ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ

.

Κινήματα έχουν υπάρξει πολλά στην παγκόσμια ιστορία και κάθε φορά (στην ουσία τους) αφορούν μια συλλογική αντίδραση και απαίτηση προς ένα κέντρο εξουσίας για μεταβολή μιας κατάστασης που βρίσκεται απέναντι στις αντιλήψεις και τα ζωτικά συμφέροντα της ομάδας που αντιδρά.
Σήμερα οι πάντες έχουμε (ως αφηρημένη έννοια) την επιθυμία να αλλάξει αυτή η πτωτική τάση της οικονομίας, αλλά και της ηθικής νόρμας που ισχύει στην Ελλάδα.
Σίγουρα υπάρχουν διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις για αυτή την επιθυμία σε κάθε μορφωτική, φιλοσοφικό-πολιτική αλλά και επαγγελματική-οικονομική διαστρωμάτωση των ανθρώπων.
Αυτό σημαίνει ότι αν κυκλοφορούσε μια ανοιχτή λίστα δέκα εκδοχών στο ερώτημα "Τι συγκεκριμένο προτείνετε για να αλλάξει η αυτή η κατάσταση", θα υπήρχε ένα χάος από ασαφείς και σαφώς ετερόκλητες καταγραφές.
Στις επιθυμίες και τα αιτήματα για Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Οικονομική ανάπτυξη και σαφώς σταμάτημα της Διαφθοράς, οι πάντες συμφωνούν (εκτός από τους εν ενεργεία διεφθαρμένους και πνευματικά ιδιώτες) και με ενθουσιασμό είναι έτοιμοι να αγωνιστούν για αυτό. Όμως το «Πως» θα επιτευχθεί τούτο, παραμένει κυρίαρχο ερώτημα και σίγουρα ακολουθεί (αποσπασματικούς) δρόμους που έχουν να κάνουν περισσότερο με την επιβολή απόψεων παρά με μια συγκροτημένη και βαθειά μελετημένη πρόταση που θα επιλεγεί ως κεντρική δράση των αιτημάτων.
Αποτέλεσμα όλων τούτων είναι πάντα η εκτόνωση των καταστάσεων αντίθεσης και η δημιουργία μιας νέας διαφορετικότητας που σαφώς δεν στερείται μέσα στις τάξεις της την παθογένεια που θα δημιουργήσει σε ένα κατοπινό χρόνο τα ίδια προβλήματα.
Στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας στο όνομα της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας και σαφώς της Κάθαρσης ενός ανήθικου Κράτους, υπήρξαν πολλές κυβερνήσεις που βρίσκονταν πίσω από αυτές τις εξαγγελίες. Στις εκάστοτε εξαγγελλόμενες «ελπίδες» υπήρξε ένθερμη η υποστήριξη του λαού μέσα από την εκλογική στήριξη αυτοδύναμων κυβερνήσεων, που όμως όχι δεν βοήθησε σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά κάθε νέα ημέρα ήταν χειρότερη από την χθεσινή σε αυτή την πτωτική πορεία.
Για να μιλάμε με πραγματικούς όρους , το ζήτημα δεν διορθώνεται μέσα από αλλαγές προσώπων, αλλά από συγκροτημένη φιλοσοφική σκέψη που θα δώσει το πλαίσιο της διαδικασίας μετεξέλιξης ενός λαού πάντα μέσα από την ώριμη αποδοχή του.
Η φιλοσοφία που θα είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία των Πολιτών έστω και αν ανήκουν σε διαφορετικές μορφωτικές, φιλοσοφικό-πολιτικές αλλά και επαγγελματικές – οικονομικές διαστρωματώσεις , είναι η αιχμή του δόρατος που μπορεί να μορφοποιηθεί σε καθολικό αίτημα και μέσα από αυτό να επιτύχει η λειτουργία ενός Κινήματος.
Η πλάνη που υποστηρίζουν τα κόμματα πως η πλήρης εφαρμογή του φιλοσοφικού τους (όσα έχουν) μοντέλου θα φέρει την ευτυχία και ανάπτυξη μιας κοινωνίας, πρέπει κάποια στιγμή να την επαναδιαπραγματευτούμε  ως αντίληψη και φυσικά να απορριφθεί ως αυτιστική λογική σε μια Δημοκρατία.
Τα αιτήματα όσο πιο καίρια και προσδιορισμένα είναι, τόσο περισσότερο λειτουργούν καταλυτικά (μετά την νίκη τους) πετυχαίνοντας τον επιζητούμενο (σταδιακό) μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Οι «Θέσεις» που καταγράφονται στην διακήρυξη κάθε Κινήματος προδιαγράφουν και την αποτελεσματικότητα του. Σαφώς πίσω από κάθε «Θέση» που καλούνται να συνταχθούν οι Πολίτες, ενυπάρχει και μια ολόκληρη φιλοσοφία που θα εμψυχώσει και θα δώσει αντίστοιχα αποτελέσματα (θετικά ή αρνητικά) σε κάθε αγώνα.
Αυτό σημαίνει ότι η σύνταξη ενός ιδρυτικού κειμένου αρχών, προϋποθέτει μια βαθειά φιλοσοφημένη σκέψη που μέσα από τις θέσεις – προτάσεις του, θα εμπνεύσει ή θα απογοητεύσει (αν είναι μόνο θυμική η εξαγγελία του) ένα λαό που θα συνταχθεί στο προτεινόμενο όραμα.
Οι θέσεις – προτάσεις για αγώνα ενός Κινήματος, οφείλουν να ξεκινούν από μια βαθειά γνώση ιστορίας και φιλοσοφίας και σαφώς να περιέχουν την αγάπη για τον ίδιο τον Άνθρωπο γνωρίζοντας τις αδυναμίες του και μέσα από την γνώση τούτη να του επιτρέπουν να καθορίζει τις επιλογές του.
Διαφορετικά τα Κινήματα που εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς και σαφώς περιλαμβάνουν ασάφειες εξαγγελίας, βρίσκονται μέσα στους ατελείωτους κύκλους που κάνει η ανθρώπινη ιστορία περιδιαβαίνοντας τα λάθη της.

Ένα Δημοκρατικό Κίνημα αν θέλει να είναι πάντα ακμαίο και να λειτουργεί ως παρεμβατικό ουσιαστικό στοιχείο στην εξέλιξη της Πολιτείας, οφείλει να μην αποκτήσει ποτέ αντιπροσώπευση στην νομοθετική εξουσία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Αντίθετα θα πρέπει να απαιτεί με την ψήφο του και τους αγώνες του να τηρούνται απαρέγκλιτα οι καθολικές του πλειοψηφικές προτάσεις από την συντεταγμένη Πολιτεία.
Με αυτό τον τρόπο αποκλείει την αμαύρωση του από τα οργανωμένα συμφέροντα της διαφθοράς των εκπροσώπων του και κατά δεύτερον αναβαθμίζει την έννοια της εντολής για την βουλευτική αντιπροσώπευση.

Μπορεί το κάθε κίνημα και δικαιούται να έχει πλήρη αποχή από τις εκλογές, αλλά και ανυπακοή με ατομική φερώνυμη ευθύνη ενός εκάστου από τις πολιτειακές υποχρεώσεις , όταν κανένας υποψήφιος αρχηγός κόμματος με την εκλογική του ομάδα δεν αποδέχονται τους όρους που θέτει (το Κίνημα) ως ελάχιστους για την λειτουργία του Πολιτεύματος.
Τα Κινήματα που στοχεύουν στην εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας, μια κοινωνία που επιθυμεί την πρόοδο της οφείλει να τα ενισχύει και να αναδεικνύει τις ζυμώσεις της δράσης τους.  Η τάση να τα αντιστρατεύονται υπάρχει μόνο από συμφέροντα που ως παράσιτα ευδοκιμούν στην Πολιτική σήψη και ομάδες επαγγελματικές που τρέφονται από τα εν λόγω συμφέροντα.

Σαν όροι θα μπορούσαν να είναι η άμεση κατάργηση της Βουλευτικής ασυλίας, η επαναδιαπραγμάτευση της βάσης του Μνημονίου μέσα από τους απαράδεκτους όρους που παραδίδουν την χώρα σε οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Σε Κινήματα που έχουν μεγαλύτερη πνευματική ωριμότητα, μπορούν να μπαίνουν αιτήματα που αλλάζουν την διαπαιδαγώγηση της συμπεριφοράς ενός Λαού. Το ζήτημα της φανερής ή κρυφής ψήφου, ή ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα απονομής δικαίου είναι ζητήματα που διαμορφώνονται σύμφωνα με την απόφαση ενός Λαού να προχωρήσει την ζωή του μέσα από τον εκάστοτε ορισμό της Ανάγκης ως φιλοσοφική έννοια της καθημερινότητας του.

Τα υγιή Κινήματα, δηλαδή (ο υγιής) σκεπτόμενος Λαός , δεν διαλύει την Κινηματική του διάθεση αν ικανοποιηθούν τα αιτήματα του αγώνα του, αλλά επαναπροσδιορίζει συνεχώς την εξέλιξη της ζωής του. Πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Η πολιτική – φιλοσοφική σκέψη δεν έχει ποτέ όρια ικανοποίησης μια και η ζωή η ίδια δεν έχει μέσα της έννοια στατική. Το κυρίαρχο αίτημα κάθε Λαού πρέπει να είναι η ίδια η Παιδεία του, που οφείλει να επανατοποθετεί στόχους κάθε φορά (τόσο) όσο μπορεί να αντέξει η πραγματική κοινή του συνείδηση.

Το Δημοκρατικό Κίνημα που θέτει κανόνες λειτουργίας, δεν διαμορφώνει το φιλοσοφικό περιβάλλον της πολιτικής έκφρασης, αλλά προασπίζει την Ελευθερία ενός Λαού να έχει ιδεολογικές εσωτερικές συγκρούσεις και σαφώς να είναι αυτό-κυρίαρχος.
Δεν υπάρχει κανένα φιλοσοφικό μοντέλο που μέσα στην θεωρία του να επιθυμεί την ηθική , οικονομική και πολιτισμική έκπτωση του Ανθρώπου. Η αποτυχία τους υφίσταται στην αδύναμη και ελλειμματική φιλοσοφική τους εφαρμογή αλλά κυρίως η ουσία της αστοχίας βρίσκεται στην παρείσφρηση της Ιδιωτείας (ατόμων, συντεχνιών, πολιτικών οργανισμών) κάτω από το φιλοσοφικό μοντέλο. 

Ο πατριωτισμός δεν είναι προνόμιο καμίας φιλοσοφικής ή πολιτικής σκέψης και μέσα από αυτή την παραδοχή επιτυγχάνεται η ενότητα ενός λαού στην βάση της συνεργασίας ώστε να υπάρχει για να διατηρεί τις αντιθέσεις του. Η ίδια η φύση διατηρεί σε ισορροπία τις αντιθέσεις της γιατί αυτές αποτελούν την υπόσταση της.

Τα αιτήματα ενός κινήματος μπορεί να επέχουν θέση άμεσης δημοκρατίας και να τίθενται ανά πάσα στιγμή μέσα σε μια ευνομούμενη Πολιτεία.

Όμως ο όρος «Ευνομούμενη Πολιτεία» είναι τόσο ελαστικός με διαφορετικές ερμηνείες όσες και οι φιλοσοφικές προσεγγίσεις αλλά και τα επίπεδα πνευματικής διαστρωμάτωσης των Πολιτών.
Άρα η επικράτηση μιας κυριαρχούσας άποψης που θα αποδέχεται την ελευθερία των πολιτικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων, καθώς και την ελευθερία της διαφορετικής γνώμης μέσα από ένα φιλοσοφικό πλαίσιο, θα πρέπει να είναι το ζητούμενο ως κυτταρική δομή στην οργάνωση και στελέχωση ενός τέτοιου κινήματος.

Συνήθως η ατομική ανθρώπινη ανάγκη της διάκρισης βλέπει τον εαυτό της μέσα από την συμμετοχή σε κινήματα σε ένα αξίωμα (ανάλογα με το γνωστικό επίπεδο και την φιλοδοξία) και σαφώς υποκρύπτει μέσα στη βούληση της (η ανθρώπινη ανάγκη) την επικράτηση της φιλοσοφικής της αντίληψης για την πορεία της Πολιτείας.
Αυτό δεν είναι κακό σαν τελείται σε αγώνες Πειθούς και προτάσεων, αλλά είναι αίσχιστου είδους πρακτική σαν λειτουργεί το «καπέλωμα» και η φίμωση ζωντανών ομάδων για ανομολόγητες πολιτικές στοχεύσεις.
Αυτή η ανθρώπινη αδυναμία που ονομάζεται και ίντρικα (ραδιουργία), δεν καταπολεμάται με νουθεσίες αλλά με συγκεκριμένες θέσεις και παραδοχές που ενσωματώνονται πρακτικά σε λειτουργίες ομάδων και όποιος τις παραβεί θέτει τον εαυτό του εκτός του συνόλου. Η επιθυμία της καθαρότητας πάντα δημιουργεί κανόνες και διατάξεις που την ενισχύουν. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει για τις αντίστοιχες αρχικές προθέσεις που ενώνουν τις ομάδες, τα Κινήματα και τους Πολιτικούς οργανισμούς που έχουμε γνωρίσει κατά κόρον μέχρι σήμερα.

Η κρίση πάντα του πνευματικά ανίσχυρου άρα και ηθικά χαλαρού, είναι η λοιδορία της Κινηματικής σκέψης που στοχεύει να κλονίσει την συνήθεια της ζωής του. Στην συνέχεια η ειρωνεία μετατρέπεται σε βία. Λέγεται ότι όσο πιο βίαιος είναι ένας άνθρωπος τόσο μεγαλύτερο εσωτερικό φόβο έχει. Στο τέλος πάντα νικά αυτός που θα έχει λιγότερο φόβο μέσα του και τούτη η πάλη καταγράφεται ανά τους αιώνες ως Ιστορία.

Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω στο τέλος του άρθρου, ένα κείμενο που εμπίπτει στην κατηγορία του αλληγορικού λόγου και οδήγησε στην σύνταξη της ανωτέρω γραφής δίνοντας και τον τίτλο της ανάρτησης.
Ο λόγος που το αναρτώ είναι γιατί δίνει με ένα πλάγιο τρόπο τις παραμέτρους που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας όταν επιλέγουμε να σχεδιάζουμε (εμφανίσουμε) τις σκέψεις μας που αφορούν σε συλλογικές δράσεις. Η παραβολική σκέψη αποστασιοποιεί την Δημιουργία από την ισχύουσα λογική αντίληψης (ως συνήθεια) των αφηρημένων εννοιών.

Το κείμενο είναι μια συμπυκνωμένη ποιητική διαδικασία παραγωγής σκέψης, που μπορεί να αφορά ως πληροφορία, όσους έχουν ολιστική πρακτική λειτουργία στην διαμόρφωση των προτάσεων τους.

Η πολιτική σκέψη δεν είναι προνόμιο όσων πιστεύουν ότι γνωρίζουν τις διαδρομές λειτουργίας του ήδη υφιστάμενου συστήματος και υπηρετούν την εκπτωτική του πορεία.
Αντίθετα θα έλεγα ότι η Πολιτική σκέψη είναι ταυτόσημη με την επιλογή ερωτικού συντρόφου στη ζωή μας και οι λόγοι για τους οποίους αποδεχόμαστε ή όχι την προσωπική μας διάθεση σε αυτή την συνύπαρξη.
Πολιτική σκέψη είναι η προσωπική μας φιλοσοφική θέαση μέσα στον κύκλο της ζωής που περιλαμβάνει την αρχή ως γέννηση, την πορεία ως ανταλλαγή σχέσεων δημιουργίας και το πέρας ως Θάνατο.

Κίνημα συλλογικό είναι ο Έρωτας που οφείλουμε να έχουμε ως παρεμβατικό στοιχείο, που σκοπό έχει να διατηρεί την αρμονία σε κάθε διάθεση εντροπίας του συστήματος που υπηρετούμε στο Όλον της ζωής μας.

----------------------------------------------------------------------------

Ζωγραφίζοντας ένα Κίνημα 

 Αλληγορικός λόγος

Στέκομαι μπροστά σε ένα άδειο καμβά και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να μπουν πινελιές που όλες μαζί συνεργαζόμενες οφείλουν να δίνουν μια εικόνα. Όλες οι πινελιές (μα) και ο ίδιος ο καμβάς δεν έχουν καμία αξία μπροστά στην ήδη σχηματισμένη (ακαθόριστα) εικόνα που έχει υπάρξει ως επιθυμία μέσα στην ψυχή μου. Αυτή η εικόνα αξίζει να δημιουργηθεί μόνο σαν είναι όμορφη και μου φέρει την αίσθηση της ηρεμίας μέσα από την βασική μου ανάγκη για δημιουργία.

Αυτή είναι η ουσιαστική προσέγγιση μέσα στην ψυχή μας του κάθε πολιτικού κινήματος που θέλουν οι άνθρωποι να δημιουργήσουν στη ζωή τους.

Η αρχή και η μόνη ανεξάντλητη δεξαμενή τροφοδοσίας του κάθε ονείρου, είναι η προϋπάρχουσα εικόνα για αυτό που θέλουν να δημιουργήσουν.

Ο συμβατικός πίνακας σε ένα καμβά χωράει μόνο την αισθητική του δημιουργού και όσους αποδέχονται τον ίδιο σαν εραστές της σκέψης του. Ο διανοητικός πίνακας ενός Κινήματος, δεν περιλαμβάνει τον δημιουργό μα ούτε όσους αποδέχονται με αξία την ύπαρξη του. Περιλαμβάνει κάτι περισσότερο από τις αισθήσεις μας που είναι ο Λόγος και ο Νόμος της αρμονίας των σχέσεων και της διαχείρισης της "ανάγκης" των ανθρώπων μεταξύ τους.

Ο καμβάς στο Πολιτικό Κίνημα είναι ουσιαστικός γιατί αντιπροσωπεύει τις πραγματικές δυνατότητες ενσάρκωσης ενός διανοήματος που δεν είναι τίποτε άλλο από την συλλογική ικανότητα σκέψης ενός Λαού μέσα από την Παιδεία και τις υπάρχουσες ανάγκες του.

Η ελευθερία να αναδιατάσσονται οι «πινελιές» με ένα αρμονικό τρόπο αλλάζοντας την αίσθηση του πίνακα είναι αποτέλεσμα του Νόμου της αρμονίας που οφείλει να βρίσκεται κάτω από την ενσάρκωση των διανοημάτων σε κοινωνικό επίπεδο.

Ακόμη και «τέλειο» να είναι ένα σταθερό μόρφωμα έχει μέσα του τον θάνατο της περιορισμένης ισχύς του ως ύπαρξη. Αντίθετα η αρμονική μεταλλαγή κάθε διανοήματος είναι η υπόσχεση της συνέχισης της ζωής.

Ποτέ δεν οραματιζόμαστε ένα δημιούργημα βλέποντας τα τεχνικά κομμάτια του παρά μόνο το «Όλον» πάντα σε μια απόσταση που αντέχει η ικανότητα της όρασης μας και ποτέ δεν δημιουργούμε τις ενσαρκώσεις των διανοημάτων μας από μακριά. Κάθε στάδιο της δημιουργίας θα πρέπει να γνωρίζει το έδαφος που ακουμπά ο χρωστήρας και την ικανότητα (του καμβά) να αντέχει την αλλαγή που προτείνουμε στην ήδη υφιστάμενη ζωτική του κατάσταση. Ο σεβασμός των δυνατοτήτων και της ανοχής του βάρους της νέας πληροφορίας σε ένα καμβά, προδιαγράφει την επιτυχία και δημιουργεί τις προϋποθέσεις της βιώσιμης παρέμβασης ενός Κινήματος.

Ας αρχίζουμε με σεβασμό και αγάπη να πλησιάζουμε τον επικίνδυνα ήρεμο φαινομενικά καμβά που θα ακουμπήσουμε επάνω του τον Λόγο ώστε να απορροφήσει την πληροφορία και να μετασχηματιστεί.

Αν δεν υπολογίσουμε ως μέγιστη αξία τον Καμβά και την ζωντανή του σχέση με τη δημιουργία δεν υπάρχει ο ζωγράφος και το χρώμα γιατί δεν υπάρχει ζωή σαν δηλώσουμε «Ου τόπος» και τα κινήματα δεν αξίζει να είναι "Ουτοπίες".

Η βασική αρχή της σχηματοποίησης του ονείρου ενός κινήματος οφείλει να αποστερηθεί τη λέξη  "βία" και να υπολογίζει στην "αγάπη" απέναντι στην  φυσική πρώτη άρνηση όλων όσων απαρτίζουν τον καμβά που θα δράσει. Αν δεν αποδεχτούμε την φύση μας ως υπηρέτη και μέρος του κοινωνικού συνόλου και την σκέψη μας αντιδάνειο από την κοινωνία λειτουργούμε την ύβρη της ανώμαλης υβριδικής γέννεσης.

Η ανατροπή μιας αντίληψης γίνεται πάντα μέσα από εμάς και ξεκαθαρίζοντας την πραγματική μας ανάγκη . Η αληθινή μας ανάγκη έχει πάντα συλλογικό συμφέρον ενώ η φοβική κτήση ακολουθεί την ιδιοτελή πρακτική. Σχεδιάζουμε στον καμβά γνωρίζοντας το θέλω της ψυχής μας κάθε στιγμή , αλλά παράλληλα κρατάμε ζωντανή την εικόνα της μη κτήσης και ελέγχου του αποτελέσματος μετά την πινελιά μας.

Ποτέ δεν ορίζουμε ως Δημιουργό τη σκέψη, το χέρι, ή τον χρωστήρα. Ο Μέγας Δημιουργός είναι η «ανάγκη» που προκύπτει από την ύπαρξη του καμβά. Ο μέγας δημιουργός είναι ο ίδιος ο Έρωτας που παράγει επιδράσεις στο άτομο, στις σχέσεις, στις ομάδες, στα κινήματα, και σε κάθε «ορισμό» που δίνουν οι αισθήσεις μας, ονομάζοντας τον πραγματικό μέσα στο τοπίο της αντίληψης μας.

Ο Έρωτας είναι η μια πλευρά του ενιαίου νομίσματος με το Θάνατο και τα δύο τούτα κάνουν ζωή που παράγει όνειρα και Έπη.
Σαν δεν είναι συνειδητός Έρωτας το Κίνημα,  δεν αξίζει να το ζήσουμε γιατί θα είναι ψέμα όπως κάθε Τέχνη που δεν συναντά την Αλήθεια μας.

---------------------------------------------

Σημείωση:

Το παρόν άρθρο αποτελεί το τελευταίο μέρος μιας τετραλογίας στηριγμένης επάνω στην ίδια θεματική σκέψης με πρώτη ανάρτηση την Μπορούμε ! Λέει η σκέψη του Μίκη Θεοδωράκη .Ως δεύτερη προσέγγιση υπήρξε το άρθρο Παλεύοντας μέσα στις σκέψεις , ενώ ως τρίτη ανάρτηση που προετοίμασε και το τελευταίο μέρος, υπήρξε το κείμενο υπό τον τίτλο Η "παρομοίωση" είναι Πολιτική σκέψη.

.

.