ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΟΝΤΡΙΑ … ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ

 .

Η ζωή μας το τελευταίο διάστημα βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, δεχόμενη πιέσεις από κάθε μεριά. Θέλεις ως κύρια αφορμή τον γενικότερο φόβο που έχει σπείρει η επέμβαση του ΔΝΤ; (Διεθνής Νεοφιλελεύθερος Τραμπουκισμός)  Θα συμφωνήσω! Όμως -σκέφτομαι- είναι πιο οδυνηρό σαν σε βαράνε και δεν έχεις κάποιον να σε εμψυχώσει με μια πρόταση για διέξοδο…πονάς περισσότερο γιατί νιώθεις πρόσθετα και "ορφανός" … Μιλώ για την έλλειψη ηγετών με στόχους σε αυτή την ανάπηρη δομή του υποτιθέμενου Κράτους… γιατί μεταξύ μας, ετυμολογικά το «κράτος» το χρησιμοποιούμε μάλλον κατ’ ευφημισμόν…

Λένε ότι ενός κακού μύρια έπονται και ίσως δεν έχουν άδικο… μια και δεν φτάνουν τα οικονομικά προβλήματα στη ζωή του κόσμου, αλλά έρχονται και οι διαταράξεις στις προσωπικές του σχέσεις, μια και ο σύγχρονος θεός «έρωτας» έχει μεγάλη αδυναμία στην προσφορά αναθημάτων και η έλλειψη των αφιερωμάτων φέρνει γκρίνια στην καλύτερη περίπτωση μια και η χειρότερη είναι η διακοπή της ευλογίας του.   Ξέρετε… τα βέλη είναι αναλώσιμα και η φαρέτρα με το τόξο θέλουν συντήρηση …  δεν γίνονται όλα αυτά αν δεν δώσει ο πιστός το "κάτι τις" του.
Όλες αυτές οι σκέψεις να δημιουργήσω αυτό το μικρό ταξίδι, προέκυψαν από επαφές και κουβέντες σχετικές που είχα σήμερα με συνεργάτες που εξωτερίκευσαν τον πόνο τους... Έτσι σκέφτηκα να τους πάω μια βόλτα στα Όντρια, από αυτές που πηγαίνω και εγώ με το νου μου για να ξορκίσω τις δύνες του μυαλού της φοβικής σκέψης …σαν οι καρπαζιές πέφτουν βροχή από την υφιστάμενη πραγματικότητα.

Άλλοι αυτά τα ταξίδια του νου τα λένε "θετική σκέψη" … αλλά εγώ ακόμη το «θετικό» ως αφηρημένη έννοια, δεν μπόρεσα να το ζωγραφίσω (αν και κάτι "πιάνουν" τα χέρια μου)… Προτιμώ λοιπόν να τα λέω τα ταξίδια αυτά "φυσική σκέψη" και "χάσιμο" του εαυτού μου μέσα σε ότι είναι βαθιά δικό μου που από την σκέψη του φόβου το έχω λησμονήσει…
Άντε παλικάρια μου ας ξεκινήσουμε.μια και σας το υποσχέθηκα στην πρωινή μας κουβέντα.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Τα Όντρια λοιπόν είναι ένα οροπέδιο που θέλει πολλές... ώρες να το περπατάς για να γνωρίσεις το πυκνό δάσος του. Γύρω του το οροπέδιο έχει γκρεμούς που από το ύψωμα τους αφήνεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει στον μακρινό ορίζοντα.

Το να διασχίσει κάποιος το οροπέδιο μπαίνοντας στο δάσος με τις οξιές και τα έλατα, είναι λίγο επικίνδυνο να χαθεί και να κάνει κύκλους σε μια περιοχή συνέχεια, μια και έχει πολλά όμοια τοπία και δεν ξέρεις αν όντως πέρασες ή όχι από αυτά. Υπάρχουν ξέφωτα και πυκνά σκιερά δασώδη μέρη...

Στην επόμενη φωτογραφία ο Σωτήρης που είναι ένας εξαίρετος οδηγός του δάσους, βάζει ένα σημάδι γιατί και αυτός καμιά φορά ψάχνει για λίγο την πορεία του. Γενικότερα το δάσος σε μαθαίνει να έχεις "πορεία" και παράλληλα να απολαμβάνεις τις στιγμές που σου προκύπτουν... Όσοι δεν έχουν πάει σε δάσος να εκτεθούν κινδυνεύοντας το "χάσιμο" τους ... το ψάχνουν σε ισορροπίες της σκέψης... αλλά κάπως αφηρημένο μου ακούγεται αυτό μπροστά στη φυσική ζωή με τις προκλήσεις της.

Υπάρχουν στιγμές που σαν φτάσεις στην άκρη στα βράχια, νιώθεις τον αέρα να σου φωνάζει να σηκώσεις τα χέρια και να νοιώσεις σαν σταυραετός που αγναντεύει τον κόσμο από ψηλά. Όλα είναι τόσο ορατά μα και τόσο απρόσιτα , όπως και η ίδια η ζωή που μας καλεί να υπερβούμε τα όρια που η ίδια  βάζει.

Ότι βλέπουμε έχει πολλαπλές εξηγήσεις ... που είναι σύμφωνες με το τι ξέρουμε μέχρι αυτή τη στιγμή... Το περίεργο είναι ότι νομίζουμε πως εξηγούμε τον κόσμο με την άγνοια μας... Έτσι σαν δεις στα Όντρια νερόλακκους στρογγυλούς, δεν τους έφτιαξαν οι προηγούμενοι εκδρομείς για να παίξουν τα παιδάκια τους με κουβαδάκια... Πάλι από παιχνίδι είναι αλλά αυτό ανήκει στην παρέα των αγριογούρουνων που δροσίζονται  τις ζεστές μέρες.

Κοντά στους νερόλακκους και στα υγρά χώματα των πηγών, θα αφήσει το αποτύπωμα του ο κάθε περαστικός.
Μερικοί περαστικοί δεν είναι τόσο συνηθισμένοι στην Αθήνα και χρειάζεται να πας μέχρι το Αττικό πάρκο ώστε να καμαρώσεις μετά για την εμπειρία σου ότι τους είδες σε αιχμαλωσία... όμως στα Όντρια παίζεις με ίσους όρους και αυτό λέγεται σχέση... Η φύση σου μαθαίνει να δημιουργείς σχέσεις με σεβασμό και χωρίς να πληρώνεις για να απολαύσεις την ψεύτικη εμπειρία του ζωολογικού κήπου της ζωής σου. Η συγκεκριμένη σχέση φαίνεται από το πάτημα και είναι του Κου Μπεν του Αρκούδου, των Ελληνικών βουνών

Πάντα ένα ταξίδι στη φύση της σκέψης μας...οφείλουμε  να το τελειώνουμε  με μια όμορφη εικόνα που δεν θα περιέχει ίχνος από φόβο μια και αυτός, είναι αρκετός αγαπητοί μου μέσα στη ζωή που επιλέξαμε να λειτουργήσουμε.  Από αυτό το σημείο της φωτογραφίας λοιπόν μπορεί κάποιος να ρίξει μια πέτρα κάτω από το βράχο που πατά και να ακούσει για ώρα το πέσιμο της στο φαράγγι, που με τίποτα δεν φαίνεται από την μακρινή οπτική της εικόνας. Μήπως και στην καθημερινότητα μας βλέπουμε ακριβώς μπροστά μας ;  ...Λέω εγώ τώρα.

http://dragasia.blogspot.com/2010/12/blog-post_09.html

Τέλος , επανερχόμενοι στα καθ ημάς και θέλοντας να χαλυβδώσουμε λίγο την αντίσταση μας σε ότι σχεδιάζουν για μας χωρίς εμάς και πάντα ορφανοί από ηγέτες... λέω να δούμε την τελευταία εικόνα που ο πιτσιρικάς της φωτογραφίας πιάνει το πουλί του και κατουρά απέναντι σε ότι η κοινωνία θεωρεί πρέπον και σοβαρό...  Είναι ένας  κόσμιος τρόπος για να εκφράσω την γνωστή λαϊκή ρήση που κατευθύνει τα προβλήματα στην εν λόγω περιοχή του σώματος μας... Αν δεν λειτουργήσουμε κάποιες στιγμές -και έτσι- απέναντι σε ότι μας χαλά την προσωπική αισθητική ... είμαστε χαμένοι από χέρι.  Το βασικότερο αγαπητοί μου φίλοι είναι να μην αφήνουμε κανένα να "πατά" την φαντασία και την περηφάνια μας σε ότι έχουμε δημιουργήσει με αξιοπρέπεια ως "Εαυτό" σε αυτή τη ζωή!

Αυτή η φωτογραφία αποτελεί την υπογραφή του γράφοντος
μέσα από μια απρέπεια του παρελθόντος

Νομίζω ότι ο καθένας μας οφείλει να κάνει κάποιες δύσκολες στιγμές ... βόλτες με το μυαλό στα δικά του γνωστά Όντρια... γιατί πάντα υπάρχει λόγος!