ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

.


Στο δρόμο όταν συναντώ και χαιρετώ ανθρώπους , τόσο στον επαγγελματικό τομέα όσο και σε απλές ανθρώπινες συναναστροφές, βλέπω όψεις και εκφράσεις που αναπαράγουν το φόβο και την ανασφάλεια της ζωής. Έχουν φροντίσει με πολύ μεθοδικότητα να διασπείρουν το φόβο οι «ενδιαφερόμενοι» και για να πούμε την –μαύρη- αλήθεια το έχουν καταφέρει.
Όμως δεν υπάρχει δηλητήριο στη φύση χωρίς το αντίδοτο του. Κάθε μέρα στο παράνομο εργαστήριο του μυαλού μου, φτιάχνω αντίδοτα που άλλες φορές πετυχαίνουν και άλλες αστοχούν τόσο σε μένα όσο και στον περίγυρο που τα μοιράζομαι.

Τελευταία έφτιαξα ένα αντίδοτο που έχει μια απλή εικόνα. Κοιτώ τα παιδιά γύρω μου και χαίρομαι για το ότι υπάρχουν και είναι σημάδι ότι τίποτε δεν τελείωσε από τον κόσμο των εγκλωβισμένων ιδεών.
Τύπωσα και ανάρτησα στο γραφείο μου πολλά παιδιά που χαμογελούν χωρίς να τα ενδιαφέρουν τα προβλήματα του ισοζυγίου του Ελλαδιστάν, ούτε τα spread του ομολογιακού δανεισμού των εκλεγμένων κακό-διαχειριστών αυτού του Κρατιδίου.

Η ύπουλη σκέψη του μυαλού μας είναι απλή…
Λέμε ότι νοιώθουμε υπεύθυνοι για το μέλλον των παιδιών , ενώ στην πραγματικότητα φοβόμαστε για το ίδιο το τομάρι μας που έχει μάθει να καλοπερνά και να μην επαναδιαπραγματεύεται τίποτε λιγότερο από ότι έχει συνηθίσει να καταναλώνει…
Αυτή την ύπουλη σκέψη, αν την βάλουμε απέναντι σε χαμόγελα παιδιών που δεν ζητούν τίποτε παραπάνω από την δική μας αποδοχή και τον μιμητισμό (από εμάς) της ίδιας διάθεσης… τότε ο φόβος μέσα μας αντικαθιστάται από μια χαρά για την ίδια τη ζωή πέρα από τις δυσκολίες της.

Μπορεί κάποιοι να έχουν μικρά παιδιά, κάποιοι άλλοι να τα βλέπουν πλέον μεγάλα που μοιάζουν περισσότερο σ’ αυτούς, ενδεχομένως μια μερίδα ανθρώπων να έχουν χάσει από φυσικό η κοινωνικό αίτιο την χαρά να βλέπουν πλέον τα παιδιά τους…
Όμως όλοι μας μπορούμε να βλέπουμε τα παιδιά χωρίς η σκέψη να μας δίνει χαρά μέσα από μια ταυτότητα κτήσης προς αυτά … αλλά σαν το θεϊκό φαινόμενο που ταυτίζεται με την ανατολή του ήλιου κάθε μέρα.

Η αναλυτική σκέψη που ξέρω καλά να την υπηρετώ, θα μου πει - Άσε τις μαλακίες Κώστα - για να μου ξεστρατίσει την προσοχή από τις εικόνες που έχω αναρτημένες … και να την επαναφέρει σε μια γραμμική σκέψη υπολογισμού των περιορισμών της ζωής μας. Όμως επειδή όλα έχουν τα όρια τους, καλό είναι να δίνουμε χώρο και στο όνειρο που δεν μεταφράζεται σε πίνακες στατιστικών και οικονομικά μεγέθη…

Άλλωστε δύο πράγματα αποδεικνύουν ότι έχουμε ανάγκη το όνειρο. Το πρώτο είναι ότι κανένας δεν έφτασε σε οργασμό με υπολογιστικές διαδικασίες και το δεύτερο ότι το αναμάσημα των προβλημάτων δεν έκανε ποτέ κανένα ευτυχισμένο.

Άντε να πάμε λίγο στην «παιδική χαρά» που κρύβουμε μέσα μας χωρίς αναφορές σε πρόσωπα δικά μας … αλλά σε Αρχέτυπα που στερούνται την υπηρεσία της "Λογικής φυλακής" μας…

Υ.Γ.
Αυτό το άρθρο είναι η ανατροπή του προηγούμενου σε Τοπίο σκέψης. Τι να κάνω αφού δεν ανατρέπει κανένας άλλος (σ' αυτό το μπλογκομάγαζο) την καταγραμμένη σκέψη, οφείλω να το κάνω μόνος. Αν δεν ανατρέπουμε την λέξη "Πιστεύω" τότε θα παραμείνουμε δούλοι και οπαδοί μιας ιδεομορφής...
Ότι δηλαδή δεν επιθυμεί να κάνει η "Ιδεολογική δομή" της Κοινωνίας... γιατί εχθρός της είναι η Υπέρβαση ... και φίλος της η Προβλέψιμη Σταθερότητα των Υπηκόων της...


.