.
Στάθηκα σε μια μικρή παρουσίαση από φωτογραφίες με τοπωνύμια του μικρού χωριού της καταγωγής μου που φτιάχτηκε παλιότερα από ένα εξαίρετο νέο το Ζήση και μου ήρθε η επιθυμία να ανατρέξω μέσα στις μνήμες των εικόνων του.
Δεν «λέει» τίποτα για κάποιους και ταυτόχρονα «λέει» πολλά σε άλλους. Σημασία έχει ο παρατηρητής του εκάστοτε παρατηρούμενου. Αυτός δίνει τις έννοιες, δημιουργεί τα συναισθήματα και οργανώνει τη δράση του.
Κάποτε ο πατέρας μου ένα δροσερό καλοκαιρινό απόγεμα, λίγο πριν μείνει για πάντα σε εκείνη την πλαγία μαζί με τους προγόνους του, στάθηκε αγέρωχα όπως συνήθιζε και κοιτώντας το τοπίο –μακριά- είπε «εδώ θέλω» δείχνοντας δίπλα του …διαλέγοντας έτσι την ακριβή θέση στο πρανές ησυχαστήριο των προγόνων του.
Από εκείνο τον τόπο, όπως και από κάθε αντίστοιχη πλαγιά του κόσμου , μπορεί το ζωντανό μυαλό μας να «πατά» στον τόπο του και να «βλέπει» τον κόσμο όλο… ίσως να είναι η απάντηση-αντίλογος στην οικουμενική θέαση που μπορεί να έχει κάποιος από τη συναισθηματική του ρίζα.
Θλίβομαι για τα παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τις ρίζες τους και που δεν θα νοιώσουν την αποδοχή από την αίσθηση του «ανήκω», χαμένα μέσα σε ένα «πολιτισμό» ατομικής φοβίας ενός συστήματος νομαδικής επιβίωσης. Λυπάμαι τους απάτριδες πολίτες του κόσμου… που είναι μόνο στο εδώ και τώρα τους… χωρίς ζωντανές τις μνήμες του "κάποτε" στο παρόν τους.
Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι οι άνθρωποι διάγουμε τη ζωή μας σε ένα τεράστιο εκτροφείο –εκμετάλλευσης της ζωής- με όρια περιορισμού την ίδια μας τη σκέψη.
Μια μικρή στενοχώρια έρχεται στη σκέψη μου για αυτούς που δεν μπορούν να σταθούν αγέρωχα και να πουν μέσα από την αποδοχή των άλλων για την ύπαρξη τους «Εδώ θέλω» … και νοιώθω ευτυχισμένος που διαθέτω τις προϋποθέσεις να επιλέξω- αν τα καταφέρω- και εγώ τον ακριβή τόπο που θέλω να γίνει η τελευταία μου γιορτή.
Εγγύηση για την υλοποίηση αυτή της θέλησης , είναι τα παιδιά μας (οι μικρότεροι πέρα από τα βιολογικά μας παιδιά) … που στα μάτια τους βλέπεις την εκτίμηση και τον σεβασμό για ότι υποσχέθηκαν ως συγκατάβαση στην επιθυμία σου.
Η εποπτεία στο «Εδώ και τώρα μας» γίνεται μόνο αν έχουμε στη σκέψη τα όρια μας από την αφετηρία μέχρι τον νομοτελειακό τερματισμό μας.
Μη ξεχνώντας πάντα ότι ο μακαρισμός γίνεται μετά την ολοκλήρωση του κύκλου και ποτέ κατά την διάρκεια της ζωής … γιατί τότε είναι ύβρις όπως ένοιωσε κάποτε ο Λύδιος βασιλιάς Κροίσος, σε ότι του είχε πει ο αυτοεξόριστος επισκέπτης του Σόλωνας … «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε»
ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΚΕΨΗΣ
Παρακολουθήστε (ΕΔΩ) ένα βίντεο που μιλά για την ιστορία του Κροίσου … και ευτυχώς δεν στέκεται σε μια αποστεωμένη μυθιστορία αλλά σε μια φιλοσοφική θέαση… άλλωστε είναι ομιλία του Λιαντίνη … δεν θα γινόταν και αλλιώς.
Στάθηκα σε μια μικρή παρουσίαση από φωτογραφίες με τοπωνύμια του μικρού χωριού της καταγωγής μου που φτιάχτηκε παλιότερα από ένα εξαίρετο νέο το Ζήση και μου ήρθε η επιθυμία να ανατρέξω μέσα στις μνήμες των εικόνων του.
Δεν «λέει» τίποτα για κάποιους και ταυτόχρονα «λέει» πολλά σε άλλους. Σημασία έχει ο παρατηρητής του εκάστοτε παρατηρούμενου. Αυτός δίνει τις έννοιες, δημιουργεί τα συναισθήματα και οργανώνει τη δράση του.
Κάποτε ο πατέρας μου ένα δροσερό καλοκαιρινό απόγεμα, λίγο πριν μείνει για πάντα σε εκείνη την πλαγία μαζί με τους προγόνους του, στάθηκε αγέρωχα όπως συνήθιζε και κοιτώντας το τοπίο –μακριά- είπε «εδώ θέλω» δείχνοντας δίπλα του …διαλέγοντας έτσι την ακριβή θέση στο πρανές ησυχαστήριο των προγόνων του.
Από εκείνο τον τόπο, όπως και από κάθε αντίστοιχη πλαγιά του κόσμου , μπορεί το ζωντανό μυαλό μας να «πατά» στον τόπο του και να «βλέπει» τον κόσμο όλο… ίσως να είναι η απάντηση-αντίλογος στην οικουμενική θέαση που μπορεί να έχει κάποιος από τη συναισθηματική του ρίζα.
Θλίβομαι για τα παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τις ρίζες τους και που δεν θα νοιώσουν την αποδοχή από την αίσθηση του «ανήκω», χαμένα μέσα σε ένα «πολιτισμό» ατομικής φοβίας ενός συστήματος νομαδικής επιβίωσης. Λυπάμαι τους απάτριδες πολίτες του κόσμου… που είναι μόνο στο εδώ και τώρα τους… χωρίς ζωντανές τις μνήμες του "κάποτε" στο παρόν τους.
Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι οι άνθρωποι διάγουμε τη ζωή μας σε ένα τεράστιο εκτροφείο –εκμετάλλευσης της ζωής- με όρια περιορισμού την ίδια μας τη σκέψη.
Μια μικρή στενοχώρια έρχεται στη σκέψη μου για αυτούς που δεν μπορούν να σταθούν αγέρωχα και να πουν μέσα από την αποδοχή των άλλων για την ύπαρξη τους «Εδώ θέλω» … και νοιώθω ευτυχισμένος που διαθέτω τις προϋποθέσεις να επιλέξω- αν τα καταφέρω- και εγώ τον ακριβή τόπο που θέλω να γίνει η τελευταία μου γιορτή.
Εγγύηση για την υλοποίηση αυτή της θέλησης , είναι τα παιδιά μας (οι μικρότεροι πέρα από τα βιολογικά μας παιδιά) … που στα μάτια τους βλέπεις την εκτίμηση και τον σεβασμό για ότι υποσχέθηκαν ως συγκατάβαση στην επιθυμία σου.
Η εποπτεία στο «Εδώ και τώρα μας» γίνεται μόνο αν έχουμε στη σκέψη τα όρια μας από την αφετηρία μέχρι τον νομοτελειακό τερματισμό μας.
Μη ξεχνώντας πάντα ότι ο μακαρισμός γίνεται μετά την ολοκλήρωση του κύκλου και ποτέ κατά την διάρκεια της ζωής … γιατί τότε είναι ύβρις όπως ένοιωσε κάποτε ο Λύδιος βασιλιάς Κροίσος, σε ότι του είχε πει ο αυτοεξόριστος επισκέπτης του Σόλωνας … «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε»
ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΚΕΨΗΣ
Παρακολουθήστε (ΕΔΩ) ένα βίντεο που μιλά για την ιστορία του Κροίσου … και ευτυχώς δεν στέκεται σε μια αποστεωμένη μυθιστορία αλλά σε μια φιλοσοφική θέαση… άλλωστε είναι ομιλία του Λιαντίνη … δεν θα γινόταν και αλλιώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.