ΑΣ ΚΟΙΤΑΧΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΥ

.

Το ράθυμο πρωινό της Κυριακής με βρήκε νωχελικό στο κρεβάτι. Αυτό διακόπηκε από την επίσκεψη της μεγάλης μου κόρης με ένα ενθουσιώδες χαμόγελο και ένα βιβλίο στο χέρι.
«Κοίτα το βρήκα» ήταν τα λόγια της ενώ παρατηρούσα τον τίτλο του βιβλίου που ήταν η «Ιστορία ζωολογικού κήπου» του Έντουαρντ Άλμπυ  που έτυχε να ανακαλύψει σε ένα ράφι βιβλιοπωλείου (μια και το έψαχνε καιρό τώρα).
Έτσι άρχισα να διαβάζω την ίδια στιγμή τους διαλόγους του θεατρικού έργου, ζώντας μέσα από την ανάγνωση τη σκέψη του εμπνευσμένου Αμερικανού συγγραφέα.
Η αίσθηση του βιβλίου με την επικοινωνία των ηρώων που φαντάζει ως παράλογη ενώ κοινωνούν την αλήθεια τους σε δύο παγκάκια ενός πάρκου μου έκανε "κάτι" στη σκέψη. Δυο άνθρωποι (σκέφτηκα) από δύο διαφορετικούς κόσμους φαινομενικά … έτσι μου ήρθαν εικόνες στο νου και είπα να τις καταγράψω μέσα από αυτές τις λέξεις του άρθρου.

Ζούμε οι άνθρωποι παράλληλες σκέψεις στις ζωές μας, που νοιώθουμε ότι είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ μας, μια και τις ορίζουμε έτσι (ως διαφορετικές) από το περιβάλλον που τις λειτουργούμε.
Το εύκολο είναι να βρούμε τις διαφορές στο «κουίζ» της ζωής μας και το δυσκολότερο τις ομοιότητες… Άλλο να είσαι Πακιστανός και άλλο Αμερικάνος… ή αν θέλετε σκεφτόμαστε δεν ζω στην Ισπανία ούτε στην Κροατία αλλά στον κρύο Καναδά ή την μακρινή Αυστραλία… Μα και πιο κοντά (σε μια περιοχή) έχουμε τις σκέψεις (συνήθειες της ζωής μας) που μας κάνουν να νοιώθουμε την διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων.
Όμως μέσα μας μια φωνή ψάχνει και ζητά να καταλάβει το ποιοι είμαστε έστω και αν νομίζουμε ότι το γνωρίζουμε και το έχουμε τακτοποιημένο τουλάχιστον στην ταυτότητα που δηλώνουμε με την σιγουριά του Γνώστη της ζωής μας.
Δειλά ο κάθε ένας μέσα από την συνήθεια του λαθραναγνώστη …(μια νοοτροπία που λειτουργούμε αθέατα νομίζοντας ότι είμαστε ασφαλείς) βάζει το βλέμμα του στο πανόραμα του διαδικτύου και αντλεί πληροφορίες μέσα από την ανάγκη κατανόησης - ταύτισης του με το άγνωστο - διαφορετικό…. Ότι δηλαδή έχει βαθιά ανάγκη η ψυχή του.

Τα δύο παγκάκια του Άλμπυ που φιλοξενούν τα πρόσωπα του έργου δηλαδή τον Πήτερ και τον Τζέρρυ, μου έφεραν στο νου όλους εμάς που βρισκόμαστε μπροστά από ένα ίδιο κείμενο στο διαδίκτυο και διαβάζουμε την ανάγκη μας που θέλει υπάρξει στην ασφάλεια του αθέατου.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, ζούμε ζωές που έχουν μέσα τους ένα δισταγμό… ένα κράτημα να μη χάσουμε ότι νομίζουμε ότι είμαστε μέσα από τις παγιωμένες σκέψεις και μια εικόνα που αναγνωρίζουμε στα μάτια όσων συναναστρεφόμαστε.
Έχουμε μέσα μας ένα Κέρβερο που μας κρατά με τον φόβο για να πούμε λέξεις σε επίπεδο πραγματικής ζωής…όπως το «Συγνώμη», «Σ’ αγαπώ», «Σε καταλαβαίνω» ή φράσεις σε πραγματική επικοινωνία …όπως «Δεν θέλω αυτή τη ζωή» , «Ήταν λάθος μου».
Το πιο εύκολο είναι να βρισκόμαστε πίσω από τεκμηριωμένες στο μυαλό μας θεωρίες ή δοξασίες, που δικαιολογούν τη στάση της ζωής που δίνουμε στον εαυτό μας σαν ταυτότητα.

Όλη αυτή η βία που υπάρχει σε διάφορα επίπεδα όπως των σχέσεων, των αντιλήψεων, των πολιτικών απόψεων , των κοινωνικών ομάδων αλλά και των κρατών του παγκόσμιου χάρτη, πίσω της έχει ένα ατομικό , ομαδικό, συλλογικό ή και εθνικό «Φοβάμαι» …
Όσο πιο πολύ επιθετικός είναι ένας άνθρωπος, μια ομάδα, ένα Κράτος , ένα Έθνος … τόσο πιο πολύ έχει (έχουν)  μέσα τους την σκέψη (αντίληψη) που περιλαμβάνει κυρίαρχα τον Φόβο.
Αποφασίσαμε οι άνθρωποι, ότι διαφέρουμε από τα ζώα, και χάσαμε την κυρίαρχη σχέση μας με τη φύση που είναι η επιθυμία της ζωής… Αναπτύξαμε τη λογική μας και την αφήσαμε (μόνη) να μας οργανώνει τους συμβιβασμούς της ζωής που δεν ζούμε…

Σκέφτηκα λοιπόν να σας πω με δικά μου λόγια την «Ιστορία Ζωολογικού Κήπου» γιατί ακριβώς επάνω σε αυτά τα παγκάκια του έργου, είμαστε αγαπητοί μου εμείς οι λαθραναγνώστες σκέψεων της ζωής των άλλων, αποφεύγοντας να δούμε τη δική μας…
Ακόμα και σαν νομίζουμε ότι εκφραζόμαστε, φωνάζοντας τις κοινωνικές , πολιτικές και ιδεολογικές μας απόψεις … πάντα ο «Εαυτός» είναι καλά κρυμμένος στον φόβο της ατομικής του έκθεσης.
Τα έγραψα αγαπητοί μου αναγνώστες για όλους εμάς που φτάνουμε να συναντηθούμε μέσα από σύμβολα γραμμάτων και λέξεων, πάντα αθέατοι στην ίδια τη ζωή μας που νομίζουμε πως περιμένει.
Το ερώτημα όμως παραμένει…πέρα από τα σύμβολα χωρίς ζωή της γραφής ενός άρθρου...
Μπορούμε να κοιταχτούμε φανερά μέσα από τη ζωή …από τα παγκάκια δηλαδή του Άλμπυ;

Υ.Γ
Αυτές οι σκέψεις είναι αφιερωμένες στους αναγνώστες αυτού του χώρου τόσο από την Ελλάδα όσο και από τις εννέα χώρες του πλανήτη που με σταθερή επισκεψιμότητα, αφιερώνουν τον πολύτιμο χρόνο τους σε ότι επιλέγουν.