.
Εκείνη τη βραδιά έβρεχ
ε καταρρακτωδώς ο ουρανός όταν αποφάσισαν να περάσουν μέσα από τα γκρεμισμένα στις μεσοτοιχίες σπίτια τους οι πολιορκημένοι της Ολύνθου και να κάνουν την έξοδο προς την ελευθερία … μια έξοδος που ήταν σφιχτά αγκαλιασμένη με το θάνατο.
Φόρεσαν μόνο το ένα σανδάλι για να έχουν σταθερότητα επάνω στα γλιστερά χώματα και τις αναρριχήσεις τους και ξεχύθηκαν σε αυτή την τελευταία τελετή του «Θέλω» της ζωής τους…
Από το 384 π.Χ. μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.394 χρόνια και μερικές θεμελιώσεις της πόλης της Ολύνθου σε ένα τοπίο του σύγχρονου Ελλαδιστάν, κρατά μέσα του τους αλαλαγμούς εκείνου του φονικού που ήταν μονόδρομος για τους ανθρώπους της.
Θύματα επιλογών της πολιτικής τους βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά των τότε δυνάμεων μεταξύ του Φιλίππου και των Αθηναίων πληρώνοντας το τίμημα της ζωής απέναντι στην ανελευθερία όλων των εποχών της βούλησης των ανθρώπων.
Ο Δημοσθένης με τους Λόγους του, άφησε την εικόνα των απελπισμένων ανθρώπων στην πορεία μιας ιστορίας που κάνει κύκλους σαν χορός με χέρια και βήματα που απλά εναλλάσσονται στον ίδιο σκοπό με μόνη διαφορά την αλλαγή της ένδυσης.
Σήμερα το καταφέραμε … γίναμε κομμάτι του Παγκόσμιου γίγνεσθαι… αλλά οι πολιορκίες δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται . Τώρα δεν πέφτουν βροχή τα βέλη στα σπίτια μας, αλλά μια πνευματικά εκφοβιστική βουκέντρα που αναπαράγεται από εμάς τους ίδιους, κάνει να συστρεφόμαστε σαν φοβισμένα ζώα την ώρα που όλα καίγονται γύρω μας.
Η παραίτηση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός που καταργεί και την Αξία του ίδιου του Τέλους μας…
Διασωληνωμένοι στα χέρια γιατρών- εμπόρων προσδοκούμε τον επιεική χειρισμό της εκμετάλλευσης του σαρκίου μας.
Καλοβαλμένοι μέσα στην θλιβερή – μα άνετη - μικρή ζωής τους, αναλύουν μεγάλες σκέψεις χωρίς επίγνωση τηλεπαρουσιαστές και παρατρεχάμενοι των πολιτικών μαγαζιών της εξουσίας…
Θάνατος με πόνο είναι η παράδοση μας σε αγύρτες που νομίζουν ότι γνωρίζουν την ίδια τη Ζωή… και τους κανόνες της.
Ο μόνος φόβος τους είναι μήπως πει ο εξουσιαζόμενος … «Σταματώ! Δεν παίζω άλλο» γιατί ένα παιχνίδι είναι η κοινωνικό – οικονομική οργάνωση της κάθε εξουσίας…
Μερικοί πιστεύουν ότι ο «προλετάριος» είναι το άτομο που στερείται ιδιοκτησίας και κερδίζει την επιβίωση του μόνο από την εργασία του … όμως είναι;
Ίσως η έλλειψη συλλογικών στοχευμένων μετρήσιμων "οραμάτων" σε μια κοινωνία να διαμορφώνει τον συλλογικό Λούμπεν Προλετάριο … που είναι τροφή συντηρημένη για την όρεξη του κάθε επικυρίαρχου. Οι πειρατές (κάποτε) κράταγαν ζωντανές τις χελώνες στα καράβια τους και σαν αποφάσιζαν έτρωγαν φρέσκο κρέας… μήπως μας θυμίζει τίποτε αυτό σε σχέση με τους αυτόβουλα φυλακισμένους σε δωμάτια που η μόνη πόρτα τους είναι ένα γυαλί της τηλεόρασης;
Φοβάται το «συντηρημένο κρέας» της ανθρώπινης χελώνας μήπως πεθάνει χωρίς να βλέπει ότι ο κανιβαλισμός του είναι θέμα προγραμματισμού των αφεντικών που χαμογελούν δίνοντας του την ελπίδα ότι θα ζήσει…
Όταν καταλάβουν οι φοβισμένοι προλετάριοι , ότι δεν στοχεύουν στις περιουσίες τους αλλά στην συντήρηση του φόβου τους… τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τους λίγους που αποφασίζουν για τους πολλούς.
Όπως ο Λόγος του Δημοσθένη , άργησε πολύ να πείσει τους ακροατές του να συνδράμουν τη ζωή … στους κατοίκους της Ολύνθου, έτσι και σήμερα ο δυστυχής μοναχικός άνθρωπος έπαψε να «ακούει» και να δημιουργεί τοπία ζωής δικά του…
Το άσχημο είναι ότι σήμερα δεν έχουν την ευκαιρία οι άνθρωποι για ένα Ηρωικό Τέλος … είναι αναγκασμένοι να σαπίζουν μέσα από τα (οικονομικά - κοινωνικά) πειράματα των επικυρίαρχων στο κρεβάτι της οργανωμένης κοινωνίας μισώντας ο ένας τον άλλο που συνεχίζει να αναπνέει με βρώμικη ανάσα από την αρρώστια.
Αλλά μπορεί να μην είναι και έτσι…
Δεν είναι σίγουρο ότι τα λόγια ενός άρθρου είναι η Αλήθεια … όμως για να μπορέσουμε να απορρίψουμε κάτι ως αλήθεια , οφείλουμε να φτιάξουμε το δικό μας Τοπίο και να δούμε αν ταιριάζει ότι ακούμε...
Εγώ προτείνω ένα Τοπίο από το τραγούδι του Σαββόπουλου «Δημοσθένους Λέξις»
Υπάρχει άλλο κοινό Τοπίο; Υπάρχει άλλο κοινό Όνειρο; Ιδού η απορία...
.
Εκείνη τη βραδιά έβρεχ
ε καταρρακτωδώς ο ουρανός όταν αποφάσισαν να περάσουν μέσα από τα γκρεμισμένα στις μεσοτοιχίες σπίτια τους οι πολιορκημένοι της Ολύνθου και να κάνουν την έξοδο προς την ελευθερία … μια έξοδος που ήταν σφιχτά αγκαλιασμένη με το θάνατο.Φόρεσαν μόνο το ένα σανδάλι για να έχουν σταθερότητα επάνω στα γλιστερά χώματα και τις αναρριχήσεις τους και ξεχύθηκαν σε αυτή την τελευταία τελετή του «Θέλω» της ζωής τους…
Από το 384 π.Χ. μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.394 χρόνια και μερικές θεμελιώσεις της πόλης της Ολύνθου σε ένα τοπίο του σύγχρονου Ελλαδιστάν, κρατά μέσα του τους αλαλαγμούς εκείνου του φονικού που ήταν μονόδρομος για τους ανθρώπους της.
Θύματα επιλογών της πολιτικής τους βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά των τότε δυνάμεων μεταξύ του Φιλίππου και των Αθηναίων πληρώνοντας το τίμημα της ζωής απέναντι στην ανελευθερία όλων των εποχών της βούλησης των ανθρώπων.
Ο Δημοσθένης με τους Λόγους του, άφησε την εικόνα των απελπισμένων ανθρώπων στην πορεία μιας ιστορίας που κάνει κύκλους σαν χορός με χέρια και βήματα που απλά εναλλάσσονται στον ίδιο σκοπό με μόνη διαφορά την αλλαγή της ένδυσης.
Σήμερα το καταφέραμε … γίναμε κομμάτι του Παγκόσμιου γίγνεσθαι… αλλά οι πολιορκίες δεν έπαψαν ποτέ να υφίστανται . Τώρα δεν πέφτουν βροχή τα βέλη στα σπίτια μας, αλλά μια πνευματικά εκφοβιστική βουκέντρα που αναπαράγεται από εμάς τους ίδιους, κάνει να συστρεφόμαστε σαν φοβισμένα ζώα την ώρα που όλα καίγονται γύρω μας.
Η παραίτηση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός που καταργεί και την Αξία του ίδιου του Τέλους μας…
Διασωληνωμένοι στα χέρια γιατρών- εμπόρων προσδοκούμε τον επιεική χειρισμό της εκμετάλλευσης του σαρκίου μας.
Καλοβαλμένοι μέσα στην θλιβερή – μα άνετη - μικρή ζωής τους, αναλύουν μεγάλες σκέψεις χωρίς επίγνωση τηλεπαρουσιαστές και παρατρεχάμενοι των πολιτικών μαγαζιών της εξουσίας…
Θάνατος με πόνο είναι η παράδοση μας σε αγύρτες που νομίζουν ότι γνωρίζουν την ίδια τη Ζωή… και τους κανόνες της.
Ο μόνος φόβος τους είναι μήπως πει ο εξουσιαζόμενος … «Σταματώ! Δεν παίζω άλλο» γιατί ένα παιχνίδι είναι η κοινωνικό – οικονομική οργάνωση της κάθε εξουσίας…
Μερικοί πιστεύουν ότι ο «προλετάριος» είναι το άτομο που στερείται ιδιοκτησίας και κερδίζει την επιβίωση του μόνο από την εργασία του … όμως είναι;
Ίσως η έλλειψη συλλογικών στοχευμένων μετρήσιμων "οραμάτων" σε μια κοινωνία να διαμορφώνει τον συλλογικό Λούμπεν Προλετάριο … που είναι τροφή συντηρημένη για την όρεξη του κάθε επικυρίαρχου. Οι πειρατές (κάποτε) κράταγαν ζωντανές τις χελώνες στα καράβια τους και σαν αποφάσιζαν έτρωγαν φρέσκο κρέας… μήπως μας θυμίζει τίποτε αυτό σε σχέση με τους αυτόβουλα φυλακισμένους σε δωμάτια που η μόνη πόρτα τους είναι ένα γυαλί της τηλεόρασης;
Φοβάται το «συντηρημένο κρέας» της ανθρώπινης χελώνας μήπως πεθάνει χωρίς να βλέπει ότι ο κανιβαλισμός του είναι θέμα προγραμματισμού των αφεντικών που χαμογελούν δίνοντας του την ελπίδα ότι θα ζήσει…
Όταν καταλάβουν οι φοβισμένοι προλετάριοι , ότι δεν στοχεύουν στις περιουσίες τους αλλά στην συντήρηση του φόβου τους… τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τους λίγους που αποφασίζουν για τους πολλούς.
Όπως ο Λόγος του Δημοσθένη , άργησε πολύ να πείσει τους ακροατές του να συνδράμουν τη ζωή … στους κατοίκους της Ολύνθου, έτσι και σήμερα ο δυστυχής μοναχικός άνθρωπος έπαψε να «ακούει» και να δημιουργεί τοπία ζωής δικά του…
Το άσχημο είναι ότι σήμερα δεν έχουν την ευκαιρία οι άνθρωποι για ένα Ηρωικό Τέλος … είναι αναγκασμένοι να σαπίζουν μέσα από τα (οικονομικά - κοινωνικά) πειράματα των επικυρίαρχων στο κρεβάτι της οργανωμένης κοινωνίας μισώντας ο ένας τον άλλο που συνεχίζει να αναπνέει με βρώμικη ανάσα από την αρρώστια.
Αλλά μπορεί να μην είναι και έτσι…
Δεν είναι σίγουρο ότι τα λόγια ενός άρθρου είναι η Αλήθεια … όμως για να μπορέσουμε να απορρίψουμε κάτι ως αλήθεια , οφείλουμε να φτιάξουμε το δικό μας Τοπίο και να δούμε αν ταιριάζει ότι ακούμε...
Εγώ προτείνω ένα Τοπίο από το τραγούδι του Σαββόπουλου «Δημοσθένους Λέξις»
Υπάρχει άλλο κοινό Τοπίο; Υπάρχει άλλο κοινό Όνειρο; Ιδού η απορία...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.