.
Μεγάλωσα με την αίσθηση να θέλω να κρυφτώ για να κατανοήσω τις κατηγορίες που μου έριχνε κατάμουτρα ο Βίλχεμ Ράιχ στο βιβλίο του «Άκου Ανθρωπάκο» για να φτάσω μέχρι την απόλαυση (πριν λίγα χρόνια) του «Εγχειρίδιου Βλακείας» που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος.
Το ζήτημα θα ομολογήσω ότι με έχει απασχολήσει σε διαφορετικές περιόδους ζωής με μια εξελικτική ωριμότητα στην προσέγγιση του.
Όταν ακούμε σχόλια για τον «βλάκα» έχουμε την τάση να σχηματοποιούμε από τις (πρόσφατες) εμπειρίες μας την εικόνα του και να μας έρχεται μια διάθεση ευθυμίας αναγνωρίζοντας ιδιότητες συμπεριφοράς επάνω στην προβολή της σκέψης μας.
Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο λάθος της φιλοσοφικής προσέγγισης του φαινομένου.
Η σωστή αντιμετώπιση είναι να δώσουμε ονοματεπώνυμο δικό μας στην προβολή της εικόνας του «βλάκα» και με την δέουσα αγάπη να προσεγγίσουμε την πολυπλοκότητα αυτής της διαδρομής των σκέψεων.
Σε αυτό το μικρό άρθρο που σαφώς δεν είναι πόνημα προσέγγισης μιας βαθιάς φιλοσοφίας του φαινομένου, θα πλησιάσουμε λίγες πτυχές αυτής της υπέροχης ανθρώπινης λειτουργίας που η δόση της κάνει την διαφορά μεταξύ χαράς της ζωής και παθολογικής καταδυνάστευσης μας.
Οι αισθήσεις του «Βλάκα»
Στη ζωή μας από τη γέννηση λειτουργούμε τις αισθήσεις μας και βάσει αυτών διαμορφώνουμε τις πεποιθήσεις για την εικόνα του κόσμου και έτσι ξέρουμε όλοι (ως παράδειγμα) ότι ο Ήλιος είναι κόκκινος και στρογγυλός. Η κοινή μας γλώσσα φροντίζει να νοιώσουμε ασφάλεια μεταξύ μας διαπιστώνοντας ότι η πεποίθηση μας είναι κοινά μοιρασμένη και στους άλλους ανθρώπους και τότε μαθαίνουμε (εδραιώνουμε) την λέξη «Αντικειμενικό». Αν κάποιος μας πει σε μια εδραιωμένη πεποίθηση ότι ο Ήλιος εκτός από την εκδοχή να είναι κόκκινος και στρογγυλός είναι άχρωμος και χωρίς σχήμα σίγουρα έχουμε βρει τον «Βλάκα» που στέκει απέναντι μας. Για να φτάσουμε σε κατάσταση κατανόησης αυτού που μας λέει με την νέα πληροφορία, πρέπει να αφήσουμε τις στερεότυπες γνώσεις μας και τούτο δεν είναι εύκολο. Νομίζουμε ότι οι γνώσεις μας έχουν ένα προσθετικό χαρακτήρα και ποτέ δεν αντικαθίστανται μέσα στη σκέψη μας από κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτω από αυτή την αντίληψη ο κάθε «επιστήμονας» προσπαθεί να τεκμηριώσει την προϋπάρχουσα ιδέα του και δεν σκέφτεται μήπως βρίσκεται σε ένα δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά.
Δεν ασχολούμαι με το «αν» το παράδειγμα του Ήλιου είναι πραγματικό η ψευδές στην συγκεκριμένη γραφή γιατί είναι προφανές πως αν είχαμε διαφορετική πρόσληψη συχνοτήτων από τα αισθητήρια μας θα μπορούσαμε να δούμε τα ραδιοκύματα ή ακόμη και την ενέργεια που υπάρχει σε μια συνοχή στη φύση γύρω μας …
Ο «βλάκας» λοιπόν αρέσκεται στην κατάτμηση της γνώσης και στον ορισμό των τμημάτων της μέσα από το γνωστικό του αντικείμενο. Με αυτή την έννοια θα λέγαμε ότι ζούμε στον αστερισμό της μαθησιακής βλακείας μέσα από την εξειδίκευση της γνώσης και των επαγγελμάτων που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας.
Η πεποίθηση (ας πούμε) ότι ο καρκίνος είναι ασθένεια οδηγεί σε μια βολεμένη και επικερδή λειτουργία της ιατρικής- φαρμακευτικής επιστήμης, αλλά στερεί την εξέλιξη της ζωής του ίδιου του μέλους αυτού του συστήματος να ζήσει κάτι διαφορετικό ως γνώση και συνεπώς ως συνειδητή κατάσταση στη ζωή του.
Με άλλα λόγια πεθαίνει από το ίδιο το ιδεολόγημα του, αλλά τούτο το λειτουργεί ως (μικρής οπτικής βλάξ) πονηρός άνθρωπος και φυσικά χάνει την απόλαυση της γνώσης σε μια ζωή για την ευμάρεια μιας επιβίωσης.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι η εξειδίκευση προάγει την επιστήμη και εξελίσσει τον κόσμο, αλλά αν κοιτάξουμε τους σταθμούς των μεγάλων ανακαλύψεων του παρελθόντος θα διαπιστώσουμε ότι αυτοί που πλησίασαν και ανακάλυψαν ότι σήμερα μας ωφελεί το βρήκαν μέσα από διαφορετικές λειτουργίες του εγκεφάλου και σίγουρα έξω από την μονομερή εξειδικευμένη προσέγγιση της σκέψης τους.
Ο βλάκας διάβασα από μια σκέψη ενός υπέροχου Άγνωστου ότι είναι αυτός που πιστεύει ότι επειδή κοιτά βλέπει, επειδή ακούει αφουγκράζεται και τέλος επειδή κινείται χορεύει
Θα τολμούσα να πω ότι με τούτα τα εργαλεία όλοι έχουμε δει την ζωή μας κάτω από αυτό το πρίσμα.
Η δύναμη της «Βλακείας»
Σε αυτό τον κόσμο τίποτε δεν υπάρχει χωρίς λόγο και έτσι θα πρέπει να ερευνήσουμε το ωφέλιμο κομμάτι ύπαρξης της βλακείας.
Όλοι μας ξεκινάμε από ένα αγνωστικό (παιδικό) υπόβαθρο ως θεϊκά Χαζοί και σιγά – σιγά γεμίζουμε το σακούλι της εμπειρίας μας. Ο φόβος για να μάθουμε καλύτερα τον τρόπο να επιβιώνουμε δημιουργεί τον επίμονο μαθητή μιας ζωής που επιλέγουμε-θεωρούμε αναγκαία για να πετύχει ο στόχος της επιβίωσης μας. Αυτός που μεγαλώνει λαϊκά σε μια αγοραία βία, θα νοιώθει ως πρόοδο την ασύλληπτη απάτη ενώ αυτός που έχει έτοιμα τα κορνφλέικ κάθε πρωί από τον μπαμπά του θα εξελίσσει την υποταγή της σκέψης σε ένα μοντέλο επιβίωσης.
Όλοι είμαστε σε μια ή περισσότερες φάσεις της ζωής ανάλογα με το περιβάλλον μας βλάκες… Θα έλεγα ότι η βλακεία είναι ένας μηχανισμός διατήρησης της σκέψης που μας κάνει να επιβιώνουμε κατά την βιωματική μας γνώση.
Η αντίληψη του παιδιού νομίζει ότι το ίδιο μεγαλώνει μόνο όταν αποκτά σχήμα και εικόνα. Το μέτρο σύγκρισης του μεγαλώματος είναι το ύψος και σε κάποια φάση οι ορμονικές του διαφοροποιήσεις προς το φύλο… Παραδόξως καλλιέργεια γνώσης έξω από την «εικόνα» σε αντιλήψεις και προσεγγίσεις του νου δεν υπάρχουν μέσα στην παιδεία η οποία μάλιστα αγωνιά για την ποσότητα της κτήσης των πληροφοριών και όχι στην ανάπτυξης κριτικής σκέψης. Τέτοια παιδιά υπάρχουν παντού γύρω μας και σε όλες τις πνευματικές διαστρωματώσεις . Ο βλάκας είναι άριστος φύλακας αυτών που με κόπο έχει κρατήσει ως σχήμα της ζωής του. Μάχεται για τις ιδέες του ως ήρωας και είναι πιστός στην προβολή της «Αλήθειας» του.
Σε αυτό το σημείο η «Βλακεία» είναι ένα άριστο εργαλείο για την επικράτηση του είδους μέσα από την Δαρβινική εξέλιξη.
Τόση είναι η διασύνδεση της βλακείας με την εξέλιξη του είδους που δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που δεν υπόκειται στην κυριαρχία της σαν νοιώσει τον Έρωτα στη ζωή του.
Το ότι εξελίσσεται το ανθρώπινο είδος και έχει αυτή τη στιγμή γίνει το κυρίαρχο πρωτεύον στον πλανήτη, το οφείλει αποκλειστικά στην ανίκητη βλακεία της σκέψης του. Το «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι και κατακυριεύσατε την γη» είναι ένα βλακώδες ιδεολόγημα που επάνω του έχουν στηριχθεί θρησκείες , πόλεμοι και γενικά όλη η βία της σκέψης, αλλά θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε αποτελεσματικότητα ως γεγονός της ιστορίας. Το αν δεν έχει μέσα του την αρμονία και το μέτρο του ίδιου του σύμ-παντος είναι ένα άλλο θέμα που η «Βλακεία» δεν μπορεί να έχει οπτική πέρα από την άκριτη Πίστη της. Η σκέψη των ακρίδων που γίνονται απειλητικές για το οικοσύστημα δεν διαφέρει από την αντίστοιχη των ανθρώπων.
Ο βλάκας πάντα ενδιαφέρεται να βρίσκεται συσπειρωμένος πίσω από μια ομοιομορφία γεγονός που τον κάνει να οργανώνεται σε ιδεολογικές στοές, θρησκευτικές οργανώσεις, πολιτικά κόμματα και συγγενικά περιβάλλοντα (όπως η Μαφία). Το ότι αυτοί οι μηχανισμοί σήμερα ελέγχουν τον πλανήτη το οφείλουν στην επιτυχία λειτουργίας του μηχανισμού της βλακώδους σκέψης.
Πάντα ο βλάκας με τον έτοιμο στρατό που διαθέτει (από την ομάδα του) είναι ισχυρότερος και σαφώς επικρατεί του ατόμου που βρίσκεται σε αρμονία αλλά όχι σε εξάρτηση με το περιβάλλον του.
Το κύρος του «Βλάκα»
Αν ένας βλάκας είναι στην κορυφή της ιεραρχίας μιας ομάδας ηλιθίων που διαθέτουν την εξουσία στους ζωτικούς πόρους επιβίωσης των ανθρώπων, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Το κύρος επιβολής της άποψης για την φιλοσοφία της ζωής που έχουν οι συσπειρωμένοι βλάκες δεν παλεύεται με τίποτε.
Ποιος θα τολμούσε να πει σε ένα ηγέτη υπερδύναμης ότι η αντίληψη του είναι μειωμένη και ότι η λογική των ανθρώπων που χαράζουν την παγκόσμια πολιτική είναι ασύμφορη για τους ίδιους αλλά και για όλους τους υπόλοιπους;
Ποιος θα τολμούσε να αμφισβητήσει ένα πνευματικό καθοδηγητή για τις ηλιθιότητες που εκστομίζει ως στάση ζωής; Εκατομμύρια πιστών ακούνε με ευλάβεια το κύρος των οδηγιών που δίνει ένας θρησκευτικός ηγέτης για το πώς μπορούν (ποια μέθοδο) οι άντρες να δέρνουν τις γυναίκες τους, ώστε να είναι σύμφωνη αυτή η πρακτική με τις βουλές του Αλλάχ… (σχετικό βίντεο που έλαβα)
Ποιος θα σκεφτεί να αμφισβητήσει τον βλάκα που παράγει κοινωνική συμπεριφορά και συνεπώς πόνο; Βέβαια πριν σκεφτούμε το πόσο ηλίθιοι είναι «εκείνοι» ας στρέψουμε την προσοχή μας και στην «μιαρή» γυναίκα του δικού μας θρησκευτικού πολιτισμού που δεν μπορεί να μετέχει των εσώτερων εκκλησιαστικών διαδικασιών μέσα από μια άλλη «έγκυρη» προσέγγιση της «θεϊκής» ερμηνείας των δικών μας ηλιθίων… Αν διαπιστώσουμε σε τι μεγάλο κύκλο ηλιθίων βρισκόμαστε θα σκεφτούμε πολύ σοβαρά την αυτοθέλητη μας έξοδο από τη ζωή…
Ο «Βλάκας» λοιπόν θα γίνει εύκολα μέσα από την σταθερή υπεράσπιση των αρχών της ομάδας πολιτευτής, αργότερα υπουργός και σίγουρα θα απολαμβάνει το κύρος της κοινωνικής του ανέλιξης διαιωνίζοντας το είδος του ως πρότυπο στα νέα παιδιά.
Αν προσέξετε στις φωτογραφήσεις προβεβλημένων ατόμων κυρίως της πολιτικής θα διαπιστώσετε μια εμμονή κάποιων προσώπων να βρίσκονται πίσω τους και να γίνονται κάδρα στα «κλικ» των φωτογράφων. Αυτοί είναι οι πιστοί βλάκες που πλαισιώνουν το μοντέλο της εξουσίας και σίγουρα ανταμείβονται για αυτό. Το γέλιο της αρκούδας είναι να βλέπεις στελέχη κυβερνήσεων να διαγκωνίζονται διακριτικά μεταξύ τους, για να πλησιάσουν τον εκάστοτε Πρωθυπουργό σε βάδισμα κοινής θέας των δημοσιογράφων… Προσκυνώ (αδύναμος) την απέραντη ηλιθιότητα και την μεγαλοσύνη της δύναμης της…
Επίλογος κατανόησης
Από τα λίγα που αναλύσαμε διαπιστώσαμε ότι έχουμε ένα τεράστιο μερίδιο στην βλακεία όλοι μας έστω και αν κάνουμε ότι δεν κοιτάμε τον καθρέφτη. Ακόμη διαπιστώσαμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει διωγμός σε αυτή την αιώνια βλακεία μια και είναι διαστρωματωμένη στην εκάστοτε εξουσία (Πολιτική, Ιδεολογική, Οικονομική).
Η βλακεία έχει ένα αταξικό χαρακτήρα και είναι μοιρασμένη με μια θεϊκή αρμονία σε όλους τους ανθρώπους.
Η αγάπη προς αυτήν, είναι ο μονόδρομος αντιμετώπισης της…
Μόλις αγαπήσουμε τον υπέροχο «Βλάκα» μέσα μας ανοίγεται ένας ορίζοντας και διαπιστώνουμε τις προβολές των σκέψεων του στους ανθρώπους γύρω μας. Εδώ χρειάζεται μια σπουδαία συγκρότηση που δεν θα κάνει εχθρούς τους βλάκες έστω και αν νοιώθουμε ότι γκρεμίζουν συνέχεια ότι πιο όμορφο υπάρχει στη ζωή.
Θέλει υπομονή και ανάπτυξη μιας σκέψης που θα λειτουργήσει ως σπουδαία «Πατροκτονία» των παλαιότερων ιδεών που θέλουν τον Σίσυφο να ανεβάζει την πέτρα στο βουνό και να του κατρακυλά πίσω ανά τους αιώνες…
Η «Πατροκτονία» των Ιδεών που κληρονομήσαμε ως πληροφορία, είναι μια σπουδαία πράξη που την λειτουργεί με επιτυχία η φιλοσοφία. Ο Δίας μας έδωσε το δρόμο μια και σκότωσε τον Πατέρα του Κρόνο ενώ εκείνος έτρωγε τα παιδιά του. Αυτή η αλληγορία είναι μια καλή αφορμή να απενοχοποιήσουμε το ξερίζωμα των αντιλήψεων μας όντας "Άνθρωποι" δηλαδή στη βάση μας ελλειμματικοί στη γνώση και άρα «Βλάκες».
Η αντίληψη πατροκτονίας λοιπόν θα έλεγε για τον Σίσυφο: «Που θα πάει ο Μαλάκας κάποια στιγμή θα μάθει να βάζει και κόντρα στο βάρος που σηκώνει κάθε φορά…» Είναι υπέροχο να βιώνουμε την (ηλίθια;) σκέψη ότι κάποια στιγμή αυτός ο κόσμος επιτέλους θα αλλάξει και μέσα από την ομαδική μας εξέλιξη θα νοιώσουμε «άλλα κόλπα» που άπτονται νέων Συναισθήσεων.
Θα μάθουμε να ερωτευόμαστε και να μην κάνουμε έρωτα αλλά κυρίως θα μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε αντί να ακούμε την δική μας εκδοχή στο «Ποίημα» του απέναντι.
Την βεβαιότητα τούτη την ενισχύω μέσα από την ομαδοποίηση της προσωπικής μου βλακείας μια και διάβασα κάπου ότι ο Κομφούκιος είχε πει πως «Δεν αλλάζουν μόνο οι πιο σοφοί αλλά και οι πιο ανόητοι» .
Ας γράψουμε ο καθένας μας (όπου το νοιώθει χρήσιμο) στη γλώσσα της παγκόσμιας επίσημης βλακείας «I LOVE MY BLAKA» και που ξέρεις…γίνονται και θαύματα !
Υστερόγραφο:
Για φωτογραφία του άρθρου επελέγη μια Γαλαξιακή εικόνα του Σύμπαντος μια και θα μείωνε οτιδήποτε άλλο την δύναμη και το μέγεθος της "Βλακείας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.