Η 17η ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2010 … ΕΓΚΥΜΟΝΕΙ ;

.

Μη φοβηθείτε αγαπητοί αναγνώστες από την γραφή της επόμενης παραγράφου. Έκρινα ότι είμαι αναγκασμένος να την συντάξω ώστε να μπορέσω να στοιχειοθετήσω την συνέχεια του κειμένου:

« Η εξέγερση του Πολυτεχνείου υπήρξε ορόσημο στους δίκαιους αγώνες του Ελληνικού λαού για την Δημοκρατία, υπήρξε η κορυφαία ιστορική στιγμή που έγινε ο πυλώνας ανασυγκρότησης της σημερινής Ελληνικής Δημοκρατίας. Η ιστορία θα την χαρακτήριζε ως τον ιδεολογικό και αξιακό φάρο όλων των μεγάλων αγώνων της σπουδάζουσας Νεολαίας της χώρας μας.»

Όταν αναφερόμαστε σε «ξύλινο» λόγο (όπως ο προηγούμενος) εννοούμε την χρήση αφηρημένων εννοιών που με στόμφο κλείνουν μέσα τους μια εκφραστική μπαλαφάρα χωρίς σαφήνεια, που ικανοποιεί ισορροπίες συναισθηματικές μιας παρωχημένης σκέψης.

Αυτή η παρωχημένη έκφραση κάτω από την ξύλινη αίσθηση της βολεύει ανόητους που νομίζουν πως φέρουν πολιτική σκέψη ή άλλες φορές υποκρύπτει τα λαμόγια που θέλουν να εμφανίζονται ως επαναστάτες καπηλευόμενοι ένα παρελθόν που όχι μόνο δεν τους ανήκει , αλλά είναι ύβρις ακόμη και η επιθυμητή από την έκφραση τους συγγένεια με αυτό. Τέτοια λαμόγια έχουν υπάρξει στο παρελθόν της εντός εισαγωγικών δημοκρατίας του Ελλαδιστάν και συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη και σήμερα.

Με όλες αυτές τις σκέψεις που προανέφερα , πήγα σήμερα με διάθεση πολιτικού μαζοχισμού για ακόμη μια φορά να επισκεφτώ το Πολυτεχνείο μη θέλοντας να υποκύψω στην απάθεια, που τα πάντα στις πολιτικές λειτουργίες συντείνουν να γίνει καθεστώς στη σκέψη των πολιτών.

Δεν έχω σκοπό να αναλύσω την αίσθηση που βίωσα για ακόμη μια φορά από την παρωχημένη σημειολογία της μνήμης αυτής … Σήμερα με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου προεξάρχει ως διεκδίκηση το αίτημα του «αντί ΔΝΤ». Θα τολμούσα να πω ότι οι περισσότερες "προοδευτικές σκέψεις" αυτής της χώρας είχαν πάντα να μιλούν για το "αντί".

Αυτό που θα ήθελα να αναλύσω πολιτικά είναι δυο εικόνες μνήμης που απέχουν μεταξύ τους 37 χρόνια. Στο προηγούμενο άρθρο στη φωτογραφία φαίνεται το σύνθημα που είχαν αναρτήσει οι τότε διαδηλωτές μαζί με την Ελληνική σημαία στο κεντρικό κτήριο της σχολής. Το σύνθημα έγραφε « ΟΧΙ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ» ένα τόσο απλό και καθολικό αίτημα ικανό να συσπειρώσει γύρω του ένα λαό.
Σήμερα με έπιασε θλίψη διαβάζοντας το σύνθημα που ήταν αναρτημένο στο ίδιο σημείο 37 χρόνια μετά.  Το σημερινό σύνθημα ήταν διαχειριστικό … μιας κοινωνίας που ως ζήτουλας περιμένει να πληρώσουν κάποιοι γι αυτόν… και ως τότε μπορεί να εξαθλιώνεται.
Το χειρότερο δεν είναι αυτό , αλλά το ότι αυτή η «επαναστατική διαχειριστική απαίτηση» είχε και υπογραφή. Δεν έχει σημασία ποιος χώρος υπόγραφε (αν και είναι φανερό στην φωτογραφία) αλλά ότι τολμούν κάποιοι να υπογράφουν στην υποτιθέμενη γιορτή της Δημοκρατίας στο χώρο του Πολυτεχνείου. Το πνεύμα ενός λαού που ζητά μια καλύτερη τύχη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το "καπέλο" της "σωστής" πολιτικής οπτικής κάποιου χώρου.
Πώς να συσπειρωθεί ένας λαός κάτω από συνθήματα και αντιλήψεις που έχουν την «ομαδική» ιδιωτεία της κομματικής χειραγώγησης;

Την πρόσφατη εκλογική αποχή των ψηφοφόρων , κανένας πολιτικός χώρος δεν την ερμήνευσε με όρους που θα έθιγαν την ουσία της πολιτικής σκέψης του σήμερα.
Έσπευσαν όλοι να δηλώσουν τη νίκη τους , χωρίς να βλέπουν πόσο γελοίο μπορεί να καταστήσει ένα σύστημα πολιτικό όταν ο λόγος του είναι ξύλινος και προφανώς καλή ασπίδα για την κάλυψη της περιοριστικής του σκέψης.

Αυτοί οι Άνθρωποι της σημερινής Ελλάδας που βρίσκονται σαστισμένοι χωρίς διάθεση να ψηφίσουν κανένα κόμμα είναι πολλοί! Αν το καταλάβουν οι ελάχιστοι μαγαζάτορες των κομμάτων ότι αυτοί αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία θα είναι κέρδος... και αν δεν την σέβονται , τουλάχιστον πρέπει να αρχίσουν να την φοβούνται.

Το ερώτημα που ήθελα να θέσω είναι αν αυτή τη κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες τόσο ως ιδεολογικό τέλμα που αναπαράγεται κατά κόρον , όσο και ως οικονομική δυσπραγία που τους επιβάλλεται,  έχει χαρακτηριστικά «θανάτου» ή «Εγκυμοσύνης»…


Η απάντηση αν δεν υπάρχει άλλη , είναι μάλλον ... Θα δείξει !