ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ …ΗΤΑΝ ΤΟ «ΑΝΤΙ» ΣΤΟ ΔΗΘΕΝ

.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος ήταν ένας συγγραφέας όπου αυτοαποκαλούνταν λαογράφος.
Αγαπώ –έλεγε- τους ρεμπέτες τις πουτάνες τους χασικλήδες και τους πούστηδες.
Ο λόγος του ήταν έξω από το υποκριτικό κατεστημένο της άρχουσας και μικροαστικής τάξης μα και έξω από την αριστερή περιοριστική λογική της γενιάς του.
Έκανε αρκετό διάστημα στις φυλακές, λόγω επανειλημμένων καταδικαστικών αποφάσεων του καθεστώτος που ενοχλούνταν από το περιεχόμενο των εκδόσεων του στην Ελλάδα.
Η παραμονή του στις φυλακές ήταν μια πραγματική έρευνα για όλη την πραγματικότητα που τα καθεστώτα κρύβουν από τους ανυποψίαστους υπηκόους τους.
Αυτή η ταλαιπωρία του τον οδήγησε να φύγει οριστικά από την Ελλάδα το 1973 ρίχνοντας μαύρη πέτρα σε ότι η υποκριτική κοινωνία τον εμπόδιζε να δημιουργήσει.
Είχε ζητήσει μετά το θάνατο του να καεί και η στάχτη του να πεταχτεί σε υπόνομο.
Όλα έγιναν όπως τα ήθελε το 2003 μετά από 75 χρόνια αληθινής βιωματικής ζωής.

Ήταν μια προσωπικότητα που απείχε πολύ από τον μέσο όρο αντίληψης της εποχής του , αλλά δυστυχώς για τη σύγχρονη μας σκέψη, αυτή η απόσταση ισχύει ακόμη και σήμερα.
Άφησε μέσα από την πραγματική έρευνα της ζωής του, σημαντικό έργο για την Ελλάδα της εποχής που έζησε χωρίς να θέλει να ωραιοποιήσει τίποτε από ότι ίσχυε ως πραγματικότητα και φυσικά -όπως υποστήριζε- μίλησε για ότι η αριστερή αντίληψη δεν μπορούσε να δει μέσα από τη σκέψη της …
Μνημειώδες έργο του είναι «Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη» που αξίζει να το διαβάσει ο κάθε ένας που θέλει να καταλάβει την εκπτωτική πορεία ενός πολιτισμού.
Πονάει … τσούζει… για όποιον καταλαβαίνει …αλλά είναι η πραγματικότητα.
Αντίθετα ο μαλάκας (σε όλα τα γένη) απέναντι στο έργο του πάντα μένει ατάραχος … γι αυτό είναι και πνεύμα ανίκητο.
Σε πείσμα της στείρας εθνικοφροσύνης, σπούδασε Τουρκολογία και υποστήριζε ότι ο Νέο-Ελληνικός πολιτισμός φέρει πολλά στοιχεία από την Οθωμανική του συνύπαρξη ως κατακτημένος…
Θύμωνε και συμπαθούσε όσους αντιδρούσαν με ότι συνέβαινε στην εποχή τους σε αντίθεση με τους υπνωτισμένους και αφημένους στον εφησυχασμό των Μ.Μ.Ε.

Έλεγε προφητικά (πολύ πριν τον εκσυγχρονισμό του ΠΑΣΟΚ) ότι δεν μένει κανένα μέλλον επαγγελματικά για τον Έλληνα , εκτός από το να γίνει γκαρσόνι σε τουριστικά ρεστοράν ή να ακολουθήσει την ειδικότητα "συλλέκτης καποτών" στο δρόμο από αυτές που θα πετούν οι τουρίστες…
Υποστήριζε ακόμα ότι η παιδεία βρίσκεται στα χέρια των πολιτικάντηδων με συνέπεια να εξαθλιώνεται ένας λαός… Η παιδεία έλεγε έχει αργούς ρυθμούς ανταπόδοσης της επένδυσης ενός λαού σε αυτήν. Αν κάθε διετία γίνονται σταθερές προσπάθειες για βελτίωση της παιδείας … τα αποτελέσματα θα φανούν μετά από 200 χρόνια.
Μπορείτε να βάλετε κατά νου τώρα… τι σημαίνει ο ζήλος που έχουν οι κυβερνώντες να μειώνεται αντί να αυξάνεται η «εθνική» επένδυση στην παιδεία…

Η σχέση του με τον έρωτα και τον θάνατο είχε μια ευαισθησία και όλη του η ζωή κινήθηκε ανάμεσα στο βίωμα και τον στοχασμό με μια αρμονία.
Έχοντας μέσα του μια φωνή από την μακρινή καταγωγή της σκέψης του, ένοιωθε ορφανός μια και δεν είχε βρει το σώμα του αδικοχαμένου πατέρα του … ήταν κάτι σαν την εμμονή της Ιφιγένειας να υλοποιήσει τους άγραφους νόμους ταφής ενός πολιτισμού.

Είχε δηλώσει … «Οι αναίσθητοι με ρωτούν γιατί δεν γυρίζετε στην Ελλάδα… Βεβαίως τυγχάνω υποχρεωτικώς Έλλην , αλλά η χώρα μου με κουρελιάζει … και είπα στη γυναίκα μου όταν ψοφήσω εδώ στο Παρίσι να κάψεις το κουφάρι μου και να ρίξεις τη στάχτη του στον υπόνομο . Τέτοια είναι η διαθήκη μου»

Ο Ηλίας Πετρόπουλος είναι ακατάλληλος και επικίνδυνος για τους «πνευματικούς» ανθρώπους αυτής της χώρας αλλά και γενικότερα για όσους επιλέγουν τις δημόσιες σχέσεις ως παραστάδα τραβεστί Μούσα στις δημιουργίες τους.

Είναι ο ενοχλητικός αμφιλεγόμενος άνθρωπος που χαλά την εικόνα της ψευδαίσθησης που θέλουν να εισπράττουν οι «εγνωσμένης αξίας» μέτριοι ανέραστοι με την ζωή άνθρωποι.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος είναι μια αφορμή για να φτάσουμε στα όρια του σκότους που αναπαράγουμε … και να διαλέξουμε αν θα μείνουμε συνειδητά στην τύφλα μας ή θα κάνουμε το ρημάδι το βήμα πέρα από την βολή μας πέρα δηλαδή από τις μαλακές καρέκλες που εφάπτονται στο νέο σημείο που κατοικεί η ψυχή μας.

Διαδικτυακός τόπος με αφιέρωμα στον Ηλία Πετρόπουλο

http://vimeo.com/16993258

Δεν υπάρχουν σχόλια: