.
Σκεφτόμουν να δημιουργήσω μια ανάρτηση που θα έχει τον τίτλο «Μας πάνε τα καράβια ή Εμείς τα πάμε;» Αφορμή είναι ο λόγος του Νίκου Καββαδία από το πεζό του (Η βάρδια) που έχει αποδοθεί θεατρικά και παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο του Φαλήρου – Κάτω από την Γέφυρα.
Είναι ένα τεράστιο φιλοσοφικό ερώτημα που άπτεται όλων των εκφάνσεων της ζωής μας… από την προσωπική μέχρι την πολιτική της λειτουργία. Ο καθένας μπορεί να σταθεί στο παράθυρο των ανησυχιών που έχει για τη ζωή του και να εκφράσει την σκέψη του για αυτό που ονομάζει «Η ζωή μου».
Κάποια στιγμή θα επανέλθω σε μια αρθρογραφία επάνω στο μεγάλο αυτό ερώτημα, όμως για την ώρα θα ήθελα να το θέσω ως ερώτημα να ίπταται πάνω από ένα όμορφο κείμενο που έλαβα από τον φίλο μου το Σωτήρη Γλυκοφρύδη και τιτλοφορείται «Δημοτικές εκλογές 2010. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αρνούμαι»
Το όμορφο σε αυτή τη ζωή κατά την προσωπική μου κρίση είναι να μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας την ώρα που δρα μέσα σε ένα περιβάλλον, και να διαπιστώνουμε ότι δεν είναι ανεξάρτητος από την συλλογική συνείδηση που υπάρχει γύρω μας και διαμορφώνει σε όσουζες ή ευωδιαστές τις ανάσες που παίρνουμε στη ζωή μας…
Αρνούμαι να ενταχ
θώ σε ένα σύστημα που εκβιάζει την ψήφο μου. Αρνούμαι να δεχθώ το δίλημμα Καραμανλής ή τανκς, Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο ή οτιδήποτε άλλο. Αρνούμαι να δεχθώ το ξεφτίλισμα της Δημοκρατίας, την πόλη να τη διοικούν οι ασαφείς, αρνούμαι να δεχθώ τους επαναστάτες «τεριλαίν» που από τη μια ανήκουνε και από την άλλη δεν ανήκουνε - ούτε κι αυτοί δεν ξέρουν που ανήκουνε - στο κόμμα. Αρνούμαι να ψηφίσω αριστερά όταν και αυτή ευθύνεται και ειδικότερα το κουμμουνιστικό κόμμα το οποίο εκφράζει τη σκληρή βάση του – ας μην κρυβόμαστε - για την καταστολή της πρώτης αστικής εξέγερσης της καρδιάς, το Μάι του 68 στη Γαλλία ΄ αυτό, ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Αρνούμαι τους δεξιούς που έγιναν αριστεροί και τους σοσιαλιστές που έγιναν καπιταλιστές και μπέρδεψαν τα μπούτια τους από τα συμφέροντά τους.
Αρνούμαι να δεχτώ τους βουλευτές από τη μια να βρίζονται στα έδρανα και από την άλλη χαριεντίζονται στα καφενεία. Αρνούμαι να τους βλέπω να χειροκροτούν το προεκλογικό βοήθημα της ντροπής του πρωθυπουργού ενώ αυξάνονται τα σισίτια στις ενορίες. Αρνούμαι την απαράδεκτη πολιτικοποίηση των Δήμων με ντιμπέιτ αρχηγού ή αρχηγών κομμάτων, γιατί ο Δήμος πρέπει να δημιουργεί τα κόμματα και όχι τα κόμματα το Δήμο. -πού είναι οι ίσες ευκαιρίες για τους ανεξάρτητους; Αρνούμαι να το δεχθώ το Δήμο όμηρο του κράτους, γιατί το πολίτευμα δεν πρέπει να λέγεται Δημοκρατία αλλά Κρατικισμός. Αρνούμαι ακόμη να ενταχθώ στην Καλλικράτεια εκδοχή του Καποδίστρια, διότι αν ήταν προς συμφέρον της Ελλάδας θα είχε εφαρμόσει ο ίδιος την καντονοποίηση ΄ όμως, πήγε τα καντόνια στην Ελβετία και εδώ μας έφερε πατάτες, διότι για πατάτες αξίζουμε. Αρνούμαι πάλι να εκφράσω το πολιτικό μου δικαίωμα σε αυτό το μεταμφιεσμένο προς το Δήμο κρατικισμό, διότι η Δημοκρατία όπως τη νοιώθω δεν εκβιάζεται.
Αρνούμαι το δίλημμα, τον κρατισμό, τη Βία και το Κράτος που δένουν τον σιωπηλό πολίτη ως Προμηθέα και Λαοκόωντα. Τιμώ στη σιωπηλή κραυγή της απόγνωσης του δύστυχου ανθρώπου που κοιτά τη δουλειά του, αυτού που είναι συνεπής, του μεροκαματιάρη, αρνούμαι να δεχθώ την πολιτεία έτσι όπως έγινε. Αρνούμαι να δεχθώ την πολιτικοποίηση για τη μάσα, την πολιτικοποίηση στο στρατό, στα σχολεία, στα καφενεία, στη δουλειά, ακόμη και στη διασκέδαση. Αρνούμαι τη δημοκρατία των Αθηνών «σκέφτηκε ελεύθερα – σκοτώστε τον» που είπε για το Σωκράτη. Αρνούμαι και σιχαίνομαι μέχρι και τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες και πολιτικούς που μας δίνουν ένα ματζούνι ουτοπίας για να μας κυβερνάνε. Πιστεύω στη δημοκρατία μόνο όταν έχει ένα γερό σασί που λέγεται δικαιοσύνη και μίζα την αξιοπρέπεια.
Αρνούμαι, επίσης, να ρίχνω την ψήφο μου σε κάποιον που δεν ξέρω. Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός υποψήφιων συμβούλων. Γιατί κατέβηκαν, για να διορθώσουνε την πόλη ή να μαζέψουνε σκουπίδια; Για να φάνε, κατέβηκαν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αρνούμαι να μετάσχω σε αυτή την πρακτική. Αρνούμαι να υποστώ άλλη εξευτέλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αρνούμαι να συμμετάσχω στα λαμόγια, αρνούμαι τη δημοκρατία «έτσι όπως έγινε», που λέει και ο Ισοκράτης. Αρνούμαι και ξανά αρνούμαι. Στις εκλογές αυτές εμείς οι συντηρητικοί αναρχικοί θα μετράμε τα κουκιά μας. Μάλιστα, ας μη σας φανεί παράξενο, αναρχικοί συντηρητικού περιεχομένου γίναμε, έτσι μας καταντήσατε εσείς οι «πολιτικοποιημένοι».
. Πιστεύω στη Δημοκρατία, μια Δημοκρατία όμως που δεν εκβιάζεται, που δε θέτει το κόμμα στο Δήμο αλλά ο Δήμος δημιουργεί το κόμμα, αλλιώς, γίνεται κώμα η Δημοκρατία. Ας μη γελιόμαστε, η δημοκρατία, η γνήσια δημοκρατία είναι πολίτευμα περιορισμένης κλίμακας. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαμορφωθεί σε αυτούς που τρώνε, σε αυτούς που περιμένουν να φάνε και σε αυτούς που είναι το φαί. Εμείς θα περιμένουμε, θα τρώμε τα κουκιά μας πίνοντας λίγο κόκκινο κρασί που λεκιάζει σαν το αίμα.
.
Σκεφτόμουν να δημιουργήσω μια ανάρτηση που θα έχει τον τίτλο «Μας πάνε τα καράβια ή Εμείς τα πάμε;» Αφορμή είναι ο λόγος του Νίκου Καββαδία από το πεζό του (Η βάρδια) που έχει αποδοθεί θεατρικά και παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο του Φαλήρου – Κάτω από την Γέφυρα.
Είναι ένα τεράστιο φιλοσοφικό ερώτημα που άπτεται όλων των εκφάνσεων της ζωής μας… από την προσωπική μέχρι την πολιτική της λειτουργία. Ο καθένας μπορεί να σταθεί στο παράθυρο των ανησυχιών που έχει για τη ζωή του και να εκφράσει την σκέψη του για αυτό που ονομάζει «Η ζωή μου».
Κάποια στιγμή θα επανέλθω σε μια αρθρογραφία επάνω στο μεγάλο αυτό ερώτημα, όμως για την ώρα θα ήθελα να το θέσω ως ερώτημα να ίπταται πάνω από ένα όμορφο κείμενο που έλαβα από τον φίλο μου το Σωτήρη Γλυκοφρύδη και τιτλοφορείται «Δημοτικές εκλογές 2010. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αρνούμαι»
Το όμορφο σε αυτή τη ζωή κατά την προσωπική μου κρίση είναι να μπορούμε να βλέπουμε τον εαυτό μας την ώρα που δρα μέσα σε ένα περιβάλλον, και να διαπιστώνουμε ότι δεν είναι ανεξάρτητος από την συλλογική συνείδηση που υπάρχει γύρω μας και διαμορφώνει σε όσουζες ή ευωδιαστές τις ανάσες που παίρνουμε στη ζωή μας…
Δημοτικές εκλογές 2010. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αρνούμαι
Αρνούμαι να ενταχ
θώ σε ένα σύστημα που εκβιάζει την ψήφο μου. Αρνούμαι να δεχθώ το δίλημμα Καραμανλής ή τανκς, Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο ή οτιδήποτε άλλο. Αρνούμαι να δεχθώ το ξεφτίλισμα της Δημοκρατίας, την πόλη να τη διοικούν οι ασαφείς, αρνούμαι να δεχθώ τους επαναστάτες «τεριλαίν» που από τη μια ανήκουνε και από την άλλη δεν ανήκουνε - ούτε κι αυτοί δεν ξέρουν που ανήκουνε - στο κόμμα. Αρνούμαι να ψηφίσω αριστερά όταν και αυτή ευθύνεται και ειδικότερα το κουμμουνιστικό κόμμα το οποίο εκφράζει τη σκληρή βάση του – ας μην κρυβόμαστε - για την καταστολή της πρώτης αστικής εξέγερσης της καρδιάς, το Μάι του 68 στη Γαλλία ΄ αυτό, ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Αρνούμαι τους δεξιούς που έγιναν αριστεροί και τους σοσιαλιστές που έγιναν καπιταλιστές και μπέρδεψαν τα μπούτια τους από τα συμφέροντά τους.Αρνούμαι να δεχτώ τους βουλευτές από τη μια να βρίζονται στα έδρανα και από την άλλη χαριεντίζονται στα καφενεία. Αρνούμαι να τους βλέπω να χειροκροτούν το προεκλογικό βοήθημα της ντροπής του πρωθυπουργού ενώ αυξάνονται τα σισίτια στις ενορίες. Αρνούμαι την απαράδεκτη πολιτικοποίηση των Δήμων με ντιμπέιτ αρχηγού ή αρχηγών κομμάτων, γιατί ο Δήμος πρέπει να δημιουργεί τα κόμματα και όχι τα κόμματα το Δήμο. -πού είναι οι ίσες ευκαιρίες για τους ανεξάρτητους; Αρνούμαι να το δεχθώ το Δήμο όμηρο του κράτους, γιατί το πολίτευμα δεν πρέπει να λέγεται Δημοκρατία αλλά Κρατικισμός. Αρνούμαι ακόμη να ενταχθώ στην Καλλικράτεια εκδοχή του Καποδίστρια, διότι αν ήταν προς συμφέρον της Ελλάδας θα είχε εφαρμόσει ο ίδιος την καντονοποίηση ΄ όμως, πήγε τα καντόνια στην Ελβετία και εδώ μας έφερε πατάτες, διότι για πατάτες αξίζουμε. Αρνούμαι πάλι να εκφράσω το πολιτικό μου δικαίωμα σε αυτό το μεταμφιεσμένο προς το Δήμο κρατικισμό, διότι η Δημοκρατία όπως τη νοιώθω δεν εκβιάζεται.
Αρνούμαι το δίλημμα, τον κρατισμό, τη Βία και το Κράτος που δένουν τον σιωπηλό πολίτη ως Προμηθέα και Λαοκόωντα. Τιμώ στη σιωπηλή κραυγή της απόγνωσης του δύστυχου ανθρώπου που κοιτά τη δουλειά του, αυτού που είναι συνεπής, του μεροκαματιάρη, αρνούμαι να δεχθώ την πολιτεία έτσι όπως έγινε. Αρνούμαι να δεχθώ την πολιτικοποίηση για τη μάσα, την πολιτικοποίηση στο στρατό, στα σχολεία, στα καφενεία, στη δουλειά, ακόμη και στη διασκέδαση. Αρνούμαι τη δημοκρατία των Αθηνών «σκέφτηκε ελεύθερα – σκοτώστε τον» που είπε για το Σωκράτη. Αρνούμαι και σιχαίνομαι μέχρι και τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες και πολιτικούς που μας δίνουν ένα ματζούνι ουτοπίας για να μας κυβερνάνε. Πιστεύω στη δημοκρατία μόνο όταν έχει ένα γερό σασί που λέγεται δικαιοσύνη και μίζα την αξιοπρέπεια.
Αρνούμαι, επίσης, να ρίχνω την ψήφο μου σε κάποιον που δεν ξέρω. Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός υποψήφιων συμβούλων. Γιατί κατέβηκαν, για να διορθώσουνε την πόλη ή να μαζέψουνε σκουπίδια; Για να φάνε, κατέβηκαν, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αρνούμαι να μετάσχω σε αυτή την πρακτική. Αρνούμαι να υποστώ άλλη εξευτέλιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αρνούμαι να συμμετάσχω στα λαμόγια, αρνούμαι τη δημοκρατία «έτσι όπως έγινε», που λέει και ο Ισοκράτης. Αρνούμαι και ξανά αρνούμαι. Στις εκλογές αυτές εμείς οι συντηρητικοί αναρχικοί θα μετράμε τα κουκιά μας. Μάλιστα, ας μη σας φανεί παράξενο, αναρχικοί συντηρητικού περιεχομένου γίναμε, έτσι μας καταντήσατε εσείς οι «πολιτικοποιημένοι».
. Πιστεύω στη Δημοκρατία, μια Δημοκρατία όμως που δεν εκβιάζεται, που δε θέτει το κόμμα στο Δήμο αλλά ο Δήμος δημιουργεί το κόμμα, αλλιώς, γίνεται κώμα η Δημοκρατία. Ας μη γελιόμαστε, η δημοκρατία, η γνήσια δημοκρατία είναι πολίτευμα περιορισμένης κλίμακας. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαμορφωθεί σε αυτούς που τρώνε, σε αυτούς που περιμένουν να φάνε και σε αυτούς που είναι το φαί. Εμείς θα περιμένουμε, θα τρώμε τα κουκιά μας πίνοντας λίγο κόκκινο κρασί που λεκιάζει σαν το αίμα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.