.
Αγάπα , μακάριζε και συνέχισε να θαυμάζεις ότι δεν έχει πλέον να σου «δώσει» …κάτι θα μάθεις μέσα από αυτό.
Ήταν μια σκέψη που μου δημιουργήθηκε παρατηρώντας τα γυμνά δέντρα.Τώρα ήσαν – έξω- από την εποχή που είχαν τους καρπούς κρεμασμένους στα κλαδιά τους.
Για μια στιγμή μου φάνηκαν αδιάφορα κάτι σαν αποθηκευμένες ζωές σε ένα τοπίο, που δεν έχουν να μου δώσουν τίποτε στην ανάγκη μου.
Εκείνη τη στιγμή πεινούσα και σαν πεινά ο άνθρωπος δεν μπορεί να νοιώσει την απόλαυση της αισθητικής αντίληψης που έχουν οι χορτασμένοι
Μπορεί κατά μια έννοια , η Τέχνη να είναι μια λειτουργία που «επιτρέπεται» η ύπαρξη της την ώρα της πέψης… και αποσύρεται την ώρα της πείνας.
Μπορεί όμως και να μην ισχύει αυτό και να είναι μια λάθος εκτίμηση.Αγαπώ και προσέχω σκέφτηκα όταν έχω να "πάρω"…
Το χειρότερο όμως ήταν ότι παρατήρησα μια σκέψη που είχε την εικόνα της προσδοκίας ότι θα ανθοφορήσουν ξανά…
Πόση σιγουριά … πόση προβλεψιμότητα της επανάληψης… μέσα σε ένα μυαλό !
Ρώτησα τον εαυτό μου αν θα πήγαινα για μια στιγμή να σκεφτώ δίπλα στο δέντρο ένα «ευχαριστώ» για τον καρπό που μου προσέφερε παλιότερα στον κορεσμό της γεύσης μου. Το ερώτημα έγινε πιο καθαρό.
«Τι είναι αυτό μέσα στη σκέψη που σβήνει τη μνήμη και προσφέρει αχαριστία στην ευεργεσία στη ζωή μας;»
Αυτή είναι η ζωή ! (σκέφτηκα) και δεν έχουν καμία αξία κάτι τέτοιες σκέψεις.
Ήθελε να καρπίσει … ήθελα να αδράξω τον καρπό του … έγινε!
Δεν μου χρωστά δεν του χρωστώ!
Είχα έντονη την ανάγκη να κρυφτώ πίσω από μια φιλοσοφική ιδέα για την ψευτο-ερμηνεία του κόσμου μου , ώστε να μπορέσω να διαχειριστώ την ανεπάρκεια μου.
Έπρεπε όμως να ΜΗΝ είναι μια ιδέα που εύκολα θα την χαρακτήριζε κάποιος ως βολική στο ατομικό μου όφελος… έπρεπε να έχει χαρακτηριστικά που θα με έκανε να νοιώθω μεγάλος και σοφός…. Έψαχνα….
Τα πάντα είναι Ένα σκέφτηκα.
Το Σύμπαν έχει όλα μέσα του… μας περιέχει… είμαστε όλα τα πλάσματα δεμένα αρμονικά στην λειτουργία του Υπέρτατου Νου που εν Σοφία τα εποίησε…
Χαμογέλασα ευχαριστημένος που ήμουν επιτέλους κάτω από ένα «Άλλο» που είχε φτιάξει ο νους μου και δεν έφερα την ευθύνη ολόκληρη…
Ήμουν έτοιμος τώρα να ψάξω να βρω ίδιες σκέψεις –σε άλλους- γύρω μου και να νοιώσω ότι είναι σωστή η δική μου μια και θα μου κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι. Έψαχνα να βρω ανθρώπους που δεν πρόσεχαν τα δέντρα όταν ήταν γυμνά από καρπούς…. Ναι ήξερα ότι Πιστεύω το σωστό. Ήταν σωστό γιατί το είχα βιώσει σαν αντίληψη μια και μου έφερνε ηρεμία μέσα στην σκέψη μου… Τώρα είχα βρει και άλλους ανθρώπους παλιότερους και σύγχρονους που έλεγαν το ίδιο.
Ήμουν στο σωστό δρόμο της σκέψης μου … ήμουν ο Εκλεκτός της Αλήθειας που ορίζει τους μηχανισμούς της ζωής.
Σκεφτόμουν ….Εγώ παρατήρησα τα δέντρα , Εγώ σκέφτηκα γι αυτά, Εγώ βρήκα τις σκέψεις μέσα από την Σοφία που υπάρχει στο Σύμπαν και κατάφερα να τις νοιώσω βιωματικά …
Τώρα μπορώ να πω ότι Εγώ ξέρω τη ζωή των δέντρων και με Ταπεινότητα δηλώνω ότι είμαστε όλοι ένα κομμάτι του μοναδικού Ενός που μας περιλαμβάνει.
Είμαι ευτυχισμένος! .. Τα τακτοποίησα !
Δεν θα κάνω ποτέ την σκέψη μήπως όλα αυτά είναι δημιουργήματα του Νου μου που απλά έχει την ανάγκη να κόβει κάθε καρπό και να αδιαφορεί για ότι δεν μπορεί να του προσφέρει στην ανάγκη του.
Δεν θα αμφισβητήσω ποτέ το οραματικό βίωμα της «σωστής» σκέψης… άλλωστε μου το δείχνουν με συγκαταβάσεις οι άλλοι όμοιοι άνθρωποι …ότι είναι σωστό.
Δεν υπάρχει περίπτωση τα πράγματα να είναι διαφορετικά, το Ξέρω!
Δεν υπάρχει καμία περίπτωση στον κόσμο να παραδεχτώ ότι είμαι Μαλάκας και "φιλοσοφώ" για να εξωραΐσω την ωφελιμιστική ανάγκη της ανεπάρκειας μου, λέγοντας «Δεν έχεις να μου δώσεις τίποτα ... Λυπάμαι!»
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΩΝ «ΙΣΩΣ»
Αυτή η «βαρύτητα» της γης, που γεννά την «ανάγκη» να χρειαζόμαστε τροφή και ορμή να την νικούμε κάθε στιγμή ακόμα και με την αναπνοή μας, μήπως είναι η απάντηση στο ερώτημα της Σφίγγας προς τον Οιδίποδα ;
Μήπως αυτή η ανάγκη ευθύνεται για την γένεση της κάθε φιλοσοφίας που μας θέλει ανεύθυνους σε ότι μας κουράζει και αμνήμονες σε ότι μας θρέφει…
Ίσως να κρατά στο μαγνητισμό της η βαρύτητα την ανάγκη ενός Εγώ που είναι αναγκαίο για να παλέψουμε την έλξη της … και ίσως να μας κρατά χωρισμένους από την αντίληψη να αγαπάμε ότι δεν μας προσφέρει ωφελιμιστικά…
Ίσως πάλι να παράγει και την ανθρώπινη ανοησία από την κούραση να κουβαλάμε βαδίζοντας πάνω στο χώμα και να δημιουργεί σκέψεις και άρθρα σαν και αυτό εδώ…
Το καλό είναι ότι υπάρχει ακόμα η λέξη «Ίσως»… απέναντι στη σιγουριά του εσωτερικού μας Μαλάκα που καμαρώνει με τις φιλοσοφίες της ζωής Του.
Εικόνα : baobab tree ( το Δέντρο της ζωής).
Αυτό το Εγώ το αχόρταγο Εγώ, που τρώει όταν πεινάει και μετά κάνει θεωρία την χορτασμένη αδιαφορία του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλωμένοι σε κοινωνία που θέλει ατομικισμό σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας φτάσαμε να διαθέτουμε και πλούσιο οπλοστάσιο θεωριών για τις σκέψεις και τις δράσεις του περιβόητου Εαυτού μας.
Από θεωρίες Δαρβίνου μέχρι θεωρίες κινήτρων, από θρησκείες μέχρι μεταφυσική, από φιλοσοφίες μέχρι επιστήμες (μηδέ της ψυχολογίας εξαιρουμένης!) όλα γύρω από ένα «εγώ» και από ένα «εαυτό» ψάχνουν να βρουν την Αλήθεια του ανθρώπου.
Και το κάνουν και όμορφα! Με επίπλαστες έννοιες που ξεκινούν με το περίφημο συνθετικό «αυτο-…» μας βάζουν σε τρυπάκια συλλογισμών και λογισμών ατομικής διερεύνησης….
Μα σαν δούμε ότι οι ρίζες μας πίνουν από πηγές βρώμικες, νερό ανταγωνιστικό και ατομικιστικό μήπως θα έπρεπε να το δούμε «αλλιώς»;
Μήπως οι αντιλήψεις μας - οι ελπίδες μας - τα θέλω μας θα ήταν όλα διαφορετικά αν επικεντρωνόμασταν στο «εμείς» και από αυτή την θέση βλέπαμε θεωρούσαμε και συμπεριφερόμασταν στις ατομικές μας ζωές;
Και για να ελαφρύνω το θέμα: όλα τα μεμονωμένα στην ζωή είναι «μαλακία» αντίθετα οι «έρωτες» θέλουν περισσότερους… Μήπως ο έρωτας για την Ζωή (λέω εγώ τώρα…) μήπως μάς θέλει όλους;
+παν
Ευχαριστώ για το κείμενο –σχόλιο- αγαπητέ σχολιαστή +παν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω σε όλα όσα η σκέψη σου αναλύει με τη γραφή σου.
Θα ήθελα όμως με την άδεια σου να σου δώσω μια προσωπική πληροφορία που έκρυβε μέσα του το άρθρο.
Μεγαλύτερη σημασία -σε αυτό- δεν έπαιξε η ορθολογιστική προσέγγιση των ανθρώπινων προβλημάτων της σκέψης, όσο η προσωπική αναφορά (ως οφείλει ο καθείς στον εαυτό του) επάνω σε αυτά.
Η ανάλυση της καθεστηκυίας σκέψης όταν γίνεται αποστασιοποιημένα (στον πληθυντικό)…είναι ανώδυνη σε προσωπικό επίπεδο. Η γραφή όμως προσωπικών ερωτημάτων -έχουν τον κίνδυνο- του λιντσαρίσματος από τους κανιβάλους της σκέψης.
Όμως το δεύτερο σωτήριο μυστικό είναι ότι κείμενα που έχουν τέτοιο λεκτικό «κούρδισμα σκέψης» …δεν εμπίπτουν στην αντίληψη των κανιβάλων και έτσι γλυτώνουμε το λιντσάρισμα… χε χε (κυριολεκτικά τους είναι αόρατα)
Όλοι οι στοιχειωδώς σκεπτόμενοι άνθρωποι, έχουμε –θέλω να πιστεύω- τα ίδια ερωτήματα και τις δυσκολίες (σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας) που ανέλυσε το άρθρο … το θέμα δεν είναι να στείλω στην πυρά την αντίληψη , αλλά να αγαπήσω την μαλακία μου…μήπως και της αφήσω περιθώρια να υποχωρήσει ως άτακτο παιδί που χρησιμοποιεί το ύπουλο ρήμα «Εγώ».
Η τελευταία ενότητα είχε ένα φιλοσοφικό ερώτημα που σε προσωπικό επίπεδο τέτοια ερωτήματα ξέρω να τα διασκεδάζω … Η ανατροπές στη σκέψη μου εμφορούνται από την πεποίθηση ότι όλοι μας, είμαστε Μ.Αλέξανδροι και ταυτόχρονα Καραγιόζηδες…. Ανεξάρτητα αν επαγγελματικά καθαρίζουμε σκάλες ή διδάσκουμε σε πανεπιστήμια…. και αυτό δεν πρέπει να μας απειλεί ή να μας μειώνει.
Αυτή η αντίληψη από κάποιες ομάδες σκέψης με γνωστική τακτοποίηση, δεν καταπίνεται εύκολα … και ίσως καλά κάνουν για την διατήρηση των γυαλισμένων παρασήμων τους.
Επαναλαμβάνω ως επίλογο του σχολίου, ότι σε ευχαριστώ για την γόνιμη παρέμβαση που έκανες με τη σκέψη σου μέσα από μια υποψιασμένη γραφή.
Ο ωφελιμισμός αγαπητοί σχολιαστές είναι το μέτρο που διαχωρίζει την ποιότητα των επιλογών στην προσωπική μας ζωή. Οι επιλογές αγάπης και σεβασμού έχουν όλες κοινό παρονομαστή το "πιθανά και να μην με συμφέρει". Πέρα από τις θεωρίες του μέσα σας, στραφείτε στις πράξεις σας και κοιτάξτε τις σαν να μην είναι δικές σας. Κάντε απολογισμό των πράξεων που στο κλάσμα τους έχουν παρονομαστή "το έχω" και "δεν το έχω ανάγκη". Την ομορφιά θα την βρείτε μόνο σε όσα ελεύθερα των αναγκών σας επιλέξατε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση, Ισμήνη Παλαιολόγου
Διαλέγουμε ότι μας κάνει καλό, δεν είναι φυσικό αυτό; Γιατί να αναλωθώ σε κάτι άσκοπο; Και γιατί να πρέπει να απολογηθώ αν δεν κάνω κάτι που δεν μου δίνει τίποτα; Ούτε συγγνώμη δεν θα πω στο χρησιμοποιημένο λεμόνι, χάρη του έκανα που δεν το άφησα να σαπίσει στο χώμα. Όσο για τις ανθρώπινες σχέσεις ας προσέχουν λίγο και οι άλλοι όπως προσέχω εγώ, όσα παίρνω τόσα δίνω πέραν αυτού τίποτα. Αμοιβαίες ανάγκες καλύπτουμε όλοι στις σχέσεις γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Το να το παραδεχτούμε δεν μας κάνει μαλάκες, μας κάνει λιγότερο ψεύτες.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Θανάσης Χ.)
Αγαπητή Ισμήνη Παλαιολόγου και αγαπητέ Θανάση Χ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα με ενδιαφέρον τις παρεμβάσεις σας.
Σκέφτηκα ότι ακριβώς αυτή η διαφορετική οπτική αφετηρία του κάθε ενός σας, είναι και η προβληματική που αναπτύσσει το άρθρο. (ως σκέψεις ζωής)
Η τελευταία ενότητα του άρθρου (Επίλογος) επιλέγοντας την προβολή του «Ίσως» θέλει να δηλώσει (από την δική μου πλευρά) την προσωπική – συλλογική ενδεχομένως- αδυναμία να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς ανάγκης που αξιοποιεί τη σκέψη και δημιουργεί τις απόψεις μας.
Ο αγαπητός Θανάσης Χ, είναι ξεκάθαρος και όντως μη ψεύτης μέσα από αυτή την επιλογή θέσης που την έχω λειτουργήσει και εγώ ως στάση ζωής. Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου είναι μήπως αυτό είναι λίγο… απέναντι σε ότι δεν καταλαβαίνω.
Την αντίληψη του παρατηρητή του Εαυτού μου μέσα από τα μονοπάτια της αυτό-γνωστικής προσέγγισης όπως όμορφα παρουσιάζει η αγαπητή Ισμήνη Παλαιολόγου, τα έχω περπατήσει … και το ερώτημα που βάζω στον εαυτό μου και το μοιράζομαι μαζί σας είναι :
Πόσο δικαιούμαι να έχω έκφραση κατηγορηματική για την Αλήθεια , και μήπως αυτή η θεώρηση κρύβει από πίσω της ένα έντονα ωφελιμιστικό εαυτό που όπως αναλύει το άρθρο κρύβεται μέσα στην αυτό-γνωστική του τακτοποίηση;
Δεν είναι αγαπητοί μου σχολιαστές ερωτήματα που στοχεύουν να δώσουν απαξία σε άλλες αντιλήψεις … αλλά ερωτήματα που ανατρέπουν τον εφησυχασμό και την γνωστική σταθερότητα που έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε ο καθένας το προσωπικό του ψεύδος.
(ψεύδος στην παρούσα αναφορά σημαίνει η υποκειμενικότητα των αισθήσεων του κάθε ανθρώπου… σε σχέση με την αντίληψη της νόησης του)
Τέλος θα επισημάνω (ξανά) την αναφορά του άρθρου στην μικρή λέξη «Ίσως» που όλοι μας την αποφεύγουμε στη ζωή μας… μιλώντας πάντα από θέσεις σταθερότητας. Προσωπικά με κούρασε και ένοιωσα ότι αυτό με έκανε μαλάκα απέναντι στα μάτια μου όταν μιλούσα χωρίς αυτή τη λέξη σαν ανέλυα τις νοούμενες «σίγουρα» σωστές προσωπικές μου απόψεις….
Αυτό δεν άφηνε να χωρέσει δίπλα μου και κάτι διαφορετικό που ίσως συμπλήρωνε ή ανέτρεπε ότι με κόπο – μοναξιάς- είχα χτίσει ως εικόνα της σκέψης μου.
Κάποια στιγμή διαπίστωσα (συναντήθηκα με το δίλλημα) ότι η χειρότερη ιδιοτέλεια και αλητεία κρύβεται μέσα στις ψηλότερες προθέσεις (που αγγίζουν τα βολέματα του μυαλού μας) ντυμένες πίσω από θεωρίες αγάπης και οικουμενικότητας…
Το ερώτημα που έθεσα (προς διερεύνηση) ήταν μήπως κάτω από τις θεωρίες αυτές και τον τρόπο πλασαρίσματος της εικόνας μας…κρύβονται οι προθέσεις της ατομικής μας ανάγκης, που είναι έντονα πεζές…και Δαρβινικά ιδιοτελείς…
Σας ευχαριστώ για τις αναφορές σας και την συμβολή σας στην ανάπτυξη της προβληματικής του άρθρου
Επιτρέψτε μου μια μετα-ανάγνωση των σχολίων
ΑπάντησηΔιαγραφή(αφορά όλους μας και έχει αφορμή το «ίσως»)
"… διάβασα ξανά τα σχόλιά μας και προσπάθησα να κατανοήσω τις ενδιάμεσες γραμμές τους - αυτές που δεν γράψαμε, αναζητώντας τους λαθρεπιβάτες της σκέψης μας. Και είδα ότι όλοι μας μιλήσαμε με αλήθειες του νου. Γνωστικές τακτοποιήσεις κάναμε πάλι. Ακόμα και αυτό το «ίσως» - ακόμα και αυτό- χειριστικό είναι, δεν μας εκθέτει, ένα γνωστικό ίσως είναι μόνομονάχα...
Και δεν έχει σημασία η σύγκριση ή η σύγκλιση των απόψεων μας όταν γράφουμε κάπου κάτι. Δεν πάμε να παραβγούμε ποιος ξέρει τα πιο πολλά τα πιο «αληθινά». Επικοινωνία προσπαθήσαμε να κάνουμε, και εδώ και αλλού. Επικοινωνία όπου η διαφορετικότητα είναι και αναμενόμενη και δημιουργική σαν μία ακόμα διαφορετική οπτική. Σημασία έχει το «ποιος» μίλησε όταν γράφαμε τα σχόλιά μας… Κανείς μας δεν μίλησε με την σιγανή εκείνη φωνή που σφυγμομετρά το αίμα που κυκλοφορεί ανάμεσα σε μυαλό και ψυχή. Ίσως γιατί μας φοβίζει μια τέτοια προσωπική έκθεση (ποιος την αντέχει και απέναντι σε ποιόν;) ίσως όμως και γιατί αυτή την φωνή αποφεύγουμε και εμείς οι ίδιοι να την ακούσουμε… Σημασία έχει ότι για μία ακόμα φορά καταφέραμε να μιλήσουμε εγκεφαλικά με γνωστικά τερτίπια και δεν εκθέσαμε στα μάτια των άλλων τον συνεχή εσωτερικό διάλογο του νου και της καρδιάς μας.
Οι προσωπικές μας ιστορίες είναι χαραγμένες στις ρυτίδες και στα σημάδια του λόγου μας που μπορεί να φαίνεται μεστός και ολοκληρωμένος αλλά δεν είναι, τα τσακίσματά του μαρτυρούν πληγές εσωτερικές στον νου και στην καρδιά μας. Και αυτά δεν κρύβονται είναι οι λαθρεπιβάτες του… Αντί αυτού του αφουγκράσματος προτιμήσαμε να κάνουμε χαρακήρι αυτό-αμφισβητήσεων σε ότι καταλαβαίνουμε και αισθανόμαστε. Μήπως όμως αυτές οι αυτό-αμφισβητήσεις (όπως και οι άκαμπτες «θέσεις») επιτυγχάνουν τον ίδιο αποτελεσματικό στόχο; Μήπως και με αυτές αποφεύγουμε να αναλάβουμε την ευθύνη του «αυτή την στιγμή αυτό καταλαβαίνω - αυτό επιθυμώ - αυτό διεκδικώ». Με τους διπλούς λόγους μας στεκόμαστε έξω από όλα (σαν να μην είμαστε εμείς που ζούμε) και τα κοιτάμε σαν παρατηρητές. Μιλάμε, φιλοσοφούμε - κυρίως όμως αποφεύγουμε να ζήσουμε τον κίνδυνο του να κάνουμε πραγματικά λάθος με μία επιλογή του τώρα μας. Ο φόβος μας να αναλάβουμε την ευθύνη των θέλω μας στο τώρα όμορφα καλύπτεται από ένα «ίσως δεν είναι έτσι όπως μοιάζει». Στην ουσία με τα ίσως μας δεν διερευνούμε μητε την αλήθεια μας μήτε την αλήθεια αυτών που συζητάμε. Τα ίσως μας, κάνουν κάτι πολύ πιο ύπουλο, μας υπονομεύουν την θέληση να βιώσουμε ολοκληρωμένα το τώρα μας. Μας αναβάλουν…"
+παν