ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

.

Το βλέμμα μου έπεσε σε ένα θεατρικό πρόγραμμα πάνω στο γραφείο μου. Το άνοιξα και σταμάτησα στο σημείωμα του Μεταφραστή του έργου ΟΣΚΑΡ του κυρίου Αντώνη Γαλέου. Μέσα στα λόγια του υπήρχε μια αναφορά στον Βολταίρο σχετικά με την επιθυμία του να χλευάσει την ματαιοδοξία και την περιορισμένη ευφυΐα των θνητών που περιχαρακώνονται σε αδέξια πιστεύω και δήθεν εμπεριστατωμένες πολιτικές θέσεις για να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν είναι φτιαγμένα για να λύνονται.
Σκέφτηκα κλείνοντας το πρόγραμμα ότι χαρακτηριστικές άλυτες λέξεις που μπαίνουν στα ερωτήματα των θνητών είναι η Ευτυχία, η Ελευθερία, η Ισότητα, η Αγάπη, η Πρόοδος και πολλές ακόμα. Είναι λέξεις που βρίσκονται πίσω από μια σύγκριση (νοημάτων) μέσα στην μικρή οπτική της ανθρώπινης αντίληψης.

Θέλησα τούτες τις μέρες να δω με «άλλο μάτι» την επικαιρότητα και την έκπτωση που συναντώ γύρω μου και σχετίζεται με την πολιτική πραγματικότητα.
Έγραψα ένα μικρό κείμενο σαν συνέχεια ενός άρθρου για την πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη, αναζητώντας την δυνατότητα επιτυχίας της πρωτοβουλίας του μεγάλου μας Μουσικοσυνθέτη, μέσα από την διάθεση να ταξιδέψω τα ερωτήματα μου. Σαν το διάβασα την επομένη μέρα (μια και δεν ένοιωθα ότι τέλειωσε) μου έμοιαζε περισσότερο ως θέση ενός από αυτούς που είχε κατά νου ο Βολταίρος και φυσικά με σάρωνε το ειρωνικό του βλέμμα.
Αυτό που λείπει (σκέφτηκα) μέσα από την σκέψη μας είναι η υπέρβαση των δεδομένων που έχουμε ορίσει γύρω μας και σαφώς ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας ως παρατηρητές.
Προσπαθούμε να λύσουμε μέσα από λογικές συναρτήσεις ζητήματα που περιλαμβάνουν τα πάντα της ζωής μας. Ποιος για παράδειγμα θα μπορούσε να φανταστεί ότι το πρόβλημα της οικονομικής δυσπραγίας ενός λαού μέσα από μια κακοδιαχείριση έχει κρυμμένα τα σημεία της λύσης του μέσα σε φιλοσόφους που ασχολήθηκαν με την ψυχολογία, ή ακόμη με την μαθηματική κβαντική θεωρία, ή αν θέλετε με την φιλοσοφική προσέγγιση των προσωκρατικών διανοητών… Το σύνηθες είναι να ψάχνουμε για αναλυτές των οικονομικών θεωριών και σίγουρα για επαναστάτες που θα μας δείξουν τον δρόμο της αντίστασης απέναντι σε ότι έχουμε μάθει μέχρι τώρα να λειτουργούμε στη ζωή.
Η πλάγια σκέψη που ισχύει ως παραγωγή ιδεών και διαφορετικής θέασης ενός προβλήματος με σκοπό να δώσουμε λύση εκεί που η λογική αδυνατεί… είναι μια έννοια που δεν επιλέγεται προς εγκεφαλική επεξεργασία.

Χωρίς να έχει νόημα να αλλάξω τίποτε από το κείμενο που έγραψα θέλησα να το υπονομεύσω μέσα από τον πρόλογο που τελειώνει εδώ και αφήνει τις αλήθειες μαζί με τις αδυναμίες της σκέψης μας. Αυτό το μόρφωμα των υποκειμενικών αληθειών ίσως είναι μια τροφή που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι άλλο… άλλωστε ποτέ στην κβαντική δεν είμαστε σίγουροι ότι ισχύει πάντα ένας νόμος… η χαοτική σκέψη των ανθρώπων μπορεί να δημιουργήσει εξελίξεις που δεν θα τις υποστήριζε καμία θεωρία που βρίσκεται κάτω από τον περιορισμό της λογικής της.
Ναι ακόμα και το θαύμα έχει νόημα να το συζητάμε χωρίς υπερβατικούς προσδιορισμούς , αλλά μέσα από την άγνοια των δυνατοτήτων μας δηλαδή του Όλου της φύσης ορατής και αόρατης στις αισθήσεις μας.

Έγραψα :

Το ζήτημα της πρωτοβουλίας του Μίκη Θεοδωράκη που προτίθεται να συσπειρώσει μέσα από τον πολιτικό του λόγο ανθρώπους ενάντια στην συνεχιζόμενη ηθική κατάπτωση ενός πολιτικού συστήματος, έχει δημιουργήσει αρκετές σκέψεις σε ανθρώπους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή.

Στην ζωή μου έχω μάθει να μην κάνω την χαρά μου πανηγύρι ούτε τη λύπη μου οδυρμό, οπότε μέσα από μια αναλυτική σκέψη προσπαθώ να εντοπίσω τα θετικά αλλά και τα αθέατα (αυτή τη στιγμή) αρνητικά σημεία μιας τέτοιας κινητοποίησης.

Η πολιτική σκέψη οφείλει να έχει μέσα της ένα έντονα αυτοκυριαρχούμενο βλέμμα, κάνοντας σε περιόδους που όλα καταρρέουν γύρω μας να είμαστε νηφάλιοι και να έχουμε κατά νου όλα τα ενδεχόμενα εξελίξεων επιλέγοντας μέσα από την φιλοσοφία μας το βιώσιμα ηθικόν και αρμόζον.

Δύσκολα πράγματα για κοπάδια που τρέχουν αλαλάζοντας μπροστά σε ενδεχόμενες λύσεις με χαρά ή σε φοβικές καταστάσεις αντίστοιχα κρύβονται στα σπίτια τους γεμίζοντας με μακαρόνια τα ντουλάπια.

Τα κινήματα σε όλη τη διαδρομή της ιστορίας πάντα είχαν πίσω τους μια συγκροτημένη πολιτική φιλοσοφία και μέσα από τις ερμηνείες αυτής έδιναν (όσοι συσπείρωναν την βάση της) πάντα την εκδοχή της εφαρμογής της. Η πολιτική προβληματική του λόγου του Μίκη Θεοδωράκη έχει μέσα της μια πολύ σωστή αφετηρία (κατά τη γνώμη μου) που είναι η Εθνική Ανεξαρτησία και η παγκόσμια συνεργασία μέσα από ένα πνεύμα δικαίου και όχι της υποτέλειας.

Η δόμηση όμως αυτής της ίδιας της έννοιας της ανεξαρτησίας έχει πίσω της μια σειρά αντιλήψεων που βρίσκονται η μία απέναντι από την άλλη στο φιλοσοφικό τους υπόβαθρο. Για να το κάνω πιο καθαρό είναι τελείως διαφορετική η φιλοσοφία του συγκεντρωτισμού των μέσων παραγωγής που εμφορούνται οι Κομμουνιστικές φιλοσοφικές ερμηνείες της πολιτικής σκέψης του Μαρξισμού από τις αντίστοιχες των ελεύθερων αγορών και της φιλοσοφικής εφαρμογής του έργου του Άνταμ Σμίθ.

Όμως όλες ετούτες οι ετερόκλητες φιλοσοφικές θέσεις, βρίσκονται μέσα στους ανθρώπους που σήμερα διεκδικούν το ηθικό σταμάτημα της έκπτωσης του πολιτικού μας συστήματος.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση σε συνεργασία με την προηγούμενη ως μερίδιο φιλοσοφικής ανυπαρξίας στην πολιτική ενασχόληση με τα κοινά, οδήγησαν στην ηθική και διαχειριστική έκπτωση μιας συντεταγμένης πολιτείας ώστε σήμερα να έχει απέναντι της τους πολίτες όλων των φιλοσοφικών ρευμάτων.

Κατά μιαν έννοια κατόρθωσαν την σύμπνοια και την ένωση ενός λαού, όμως προς δυστυχία (του λαού) επάνω σε θέματα νοητικής μιζέριας και (φανταστικού;) κινδύνου να μην έχει ούτε την δυνατότητα να τραφεί.

Το ότι όμως το αιτούμενο γενικό σύνθημα «Δώστε πίσω αυτά που μας κλέψατε» βρίσκεται στο προσκήνιο δεν συνιστά υπόσχεση για βελτίωση των θεσμών και της φιλοσοφικής λειτουργίας μιας (λαϊκής;) Δημοκρατίας. Αν ήταν έξυπνοι αυτή τη στιγμή οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι θα έδιναν πλούτο περισσότερο, ακόμα και αν δεν αξίζει στο λαό, για να είχαν την απέραντη συμπαράσταση του και σίγουρα τον εφησυχασμό του, μια και αποδεδειγμένα ο πλούτος που θα πάρουν από τη γη (του λαού) είναι απείρως περισσότερος από την ίδια την εξαγορά του.

Αυτό είναι μια αλήθεια και θέλει γερά πνευμόνια για να την αναπνεύσεις και σίγουρα να την ομολογήσεις.

Για να λειτουργήσουν λοιπόν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες , χρειάζονται μια συγκεκριμένη στόχευση στα αιτήματα. Η Εθνική Κυριαρχία είναι σαφώς το αιτούμενο αλλά χωρίς ποιοτική και συγκεκριμένη θέση είναι ασαφής και σίγουρα μη αποτελεσματική. Αυτό συμβαίνει μια και ανέφερα προηγουμένως την διαφορά των φιλοσοφιών θεωριών και την εξήγηση που δίνουν για αυτό το διανόημα.

Χωρίς να υπάρξει συγκεκριμένος προσδιορισμός των προτάσεων ανατροπής μιας ηθικής έκπτωσης, δεν γίνεται να υπάρξει αγώνας που θα φέρει μόνιμη και άξια ανατροπή.

Τα κυρίαρχα ζητήματα που μπορούν να τοποθετηθούν δεν έχουν να κάνουν με συνολική αντικατάσταση των πολιτικών φιλοσοφιών από μια άλλη, θεωρώντας ότι μέσα από αυτήν θα δομηθεί ένα νέο μοντέλο κοινωνικής συνύπαρξης. Είναι περισσότερο αφηρημένο το αιτούμενο και έχει να κάνει με την ποιοτική λειτουργία ενός συστήματος που δεν έχει σαφή ορισμό. Σήμερα έχουμε ένα μόρφωμα που λειτουργεί ως Κράτος και έχει ενσωματωμένες πληροφορίες από τα δύο μέχρι πρόσφατα ισχύοντα αντίπαλα φιλοσοφικά συστήματα και επιπρόσθετα περιλαμβάνει και κομμάτια της θρησκευτικής φιλοσοφίας που ως Πίστη δίνει κοινωνικές συμπεριφορές στους ανθρώπους. Λειτουργούμε δηλαδή ένα μόρφωμα που έχει μια κοινωνική πρόνοια ψεύτικη που πατά σε ένα μοντέλο ελεύθερης ανάπτυξης σαφώς ψεύτικο και με υποσχέσεις για ηθικούς κώδικες από ένα θρησκευτικό πλαίσιο που επίσης ψευδώς υποκρινόμενοι οι πολίτες δεν το λειτουργούν.

Θα έλεγα ότι αυτό που κυριαρχεί είναι η διάθεση να εναλλάσσονται στις θέσεις της εξουσίας ατομικά συμφέροντα που θα λέγαμε πρακτικά ότι επιθυμεί ο καθένας να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη.

Αυτό που πρακτικά θα έκανε την διαφορά στην (ισχύουσα) καθημερινότητα χωρίς να πειράξουμε το μόρφωμα που προανέφερα θα ήταν η θέσπιση σταθερών Νόμων που θα είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί ο κάθε Χαλίφης για να προσφέρει στα κοινά μέσα από την θητεία του. Από την στιγμή που μπορεί να αλλάζει η πλασματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία τους νόμους προς όφελος των συμφερόντων που εξυπηρετεί, το «σύστημα» μπάζει νερά και σίγουρα δεν θα ήταν δόκιμο να το ονομάζουμε Δημοκρατία. Υπάρχουν ένα σωρό άλλες ονομασίες που με Σοφία μας έδωσε ο Αριστοτέλης και γιατί όχι να μετονομάσουμε με θάρρος την ισχύουσα πραγματικότητα.

Τη δομή όμως αυτών των προτάσεων (πολιτικής φιλοσοφίας) δεν μπορούν να την κάνουν γενικές συνελεύσεις (ετερόκλητα φιλοσοφικά ατόμων) μια και ποτέ στην ιστορία δεν έγινε να υπάρξει επεξεργασία μανιφέστου με πολιτική και φιλοσοφική δομή από τον λαό.

Καλώς ή κακώς η σκέψη εκπορεύεται πάντα σε ήρεμο περιβάλλον και μέσα από την διανόηση έστω και αν χαϊδεύουν τον λαό σκόπιμα κάποιοι, ονομάζοντας τον κυρίαρχο. Η κυριαρχία του θα υπάρξει όταν φτάσει σε σημείο να μετέχει παιδείας που θα του δίνει το εύρος της φιλοσοφικής κρίσης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Είναι τόσο αργή διεύρυνση της φιλοσοφικής παιδείας σε ένα λαό, ώστε αν από σήμερα θεωρούσαμε ότι στα σχολεία μας επιλέγαμε και υπήρχε ετούτη η κατεύθυνση, τα αποτελέσματα θα αφορούσαν τις επόμενες γενιές σε ένα απροσδιόριστο βάθος χρόνου.Το αντίθετο δηλαδή της χρηματιστηριακής απόδοσης του κεφαλαίου... βλέπετε οι φιλοσοφίες κάνουν τις αλήθειες και τις συνέπειες στη ζωή μας.

Το μόνο που δεν μπορεί να νικηθεί αλλά και δεν αποκτάται όποτε θέλουμε είναι η Παιδεία της παραγωγής πολιτικής φιλοσοφικής σκέψης.

Σήμερα υπάρχει ένα φιλοσοφικό πολιτικό κενό στην παγκόσμια διανόηση και φυσικά στην δική μας μικρή πραγματικότητα. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που τα πάντα βρίσκονται στο όριο της κατάρρευσης τους. Η επιστήμη έχει προχωρήσει σε σημείο που της είναι αδύνατον να κοινοποιήσει τη γνώση της σε λαούς που βρίσκονται σε μια σχέση απόστασης αντίστοιχη με αυτή των πρωτογόνων με τις αυθαίρετες δοξασίες. Οι τάξεις που έχουν τις πληροφορίες της επιστήμης με ένα τελείως αφιλοσόφητο τρόπο τις κάνουν εργαλείο για να χειραγωγήσουν τις μάζες που έτσι και αλλιώς τις θεωρούν ως μέσον παραγωγής σε μια μοντέρνα δουλεία και σαφώς βλέπουν τους λαούς ως προϊόν.

Το υψηλό μάρκετινγκ βλέπει τους ανθρώπους ως μηχανές παραγωγής, ως αντικείμενα πόνου που τους εκμεταλλεύονται οι βιομηχανίες φαρμάκου αλλά και ως θυμικές αντιμαχόμενες σκέψεις που καταναλώνουν τα πολεμικά παράγωγα.

Θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετικός ο κόσμος, αλλά δεν θα περιελάμβανε την ηδονή του παίχτη της εξουσίας σε ορισμένους και αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό κίνητρο που ως εγκεφαλική βλάβη ελλοχεύει σε όλους τους ανθρώπους και απόδειξη είναι ο τρόπος που παίζουν τα παιχνίδια εξουσίας στην ζωή τους οι υποτελείς άνθρωποι.

Το βασικό ερώτημα που μένει αναπάντητο στις συζητήσεις με προβληματισμένους ανθρώπους είναι αν με τον ίδιο μάγειρα (που είναι η σκέψη των ανθρώπων) και τα ίδια υλικά (που είναι οι αντιλήψεις της κοινωνίας) μέσα από την παιδεία και την ατομική αντίληψη εκάστου, μπορούμε να φτιάξουμε ένα νέο φαγητό να το μοιραστούμε…

Ίσως υπάρχει τρόπος και δεν θα ήταν άσχημο να μας δώσουν την συμβουλή τους οι πετυχημένοι Μάγειροι που συχνά πυκνά ποζάρουν στην υπνωτική τηλεοπτική πραγματικότητα.

Ας βάλουν και αυτοί το μυαλό τους να σκεφτεί κάτι από την εμπειρία τους μια και σε ετούτες τις στιγμές όλοι είναι χρήσιμοι.

Ίσως η «επαναστατική πάλη» να μη βρίσκεται στο να καταργήσουμε , αλλά να πείσουμε στην αυτοκατάργηση της λογικής, μέσα από ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο σκέψης που σαφώς αφορά την φιλοσοφία…

Ίδωμεν !

Υ.Γ.

Η πρώτη εικόνα αναπαριστά ένα παλιότερο σχεδιαστικό μου παιχνίδι που το ονόμασα "Δύνη Μυαλού", ενώ η δεύτερη εικόνα  αφορά τον πίνακα του Ραφαήλ "Η Σχολή των Αθηνών"