ΟΜΟΡΦΑ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΤΕΡΑΤΑ

.

Στα μέρη μας, υπάρχει -ακόμα- μια συνήθεια να αναφέρονται σε μια γυναίκα μέσα από το μικρό όνομα του άντρα της. Θα ακούσετε τους παλιότερους να λένε: «Ήταν αυτού» (ήταν δηλ. εκεί) «και η Γιώργαινα» (Κώτσαινα, Νάσαινα κλπ)

Στα χρόνια της εφηβείας μου άρχισα να αμφισβητώ ως ιδεολογία αυτή την υποταγή της γυναίκας στο κυρίαρχο ανδρικό μοντέλο. Είχα την αίσθηση ότι αυτή η συμπεριφορά αποτελούσε μια απόδειξη της καταπίεσης της γυναικείας φύσης μέσα σε μια ισχύουσα φαλλοκρατική νόρμα.
Είχα κάθε λόγο να στοιχειοθετώ αυτή την άποψη στο μυαλό μου, σαν ήταν φανερό ότι η ευθύνη της γυναίκας σε υποχρεώσεις του σπιτιού, αλλά και η συμμετοχή της σε εξωτερικές εργασίες της φαμίλιας ήταν αυξημένες χωρίς να έχει την έμπρακτη αναγνώριση για το ρόλο της αυτό.
Αντίθετα (σκεφτόμουν) απέναντι στην ουσιαστική προσφορά της, εισέπραττε την απομόνωση από τις «αντρικές υποθέσεις» τόσο σε οικογενειακές αποφάσεις όσο και σε κοινωνικό επίπεδο μέσα από την ανυπαρξία συμμετοχής της στα «κοινά».
Ένα μοντέλο στωικής «μάνας» φαίνονταν ότι ήταν αρκετό να αντικαταστήσει τον αρχικό αντρικό πόθο που την επέλεγε … έμοιαζε δηλαδή η ζωή της σαν μια μικρή χαρά που τελείωνε στην εφηβεία και έμπαινε μετά -για πάντα- σε μια ιδιότητα αφανούς εργάτη μέχρι τα γεράματα.
Στην πραγματικότητα ο ρόλος της γυναίκας ήταν ισχυρός και αντιστάθμιζε το «φαίνεσθαι» με το ουσιαστικό «άρχειν» στον πλάγιο κυρίαρχο ρόλο της στην οικογένεια. Αλλά όλα τούτα δεν θα τα καταλάβει ένας έφηβος που οι θεωρίες στο μυαλό του πιάνουν περισσότερο χώρο από την παρατήρηση του στη ζωή…

Οι κοινωνιολόγοι μέσα από το γνωστικό τους υπόβαθρο μπορούν να κάνουν ατέλειωτες αναλύσεις για τους λόγους και τις ανάγκες που όρισαν αυτή την συμπεριφορά στις ομάδες των ανθρώπων… Μπορούν να μας θυμίσουν ακόμα, ότι σε άλλες περιοχές που οι γυναίκες ως μάνες ναυτικών είχαν τον κυρίαρχο ρόλο διαχείρισης του σπιτιού, εισέπρατταν ως φυσική συνέπεια ένα αναβαθμισμένο ρόλο στην οικογένεια αλλά και στην κοινότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στην Κάρπαθο το σημαντικό σε προνόμια πρόσωπο σε κάθε σπίτι ήταν το πρωτότοκο κορίτσι … η επονομαζόμενη και «Μανάρα».

Όμως η οπτική της σκέψης που καταγράφεται εδώ δεν έχει κανένα σκοπό να αναπαράγει πληροφορίες που αφορούν κοινωνιολογικές αναλύσεις… τέτοιες μπορεί να βρει ο καθένας που ενδιαφέρεται.
Αφορμή της προβληματικής που αναπτύσσεται εδώ, είναι ότι το σημερινό μοντέλο στις οικογενειακές σχέσεις σαφώς δεν είναι βιώσιμο και για να το πούμε με άλλη έκφραση «Το καράβι μπάζει νερά!»
Φύγαμε από τους δεσμούς της περιοριστικής οικογένειας και φτάσαμε σε μια παθογένεια μοναχικών ατόμων που ψάχνουν εναγωνίως τον προσωπικό τους ψυχολόγο.
Η βία τώρα είναι μεταλλαγμένη και έχει ντυθεί από "πιστεύω" που μέσα από μια ωφελιμιστική έκφραση των θεωριών τους, συγκλίνουν ή αποκλίνουν από σχέσεις ανάλογα με το ατομικό συμφέρον.

Η ασθένεια έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο μια και αναπαράγει κλώνους ψυχικά απομονωμένους, ενσταλάζοντας στην ψυχή των παιδιών το πρότυπο της μονογονεϊκής οικογένειας με ότι επιπτώσεις έχει αυτό ως ψυχική ισορροπία για την ανάπτυξη τους.

Μια κοινωνία γυμναστηρίων και σωματικής περιποίησης για την επιδιωκόμενη ατομική αυτοπεποίθηση, όλα σε ένα πρότυπο σωματότυπου που τους έχει υποβάλει ασυνείδητα η αντίληψη της εποχής, πορεύονται την ηδονή της αυταρέσκειας σε ελλειμματικές από επικοινωνία σχέσεις.
Ακόμα και σε αυτόκλητα «υψηλές» συζητήσεις μέσα από ομολογητικές επικοινωνίες… η ωφελιμιστική σκέψη της κάλυψης ατομικών αναγκών είναι εμφανής σε ένα έμπειρο και απαλλαγμένο από ψευδαισθήσεις βλέμμα.
Δραστήριες στη ζωή γυναίκες που έχουν επιλέξει να κάνουν κοινωνικά ορφανεμένα παιδιά χαριεντίζονται στην διάθεση ευζωίας τους , ενώ αντίστοιχα μοναχικοί ανίκανοι (στη σκέψη γονέα) πατεράδες, ποζάρουν ως συγκροτημένοι σε ένα κοινωνικό γίγνεσθαι επίπλαστων συνευρέσεων.

Φοβούνται οι άνθρωποι να ανήκουν … μια και ο ένας κλέβει από τον άλλο σαν βαμπίρ την ανάγκη μιας σκέψης που θέλει να πετύχει προσωπικούς στόχους … Έφτασε ο πολιτισμός των «όμορφων τεράτων» να κάνει και προγαμιαία συμβόλαια στο κοινό όνειρο που λέγεται οικογένεια…

Θα άντεχαν σήμερα οι άνθρωποι να έχουν την ταυτότητα της ονομασίας τους κατ’ αντιστοιχία με του συντρόφου τους; Θα μπορούσαν οι γυναίκες να αντέξουν την προσφώνηση επί παραδείγματι «Γιώργαινα» και αντίστοιχα οι άντρες τον προσδιορισμό τους ως «Ο άντρας της Τασίας» ;
Θα δεχόντουσαν οι άνθρωποι σήμερα να έχουν συνύπαρξη πέρα από την ατομική τους ωφελιμιστική συμπεριφορά;
Θα τολμούσαν να δεχτούν την αδυναμία να τους προσφέρει ο σύντροφος και να τον θεωρούν ακόμα δικό τους;
Θα μπορούσαν οι άνθρωποι σήμερα να δέχονται την διαφορετικότητα σε σχέση με τον εαυτό τους;
Ερωτήματα δύσκολα … γιατί είναι έντονα πολιτικά … και τα ζούμε στην καθημερινότητα μας ως αρνητικές αποδείξεις μιας κοινωνικής «λογικής».
Η πολιτική μας σκέψη (δηλαδή η κοινωνική εκφορά της αντίληψης μας) πάντα έχει ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο κινείται και αυτό τροφοδοτεί με εμπειρίες τις επιλογές μας.
Πως να δούμε ότι είμαστε όμορφοι ως άνθρωποι … αλλά αυτή η ομορφιά μας είναι ένα μοντέλο παραδοχής που το συνηθίσαμε βλέποντας το στη σκέψη μας …ενώ στην πραγματικότητα γίναμε μοναχικά τέρατα;
Γιατί πως αλλιώς να προσδώσει κάποιος χαρακτηρισμό στους ανθρώπους που έχουν ως προμετωπίδα την αντίληψη … «Δεν έχω ανάγκη κανένα» μόλις περάσει λίγη ώρα από τον οργασμό…

Όμως κάθε όμορφο τέρας κατά βάθος έχει την ανάγκη της μεταμόρφωσης του απλά σε όμορφο… και έτσι υπάρχουν μερικές στιγμές που λένε κρυφά και όχι δημόσια στον εαυτό τους για να μη χαλάσουν το προφίλ του επιτυχημένου γνωστικά και ισόρροπου ψυχικά ατόμου… «Δεν πάει άλλο η μοναξιά».
Όμως ο Κέρβερος της αδράνειας -μιας συνήθειας- που έχουν επιλέξει τους ντύνει εκ νέου με την μουτσούνα του επιτυχημένου όμορφου τέρατος … και συνεχίζουν τον κανιβαλισμό ακόμη και στα παιδιά τους… Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός από αυτόν της άποψης που επιλέγει να εφαρμόσει -ως ζωή- για ένα παιδί ένας μοναχικός γονιός.

Το προτεινόμενο κουίζ στον επίλογο αυτής της ανάρτησης έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι να ελέγξουμε αν θα αντέχαμε τον ετεροπροσδιορισμό μας μέσα από μια σχέση και ως δεύτερο και ουσιαστικότερο να διαπιστώσουμε αν ο καθρέφτης μας μπορεί να φανερώσει το υφιστάμενο «όμορφο Τέρας»…
Εξαιρούνται βέβαια από αυτό το κουίζ όσοι δεν εμπίπτουν -ως παθολογία- στην ανάλυση του θέματος μια και δεν είναι «όμορφα τέρατα» …Πάντως ο γράφων είναι σε προσωπική διαδικασία αξιολόγησης (ως οφείλει πάντα να κάνει)... άλλοτε επιτυχώς και φορές ανεπιτυχώς.

Βέβαια κάτι μου λέει, ότι η εξαίρεση αφορά την συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών του άρθρου και έχω ένα μικρό προβληματισμό αν πρέπει να χαίρομαι ή όχι γι αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: