ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ

.

Είχα κάποτε ένα δεύτερο σε βαθμό συγγένειας Θείο από το χωριό μου. Σαν ανταμώναμε το χαμόγελο του το ακολουθούσε συνήθως μια ατάκα που έλεγε «Τι κάνεις Κωστάκη …πες κάνα ψέμα». Για χρόνια όταν ήμουν μικρός παραξενευόμουν μια και δεν καταλάβαινα γιατί να πω ένα ψέμα, άλλωστε οι αναφορές μου στην τότε ηλικία ήσαν επάνω σε δράσεις της ζωής και ειδικότερα της μαθητικής προόδου μου και το λιγότερο που ήθελα ήταν να αναφερθώ ψευδώς σε αυτήν.
Τα χρόνια πέρασαν και όταν έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου δεν είχα πλέον την ευκαιρία να τον συναντήσω για να μπορέσω να του φτιάξω μια ιστορία από αυτές που σίγουρα θα ήθελε να ακούσει…
Ευκαιρία συνάντησης υπάρχει μόνο όταν οι άνθρωποι αναπνέουμε στον ίδιο χρόνο σε αυτή τη ζωή… τότε κατάλαβα ότι το χαμόγελο που εισέπραττα ως μικρός είχε και μια μικρή συνέχεια με μια ανεπαίσθητη αλλαγή στα χείλη του. Τότε μου διέφευγε όμως η θύμηση είχε σφραγίσει τις εικόνες για να ζήσει -ακόμα λίγο- ο Θειος μέσα στη μνήμη μου.

Ναι ήταν ένα χαμόγελο αμφιθυμίας για την ίδια τη ζωή … για το ψέμα που ζούμε και το παίρνουμε στα σοβαρά σαν την αδιαπραγμάτευτη Αλήθεια μας.

Ο αγαπημένος Παραμυθάς ... Νίκος Πιλάβιος

Όλα αυτά τα σκέφτηκα -με το βλέμμα στον ορίζοντα- μετά από ένα μικρό show που έδωσα για δύο παιδάκια γνωστού μου -κάτω των πέντε ετών- που έτυχε να τα πρωτοδώ στο χώρο της εργασίας μου. Θυμήθηκα κάτι ξεχασμένες σπουδές που είχα στο παρελθόν στον αγροτικό τομέα… και το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν να ξεκινήσω να εκφράζω με καμάρι τις δεξιότητες μου απαντώντας στο διερευνητικό τους βλέμμα που έψαχναν να καταλάβουν τι κάνω και ποιος είμαι.

«Εγώ» είπα με καμάρι «μπορώ να κάνω την κότα και τον κόκορα» Τα μάτια τους έλαμψαν και ένα χαμόγελο στα χείλη τους ζητούσε με σιωπηλή ευγένεια να ακούσουν την απόδειξη της δήλωσης μου. Με όση σοβαρότητα διαθέτω σαν επαγγελματίας , αφού πήρα τον απαραίτητο χρόνο, εκτέλεσα το μακρόσυρτο κακάρισμα σε όλες τις εκδοχές, χωρίς να με αφορά ο χώρος στον οποίο ανέπτυσσα την δεξιότητα αυτή.
«Τις καταλαβαίνω τις κότες και τους κόκορες» είπα με στόμφο επαγγελματία που ξέρει να κακαρίζει και συνέχισα…
«Κάποτε είχα πολλές γύρω μου και τους τραγουδούσα , γύριζαν και με κοιτούσαν με ένα μάτι αλλάζοντας κάθε τόσο την πλευρά του κεφαλιού τους προς εμένα. Πότε με παρακολουθούσαν με το ένα και πότε με το άλλο μάτι -να έτσι -… για να με ευχαριστήσουν, μου μάθαιναν και αυτές πώς να κακαρίζω…έτσι σήμερα ξέρω τη γλώσσα τους…»

Το χαμόγελο των παιδιών που είχαν γνωρίσει ένα Κοτάνθρωπο … το κράτησα μέσα στην ψυχή μου. Ήταν ένα χαμόγελο γνώσης του ψεύδους που όμως γι αυτά ήταν ζωή … μια και φρόντισα να τους πω μετά το show, ότι γι αυτό με ονόμασαν Κώστα επειδή ξέρω από κότες….

Πριν επιστρέψω στο Αληθινό ψεύδος της εκχρηματισμένης οικονομίας, σκέφτηκα αν ήταν καλό να γίνω εθελοντής παραμυθάς στα παιδιά. Ήμουν σίγουρος ότι -κάτι- έκανα και εγώ καλά στη ζωή μου και αυτό ίσως άξιζε να το αναδείξω.

Εμείς οι μεγάλοι στην ηλικία , (μεγάλους θεωρώ όσους έχασαν το παιδί μέσα τους) έχουμε την πεποίθηση ότι γνωρίζουμε τέχνες, θεωρίες, τόπους, ανθρώπους, «κόλπα ζωής», αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τα γνωρίζουμε καλά.  Απόδειξη είναι ότι είμαστε ενίοτε άτεχνοι, ξεπερνιούνται οι θεωρίες μας, χανόμαστε σε γνωστούς τόπους, απογοητευόμαστε από συμπεριφορές ανθρώπων που νομίζαμε ότι τους γνωρίζαμε και τα «κόλπα ζωής» μας πολλές φορές είναι άχρηστα…
Αντίθετα όμως η γνώση να κακαρίζω και να θέλω να γίνω εθελοντής παραμυθάς δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση. Ένοιωσα ότι αυτή ήταν μια σωστή σκέψη.

Κάποιος «καμαρωτός» γνωστός μου, από το σινάφι των επαγγελματιών διακόσμησης, λίγο αργότερα με πλησίασε την ώρα που έκανα το τσιγαράκι μου κοιτώντας το βάθος του ορίζοντα έξω από το εκθεσιακό κτήριο.
Σε μια διάθεση επικοινωνίας μου πρόσφερε το –νέο- που ήθελε να γίνει η πραγματικότητα της ζωής του.
«Από σήμερα και η Ιρλανδία στους φτωχούς της Ευρώπης… χάλια φίλε μου»
Τον κοίταξα χαμογελώντας και του είπα
«Άστα αυτά … δεν βγάζουμε άκρη … πες κάνα ψέμα μπορεί να μας σώσει»

Είμαι σίγουρος από τον μορφασμό του, ότι έψαχνε να καταλάβει αν είπα κάτι σημαντικό που δεν το έπιασε ή ήταν μια άτυχη έκφραση όπως λέμε –μαλακία- επί το λαϊκότερον.
Χαμογέλασε όμως μια και με έχει σε εκτίμηση -ως εικόνα- με ότι συνεπάγεται η επαγγελματική διαστρωμάτωση και χάθηκε στο χώρο …ίσως πήγε να πει αλλού την Αλήθεια του.

Εγώ χάρηκα που υπήρξα για λίγο Κοτάνθρωπος και ευτυχώς απέφυγα για μια στιγμή να είμαι παπαγαλάκι του φόβου των μεγάλων… δηλαδή όλων ημών που χάσαμε το παιδί μέσα μας…
.