδια λογική που θα λειτουργήσει ο κάθε νομοθέτης και στην προσωπική διαχείριση της λίμπιντο …δηλαδή ταξινόμηση αναγκών και δράσεων… πάντα με κέντρο τον εαυτό του ως μονάδα που αντιλαμβάνεται λογικά….
Ζούμε σε μια εποχή που περίπου δυόμιση χιλιάδες χρόνια στήνεται ένα μοντέλο φτιάχνοντας το είδωλο του θεού που θέλουμε να πιστεύουμε (πχ ο Μαμωνάς)... νοιώθουμε ότι υπάρχει χωρίς να εξετάσουμε αν αυτό το δύσμορφο κατασκεύασμα είναι το πραγματικό μας θέλω.
Δεν τολμά κανένας να αμφισβητήσει την σκυτάλη που του παρέδωσαν … και την ονόμασε «Ολυμπιακό πνεύμα» για να την κουβαλά σαν δρομέας με ειδικές ανάγκες στο στίβο του Κολοσσαίου χωρίς κριτική σκέψη.
Είμαστε «μέσα» στην κλεψύδρα και δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι υπάρχει και «έξω» από αυτήν … Πότε νοιώθουμε την γη να τρίζει κάτω από τα πόδια μας βλέποντας την έλλειψη να κυριαρχεί στη ζωή μας και άλλοτε μας περιλούζει η αφθονία της προσφοράς από την έλλειψη των άλλων.
Αυτό το ονομάσαμε «Νόμο» ζωής γιατί τόσο βλέπουμε , τόσο αντιλαμβανόμαστε, τόσο Μπορούμε… και έτσι – τόσο υψηλούς- φτιάχνουμε τους Ηγέτες και τους Θεούς μας…
Τα δημιουργήματα μας είναι ίδια σε περιορισμούς με εμάς … γιατί η δική μας αξία τα τοποθέτησε εκεί… ακριβώς όπως διαλέγουμε και το ερωτικό μας ποθούμενο.
Μα και η βία που συντελείται στα τοιχώματα της κλεψύδρας από την αντιπαλότητα της βαρύτητας (δηλαδή της ανάγκης) σε όλους τους κόκκους (δηλαδή εμάς) είναι και αυτή ένα φαινόμενο της θέσης (δηλαδή της πραγματικότητας) που παίρνει η σκέψη μας μέσα στον περιορισμό της.
Σε ψάχνω Μάνο (Χατζηδάκη) δεν ξέρω αν έχεις δίκιο για την ιστορία του Κεμάλ…
Δεν είμαι σίγουρος για την νομοτέλεια της κοινωνικής βίας... που τραγούδησε ο πόνος σου.
Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι «θέσφατο» αν θέλουμε να σχίσουμε τον μπερντέ που ορίζει τα τοιχώματα της «κλεψύδρας» μας. Οφείλουμε να μην αφήσουμε τίποτε που να υπάρξει ως αξιωματική παραδοχή… ακόμη και τις αποδείξεις που ορίζει η λογική μας ως Αλήθεια για τα Πιστεύω μας…
Μου φαίνεται να είναι μια καλή ευχή τούτη η τελευταία για την σημειολογία του Ιανού ως ευχή σε ένα νέος έτος που μπορούμε να το αρχίσουμε από σήμερα πέρα από την εορταστική σύμβαση.
Μα τι λέω…η σκέψη του αιθεροβάμονα είναι (ανούσια) επικίνδυνη... άντε να ευχηθώ μια «καλή συνέχεια» στους ήδη κουρασμένους από τα ψεύδη της καταγραμμένης εδώ σκέψης…
Βέβαια οι μεγαλύτερες (άχρηστες) αλήθειες πάντα είναι γραμμένες μέσα σε αλληγορικά «ψεύδη» που εκτός από ένα χαριεντισμό στο γνωστικό μας «εγώ», είναι εντελώς αδιάφορες για τη ζωή που ξέρουμε καλά να λειτουργούμε … και την "λειτουργούμε" με αποδείξεις αποτελεσμάτων …που δεν μπορεί κανένας να τις αμφισβητήσει… Πως θα μπορούσε άλλωστε;
Παρατηρώ όσο μπορώ περισσότερο τη ζωή γύρω μου και κάνω συνεχώς εικόνες για να δώσω απαντήσεις σε δικά μου ερωτήματα που μπορεί να είναι αδιάφορα ή και άκρως ενδιαφέροντα για τον αναγνώστη αυτού του χώρου.Θα έλεγε κάποιος ότι η γραφή της διάθεσης της ψυχής είναι κάτι ανάλογο με την «γιορτή» όπου η ανάγκη (δηλαδή το συμφέρον) μετουσιώνεται σε μια προσφορά μοιράσματος της περίσσιας έλλειψης απαντήσεων σε ένα Διονυσιασμό.
Βέβαια και οι "γιορτές" έχουν κάποτε ένα τέλος … αλλά αυτό είναι μια άλλη σκέψη που σαν την κάνεις κάποια στιγμή ολοκληρώνεις την παρουσία σου και ξεκινάς την προετοιμασία του νέου οδοιπορικού…
Μια εικόνα λοιπόν, που θα ήταν συμβατή με την σκέψη μας νομίζω ότι είναι αυτή του παρατηρητή μιας κλεψύδρας.
Η ζωή μας είναι η μικρή ροή από τη στενή σχισμή που χωρίζει τα δύο γυάλινα τμήματα της. Παρατηρούμε λοιπόν μεμονωμένα τα τμήματα της.
Αισθανόμαστε λοιπόν το κάτω μέρος που γεμίζει χωρίς να έχουμε την συνείδηση ότι από κάπου αυτό φεύγει για να έρθει εκεί. Αυτή είναι η αντίληψη ενός πολιτισμού που καταναλώνει χωρίς να νοιάζεται για την προέλευση της συσσώρευσης του πλούτου στην καθημερινότητα του.
Αντίθετα υπάρχει η οπτική να βλέπουμε μόνο το πάνω μέρος της κλεψύδρας σαν ο φόβος κυριαρχεί επάνω στην έλλειψη της ζωής μας και τότε ενεργοποιείται ο "χρόνος" που γίνεται απειλητικός ως αίσθηση. Γιατί αν συνδέσουμε το χρόνο με τον φόβο... θα έχουμε να μάθουμε πολλά για αυτή την εφεύρεση του "χρόνου" ως ΥΠΑΡΚΤΟ προϊόν της ανθρώπινης σκέψης.
Τα άτομα, οι φαμίλιες, οι ομάδες, τα κράτη… κάποιες φορές κοιτούν κάτω μα και κάποιες άλλες φορές κοιτούν πάνω… Απόσταση δεν παίρνουν εύκολα για να δουν το σύνολο του κατασκευάσματος που λέγεται κλεψύδρα.
Αν υπήρχε η δυνατότητα να αντιληφθούμε το όλο κατασκεύασμα, θα διαπιστώναμε ότι αυτό που βρίσκεται κάτω, με μια μικρή κίνηση (για να λειτουργήσει ο ρόλος του κατασκευάσματος) θα πάει επάνω…
Τίποτα δεν υπάρχει έξω από την ροη και του αντιδάνειου σε αυτή τη ζωή.
Απολύτως τίποτε δεν χάνεται και τα πάντα αλλάζουν ρόλους για να εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες σκέψης από αυτές που νομίζουμε ότι έχουν σταθερότητα για τη ζωή μας.
Η φιλοσοφία είναι η στάση και η κρίση ζωής σε καθημερινό επίπεδο.
Ο κάθε νόμος που φτιάχνεται με περίσσια σοβαρότητα από ανθρώπους, έχει μέσα του την εικόνα των δημιουργών του που με σαφήνεια καταγράφεται το σημείο της κλεψύδρας που κοιτούν. Πόσο υπέροχοι είναι οι ανόητοι άνθρωποι …
Μα μην πάτε μακριά… η κάθε πολιτική σκέψη ξεκινά από την διαχείριση της ατομικής λίμπιντο των ατόμων που σχεδιάζουν τα κοινά όπως και την δράση του εαυτού τους.
Ο ίδιος ο κόσμος μας είναι ένα ανικανοποίητο ερωτικής έκφρασης της παρατήρησης της ζωής μας… Βλέπουμε όλοι τις μικρές ή μεγάλες κλεψύδρες της ζωής μας πότε πάνω ως έλλειψη και πότε κάτω ως ωφελιμιστική πληρότητα.
Κάπου μέσα στο μυαλό μου μια φωνή βιάστηκε να κατατάξει τη σκέψη και να μου φωνάξει «Ρε με τον Φρόιντ θα εξηγήσεις τον κόσμο;» για να της απαντήσω μετά από μια μικρή σιωπή «όχι!»
Δεν φτιάχνουν οι άνθρωποι τις θεωρίες … δηλαδή την θέαση μέσα από τον λόγο …
Ο «Λόγος» υπάρχει έξω από εμάς και σε εξαιρετικές στιγμές «συλλαμβάνουμε» αυτόν ως εφαρμογή του στις ανάγκες της ζωής μας.
Το ωραίο είναι ότι και αυτό αποτελεί ένα ζωτικό ψεύδος που το επιλέγω ως μοντέλο να από-δομήσω τις βεβαιότητες …
Ίσως ο μυστικός κανιβαλικός κώδικας της υψηλής σκέψης μας, να είναι η διαρκής πατροκτονία των αντιλήψεων μας… Κάτι δηλαδή σαν την Ασκητική του Καζαντζάκη.
Τα πάντα είναι μια κλεψύδρα που ανακυκλώνονται όλα στο παιχνίδι της ζωής.
Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν βλέπουμε τα τοιχώματα της ούτε τον μηχανισμό που φέρνει τούμπα κάθε φορά τη ροή … μια και είναι τόσο μεγάλη που δεν φτάνει η όραση της μικρότητας μας να «δει» το σύνολο όντας εμείς ένα μικρό του μέρος.
Θα φωνάξει στο μοναχικό κρεβάτι ο εγωκεντρικός άνθρωπος ... «Τον – την Θέλω» και μέσα από την βία της κτήσης θα πει και την ανόητη λέξη «Τον – την αγαπώ».
Θα νομοθετήσει ο καθήμενος στα έδρανα της εξουσίας για τους ανθρώπους που εξαρτώνται με δική τους βούληση υποτέλειας από αυτόν. Θα δει «ομάδες», «συμφέροντα» και κάθε λογής εις βάθος ανάλυση κοινωνική ή οικονομική.
Αδυνατεί να δει ο ανόητος ότι «οι νόμοι είναι ο αντίποδας της παιδείας» … μια και απουσιάζει η γνώση από τη σκέψη του ότι «στόχος δεν είναι να ορίζεις αλλά να αυτό-ορίζεται ένα σύστημα»…
Είναι η ίδια λογική που θα λειτουργήσει ο κάθε νομοθέτης και στην προσωπική διαχείριση της λίμπιντο …δηλαδή ταξινόμηση αναγκών και δράσεων… πάντα με κέντρο τον εαυτό του ως μονάδα που αντιλαμβάνεται λογικά….
Ζούμε σε μια εποχή που περίπου δυόμιση χιλιάδες χρόνια στήνεται ένα μοντέλο φτιάχνοντας το είδωλο του θεού που θέλουμε να πιστεύουμε (πχ ο Μαμωνάς)... νοιώθουμε ότι υπάρχει χωρίς να εξετάσουμε αν αυτό το δύσμορφο κατασκεύασμα είναι το πραγματικό μας θέλω.
Δεν τολμά κανένας να αμφισβητήσει την σκυτάλη που του παρέδωσαν … και την ονόμασε «Ολυμπιακό πνεύμα» για να την κουβαλά σαν δρομέας με ειδικές ανάγκες στο στίβο του Κολοσσαίου χωρίς κριτική σκέψη.
Είμαστε «μέσα» στην κλεψύδρα και δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι υπάρχει και «έξω» από αυτήν … Πότε νοιώθουμε την γη να τρίζει κάτω από τα πόδια μας βλέποντας την έλλειψη να κυριαρχεί στη ζωή μας και άλλοτε μας περιλούζει η αφθονία της προσφοράς από την έλλειψη των άλλων.
Αυτό το ονομάσαμε «Νόμο» ζωής γιατί τόσο βλέπουμε , τόσο αντιλαμβανόμαστε, τόσο Μπορούμε… και έτσι – τόσο υψηλούς- φτιάχνουμε τους Ηγέτες και τους Θεούς μας…
Τα δημιουργήματα μας είναι ίδια σε περιορισμούς με εμάς … γιατί η δική μας αξία τα τοποθέτησε εκεί… ακριβώς όπως διαλέγουμε και το ερωτικό μας ποθούμενο.
Μα και η βία που συντελείται στα τοιχώματα της κλεψύδρας από την αντιπαλότητα της βαρύτητας (δηλαδή της ανάγκης) σε όλους τους κόκκους (δηλαδή εμάς) είναι και αυτή ένα φαινόμενο της θέσης (δηλαδή της πραγματικότητας) που παίρνει η σκέψη μας μέσα στον περιορισμό της.
Σε ψάχνω Μάνο (Χατζηδάκη) δεν ξέρω αν έχεις δίκιο για την ιστορία του Κεμάλ…
Δεν είμαι σίγουρος για την νομοτέλεια της κοινωνικής βίας... που τραγούδησε ο πόνος σου.
Δεν υπάρχει τίποτε που να είναι «θέσφατο» αν θέλουμε να σχίσουμε τον μπερντέ που ορίζει τα τοιχώματα της «κλεψύδρας» μας. Οφείλουμε να μην αφήσουμε τίποτε που να υπάρξει ως αξιωματική παραδοχή… ακόμη και τις αποδείξεις που ορίζει η λογική μας ως Αλήθεια για τα Πιστεύω μας…
Μου φαίνεται να είναι μια καλή ευχή τούτη η τελευταία για την σημειολογία του Ιανού ως ευχή σε ένα νέος έτος που μπορούμε να το αρχίσουμε από σήμερα πέρα από την εορταστική σύμβαση.
Μα τι λέω…η σκέψη του αιθεροβάμονα είναι (ανούσια) επικίνδυνη... άντε να ευχηθώ μια «καλή συνέχεια» στους ήδη κουρασμένους από τα ψεύδη της καταγραμμένης εδώ σκέψης…
Βέβαια οι μεγαλύτερες (άχρηστες) αλήθειες πάντα είναι γραμμένες μέσα σε αλληγορικά «ψεύδη» που εκτός από ένα χαριεντισμό στο γνωστικό μας «εγώ», είναι εντελώς αδιάφορες για τη ζωή που ξέρουμε καλά να λειτουργούμε … και την "λειτουργούμε" με αποδείξεις αποτελεσμάτων …που δεν μπορεί κανένας να τις αμφισβητήσει… Πως θα μπορούσε άλλωστε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.