ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

.

Λένε … μια εικόνα χίλιες λέξεις…
Αφήστε λοιπόν την φαντασία σας να συμπληρώσει αυτή την εικόνα της φωτογραφίας.
Οι φλέβες από τα δουλεμένα χέρια πάντα έχουν περίσσευμα δύναμης να κρατήσουν την πορεία «σκέψης» ενός παιδικού χεριού.
Επέλεξα μια εικόνα που δεν προσδιορίζει αλλά σημαίνει… όπως στην ιστορία του Ομήρου όταν σε μια μοναδική στιγμή που εμφανίστηκε η Ωραία Ελένη στα τείχη της Τροίας και καταγράφεται η παρουσία της .
Σε αυτούς λοιπόν τους στίχους δεν προσδιορίζεται η ομορφιά της (σαν την επαινεί ο Πρίαμος), αποφεύγοντας ο Ποιητής να δώσει χαρακτηριστικά της, κάνοντας την έτσι, σε μια στιγμή απαγγελίας ενός στίχου, το αιώνιο σύμβολο της Ομορφιάς.

Ποτέ η «εικόνα» και η «λογική προσέγγιση» δεν θα γίνουν σύμβολο για κάθε ανθρώπινη Αξία.  
Πάντα αποφασίζουμε για τις «αξίες» μέσα από ότι ισχύει σαν εξυπηρέτηση των αναγκών της σκέψης μας.
Έτσι και σε αυτή την εικόνα (τηρουμένων των αναλογιών) δεν περιλαμβάνονται οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες που κουβαλάμε όλοι στην ψυχή μας.
Αυτό την κάνει μοναδική για τον καθένα μας με τρόπο που να «χωρά» την προσωπική μας ερμηνεία για ότι νομίζουμε ότι είναι ζωή…
Κάποιος Πατέρας θα σκεφτεί την παλιά επαφή που είχε οδηγώντας τα βήματα της σκέψης του παιδιού του και ένας άλλος ενήλικας (πλέον) θα ζητήσει την ασφάλεια της μνήμης σε ένα άγγιγμα πατρικό, που του έμαθε πώς να λογιάζει ότι βλέπει.

Είναι σχέσεις ιερές που η εποχή της πνευματικής ένδειας του ατομικού ωφελιμισμού τις αφήνει σαν «όνειρο» στην άκρη… κυριαρχώντας η «ανάγκη» της ατομικής ευμάρειας …
Είμαστε στην εποχή της ύβρης μέσα από την αντίληψη του κλώνου που έχουμε επάνω σε ότι δεν μας ανήκει ως εξέλιξη της ζωής…

Οι «γιορτές» είναι αφορμή υπέρβασης της λογικής από το συναίσθημα. Όχι το συναίσθημα όμως που είναι σιαμαία προσκολλημένο με την κτήση… αλλά από την ικανότητα να μπορούμε να δώσουμε ότι δεν μας ανήκει…
Αν θα δίναμε ταυτότητα μέσα από μια φράση για τον «πολιτισμό» μας, ώστε να ταξιδέψει στους γαλαξίες και να την βρουν κάποιοι άλλοι πολιτισμοί , θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μια πρόταση.
«Έζησα σε μια εποχή που επιθυμούσα και διεκδικούσα ότι δεν μου ανήκε»

Θα μπορούσαμε να σταθούμε ελεύθεροι απέναντι στον περιορισμό αυτής της σκέψης και να δώσουμε όχι σε όποιον μας κολακεύει .. αλλά σε όποιον μας δείχνει την σάπια πλευρά της σκέψης μας;
Αυτός είναι ο πόλεμος που οφείλουμε να κάνουμε στο εσωτερικό μας πεδίο μάχης απέναντι στην κολακεία του Εγώ μας και στην πλέον πρόστυχη λειτουργία του, που είναι η Ελεημοσύνη.

Μπορούμε να γκρεμίσουμε τα ιδεολογήματα των αφηρημένων εννοιών που τα υπηρετούμε καμαρώνοντας το σχήμα μας;

Είμαστε ικανοί να έχουμε επίγνωση της ωφελιμιστικής συμπεριφοράς μας χωρίς να απαλύνουμε την κακότροπη συμπεριφορά μας με ιδέες και θεωρίες που κυριολεκτικά «γλείφουν» την αλαζονεία μας;
Βέβαια η «ασφάλεια» που νοιώθουμε μέσα από την παράγκα που την ονομάζουμε Τείχη του Γνωστικού μας Επιπέδου… είναι η συνήθης επιλογή μας.
Με ένα «ταρατατζούμ» επιλέγουμε να δώσουμε καμαρωτοί το στίγμα της σκέψης μας και συνεχίζουμε να μοιράζουμε κομπλιμέντα αξίας με όμοιους ιδιοκτήτες παραγκών και έτσι ανεβάζουμε τις (φούσκες) μετοχές των ερειπίων μας μέσα από το λιβάνισμα της κενότητας μας.
Αυτός είναι ο λόγος που αποφεύγουμε (οι άνθρωποι) να βγούμε «ξεβράκωτοι» στην ετερόκλητη αγορά … και προτιμούμε τις συναθροίσεις σε όμοιες ελλειμματικές ομάδες σκέψης…

Το κυρίαρχο ερώτημα δεν είναι αν θα τολμήσουμε να βγούμε στην «Αγορά» … αλλά εν πρώτοις να παραδεχτούμε την αρρώστια μας…
Λένε για την κάθε εικόνα ότι υπάρχουν μέσα της κρυμμένες χίλιες λέξεις…
Ας το συνδέσουμε και με κάτι άλλο όμως που λέει ότι: «Η γιατρειά μας αρχίζει από την ώρα που θα παραδεχτούμε πως είμαστε Άρρωστοι!»

Πάντα μέσα στο γιορτινό πνεύμα… Εύχομαι τα καλύτερα...