.
Με τους λίγους φίλους που επικοινωνώ (σε προσωπική βάση) και μου μεταφέρουν με ένα χιουμοριστικό ύφος την προβληματική που αποφασίζουμε να περπατήσουμε μαζί μέσα από αυτές τις ηλεκτρονικές σελίδες, μου έχουν ομολογήσει πως το καφεδάκι ή το αφέψημα της αρεσκείας τους πάντα συνοδεύει την συνύπαρξη που έχουμε μέσα από εδώ.
Ας πάρουμε λοιπόν και σε αυτό το αντάμωμα πάλι παρέα το καφεδάκι μας γιατί θα σκεφτούμε πολιτικά και σαφώς απλά, για τη σχέση μας με την φύση και την «παρομοίωση» ως γέννημα πολιτικής φιλοσοφίας.
Τα πάντα είναι εικόνες (μέσα στο μυαλό μας) έστω και αν νομίζουμε ότι αφορούν αφηρημένες έννοιες. Έτσι σκεπτόμενος με μια (αυθαίρετη;) συναίσθηση τους υπόλοιπους που επιλέγουν να μην κοινωνούν τις πληροφορίες στον περίγυρο τους νομίζοντας ότι βρίσκονται στην διαδικασία της ατομικής μόρφωσης, έπλασα μια εικόνα.
Η σκέψη – εικόνα λοιπόν που εμφανίστηκε στο μυαλό μου ήταν ότι η πληροφορία σαν δεν κινητοποιήσει την ομιλία μας ή την γραφή μας για ότι σχηματικά αντιλαμβάνεται ο νους μας, μένει ως καταγραφή που πιέζεται από τον φόβο της αλλαγής μιας συμπεριφοράς.
Δηλαδή δεν φτάνει να επιθυμεί κάποιος την όμορφη κοπέλα που εργάζεται μαζί του σε ένα γραφείο, αλλά ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του γίνεται σαν μιλήσει, γράψει και ενεργήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια επειδή πάντα επιθυμούμε να είμαστε νικητές η «χυλόπιτα» είναι ο τρόμος που κάνει να χάνουμε το ποσοστό επιτυχίας που ενδεχομένως θα είχαμε αν επιλέγαμε την δράση μας…
Η προστασία της «εικόνας» από την εσωτερική μας αδράνεια σε κάθε αλλαγή είναι αυτή που μας κάνει ζόμπι σε όλα τα επίπεδα.
Το ίδιο ακριβώς αφορά και στην εξωτερίκευση της σκέψης μας, στην αντίληψη δηλαδή που έχουμε για τον κόσμο. Η σιωπή που πιστεύει στη πεποίθηση «θα μιλήσω όταν είμαι έτοιμος» συνήθως βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω από τον βιολογικό μας θάνατο.
Αν περίμεναν λοιπόν να ήταν "έτοιμα" για το πρώτο τους βήμα τα παιδιά ή για το πρώτο φτερούγισμα τα πουλιά ο κόσμος θα είχε δομηθεί πάνω σε μια άλλη εξελικτική πορεία και σίγουρα θα είχαμε περισσότερη σχέση με τις σταθερές στο χώρο μορφές ζωής που ανήκουν στην χλωρίδα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και αυτά δεν κάνουν υπερβάσεις μέσα στην ζωή τους επιλέγοντας να ανθοφορήσουν μήνες επικίνδυνους για ψύχος, ή να στρέψουν τον κορμό τους με κόπο μέσα από τον φωτοτροπισμό για να πετύχουν το ρήμα «υπάρχω» στον κόσμο τους.
Αφετηρία πάντα της κάθε ουσιαστικής σκέψης είναι η παρατήρηση του ίδιου μας του εαυτού και μέσα από την αναλυτική και συνθετική του λειτουργία ο πρώτος και ουσιαστικός στόχος είναι η δική μας κατανόηση και βελτίωση για αυτό που επιλέγουμε και επιτρέπουμε ως ζωή και φιλοσοφία γύρω μας. Όποιος νομίζει ότι μιλά για τους άλλους και μάλιστα εμφορείται από μια ουμανιστική διάθεση, το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του, αλλά δεν έχει την επίγνωση αυτού που συμβαίνει με συνέπεια να του είναι άχρηστη και στο τέλος απογοητευτική αυτή η δράση.
Ωπ !! μόλις διαπίστωσα με μια χρόνο-καθυστέρηση ότι κάναμε την πρώτη προσέγγιση σε αυτό το κείμενο ότι τα φαινομενικά διαφορετικά είδη έχουν μεταξύ τους κάτι κοινό…
Πως θα άκουγαν όμως στα αυτιά μας αν λέγαμε ότι δεν έχουμε απλώς κάτι κοινό αλλά είμαστε εντελώς ομοούσιοι με τα πάντα που βλέπουμε γύρω μας;
Φυσικά ο νέος μαθητής ή ο γερασμένος πνευματικά βουλευτής δεν θα καμάρωναν σαν τους απηύθυνε κάποιος τον χαρακτηρισμό του «φυτού», αλλά ας μην το πάρουμε μέσα από την απαξιωτική του διάσταση μα από την ουσιαστική του ταύτιση με αυτό που λέμε ζωή κάτω από την αρχαία ελληνική λέξη «Παν».
Για να το θέσουμε το ζήτημα στις ισχύουσες και πραγματικές του διαστάσεις, πως θα σας φαινόταν αν ακούγαμε σε ένα πολιτικό λόγο μέσα στον «Οίκο» (και όχι Ναό) της Δημοκρατίας που είναι η Βουλή, να αγόρευε κάποιος για να τεκμηριώσει την επιχειρηματολογία του, χρησιμοποιώντας παρομοιώσεις και ταύτιση της ανάγκης που ήθελε να ερμηνεύσει (άρα να νομοθετήσει) μέσα από την παρατήρηση της φύσης.
Η πρώτη σκέψη θα ήταν σαφώς απαξιωτική και μάλιστα θα ψαχνόμαστε αν χρήζει φροντίδας σε διαταραχές της προσωπικότητας του απέναντι σε όλους εμάς τους σαφώς σκεφτόμαστε λογικά και με βαθειά ανάλυση στην γραμμική λογική, που την ονομάζουμε πολιτική σκέψη.
Δεν θα κάναμε ποτέ τον συνειρμό που θέλει να βλέπει ότι οι Πνευματικές δοξασίες (άρα Πολιτικές ερμηνείες ζωής) ανά τους αιώνες είχαν ερμηνεύσει τη στάση και τους νόμους της ζωής δίνοντας στους ανθρώπους κανόνες ως αποφθέγματα μιας Πίστης μέσα από την παρατήρηση της φύσης.
Ο Αίσωπος νομίζουμε ότι αφορούσε τα αναγνωστικά των πρώτων τάξεων της τότε εκπαίδευσης , ή αντίστοιχα η Ανατολική αλληγορική φιλοσοφία μέσα από την Πίστη της αφορούσε φτωχούς στο πνεύμα που δεν ήξεραν να σου δώσουν την απάντηση στο ερώτημα τι είναι τα spread.
Ο μύθος του Πλάτωνα για τη Σπηλιά, θεωρούμε ότι αποτελεί ένα όμορφο φιλολογικό κείμενο χωρίς ταυτοποιήσεις στην δική μας ζωή και σαφώς δεν πλησιάζουμε τον Προσωκρατικό λόγο των παρομοιώσεων μιας φιλοσοφίας που εξηγεί ένα κόσμο που δεν κατανοούμε.
Οι ευαίσθητες κοπέλες ανεξαρτήτου ηλικίας, θα μιλήσουν με εκτίμηση για τον Χαλίλ Γκιμπράν διαβάζοντας το βιβλίο «Ο κήπος του Προφήτη» τονώνοντας το γνωστικό τους επίπεδο, αλλά στις προσωπικές τους επιλογές θα λειτουργήσουν με ότι επιτάσσει το μόρφωμα της ζωής που έχουν γύρω τους, αποδεχόμενες την αδυναμία εφαρμογής της όμορφης σκέψης του μέντορα τους στην σημερινή εποχή.
Τελικά είναι μεγάλη η κούνια που επάνω της νανουρίζουμε την επανάληψη της προσωπικής μας αδυναμίας στην κατανόηση της «ζωής» και το χειρότερο που συμβαίνει είναι ότι αυτή μας την έλλειψη την αισθανόμαστε ως πνευματική υπεροχή.
Στα χρόνια που ζούμε, πέρα από τα επιτόκια των τραπεζικών δανεισμών, από τις διαπραγματεύσεις της κάθε εργοδοσίας με τους εργαζόμενους και σαφώς πέρα από τις πολιτικές εξαγγελίες αγχωμένων πνευμάτων που νομίζουν ότι παράγουν πολιτική, υπάρχει και η πρόοδος της επιστήμης που άρχισε μέσα από την πειραματική της εφαρμογή να μην διαχωρίζει τον κόσμο σε υλικό και πνευματικό.
Πως; Τι ήταν αυτό … Μα από πού ήρθε ετούτη η κεραμίδα σε τούτο το λόγο και σηκώνει μέσα μας μια διάθεση να αγορεύσουμε για ότι μας έμαθαν (και ξέρουμε) τόσα χρόνια;
Το σίγουρο είναι ότι όλοι εμείς οι αμύητοι έχουμε άποψη που με ευκολία σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να πούμε με θυμό αυθεντίας στην ομήγυρη «…Να σας πω την Αλήθεια», ενώ οι «επιστήμονες» που δεν θέλουν να χάσουν την «αυθεντία» στις αγορεύσεις των ζωτικών τους ψευδών από το παρελθόν της πνευματικής τους ενασχόλησης, έχουν απλά φόβο έκφρασης και σαφώς ειρωνεία σε ότι δεν τολμούν να αντιστρατευτούν επώνυμα και φωναχτά.
Ο πολιτισμός μας μοιάζει σαν να εύχεται να αποτυγχάνουν συνέχεια σκέψεις όπως αυτές που είχαν οι Αδελφοί Ράιχ για την πτητική τους μηχανή ή ο Τόμας Έντισον στον ηλεκτρικό του λαμπτήρα γιατί είναι σίγουροι ότι η αλήθεια βρίσκεται στην μετακίνηση με το άλογο ή στο φώτισμα της δάδας.
Ο Βίλχελμ Ράιχ έχει μιλήσει με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο για την Δόξα της ξεχωριστότητας που νοιώθει ο βλάκας άνθρωπος μέσα από την έκδοση του βιβλίου «Άκου Ανθρωπάκο».
Ας πάρουμε λοιπόν τον σημερινό τυχαίο «Σόλωνα» που σαφώς έχει άλλο ονοματεπώνυμο και η δράση της σκέψης του το καθιστά προσβλητικό για την ιδιότητα του Νομοθέτη, που κατοικοεδρεύει στο καφενείο της Βουλής.
Πως θα του φαινόταν αν προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε την έννοια της κοινωνικής ανισορροπίας και του επεκτατισμού της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου, μέσα από την στρατιωτική γενετική μηχανή των ακριδών εμφανίζοντας ως Νέμεση την νομοτελειακή εξέλιξη της καταστροφής μιας δράσης, μέσα από την αυτό-ρύθμιση της φύσης;
Θα μπορούσαμε να δούμε την αντίληψη επιβολής που κουβαλάμε ως «στρατοί αναγκών» μέσα μας και να δώσουμε μια σοφή λύση στην κοινωνική αρμονία; Πως θα είχε διαμορφωθεί το διανόημα της σκέψης μιας εποχής, ότι η κατανάλωση συντηρεί την παραγωγή και δημιουργεί συνεχώς μια αυξανόμενη υπεραξία;
Θα είχαμε τολμήσει να αμφισβητήσουμε εκ βάθρων τις ίδιες τις φιλοσοφίες που μιλούν για υπεραξία… μια και θα παρατηρούσαμε ότι η φύση δεν παράγει υπεραξία αλλά κάνει ανακύκλωση μέσα από την χαοτική αντιπαλότητα; Αυτό που φαντάζει ως πάλη των ειδών (ή των τάξεων) έχει μέσα της σε μια εποπτική παρατήρηση (βάθους χρόνου) την ισοτιμία των πόρων που όλοι μαζί αποτελούν ένα αδιαίρετο και άχρονο σύστημα που λέγεται Παν.
Μα … ο βλάκας που δηλώνει ότι ο Πολιτισμός είναι αδιέξοδος και αγχώνεται για το πώς θα εμφανιστεί ο «από μηχανής» θεός να του δώσει την λύση, δεν βλέπει ότι η λύση είναι η ίδια η σκέψη του και η παρατήρηση μέσα από την Σοφία της των πάντων γύρω του. Το μόνο που εύκολα μπορεί να κάνει είναι να "γραφεί δωρεάν" στο κλαμπ του ατομικού στοχασμού και να γίνει φίλος της φύσης που του αποκαλύπτεται γύρω του κάθε στιγμή… δηλαδή να γίνει Φιλόσοφος.
Αν νομίζουμε ότι τα υπαρξιακά μας κενά έχουν διαφορετική αφετηρία από την αντίληψη μας για την επέκταση του μεταναστευτικού ρεύματος της σύγχρονης εποχής είμαστε βαθειά νυχτωμένοι.
Τα πάντα έχουν μια δυνητική κίνηση μέσα σε ένα άξονα που είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ο κόσμος γύρω του που του δίνουμε ερμηνεία σύμφωνα με αυτό που θεωρούμε ότι βλέπουμε.
Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι αν είμαστε έτοιμοι να ακυρώσουμε (και) αυτό που «βλέπουμε» κάθε φορά ως αλήθεια (και) το κοινωνούμε μέσα από την μη έτοιμη και φτασμένη μας κατάσταση ως πνευματική συγκρότηση.
Αυτό είναι ένα ερώτημα που σαφώς θα με βρει σύμμαχο του, αισθανόμενος το νηπιώδες της ηλικίας μας (ως σκέψη) και σαφώς δίνοντας δικαίωμα σε κάθε βήμα που θέλει να κατακτήσει τη γνώση της ζωής.
Κλείνοντας μια και δεν πρέπει ποτέ το κείμενο να ξεπερνά τον χρόνο που καταναλώνεται το υπέροχο καφεδάκι μας , θα ήθελα να στοχαστούμε την «παρομοίωση» ως ένα εργαλείο που κάνει την υπέρβαση της γραμμικής μας σκέψης και μας βάζει σε συναίσθηση με την διαφορετικότητα και έτσι πλησιάζουμε περισσότερο την ουσιαστική μας φύση.
Γιατί όποιος πιστεύει ότι η φύση χωρίζεται σε έμψυχα και άψυχα ή σε κινούμενες μορφές ζωής και ακίνητες, σε πλούσιους και φτωχούς, σε άντρες και γυναίκες, κλπ… έχει λειτουργήσει για πολύ καιρό την εκπαίδευση που πήρε από τους παλαιότερους και αφορά στην αυτοϊκανοποίηση του πνεύματος του και των ατομικών πεποιθήσεων…
Σε άλλη γλώσσα για να ελαφρύνουμε την έτσι και αλλιώς δύσκολη σκέψη θα πρότεινα στον κάθε «Σόλωνα» ή τον υπήκοο ψηφοφόρο φίλο του, να πάψει να αυτοϊκανοποιεί τα ζωτικά του ψεύδη γιατί και η Μαλακία έχει τα όρια της…
Μην ντρέπεται όμως γι’ αυτό τον χαρακτηρισμό γιατί όλα τα παιδιά κάπως ξεκινούν την ερωτική τους προσομοίωση με τον ουσιαστικό έρωτα της ζωής.
Μη σας πω ότι πάντα ένα μικρό ποσοστό του «Υπέρ Μαλάκα» θα βρίσκεται ζωντανό για να το αντιμαχόμαστε μέχρι το τέλος του βιολογικού κύκλου, μια και κανένας δεν γλυτώνει το Θάνατο και φυσικά αυτή η βιολογική κατάληξη-κύκλος, είναι θεμελιώδης Νόμος του δωρεάν κλαμπ των Φιλοσόφων.
Ας πάρουμε λοιπόν και σε αυτό το αντάμωμα πάλι παρέα το καφεδάκι μας γιατί θα σκεφτούμε πολιτικά και σαφώς απλά, για τη σχέση μας με την φύση και την «παρομοίωση» ως γέννημα πολιτικής φιλοσοφίας.
Τα πάντα είναι εικόνες (μέσα στο μυαλό μας) έστω και αν νομίζουμε ότι αφορούν αφηρημένες έννοιες. Έτσι σκεπτόμενος με μια (αυθαίρετη;) συναίσθηση τους υπόλοιπους που επιλέγουν να μην κοινωνούν τις πληροφορίες στον περίγυρο τους νομίζοντας ότι βρίσκονται στην διαδικασία της ατομικής μόρφωσης, έπλασα μια εικόνα.
Η σκέψη – εικόνα λοιπόν που εμφανίστηκε στο μυαλό μου ήταν ότι η πληροφορία σαν δεν κινητοποιήσει την ομιλία μας ή την γραφή μας για ότι σχηματικά αντιλαμβάνεται ο νους μας, μένει ως καταγραφή που πιέζεται από τον φόβο της αλλαγής μιας συμπεριφοράς.
Δηλαδή δεν φτάνει να επιθυμεί κάποιος την όμορφη κοπέλα που εργάζεται μαζί του σε ένα γραφείο, αλλά ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του γίνεται σαν μιλήσει, γράψει και ενεργήσει σε αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια επειδή πάντα επιθυμούμε να είμαστε νικητές η «χυλόπιτα» είναι ο τρόμος που κάνει να χάνουμε το ποσοστό επιτυχίας που ενδεχομένως θα είχαμε αν επιλέγαμε την δράση μας…
Η προστασία της «εικόνας» από την εσωτερική μας αδράνεια σε κάθε αλλαγή είναι αυτή που μας κάνει ζόμπι σε όλα τα επίπεδα.
Το ίδιο ακριβώς αφορά και στην εξωτερίκευση της σκέψης μας, στην αντίληψη δηλαδή που έχουμε για τον κόσμο. Η σιωπή που πιστεύει στη πεποίθηση «θα μιλήσω όταν είμαι έτοιμος» συνήθως βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω από τον βιολογικό μας θάνατο.
Αν περίμεναν λοιπόν να ήταν "έτοιμα" για το πρώτο τους βήμα τα παιδιά ή για το πρώτο φτερούγισμα τα πουλιά ο κόσμος θα είχε δομηθεί πάνω σε μια άλλη εξελικτική πορεία και σίγουρα θα είχαμε περισσότερη σχέση με τις σταθερές στο χώρο μορφές ζωής που ανήκουν στην χλωρίδα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι και αυτά δεν κάνουν υπερβάσεις μέσα στην ζωή τους επιλέγοντας να ανθοφορήσουν μήνες επικίνδυνους για ψύχος, ή να στρέψουν τον κορμό τους με κόπο μέσα από τον φωτοτροπισμό για να πετύχουν το ρήμα «υπάρχω» στον κόσμο τους.
Αφετηρία πάντα της κάθε ουσιαστικής σκέψης είναι η παρατήρηση του ίδιου μας του εαυτού και μέσα από την αναλυτική και συνθετική του λειτουργία ο πρώτος και ουσιαστικός στόχος είναι η δική μας κατανόηση και βελτίωση για αυτό που επιλέγουμε και επιτρέπουμε ως ζωή και φιλοσοφία γύρω μας. Όποιος νομίζει ότι μιλά για τους άλλους και μάλιστα εμφορείται από μια ουμανιστική διάθεση, το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του, αλλά δεν έχει την επίγνωση αυτού που συμβαίνει με συνέπεια να του είναι άχρηστη και στο τέλος απογοητευτική αυτή η δράση.
Ωπ !! μόλις διαπίστωσα με μια χρόνο-καθυστέρηση ότι κάναμε την πρώτη προσέγγιση σε αυτό το κείμενο ότι τα φαινομενικά διαφορετικά είδη έχουν μεταξύ τους κάτι κοινό…
Πως θα άκουγαν όμως στα αυτιά μας αν λέγαμε ότι δεν έχουμε απλώς κάτι κοινό αλλά είμαστε εντελώς ομοούσιοι με τα πάντα που βλέπουμε γύρω μας;
Φυσικά ο νέος μαθητής ή ο γερασμένος πνευματικά βουλευτής δεν θα καμάρωναν σαν τους απηύθυνε κάποιος τον χαρακτηρισμό του «φυτού», αλλά ας μην το πάρουμε μέσα από την απαξιωτική του διάσταση μα από την ουσιαστική του ταύτιση με αυτό που λέμε ζωή κάτω από την αρχαία ελληνική λέξη «Παν».
Για να το θέσουμε το ζήτημα στις ισχύουσες και πραγματικές του διαστάσεις, πως θα σας φαινόταν αν ακούγαμε σε ένα πολιτικό λόγο μέσα στον «Οίκο» (και όχι Ναό) της Δημοκρατίας που είναι η Βουλή, να αγόρευε κάποιος για να τεκμηριώσει την επιχειρηματολογία του, χρησιμοποιώντας παρομοιώσεις και ταύτιση της ανάγκης που ήθελε να ερμηνεύσει (άρα να νομοθετήσει) μέσα από την παρατήρηση της φύσης.
Η πρώτη σκέψη θα ήταν σαφώς απαξιωτική και μάλιστα θα ψαχνόμαστε αν χρήζει φροντίδας σε διαταραχές της προσωπικότητας του απέναντι σε όλους εμάς τους σαφώς σκεφτόμαστε λογικά και με βαθειά ανάλυση στην γραμμική λογική, που την ονομάζουμε πολιτική σκέψη.
Δεν θα κάναμε ποτέ τον συνειρμό που θέλει να βλέπει ότι οι Πνευματικές δοξασίες (άρα Πολιτικές ερμηνείες ζωής) ανά τους αιώνες είχαν ερμηνεύσει τη στάση και τους νόμους της ζωής δίνοντας στους ανθρώπους κανόνες ως αποφθέγματα μιας Πίστης μέσα από την παρατήρηση της φύσης.
Ο Αίσωπος νομίζουμε ότι αφορούσε τα αναγνωστικά των πρώτων τάξεων της τότε εκπαίδευσης , ή αντίστοιχα η Ανατολική αλληγορική φιλοσοφία μέσα από την Πίστη της αφορούσε φτωχούς στο πνεύμα που δεν ήξεραν να σου δώσουν την απάντηση στο ερώτημα τι είναι τα spread.
Ο μύθος του Πλάτωνα για τη Σπηλιά, θεωρούμε ότι αποτελεί ένα όμορφο φιλολογικό κείμενο χωρίς ταυτοποιήσεις στην δική μας ζωή και σαφώς δεν πλησιάζουμε τον Προσωκρατικό λόγο των παρομοιώσεων μιας φιλοσοφίας που εξηγεί ένα κόσμο που δεν κατανοούμε.
Οι ευαίσθητες κοπέλες ανεξαρτήτου ηλικίας, θα μιλήσουν με εκτίμηση για τον Χαλίλ Γκιμπράν διαβάζοντας το βιβλίο «Ο κήπος του Προφήτη» τονώνοντας το γνωστικό τους επίπεδο, αλλά στις προσωπικές τους επιλογές θα λειτουργήσουν με ότι επιτάσσει το μόρφωμα της ζωής που έχουν γύρω τους, αποδεχόμενες την αδυναμία εφαρμογής της όμορφης σκέψης του μέντορα τους στην σημερινή εποχή.
Τελικά είναι μεγάλη η κούνια που επάνω της νανουρίζουμε την επανάληψη της προσωπικής μας αδυναμίας στην κατανόηση της «ζωής» και το χειρότερο που συμβαίνει είναι ότι αυτή μας την έλλειψη την αισθανόμαστε ως πνευματική υπεροχή.
Πως; Τι ήταν αυτό … Μα από πού ήρθε ετούτη η κεραμίδα σε τούτο το λόγο και σηκώνει μέσα μας μια διάθεση να αγορεύσουμε για ότι μας έμαθαν (και ξέρουμε) τόσα χρόνια;
Το σίγουρο είναι ότι όλοι εμείς οι αμύητοι έχουμε άποψη που με ευκολία σηκωνόμαστε από τον καναπέ για να πούμε με θυμό αυθεντίας στην ομήγυρη «…Να σας πω την Αλήθεια», ενώ οι «επιστήμονες» που δεν θέλουν να χάσουν την «αυθεντία» στις αγορεύσεις των ζωτικών τους ψευδών από το παρελθόν της πνευματικής τους ενασχόλησης, έχουν απλά φόβο έκφρασης και σαφώς ειρωνεία σε ότι δεν τολμούν να αντιστρατευτούν επώνυμα και φωναχτά.
Ο πολιτισμός μας μοιάζει σαν να εύχεται να αποτυγχάνουν συνέχεια σκέψεις όπως αυτές που είχαν οι Αδελφοί Ράιχ για την πτητική τους μηχανή ή ο Τόμας Έντισον στον ηλεκτρικό του λαμπτήρα γιατί είναι σίγουροι ότι η αλήθεια βρίσκεται στην μετακίνηση με το άλογο ή στο φώτισμα της δάδας.
Ο Βίλχελμ Ράιχ έχει μιλήσει με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο για την Δόξα της ξεχωριστότητας που νοιώθει ο βλάκας άνθρωπος μέσα από την έκδοση του βιβλίου «Άκου Ανθρωπάκο».
Πως θα του φαινόταν αν προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε την έννοια της κοινωνικής ανισορροπίας και του επεκτατισμού της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου, μέσα από την στρατιωτική γενετική μηχανή των ακριδών εμφανίζοντας ως Νέμεση την νομοτελειακή εξέλιξη της καταστροφής μιας δράσης, μέσα από την αυτό-ρύθμιση της φύσης;
Θα μπορούσαμε να δούμε την αντίληψη επιβολής που κουβαλάμε ως «στρατοί αναγκών» μέσα μας και να δώσουμε μια σοφή λύση στην κοινωνική αρμονία; Πως θα είχε διαμορφωθεί το διανόημα της σκέψης μιας εποχής, ότι η κατανάλωση συντηρεί την παραγωγή και δημιουργεί συνεχώς μια αυξανόμενη υπεραξία;
Θα είχαμε τολμήσει να αμφισβητήσουμε εκ βάθρων τις ίδιες τις φιλοσοφίες που μιλούν για υπεραξία… μια και θα παρατηρούσαμε ότι η φύση δεν παράγει υπεραξία αλλά κάνει ανακύκλωση μέσα από την χαοτική αντιπαλότητα; Αυτό που φαντάζει ως πάλη των ειδών (ή των τάξεων) έχει μέσα της σε μια εποπτική παρατήρηση (βάθους χρόνου) την ισοτιμία των πόρων που όλοι μαζί αποτελούν ένα αδιαίρετο και άχρονο σύστημα που λέγεται Παν.
Μα … ο βλάκας που δηλώνει ότι ο Πολιτισμός είναι αδιέξοδος και αγχώνεται για το πώς θα εμφανιστεί ο «από μηχανής» θεός να του δώσει την λύση, δεν βλέπει ότι η λύση είναι η ίδια η σκέψη του και η παρατήρηση μέσα από την Σοφία της των πάντων γύρω του. Το μόνο που εύκολα μπορεί να κάνει είναι να "γραφεί δωρεάν" στο κλαμπ του ατομικού στοχασμού και να γίνει φίλος της φύσης που του αποκαλύπτεται γύρω του κάθε στιγμή… δηλαδή να γίνει Φιλόσοφος.
Αν νομίζουμε ότι τα υπαρξιακά μας κενά έχουν διαφορετική αφετηρία από την αντίληψη μας για την επέκταση του μεταναστευτικού ρεύματος της σύγχρονης εποχής είμαστε βαθειά νυχτωμένοι.
Τα πάντα έχουν μια δυνητική κίνηση μέσα σε ένα άξονα που είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ο κόσμος γύρω του που του δίνουμε ερμηνεία σύμφωνα με αυτό που θεωρούμε ότι βλέπουμε.
Ένα θεμελιώδες ερώτημα είναι αν είμαστε έτοιμοι να ακυρώσουμε (και) αυτό που «βλέπουμε» κάθε φορά ως αλήθεια (και) το κοινωνούμε μέσα από την μη έτοιμη και φτασμένη μας κατάσταση ως πνευματική συγκρότηση.
Αυτό είναι ένα ερώτημα που σαφώς θα με βρει σύμμαχο του, αισθανόμενος το νηπιώδες της ηλικίας μας (ως σκέψη) και σαφώς δίνοντας δικαίωμα σε κάθε βήμα που θέλει να κατακτήσει τη γνώση της ζωής.
Κλείνοντας μια και δεν πρέπει ποτέ το κείμενο να ξεπερνά τον χρόνο που καταναλώνεται το υπέροχο καφεδάκι μας , θα ήθελα να στοχαστούμε την «παρομοίωση» ως ένα εργαλείο που κάνει την υπέρβαση της γραμμικής μας σκέψης και μας βάζει σε συναίσθηση με την διαφορετικότητα και έτσι πλησιάζουμε περισσότερο την ουσιαστική μας φύση.
Γιατί όποιος πιστεύει ότι η φύση χωρίζεται σε έμψυχα και άψυχα ή σε κινούμενες μορφές ζωής και ακίνητες, σε πλούσιους και φτωχούς, σε άντρες και γυναίκες, κλπ… έχει λειτουργήσει για πολύ καιρό την εκπαίδευση που πήρε από τους παλαιότερους και αφορά στην αυτοϊκανοποίηση του πνεύματος του και των ατομικών πεποιθήσεων…
Σε άλλη γλώσσα για να ελαφρύνουμε την έτσι και αλλιώς δύσκολη σκέψη θα πρότεινα στον κάθε «Σόλωνα» ή τον υπήκοο ψηφοφόρο φίλο του, να πάψει να αυτοϊκανοποιεί τα ζωτικά του ψεύδη γιατί και η Μαλακία έχει τα όρια της…
Μην ντρέπεται όμως γι’ αυτό τον χαρακτηρισμό γιατί όλα τα παιδιά κάπως ξεκινούν την ερωτική τους προσομοίωση με τον ουσιαστικό έρωτα της ζωής.
Μη σας πω ότι πάντα ένα μικρό ποσοστό του «Υπέρ Μαλάκα» θα βρίσκεται ζωντανό για να το αντιμαχόμαστε μέχρι το τέλος του βιολογικού κύκλου, μια και κανένας δεν γλυτώνει το Θάνατο και φυσικά αυτή η βιολογική κατάληξη-κύκλος, είναι θεμελιώδης Νόμος του δωρεάν κλαμπ των Φιλοσόφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.