ΕΔΩ ΣΕ ΘΕΛΩ ΚΑΒΟΥΡΑ… ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ

.

Σήμερα την έκτη μέρα του Δεκέμβρη διοργανώνονται πορείες και συλλαλητήρια σε πόλεις της Ελλάδας με αφορμή την θλιβερή επέτειο δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, έχοντας όμως στραμμένα τα βλέμματα της διαμαρτυρίας στα προβλήματα που ενοχλούν την πάντα αντιδρούσα –ευαίσθητη- νεολαία σε ότι βιώνει μια ολόκληρη κοινωνία ως οικονομική και ηθική κρίση.
Αυτό είναι ένα γεγονός … μια αλήθεια που συμβαίνει.

Η πλειοψηφία που παρατηρεί τις κοινωνικές αυτές δράσεις, κυρίως απαρτίζεται από άτομα που εκφράζονται υπόγεια (ανώνυμα) με επιτιμήσεις ή αφορισμούς.
Οι επιτιμήσεις ανήκουν σε όλους όσους κρύβουν «επαναστατικές» προσδοκίες πίσω από ένα επιθετικό λόγο ξύλινης προοδευτικότητας … και φυσικά όσοι αφορίζουν τους διαδηλωτές, έχουν την αίσθηση του «φοβισμένου βολεψάκια», που ευελπιστούν στο κομμάτι κρέας που θα πετάξει (ενδεχομένως ξανά) το αφεντικό της εξουσίας στα σαγόνια τους.
Δυστυχώς και αυτό είναι ένα γεγονός … μια αλήθεια που συμβαίνει.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία (πτωματοφάγας σκέψης) που ζει από την λεγόμενη «επικαιρότητα» και υποκριτικά κρατά αποστάσεις περιμένοντας την είδηση από το αίμα και την βία για να την κάνει αποκλειστικότητα… δηλαδή προϊόν που συντηρεί την επιβίωση της.
Μήπως αυτό δεν είναι γεγονός και μια αλήθεια που συμβαίνει;
Δεν αναφέρομαι καθόλου στην Νομοθετική εξουσία δηλαδή στους «Σοφούς» που νομοθετούν μέσα από μια οπτική φιλοσοφίας θεσπίζοντας το Άριστο και Αγαθό προς τις δομημένες σχέσεις της Πολιτείας…
Θα διορθώσω αμέσως το αστείο της διατύπωσης λέγοντας πως η ώρα δεν είναι για ανέκδοτα… επάνω στο κρεβάτι του επικείμενου πνευματικού θανάτου μας.
Η εκτελεστική εξουσία, είναι μια συγκροτημένη ομάδα ατόμων, που έχουν διπλά χαρακτηριστικά. Είναι δηλαδή ταλαιπωρημένοι πολίτες που όμως πίσω από το άρμα της σχέσης τους με την Νομοθετική εξουσία , λειτουργούν το ρόλο του δημίου στους ίδιους τους εαυτούς τους και τις οικογένειες συμπολιτών τους. Είναι μια ψυχοπαθολογική περίπτωση που θα μείνει στην ιστορία του υποτιθέμενου λαϊκού καπιταλισμού (μιας οικονομικής ολιγαρχίας δηλαδή), ως διανοητική παρέκκλιση των ανθρώπων από τον εαυτό τους.

Το τραγικά αστείο είναι ότι τα παιδιά των προηγούμενων πανελλήνιων εξετάσεων ντύθηκαν με ένα αστείο κράνος και τώρα έχοντας εξασφαλίσει ένα πενιχρό μισθό επιτίθενται στους συμμαθητές τους που τους φωνάζουν άδικα «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» ενώ και οι ίδιοι (ως πλειοψηφία) μόλις βολευτούν θα ακολουθήσουν την βία της εξουσίας που θα τους δίνει η διαστρωμάτωση τους.
Δυστυχώς και αυτό είναι ένα γεγονός … μια πικρή αλήθεια που συμβαίνει.
Το «σύστημα» αυτής της φιλοσοφίας, ξέρει να επιβιώνει μέσα από την βία που παράγουν μεταξύ τους οι υπήκοοι του Κολοσσαίου και δυστυχώς αυτό δεν το βλέπουν οι μονομάχοι της αρένας.
Η θεσμοθετημένη Δικαστική βέβαια εξουσία, είναι καλυμμένη από την τήβεννο της σοβαρότητας που αποπνέει ο πολιτικός της ρόλος και γνωρίζει καλά να εφαρμόζει τους νόμους της δομής του συστήματος με τρόπο που δεν θα διαταράξει την επαγγελματική της υπόσταση.
Έχετε σκεφτεί ότι η λέξη Θεσμός … έχει φτάσει να είναι το άλλοθι κυριαρχίας μιας ομάδας φοβισμένων ιδιοτελών ατόμων επάνω σε μια κοινωνία … χωρίς να υποχρεούνται να λογοδοτούν;

Αυτό που λείπει όμως ή βρίσκεται σε μικρές –δυσεύρετες- δόσεις, είναι η υπεύθυνη σκέψη που θα έδινε το πρακτικό φιλοσοφικό πλαίσιο των διαδικασιών αντιπαλότητας – σύγκλισης της κοινωνίας.
Ακούμε συχνά ότι δεν υπάρχουν τοποθετήσεις υπεύθυνες από την διανόηση του τόπου πάνω στα φλέγοντα ζητήματα και αυτό είναι επίσης μια αλήθεια.
Επανερχόμενος όμως στις σκέψεις που δημιουργεί η επικαιρότητα με τα διαχρονικά προβλήματα της κοινωνίας, θα ήθελα να κάνω ένα ερώτημα.
«Η κρίση που βιώνουμε σε οικονομικά και ηθικά ζητήματα θα είχε ξεπεραστεί αν υπήρχε μια εισροή οικονομικών πόρων στην κοινωνία;»
Σε παλιότερες εποχές η κρίση που βίωναν οι πολίτες σε οικονομικά ζητήματα επιβίωσης, ισοφαρίζονταν σε μια ηθική ιδεοληψία ότι θα αμειφτούν μετά θάνατο … γεγονός που ακόμα «δουλεύει» σε κοινωνίες που λειτουργούν πίσω από οδηγίες όπως αυτές που προσφέρει το Κοράνι.

Σήμερα όμως το μοντέλο του υποτιθέμενου λαϊκού καπιταλισμού και της ατομικής άκριτης κατανάλωσης, εκπαίδευσε στο «όνειρο» της συμμετοχής στο κεφάλαιο τους πολίτες που "έμαθαν καλά" το χρηματιστήριο επί ημερών του εκσυγχρονιστικού Σοσιαλιστικού μοντέλου.
Έχει λοιπόν περιθώρια να λυθεί το πρόβλημα μέσα από την εισροή χρήματος;   Ή αν θέλετε το ερώτημα να το κάνω πιο καίριο και παράξενο…
«Το χρήμα υπάρχει ή είναι ένα ψέμα που διώχνει τον άνθρωπο από την πραγματική ζωή;»
Θα διαβάσει κανένας οικονομολόγος αυτή την τοποθέτηση και με το δίκιο του θα τραβάει τα μαλλιά του από αυτό το ερώτημα, μια και θα είναι γνώστης των αρχών της οικονομίας του Σκωτσέζου Άνταμ Σμίθ μια και σίγουρα θα έχει μελετήσει βιβλίο του «Ο πλούτος των εθνών»
Οφείλω να τον κατευνάσω και να του πω ότι το χρήμα ως ανταλλακτική αξία δεν στοχεύει να το ενοχοποιήσει η σκέψη που αναπτύσσεται εδώ. Απλά θέλησα να τον στείλω λίγο πιο πίσω και να ψάξει ποιος ήταν αυτός που επηρέασε αυτό τον σπουδαίο Σκωτσέζο…και να δει αν επιθυμεί τι άλλο υπήρξε ως φιλοσοφικό ρεύμα εκείνη την περίοδο...
Ότι και να κάνουμε αγαπητοί μου συνοδοιπόροι της σκέψης, θα φτάσουμε μέχρι τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα … και θα δούμε ότι κάπου μέσα σε αυτούς βρίσκεται το σπέρμα της εξέλιξης του προβλήματος και η αντιπαλότητα της σημερινής πραγματικότητας.
Έχω μετάσχει σε φιλοσοφικές αναλύσεις που θέτουν το ερώτημα που θα αφήσω ως πληροφορία στην κρίση σας.
«Μήπως η φιλοσοφία του Πλάτωνα δημιούργησε τις εξουσίες που δεν μπορούμε να τις προσεγγίσουμε και η αντίστοιχη του Αριστοτέλη τις ολιγαρχίες που δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε ;»
Βέβαια την ώρα που λειτουργούν τα αιτήματα μιας κοινωνίας μέσω διαδηλώσεων, φαντάζουν οι σκέψεις που άπτονται τέτοιων φιλοσοφικών προσεγγίσεων επιεικώς ανόητες …
Όμως θα ξέρετε ακόμα ιστορικά ..ότι καμία αλλαγή δεν έγινε στους αιώνες χωρίς να υπάρχει το φιλοσοφικό πλαίσιο που την περιελάμβανε….

Επανερχόμενοι όμως στην επικαιρότητα ... σκέφτομαι ότι σήμερα θα λειτουργήσουν όλα τα μέρη της οργανωμένης Πολιτείας…Ακόμη και σε αυτή την κρίση με τα συλλαλητήρια και τις πορείες απέναντι σε οικονομικά και ηθικά προβλήματα.
Έτσι τα οργανωμένα συμφέροντα που θέλουν μερίδιο από τον ανύπαρκτο και πλασματικό πλούτο, θα μιλήσουν για πλήγμα των κυβερνώντων από την μαζική συμμετοχή των διαδηλωτών.
Οι κυβερνώντες απλά θα κωφεύσουν γιατί ποιος διανοείται να κατέβει από το αλογάκι του καρουζέλ … για να πιάσει κουβέντα με τους άλλους πελάτες της εξουσίας. Εκτός και αν του το πουν τα μεγαλύτερα αφεντικά που τον στηρίζουν.
Η εκτελεστική εξουσία με προεξάρχοντες στη δράση τους αφιονισμένους  αστυνομικούς, θα γυρίσει ιδρωμένη στο σπίτι της από το άγχος του μεροκάματου.
Η δικαστική εξουσία θα κάνει ότι αρμόζει στο ρόλο της εάν και εφ΄ όσον κληθεί …

Και τέλος οι διαδηλωτές θα γυρίσουν κουρασμένοι και αγανακτισμένοι στα σπίτια τους μέσα από μια αντίληψη ότι η εξουσία είναι οι ταλαίπωροι (αφιονισμένοι) ματατζήδες…που τους έκοψαν στο δρόμο ουρλιάζοντας και σπάζοντας τους στο ξύλο, χωρίς να περάσει από το μυαλό των περισσοτέρων ότι η εξουσία υπάρχει πέρα από αυτούς τους αποκριάτικα ντυμένους χαμηλόμισθους και το χειρότερο ακόμη , ότι η διατήρηση της εξουσίας συντελείται στο μερίδιο της ίδιας της σκέψης τους…
Το μόνο που δεν θα τους περάσει από το μυαλό (στην πλειοψηφία) είναι η περίπτωση μήπως οι πορείες και οι φασαρίες βοηθούν το σύστημα της ολιγαρχίας να έχει άλλοθι για την καταπίεση...    Η Ευρηματικότητα άλλων αγώνων  εκτός της βίας που προωθούν τα κομματικά μαγαζιά αλλά και τα πληρωμένα λούμπεν παιδιά της ολιγαρχικής εξουσίας  είναι λέξη άγνωστη.
Ο μόνος που δεν θα γυρίσει στο σπίτι του και αποτελεί το σφάγιο της θυσίας από μια κοινωνία με αφροσύνη, είναι ο ίδιος ο Αλέξης Γρηγορόπουλος
Και αυτό είναι ένα γεγονός… μια τεράστια αλήθεια που συμβαίνει! 

Ίσως η σημαντικότερη Αλήθεια που δεν χωρά σε στατιστικές, οικονομικά μεγέθη και βαθμούς αγωνιστικής συσπείρωσης…
Για να σκεφτούμε τώρα… εδώ στην περίπτωση του Αλέξη (δηλαδή στον αδερφό ή παιδί μας) υπάρχει η διάσταση του χρήματος σε αυτή την απώλεια;
«Πόσο κάνει» η περίπτωση του σφαγιασμού του από την αντίληψη που θέλει τους εξουσιαστές και τους εξουσιαζόμενους απέναντι και εμπόλεμους ...στον κουβά με το μέλι της τζάμπα ευζωίας ;

....Εδώ σε θέλω Κάβουρα … να περπατάς στα κάρβουνα !


Δεν υπάρχουν σχόλια: