.
Όπως έχετε καταλάβει από το σύνολο των αναρτήσεων αγαπητοί αναγνώστες, ο χώρος αυτός (η Δραγασιά) στηρίζεται στην αντίληψη του να μπορούμε να μιλάμε για οικουμενικά ζητήματα μέσα από την δική μας ζωή και τις προσωπικές μας μνήμες .
Επέλεξα να "υποστεί" την γραφή του προλόγου ο αναγνώστης , μια και έχω αποφασίσει ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι προφανές και αυτονόητο, αλλά οφείλουμε να δίνουμε το πλαίσιο της αντίληψης μας όταν εισαγάγουμε ένα θέμα. Ακόμη θεωρώ ότι για κάθε νόημα που διαβάζουμε έχουμε τόσες ερμηνείες όσοι και οι αναγνώστες του.
Μια συνήθης σκέψη των περισσοτέρων μας , είναι να νομίζουμε ότι είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί μέσα από τις εμπειρίες και τις θεωρήσεις μας ενώ νοιώθουμε ότι απέναντι μας έχουμε ανθρώπους που παρά την καλή τους προσπάθεια να μας καταλάβουν, δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της δικής μας εγωιστικής - ενίοτε και φαινομενικά σεμνής - αντίληψης για τη ζωή μας.
Αυτή η συνήθεια οδηγεί σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδεχτούν οι άλλοι τις ιδέες μας επιζητώντας τους όμοιους μας ή απορρίπτουμε ως ακατάλληλους τους άλλους μέσα από αντιλήψεις που έχουν αφετηρία φιλοσοφίες, θρησκείες, συνήθειες (αθλήματα- τέχνες κλπ) και κάθε μορφής βιώματα που επιλέγουμε να είναι κυρίαρχα στη ζωή μας.
Δικαίωμα λοιπόν στη γνώση και την άποψη,έχουμε όλοι οι άνθρωποι και δεν είναι προνόμιο μόνο των ειδικών ή των επιστημόνων. Η πολύπλευρη γνώση άλλωστε διαμορφώνει κοινωνίες με υψηλή αισθητική και αντίληψη συνύπαρξης σε αντίθεση με την σκέψη της –μάζας- που βρίσκεται ενίοτε πίσω από «φιλοσοφίες» σχήματος ή λειτουργίες οπαδών χωρίς κρίση με προμετωπίδα μια "ύπουλη" λέξη στο μυαλό τους , που δεν είναι άλλη από το «Πιστεύω».
Παρατήρησα το τελευταίο διάστημα , ότι η «βία» κρύβεται με τον καλύτερο τρόπο σε προθέσεις και γνωστικά επίπεδα ανθρώπων που επί της ουσίας δεν διαφέρουν από την ανεπεξέργαστη σκέψη της αγοραίας συμπεριφοράς έστω και αν αναπτύσσεται εκλεπτισμένα στις σχέσεις των ανθρώπων.
Την βία στις σχέσεις την αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σαν σωματική κακοποίηση και μάλιστα την ορίζουν συνήθως ως επιβολή της αντρικής δύναμης στη γυναικεία φύση.
Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου , είναι αν η βία είναι μόνο σωματική και αν είναι μοιρασμένη εξίσου με διαφορετικές εκφάνσεις μεταξύ των ατόμων σε σχέση.
Άλλο ένα ερώτημα που έθεσα προς –ατομική- διερεύνηση , είναι αν η ενοχοποίηση του ισχυρού φύλου απέναντι στο ασθενές αφορά μια υποκριτική στάση που αφήνει κάτω από την αντιπαλότητα των δύο φύλων να λειτουργεί η βία της «αντρικής» σκέψης επάνω στην ανθρώπινη φύση … που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την γενετήσια περιγραφή της ανατομίας των ανθρώπων , αλλά με μια ολόκληρη φιλοσοφική στάση της κοινωνίας (μοντέλα αρχετύπων) απέναντι σε αυτό που λέμε ζωή. Κατά την κρίση μου είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που κάποια στιγμή θα είναι αναγκαία η αντιμετώπιση του, όταν ο "πολιτισμός" μας φθάσει μπροστά στα αδιέξοδα του.
Σαν μικρό παράδειγμα -παρονυχίδα- του προηγουμένου, σημειώνω την (κακώς νοούμενη ως εφαρμογή) χειραφέτηση της σύγχρονης γυναίκας – και θέτω ερώτημα- αν όντως διαθέτει στον συμπεριφορισμό της μια βία προς αποδέκτες (ανεξαρτήτως φύλου) ψάχνοντας παράλληλα ποια αρχετυπική φιλοσοφία -κυριαρχίας- υπηρετεί στη ζωή ως αντίληψη.
Αφορμή των ερωτημάτων στάθηκε η θεατρική μελέτη στο έργο του Νίκου Καββαδία (Η Βάρδια), αλλά και η μεταφορά των παρατηρήσεων αυτών στην ίδια τη ζωή, που συνήθως μας διαφεύγει αλλά δεν παύει να -συμβαίνει- γύρω μας.
Επέλεξα να μη μιλήσω βιωματικά και μέσα από προσωπική συγκρότηση των εμπειριών μου, μια και πάντα ένας άνθρωπος είναι -τραγικά- λιγότερος στη εμπειρία από το σύνολο της γνώσης που έχει καταγραφεί στο διάβα του χρόνου. Άλλωστε σκοπός δεν είναι να πείσω κανένα για τις προσωπικές μου αντιλήψεις , αλλά να μάθουμε όλοι μαζί μέσα από την διεύρυνση της γνωστικής μας αντίληψης μέσα από την προσφορά πληροφοριών.
Σημαντικό είναιι να σας καταγράψω γιατί διάλεξα να αναφερθώ σε μελέτες επιστημόνων αλλά και συγγραφέων με μια εγνωσμένη αξία του λόγου τους.
Η επιστήμη από –σκόπιμο- λάθος ορισμένων κύκλων που λειτουργούν το «Πιστεύω», αλλά και από τους – κατά σχήμα- λειτουργούς της (κάποιες φορές) είναι παρεξηγημένη.
Ο Επιστήμων δεν σημαίνει ότι έχει την ιδιότητα να κατακερματίζει και να εμβαθύνει φλύαρα τη σκέψη του μακριά από την λογική του «Προφανούς». Επιστήμων είναι αυτός που γνωρίζει να συγκεντρώνει την (διαχρονική) γνώση από όλους όσους έχουν καταγράψει την σκέψη τους και να την συνθέτει σε δική του ... με μια μεγαλειώδη διάκριση από όσους απλά πιστεύουν τη γνώση! Η διάκριση αφορά στο ότι κάθε στιγμή αγωνίζεται να απορρίψει την ίδια την σκέψη του για να προχωρήσει πιο πέρα τη γνώση.
Αυτό βέβαια δεν θα το συναντήσουμε σε –πίστης- φιλοσοφικά ρεύματα που οι άνθρωποι μένουν "Πιστοί" πίσω από την βιωματική τους κατάκτηση.
Κάθε επιστήμων την στιγμή της καταγραφής της θεωρίας του ή ακόμη κάθε σπουδαίος συγγραφέας που δηλώνει αυθαίρετα την Αλήθεια του, μας παραδίδει την προσωπική του σκέψη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι η μοναδική Αλήθεια ούτε καμιά σημαία που πίσω από αυτήν θα στρατευτεί η Οικουμένη για το υπόλοιπο της ύπαρξης της. Με αυτό τον τρόπο (σκέψης) μαθαίνουμε να ακούμε με σεβασμό την υποκειμενική αλήθεια όλων και να επιλέγουμε κομμάτια που θα συνθέσουμε την δική μας προσωπική (υποκειμενική) θεώρηση του κόσμου στις ανάγκες της εποχής που υπάρχουμε.
Μπορεί αυτό να μην συντείνει να γίνουμε Θεοί (σε αυτό τον κόσμο)… αλλά σας έχω κακά μαντάτα μια και η δική μου (υποκειμενική) αλήθεια λέει ότι «Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! »
Αυτή την επεξήγηση την έδωσα για να μην «θεοποιούμε» την βολική στην σκέψη και τα βιώματα μας γραφή και να αντιστρατευόμαστε άκριτα την όποια διαφορετική άποψη. Τι να κάνουμε ... δυστυχώς (για την αντίληψη αυτή) η φύση έχει πολλούς τρόπους να υπάρχει και αυτό είναι δύσκολο να το αντιληφθεί το Εγώ μας ... έστω και αν το έχουμε ντύσει με τους καλύτερους μανδύες των "ειδικών" και των ανεπτυγμένων "πνευματικά" κύκλων.
Θα υπάρξουν λοιπόν παραπομπές σε επώνυμες αρθρογραφίες επιστημόνων καθώς και συγγραφέων χωρίς να υπάρξουν σχόλια από τον συγγραφέα του προλόγου επί αυτών.
Κάποιοι θα τα διαβάσουν, άλλοι όχι … μα και κάποιοι θα τα "διαβάσουν" μέσα από την πρωταρχική παγιωμένη θέση τους ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων την Αλήθεια μέσω αυτών που πρεσβεύουν… αυτοί είναι η πλέον θλιβερή περίπτωση της ασθένειας του σύγχρονου κατ΄ ευφημισμόν καλούμενου πολιτισμού μας, που κατά την γνώμη μου θα έδιναν πάλι κώνειο στο Σωκράτη ενώ την ίδια στιγμή θα έκαναν γιόγκα στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού τους με στόχο την προσωπική τους ανέλιξη...
Όλοι μας έχουμε υπάρξει μέσα σε σχέσεις που η βία λειτούργησε συγκαλυμμένα από τον επιτηδευμένο λόγο ή και απροκάλυπτα με τον θυμό. Στόχος αυτής της ενότητας δεν είναι να πατάξουμε την βία και να την αντικαταστήσουμε με μια ονειρική ατμόσφαιρα μια και αυτό θα ήταν μια άλλη συγκαλυμμένη βία προς τις επιλογές σκέψης του ανθρώπου.
Στόχος είναι μόνο να «Δούμε»… μέσα από τη σκέψη των άλλων και αυτό είναι αρκετό. Η επιλογή του τρόπου ζωής - κάθε ενός μας- είναι δικαίωμα που σίγουρα έχει χαρές αλλά και συνέπειες που τις μαθαίνουμε κάποια στιγμή στον απολογισμό των πεπραγμένων μας κάπου κοντά στον τελευταίο ρόγχο.
Το κείμενο θα εμπλουτίζεται με πληροφορίες από άρθρα και μελέτες του διαδικτύου για όσο διάστημα ο γράφων κρίνει ότι θέλει και μπορεί να ασχοληθεί με το θέμα.
Οι φερώνυμες αναφορές στο ζήτημα του θέματος για αυτό το άρθρο, θα παρακαλούσα να αποσταλούν (αν υπάρξουν) … στο nativita@otenet.gr και θα αναρτηθούν σε συνέχεια του θέματος της κύριας ανάρτησης. Η βασική πρόθεση της αποφυγής των σχολίων (μόνο για αυτό το θέμα) είναι η προβολή της υπεύθυνης γραφής που κατά την προσωπική μου αντίληψη συνιστά μια Δημοκρατία με στόχευση στην αριστεία της σκέψης.
Κ.Ζ
Μαριάννα Διομήδους
Λέκτορας Επιδημιολογίας, Τμήμα Νοσηλευτικής,
ΕΚΠΑ, Αθήνα
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΕΔΩ)
Άρθρο
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (ΕΔΩ)
"γυναίκες που αγαπούν πολύ"
μια άλλη ανάγνωση της προσκόλλησης σε ακατάλληλες και επικίνδυνες σχέσεις
Σταυρούλα Πανοπούλου © 2005
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΕΔΩ)
ΠΡΟΛΟΓΟΓΙΣΜΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ
Μία ασυνήθης εισαγωγή στο θέμα
Πρώτα οφείλουμε να συνεννοηθούμε για το –πως - βλέπουμε και μετά να ξεκινήσουμε το κοινό «ταξίδι» σκέψης, αν επιθυμούμε να συνομολογήσουμε στη συνέχεια μεταξύ μας το –τι- είδαμε.
Όπως έχετε καταλάβει από το σύνολο των αναρτήσεων αγαπητοί αναγνώστες, ο χώρος αυτός (η Δραγασιά) στηρίζεται στην αντίληψη του να μπορούμε να μιλάμε για οικουμενικά ζητήματα μέσα από την δική μας ζωή και τις προσωπικές μας μνήμες .
Επέλεξα να "υποστεί" την γραφή του προλόγου ο αναγνώστης , μια και έχω αποφασίσει ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι προφανές και αυτονόητο, αλλά οφείλουμε να δίνουμε το πλαίσιο της αντίληψης μας όταν εισαγάγουμε ένα θέμα. Ακόμη θεωρώ ότι για κάθε νόημα που διαβάζουμε έχουμε τόσες ερμηνείες όσοι και οι αναγνώστες του.
Μια συνήθης σκέψη των περισσοτέρων μας , είναι να νομίζουμε ότι είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί μέσα από τις εμπειρίες και τις θεωρήσεις μας ενώ νοιώθουμε ότι απέναντι μας έχουμε ανθρώπους που παρά την καλή τους προσπάθεια να μας καταλάβουν, δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της δικής μας εγωιστικής - ενίοτε και φαινομενικά σεμνής - αντίληψης για τη ζωή μας.
Αυτή η συνήθεια οδηγεί σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδεχτούν οι άλλοι τις ιδέες μας επιζητώντας τους όμοιους μας ή απορρίπτουμε ως ακατάλληλους τους άλλους μέσα από αντιλήψεις που έχουν αφετηρία φιλοσοφίες, θρησκείες, συνήθειες (αθλήματα- τέχνες κλπ) και κάθε μορφής βιώματα που επιλέγουμε να είναι κυρίαρχα στη ζωή μας.
Δικαίωμα λοιπόν στη γνώση και την άποψη,έχουμε όλοι οι άνθρωποι και δεν είναι προνόμιο μόνο των ειδικών ή των επιστημόνων. Η πολύπλευρη γνώση άλλωστε διαμορφώνει κοινωνίες με υψηλή αισθητική και αντίληψη συνύπαρξης σε αντίθεση με την σκέψη της –μάζας- που βρίσκεται ενίοτε πίσω από «φιλοσοφίες» σχήματος ή λειτουργίες οπαδών χωρίς κρίση με προμετωπίδα μια "ύπουλη" λέξη στο μυαλό τους , που δεν είναι άλλη από το «Πιστεύω».
(Άλλο είναι το Θεωρώ ως νόημα και στάση ζωής ... απέναντι από το Πιστεύω)
Παρατήρησα το τελευταίο διάστημα , ότι η «βία» κρύβεται με τον καλύτερο τρόπο σε προθέσεις και γνωστικά επίπεδα ανθρώπων που επί της ουσίας δεν διαφέρουν από την ανεπεξέργαστη σκέψη της αγοραίας συμπεριφοράς έστω και αν αναπτύσσεται εκλεπτισμένα στις σχέσεις των ανθρώπων.Την βία στις σχέσεις την αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σαν σωματική κακοποίηση και μάλιστα την ορίζουν συνήθως ως επιβολή της αντρικής δύναμης στη γυναικεία φύση.
Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου , είναι αν η βία είναι μόνο σωματική και αν είναι μοιρασμένη εξίσου με διαφορετικές εκφάνσεις μεταξύ των ατόμων σε σχέση.
Άλλο ένα ερώτημα που έθεσα προς –ατομική- διερεύνηση , είναι αν η ενοχοποίηση του ισχυρού φύλου απέναντι στο ασθενές αφορά μια υποκριτική στάση που αφήνει κάτω από την αντιπαλότητα των δύο φύλων να λειτουργεί η βία της «αντρικής» σκέψης επάνω στην ανθρώπινη φύση … που σίγουρα δεν έχει να κάνει με την γενετήσια περιγραφή της ανατομίας των ανθρώπων , αλλά με μια ολόκληρη φιλοσοφική στάση της κοινωνίας (μοντέλα αρχετύπων) απέναντι σε αυτό που λέμε ζωή. Κατά την κρίση μου είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που κάποια στιγμή θα είναι αναγκαία η αντιμετώπιση του, όταν ο "πολιτισμός" μας φθάσει μπροστά στα αδιέξοδα του.
Σαν μικρό παράδειγμα -παρονυχίδα- του προηγουμένου, σημειώνω την (κακώς νοούμενη ως εφαρμογή) χειραφέτηση της σύγχρονης γυναίκας – και θέτω ερώτημα- αν όντως διαθέτει στον συμπεριφορισμό της μια βία προς αποδέκτες (ανεξαρτήτως φύλου) ψάχνοντας παράλληλα ποια αρχετυπική φιλοσοφία -κυριαρχίας- υπηρετεί στη ζωή ως αντίληψη.
Αφορμή των ερωτημάτων στάθηκε η θεατρική μελέτη στο έργο του Νίκου Καββαδία (Η Βάρδια), αλλά και η μεταφορά των παρατηρήσεων αυτών στην ίδια τη ζωή, που συνήθως μας διαφεύγει αλλά δεν παύει να -συμβαίνει- γύρω μας.
Επέλεξα να μη μιλήσω βιωματικά και μέσα από προσωπική συγκρότηση των εμπειριών μου, μια και πάντα ένας άνθρωπος είναι -τραγικά- λιγότερος στη εμπειρία από το σύνολο της γνώσης που έχει καταγραφεί στο διάβα του χρόνου. Άλλωστε σκοπός δεν είναι να πείσω κανένα για τις προσωπικές μου αντιλήψεις , αλλά να μάθουμε όλοι μαζί μέσα από την διεύρυνση της γνωστικής μας αντίληψης μέσα από την προσφορά πληροφοριών.
Σημαντικό είναιι να σας καταγράψω γιατί διάλεξα να αναφερθώ σε μελέτες επιστημόνων αλλά και συγγραφέων με μια εγνωσμένη αξία του λόγου τους.Η επιστήμη από –σκόπιμο- λάθος ορισμένων κύκλων που λειτουργούν το «Πιστεύω», αλλά και από τους – κατά σχήμα- λειτουργούς της (κάποιες φορές) είναι παρεξηγημένη.
Ο Επιστήμων δεν σημαίνει ότι έχει την ιδιότητα να κατακερματίζει και να εμβαθύνει φλύαρα τη σκέψη του μακριά από την λογική του «Προφανούς». Επιστήμων είναι αυτός που γνωρίζει να συγκεντρώνει την (διαχρονική) γνώση από όλους όσους έχουν καταγράψει την σκέψη τους και να την συνθέτει σε δική του ... με μια μεγαλειώδη διάκριση από όσους απλά πιστεύουν τη γνώση! Η διάκριση αφορά στο ότι κάθε στιγμή αγωνίζεται να απορρίψει την ίδια την σκέψη του για να προχωρήσει πιο πέρα τη γνώση.
Αυτό βέβαια δεν θα το συναντήσουμε σε –πίστης- φιλοσοφικά ρεύματα που οι άνθρωποι μένουν "Πιστοί" πίσω από την βιωματική τους κατάκτηση.
Κάθε επιστήμων την στιγμή της καταγραφής της θεωρίας του ή ακόμη κάθε σπουδαίος συγγραφέας που δηλώνει αυθαίρετα την Αλήθεια του, μας παραδίδει την προσωπική του σκέψη χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι η μοναδική Αλήθεια ούτε καμιά σημαία που πίσω από αυτήν θα στρατευτεί η Οικουμένη για το υπόλοιπο της ύπαρξης της. Με αυτό τον τρόπο (σκέψης) μαθαίνουμε να ακούμε με σεβασμό την υποκειμενική αλήθεια όλων και να επιλέγουμε κομμάτια που θα συνθέσουμε την δική μας προσωπική (υποκειμενική) θεώρηση του κόσμου στις ανάγκες της εποχής που υπάρχουμε.
Μπορεί αυτό να μην συντείνει να γίνουμε Θεοί (σε αυτό τον κόσμο)… αλλά σας έχω κακά μαντάτα μια και η δική μου (υποκειμενική) αλήθεια λέει ότι «Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! »
Αυτή την επεξήγηση την έδωσα για να μην «θεοποιούμε» την βολική στην σκέψη και τα βιώματα μας γραφή και να αντιστρατευόμαστε άκριτα την όποια διαφορετική άποψη. Τι να κάνουμε ... δυστυχώς (για την αντίληψη αυτή) η φύση έχει πολλούς τρόπους να υπάρχει και αυτό είναι δύσκολο να το αντιληφθεί το Εγώ μας ... έστω και αν το έχουμε ντύσει με τους καλύτερους μανδύες των "ειδικών" και των ανεπτυγμένων "πνευματικά" κύκλων.
Θα υπάρξουν λοιπόν παραπομπές σε επώνυμες αρθρογραφίες επιστημόνων καθώς και συγγραφέων χωρίς να υπάρξουν σχόλια από τον συγγραφέα του προλόγου επί αυτών.
Κάποιοι θα τα διαβάσουν, άλλοι όχι … μα και κάποιοι θα τα "διαβάσουν" μέσα από την πρωταρχική παγιωμένη θέση τους ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων την Αλήθεια μέσω αυτών που πρεσβεύουν… αυτοί είναι η πλέον θλιβερή περίπτωση της ασθένειας του σύγχρονου κατ΄ ευφημισμόν καλούμενου πολιτισμού μας, που κατά την γνώμη μου θα έδιναν πάλι κώνειο στο Σωκράτη ενώ την ίδια στιγμή θα έκαναν γιόγκα στο ασφαλές περιβάλλον του σπιτιού τους με στόχο την προσωπική τους ανέλιξη...
Όλοι μας έχουμε υπάρξει μέσα σε σχέσεις που η βία λειτούργησε συγκαλυμμένα από τον επιτηδευμένο λόγο ή και απροκάλυπτα με τον θυμό. Στόχος αυτής της ενότητας δεν είναι να πατάξουμε την βία και να την αντικαταστήσουμε με μια ονειρική ατμόσφαιρα μια και αυτό θα ήταν μια άλλη συγκαλυμμένη βία προς τις επιλογές σκέψης του ανθρώπου.
Στόχος είναι μόνο να «Δούμε»… μέσα από τη σκέψη των άλλων και αυτό είναι αρκετό. Η επιλογή του τρόπου ζωής - κάθε ενός μας- είναι δικαίωμα που σίγουρα έχει χαρές αλλά και συνέπειες που τις μαθαίνουμε κάποια στιγμή στον απολογισμό των πεπραγμένων μας κάπου κοντά στον τελευταίο ρόγχο.
Το κείμενο θα εμπλουτίζεται με πληροφορίες από άρθρα και μελέτες του διαδικτύου για όσο διάστημα ο γράφων κρίνει ότι θέλει και μπορεί να ασχοληθεί με το θέμα.
Οι φερώνυμες αναφορές στο ζήτημα του θέματος για αυτό το άρθρο, θα παρακαλούσα να αποσταλούν (αν υπάρξουν) … στο nativita@otenet.gr και θα αναρτηθούν σε συνέχεια του θέματος της κύριας ανάρτησης. Η βασική πρόθεση της αποφυγής των σχολίων (μόνο για αυτό το θέμα) είναι η προβολή της υπεύθυνης γραφής που κατά την προσωπική μου αντίληψη συνιστά μια Δημοκρατία με στόχευση στην αριστεία της σκέψης.
Κ.Ζ
ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ
Ε Ρ Ε Υ Ν Η Τ Ι Κ Η Ε Ρ ΓΑ Σ Ι Α
Μελέτη του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας σε δείγμα κακοποιημένων γυναικώνΜαριάννα Διομήδους
Λέκτορας Επιδημιολογίας, Τμήμα Νοσηλευτικής,
ΕΚΠΑ, Αθήνα
Η παρούσα εργασία επικεντρώνεται ιδιαίτερα στο φαινόμενο της γυναικείας κακοποίησης. Η γυναικεία κακοποίηση, όπως αυτή εκδηλώνεται σε όλες τις μορφές της και σε όλα τα επίπεδα ζωής και δράσης, αποτελεί σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις…
…. Η έρευνα που διεξήγαγαν οι Dobash et al, σε ένα δείγμα 1044 γυναικών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας έδειξε ότι οι γυναίκες ήταν, κατά κύριο λόγο, τα θύματα της οικογενειακής βίας. Αναφορικά με τις αιτίες που ευθύνονταν για την εκδήλωση βίαιης συμπεριφοράς, οι λεκτικές αντιπαραθέσεις κατέληγαν σε βίαια επεισόδια. Αναφορικά με την παρουσία τρίτων κατά την εξέλιξη των βίαιων επεισοδίων, περίπου το 60% των γυναικών ανέφεραν ότι τα παιδιά ήταν παρόντα στα επεισόδια βίας. Επιπροσθέτως, σχετικά με τον τρόπο αντίδρασης των γυναικών στη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου/συντρόφου τους αναδεικνύεται η παθητική- αμυντική στάση απέναντι στην επιθετική συμπεριφορά του συζύγου/συντρόφου και η απουσία επιθετικής συμπεριφοράς. Το θύμα συνήθως οδηγούνταν σε μόνιμη εγκατάλειψη του δράστη.
Η Κακοποίηση των Ανδρών
Άρθρο
Ευστράτιος Παπάνης, Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Μπορεί ακόμα και σήμερα να ακούγεται περισσότερο ως ανέκδοτο, αλλά ήδη από το 1974 ο Gelles διαπίστωσε ότι οι άντρες σύζυγοι έπεφταν θύματα βίας σχεδόν με την ίδια συχνότητα όσο και οι γυναίκες. Το 1994 στις ΗΠΑ 167 χιλιάδες άνδρες κατήγγειλαν ότι είχαν δεχτεί σωματική βία από τις συντρόφους τους και πολύ περισσότεροι παραδέχτηκαν ότι έχουν βιώσει παρόμοια περιστατικά, αλλά δεν το ανέφεραν πουθενά, για να μην γελοιοποιηθούν…
… Παράλληλα βρέθηκε ότι ενώ οι άνδρες έτειναν να μαλακώνουν με το χρόνο και τη συμβίωση, οι γυναίκες γινόταν ολοένα και πιο επιθετικές. Ο O’ Leary (1989) διαπίστωσε ότι στο 41-57% των περιπτώσεων αυτών, ο σύζυγος που δεχόταν επίθεση κατέφευγε σε βίαιη αυτοάμυνα, αλλά το υπόλοιπο 30- 40% δεχόταν τη βία παθητικά.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ (ΕΔΩ)
η βία στο ζευγάρι
μια άλλη ανάγνωση της προσκόλλησης σε ακατάλληλες και επικίνδυνες σχέσεις
● Η ύπαρξη βίας σαν τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι κάτι που απλά μπορεί να «τύχει» στον καθένα από εμάς; ● Ήμασταν τελείως ανυποψίαστοι πριν την εκδήλωση της σωματικής βίας; ● Γιατί δεν θεωρούμε βία τους διαπληκτισμούς, τις λεκτικές επιθέσεις και μειώσεις; ● Δεν έχουμε καμία επιλογή μετά την εμφάνιση της βίας; ● Τελικά έχουμε ευθύνη και αν ναι τότε ποια είναι αυτή;
....Το βιβλίο που διάλεξα να σας παρουσιάσω ασχολείται με την επιλογή ακατάλληλων συντρόφων και με τους λόγους παραμονής μιας γυναίκας σε ακατάλληλες σχέσεις. Αν καταφέρουμε να καταλάβουμε τους μηχανισμούς που εμπλέκονται καθώς και την δική μας προσωπική συμμετοχή, ίσως καταφέρουμε να προσεγγίσουμε από διαφορετική πλευρά την εκδήλωση της βίαιης συμπεριφοράς μέσα σε μία δυσλειτουργική σχέση. Έτσι ίσως να μπορέσουμε να δώσουμε μία πρώτη διέξοδο στο απελπισμένο ερώτημα του αν η βία σε μία σχέση τελειώνει οριστικά μόνο με έναν θάνατο. Πριν τον σκοτώσουμε ή σκοτωθούμε, ας ακούσουμε μία άποψη για τις αιτίες δημιουργίας ακατάλληλων σχέσεων και τους λόγους παραμονής μας σε αυτές.
Σταυρούλα Πανοπούλου © 2005
ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΕΔΩ)
