.
Στο πιθανό ερώτημα «γιατί βρε παιδί μου με τούτο το φαγητό», θα απαντήσω ότι τούτο διαθέτουμε ως βιωματική πληροφορία που γέννησε τη διάθεση τούτης της γραφής…
Θα ξεκινήσουμε αναλογιζόμενοι την συνήθη δήλωση του αντρικού πληθυσμού αλλά και τελευταία του ολοένα αυξανόμενου γυναικείου, που αναφέρουν ότι δεν τα καταφέρνουν στο μαγείρεμα, αλλά η βασική αιτίαση είναι πως δεν προλαβαίνουν για τέτοια σπορ του περιβάλλοντος της κουζίνας.
Βέβαια έχουν απόλυτο δίκιο μια και οι ανάγκες που έχουν ορίσει ως προϋπόθεση για αυτό που ονομάζουν «ζωή» δεν περιλαμβάνει τέτοιες ενασχολήσεις.
Το δύσκολο ζήτημα είναι να προσδιορίσουμε τι εννοούμε με τον όρο «ανάγκες» για τον εαυτό μας και να εντάξουμε μέσα σε αυτές την ίδια τη ζωή μας… αλλά τούτο είναι δύσκολο γι’ αυτό παίρνουμε μια έτοιμη πνευματική «αμφίεση» που δηλώνει ποιοι θέλουμε να είμαστε και με τούτη ξοδεύουμε την ζωή μας επιτυχώς για τα μάτια των άλλων.
Εμείς όμως σε τούτο το κείμενο δεν θα ασχοληθούμε με τους άλλους αλλά με το μαγείρεμα του τροφοσυλλέκτη και τις σκέψεις που μπορεί να γεννήσει τούτο.
Ο σύγχρονος τροφοσυλλέκτης λοιπόν, έχει πλέον αντικαταστήσει την πολεμική του εξάρτηση από ένα κυρίαρχο και επικίνδυνο όπλο που λέγεται χρήμα. Μπορεί να είναι μερικές φορές απαλό ως χαρτονόμισμα, άλλες κρύο ως κέρμα και κάποιες άλλες πιστοποιητικό της ανελευθερίας του ως πιστωτική κάρτα.
Ότι και αν είναι όμως τούτο το «όπλο» η ανάγκη και η επιθυμία για να τραφεί και να χαρεί την κατανάλωση του επαναλαμβανόμενου κύκλου που την ορίζει ως ζωή, τον κάνει να το χρησιμοποιεί παραβλέποντας την επικινδυνότητα του όπλου, που την ονομάζει για καλύτερη αποδοχή (εντός του) ως «εξοικείωση».
Με αυτό το όπλο και για σακούλι του κυνηγού το καρότσι του σούπερ μάρκετ βρέθηκα στην «ψεύτικη φύση» της οικονομικής συναλλαγής που εξυπηρετεί το αβίαστο πλησίασμα του ποθούμενου των ανθρώπων στα προϊόντα. Παλιά σαν πλησίαζε ο άνθρωπος ένα θήραμα ήταν κοντά στη νίκη να το αποκτήσει. Τώρα τον άνθρωπο τον αφήνει τούτο το σύστημα (πλασματικής φύσης) να πλησιάσει όλα τα καλά του κόσμου και να του κάνει ένα βαθύ τραύμα στην ψυχική του ανδρεία σαν του λέει ότι μπορεί να το δει από κοντά, αλλά δεν είναι τούτο για όλους…θα λέγαμε ότι του μειώνει το ίδιο το όπλο που θα μπορούσε να το κατακτήσει.
Θα έλεγα ότι αυτή η ψυχολογική βία έχει οδηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων ανθρώπων να έχουν κουράντε ψυχολόγους σε αντίθεση με τον προϊστορικό άνθρωπο που σαφώς δεν είχε ανάγκη ετούτη την ειδικότητα.
Βέβαια αυτό το επάλληλο ψυχικό καψόνι (του: βλέπεις μα δεν είναι για σένα) που θέτει σε αμφιβολία την υπόσταση του κυνηγού … έχει επιφέρει και μια πνευματική ασθένεια που σαφώς δεν υπήρχε στις προϊστορικές κοινωνίες και είναι η παραίτηση του κυνηγού που στην γλώσσα μας λέγεται αλλιώς και μαλάκας.
Στην προκείμενη περίπτωση της αφήγησης το «σακούλι με τις ρόδες» σταμάτησε μπροστά σε ένα ψυγείο που είχε μέσα του εκτός των άλλων προϊόντων και φύλα αλίπαστου βακαλάου. Εικόνες στο μυαλό του κυνηγού που είχαν να κάνουν με τα παλιά μπακάλικα και το ξύλινο τελάρο που περιείχε τα ίδια αλατισμένα φύλα του ψαριού ζωντάνεψαν και η γνωστή φράση που αντικατέστησε το κυνήγι της κτήσης στη ζωή ακούστηκε με ευγένεια από τη φράση… «Βάλτε μου παρακαλώ ένα κομμάτι».
Σε όλο το δρόμο μέχρι να φέρει ο τροφοσυλλέκτης το απόκτημα του στο ασφαλές καταφύγιο του σπιτιού του, έκανε σκέψεις για τον τρόπο που θα λειτουργούσε την ιερή του εστία για να το μετασχηματίσει σε τροφή που θα την προσφέρει.
Σαν δεν προσφέρεις την τροφή (λίγη ή πολλή) από το κυνήγι σου σε κάνει τούτη η πράξη πιο δυστυχισμένο και ας νοιώθεις κυρίαρχος αυτό-προσδιοριζόμενος ως αυτάρκης.
Η επιθυμία σαν δεν έχει την υπομονή και την μεθοδικότητα να περιμένει προκαλεί πάντα αναπάντεχα αποτελέσματα. Έτσι αφού μείνανε τα κομμάτια του αλίπαστου βακαλάου σε μια κατσαρόλα με νερό για μια ολόκληρη μέρα, ένα ταψί τα περίμενε να χωρέσουν μέσα του με πατάτες και το απαραίτητο κρασάκι που θα δώσει την μυρωδιά του καλοψημένου φαγητού μέσα στο φούρνο.
Όλα έγιναν σύμφωνα με την φαντασία του κυνηγού που μετασχημάτιζε την τροφή σε φαγητό κρατώντας ζωντανή τη χαρά και την απόλαυση που θα πρόσφερε τούτη η επιλογή του.
Έφτασε η ώρα που η μυρωδιά ήταν τέλεια και το πιρούνι είχε ανάλαφρο το κάρφωμα του στα κομμάτια του ταψιού που έβγαζαν ένα σιγανό ήχο από την ζέση του ψησίματος. Οι διακόπτες έκλεισαν και το ποθούμενο περιεχόμενο του ταψιού αφέθηκε να κρυώσει κάνοντας την αγωνία της απόλαυσης πιο έντονη.
Πάντα ο κυνηγός έχει τον πρώτο λόγο στο «κλεμμένο» κομμάτι απόλαυσης του έργου του και έτσι το πιρούνι οδήγησε το πρώτο μικρό κομμάτι στο στόμα που περίμενε να επιβραβεύσει την όλη διαδικασία.
«Όχι ρε πούστη !» ακούστηκε από τα χείλη του κυνηγού που άνοιξε τα μάτια του για να υποφέρει αυτή την περίεργη αίσθηση μουδιάσματος του ουρανίσκου από την υπερβολικά αφόρητη αίσθηση του αλατιού στο στόμα.
Κλασικές ατάκες όπως «Γαμώ την ατυχία μου» ή «Τι έκανα ο μαλάκας» ακολούθησαν ως θρήνος την ατυχία του όλου εγχειρήματος και μετέτρεψαν τα εγκωμιαστικά σχόλια της εμφάνισης του φαγητού σε μια μελαγχολική απαξία.
Αυτό το ρημάδι το ξαρμύρισμα ήθελε πιο πολλές φορές αλλαγή στο νερό και τούτο είχε διαφύγει από την λάθος εστίαση του τροφοσυλλέκτη στο αποτέλεσμα και όχι στην διαδικασία της προσπάθειας.
Το ενδιαφέρον όμως της διαχείρισης μιας αποτυχίας αρχίζει πάντα μετά το γεγονός της και η στάση μας απέναντι της κάνει την διαφορά στη ζωή μας. Έτσι το πιο απλό σαν όλα έδειχναν ότι έχουν τελειώσει οριστικά, ήταν να περάσει ο (δυστυχώς ακόμα) αλίπαστος βακαλάος με τις επίσης δηλητηριασμένες από την νεκρά θάλασσα πατάτες στην σακούλα των σκουπιδιών με ευκολία που όπως πάντα περίμενε με το ορθάνοιχτο στόμα της.
Πόσες φορές στη ζωή μας δεν έχουμε αφήσει να πέσουν στα άχρηστα κομμάτια της ζωής μας που αν και επενδύσαμε επάνω τους κατέληξαν στα σκουπίδια της λήθης μας, σαν κρίναμε το αποτέλεσμα πως ήταν οριστικά αποτυχημένο.
Βιαζόμαστε να σβήσουμε από την ιστορία μας ότι η κρίση μας και η έκθεση του στους άλλους το θεωρεί λάθος σβήνοντας το δικό μας πέρασμα μέσα από την μάθηση ζητώντας να κερδίσουμε τον τίτλο του επιτυχημένου μέσα από τον θλιβερό τίτλο «Η ζωή που δεν έζησα»
Σκεφτόμουν επίμονα μήπως υπήρχε καμία λύση να τιμήσουμε την διατροφική αξία του βακαλάου που ήταν άδικο να φύγει στα σκουπίδια μια και πέρασε τις μακρινές θάλασσες, τα δίχτυα των ψαράδων, τα έγγραφα του τελωνείου, το κέρδος των μεσαζόντων και πέρα από όλη τούτη την διαδικασία του ταξιδιού του, ένας κακός χειρισμός θα τον έκανε χωρίς να περάσει την τελευταία ιερότητα της τροφής να γίνει ένα απλό σκουπίδι.
Πάντα όταν δεν ξέρουμε αυτοσχεδιάζουμε και τούτο έχει μέσα στην προσπάθεια τον κίνδυνο της δεύτερης μαλακίας. Όμως η γοητεία του ατζαμή δεν βρίσκεται στην κρίση της αποτυχίας του αλλά στην επανόρθωση της στραβωμάρας.
Έτσι μια νέα κατσαρόλα στήθηκε στη φωτιά και το πρώην περιεχόμενο του ταψιού άρχισε να βράζει. Τρεις φορές έβρασε και χυνόταν το νερό που έπαιρνε το φαρμάκι του υπερβολικού αλατιού φτάνοντας κάποια στιγμή να γίνει το θαύμα.
Τούτο το «πράγμα» όμως αν και «θαύμα» δεν ήταν για φάγωμα μια και δεν μου είχε συμβεί άλλη φορά να πλύνω φαγητό και να το σερβίρω. Μια όμως σάλτσα που δημιουργήθηκε δίπλα του από κρεμυδάκι τσιγαριστό και ντομάτα ήταν το καλύτερο περιβάλλον για να υποδεχθεί τον αποκαταστημένο πλέον γευστικά βακαλάο.
Η επιτυχία ήρθε να γεμίσει τα πιάτα που μοιράστηκε ο τροφοσυλλέκτης και μεταποιητής φέρνοντας μια μικρή χαρά με σχόλια στην καθημερινότητα.
Ήταν θα έλεγα μια γόνιμη άσκηση παρατήρησης της ζωής που δεν απέχει από τις «μεγάλες» σκέψεις μας έστω και αν νομίζουμε ότι είμαστε προορισμένοι για «υψηλά» πράγματα στη ζωή και το μαγείρεμα είναι μια απλή διαδικαστική λειτουργία που δεν συγκαταλέγεται στις πνευματικές δημιουργίες.
Οι υψηλές σκέψεις περνάνε και ανδρώνονται πάντα μέσα από καίρια ερωτήματα που μπαίνουν στη ζωή επιτακτικά όπως αυτό που τίθεται μετά από κάθε απόλαυση του μοιράσματος της τροφής σε ένα τραπέζι και δεν είναι άλλο από το «Ποιος μαλάκας τώρα θα πλύνει το ταψί;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.