.
Θα έλεγα ότι η διαφορά της ευφυΐας που προσδίδουμε σε ένα άνθρωπο από τον χαρακτηρισμό του τρελού έγκειται πάντα στις δικές μας ανάγκες και τους φόβους.Μια άλλη ονομασία του εαυτού μας είναι η λέξη "Παρατηρητής".
Για να κάνουμε ακόμη πιο ελκυστική την προσέγγιση της ανατροπής μιας λογικής ας σκεφτούμε ένα άνθρωπο που προσπαθεί να μας πείσει ότι μια "μονάδα" χωρίς να γίνεται καμία πράξη ανάλογα με την θέαση της από άλλους ανθρώπους, μπορεί να πολλαπλασιάζεται ή να μειώνεται χωρίς σταθερό τρόπο, δημιουργώντας τεράστια σύνολα από ίδιες μαθηματικές μονάδες που έχουν πρακτικότητα ως εφαρμογή αντίληψης στη ζωή μας.
Θέλοντας να δυσκολέψουμε και άλλο την κατανόηση του παραλογισμού θα αναφέρουμε στο ότι μια νοητικά δημιουργημένη μονάδα που της δίνουμε περιεχόμενο και ιδιότητα μπορεί να παράγει ταυτόχρονα (χωρίς κανένα αμοιβαδοειδή πολλαπλασιασμό της) πραγματικά γεγονότα που γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις μας σε διαφορετικούς γεωγραφικούς και χρονικούς τόπους.
Ξέρω ότι ώρα είναι σε αυτό το σημείο του άρθρου να πιάσουμε το νήμα από την βιωματική γνώση της ζωής μας για να εξηγήσουμε όλη αυτή την φαινομενικά παράλογη σκέψη μια και η υπομονή της παρακολούθησης μιας συλλογιστικής έχει και τούτη τα όρια της.
Η λέξη όρια αναδεικνύει την εσωτερική πάλη της λογικής μας που θέλει να κυριαρχεί της ζωής και με σύμμαχο το «Εγώ» μας, επιδιώκει μια γρήγορη κατάταξη της κάθε πληροφορίας, μια και ότι δεν ελέγχουμε στη ζωή αισθανόμαστε ότι μας απειλεί.
Πριν το διαδίκτυο
Φέρτε στο νου μέσα από την φαντασία σας, την ξακουστή βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που φιλοξένησε μπροστά στα ράφια της μεγάλους περίεργους Φιλοσόφους του παρελθόντος σαν έψαχναν τη γνώση. Τα λόγια και οι σκέψεις των ανθρώπων βρίσκονταν κωδικοποιημένα μέσα από λέξεις σε παπύρους που έστεκαν ανεκμετάλλευτα στην αρχειοθέτηση τους ώσπου να τα αναζητήσει το χέρι του αναγνώστη που θα τους έδινε ζωή.
Κάθε φορά ένας «παρατηρητής» έπαιρνε την καταγραμμένη σκέψη και την έκανε κτήμα του προσθέτοντας την δική του πραγματικότητα σε ότι κατανοούσε. Η πορεία της πληροφορίας μέσα στο χρόνο και το γεωγραφικό εύρος της γης είχε να κάνει με την μαθηματική πράξη που λέγεται αριθμητική πρόοδος και φυσικά ο βαθμός του πολλαπλασιασμού της, αφορούσε ένα ολόκληρο ανθρώπινο κόπο ζωής.
Κυριολεκτικά αν μεταφράζαμε τα αγαθά ως γνώση της πληροφορίας κατά τον Αρχιμήδη που είπε «Δὸς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω» (Δώσε μου τόπο να σταθώ και την γη θα κινήσω) θα λέγαμε ότι είχε πολύ ταλαιπωρία και σίγουρα δικαιολογούσε τη σκέψη που αναφέρει πως «Τα αγαθά κόποις κτώνται».
Την μεγάλη ανατροπή την έκανε ο Γουτεμβέργιος με την ανακάλυψη της τυπογραφίας και την δυνατότητα που έδωσε σε πολλούς παρατηρητές ταυτόχρονα να μελετούν μια πληροφορία χωρίς να είναι αναγκαία η προσωπική πολλαπλασιαστική γραφή του αναγνώστη, εξασφαλίζοντας την νοηματική ακρίβεια του γραπτού λόγου έναντι της προφορικής αλλοίωσης της σκέψης.
Αυτό σήμαινε ότι η πληροφορία ήταν εξαρτημένη από αυτόν που διέθετε τα μέσα παραγωγής (άρα και τον πλούτο) και έτσι η γνώση πήρε μια ταξική συνείδηση, δημιουργώντας τις ελίτ φιλοσοφικές τάξεις και σαφώς κάθε ανατροπή (την λέμε και κοινωνική επανάσταση) είχε την έδραση της μέσα στους υποψιασμένους κύκλους της αστικής τάξης.
Το καλό του πολλαπλασιασμού της γνώσης μέσω του Γουτεμβέργιου μπορούμε να πούμε ότι είχε παράλληλα και ένα μεγάλο κακό. Μετέφερε τη γνώση από τις φωτεινές αρχαίες αγορές του λόγου όσμωσης των πολιτισμών, στις σκοτεινές βιβλιοθήκες της αστικής τάξης που κατείχαν τα μέσα παραγωγής με συνέπεια να κυριαρχήσει στην γνώση ο προϋπάρχων ωφελιμιστικός χαρακτήρας που εξασφάλιζε την επικυριαρχία τους. Αυτό ως γενικευμένη πρακτική είναι ο αντίποδας της φιλοσοφίας και η αρχή του σκοταδισμού που ζούμε μέχρι σήμερα προσδίνοντας στην φιλοσοφία στοιχεία ωφελιμιστικής λειτουργικότητας. Φιλοσοφική σκέψη που έχει πίσω της την «ανάγκη» αντί της «χαράς» για ζωή είναι επικίνδυνη στο να εκπίπτει το δυναμικό της.
Ως τέτοιες θα μπορούσαν (μέσα από αυτό το συλλογισμό) να είναι και οι ιδεολογίες που χρησιμοποίησαν (μη ολιστικά) την προϋπάρχουσα φιλοσοφία για να ερμηνεύσουν και να λύσουν τις κοινωνικές σχέσεις (δηλ. τις ανάγκες) των ανθρώπων.
Σε αυτό το σημείο εδώ θα επικαλεστώ την υπομονή του αναγνώστη απέναντι στην ροή ανάλυσης του άρθρου μια και η «ετερότητα» της νοηματικής απόδοσης κάθε αφηρημένης έννοιας (μεταξύ ανθρώπων) χρειάζεται την σχετική «πολυλογία» που δημιουργεί τις κοινές εικόνες σύνδεσης των ιδεών που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε μέσα από αυτό τον εγκέφαλο που διαθέτουμε στην «Συν-κοινωνία».
Σαν λειτουργούμε κοινές πεποιθήσεις χωρίς την αποσαφηνισμένη προσέγγιση των νοημάτων, θα πρέπει να ξέρουμε ότι είναι μια νοητική φυλακή και δεν είναι άλλη από τις άκριτες «Πίστεις» που δημιουργούμε σε ιδεολογήματα που μας προσφέρει η αδυναμία της σκέψης μας και σαφώς δεν μπορεί (αυτή την αδυναμία) να την εντοπίσει η πνευματική μας συγκρότηση.
Μετά τη γέννηση του Διαδικτύου
Στη ζωή μας τα πράγματα συμβαίνουν με εκπληκτική ταχύτητα που μας αφήνουν αρκετές φορές άναυδους και σίγουρα σαστισμένους. Αυτό συμβαίνει από την έλλειψη αυτό-παρατήρησης της ζωής μας. Σαν απλό (εύκολο) παράδειγμα αναπάντεχου αποτελέσματος αυτής της αδυναμίας παρατήρησης, είναι η συνήθης περίπτωση να ακούσει (θεωρητικά έξαφνα) ο ένας σύντροφος από τον άλλο ένα απλό «φεύγω» μέσα από τη σχέση τους.
Όμως και στην σφαίρα της μεταφοράς πληροφοριών στη ζωή μας, η εξέλιξη της πληροφορίας σε μηχανισμό ελέγχου της προσωπικής μας ζωής έχει φτάσει σε σημεία που χωρίς να καταλάβουμε το «πώς» λειτουργούμε μέσα από την πνευματική μας ομηρία.
 |
| Melting Clock, Salvador Dali |
Στο παρελθόν το «Τι» ως καταγραμμένη πληροφορία είχε πάντα την τεκμηρίωση μιας αξίας (μέσα από την διαλεκτική προσέγγιση του ανθρώπου) κάνοντας σημαντικό τον προσδιορισμό «Ποιος» επέλεγε να διαδώσει τη σκέψη.
Σήμερα το «Τι» ως καταγραμμένη πληροφορία δεν ζητά την τεκμηρίωση της προβεβλημένης σκέψης, αλλά αρκείται να μετατρέψει το ποιοτικό «Ποιος» σε ένα ποσοτικό «Πόσοι» μεταφέρουν ως παπαγάλοι την πληροφορία χωρίς κρίση.
Το σύστημα μεταφοράς τεράστιων ποσοτήτων από πληροφορίες που λέγεται διαδίκτυο, είναι ένας αγωγός με αστρονομικά δεδομένα, που λειτουργούν κάτω από μια "μαγεία" η οποία αφορά στο «πως» χωρίς χρόνο και τόπο μετεξελίσσονται σε μια συνάντηση πνευμάτων οι παρατηρητές σε (υποκειμενικά) ευτελή ή σπουδαία ζητήματα αξιολόγησης της ζωής τους.
Αν κάνουμε την αναγωγή της υφιστάμενης λειτουργίας του διαδικτύου στα πρώτα παραδείγματα του άρθρου, θα διαπιστώσουμε ότι το παράλογο αρχίζει να παίρνει διαφορετικές διαστάσεις και να μετατρέπεται σε μια αναγνωρίσιμη πραγματικότητα που έχει μέσα της ταυτόχρονα την καταστροφή με την δημιουργία. Το μόνο που μένει είναι η επιλογή του παρατηρητή να μετατρέψει το υλικό που λαμβάνει σε ζωή (που ενσαρκώνει ο ίδιος) μέσα από την πνευματική συγκρότηση του.
Σκέψεις και πληροφορίες που διακινούνται μέσα σε αυτό τον τεράστιο αγωγό, είναι ανύπαρκτες για κάποιους ανθρώπους μια και δεν έχουν το γνωστικό υπόβαθρο της αποκωδικοποίησης τους την ώρα που για κάποιους άλλους αποτελούν ένα πολύτιμο εργαλείο για την εξέλιξη της δράσης τους ως ατομική σκέψη ή ακόμα και για συλλογικές ενσυνείδητες αποφάσεις.
Γυρίζοντας στην αρχή του άρθρου μου ήρθε η επιθυμία να κάνω πιο σαφές ότι είναι τόσο καταλυτική η πληροφορία που μας βομβαρδίζει (μετά την επιλογή του παρατηρητή να στραφεί σε αυτήν) που μπορεί να μπαίνει μέσα στην σκέψη μας με τέτοιο τρόπο ώστε δεν υπάρχει ο σαφής διαχωρισμός της από την προσωπική μας βούληση ως εξελικτική πορεία ζωής.
Αυτή η χαοτική αλληγορία του ανθρώπου που ξεκινά να βαδίζει και μεταφέρεται αυτούσιος μέσα από μια «πολλαπλασιαστική κβαντική διαίρεση» βρίσκεται στις πόρτες της σκέψης των άλλων είναι ένα περίεργο θαύμα για την μέχρι σήμερα λογική μας.
Ο Έρωτας που δημιουργεί την όσμωση στο άγγιγμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, είναι παρών (ως εξάρτηση) μέσα από τις πληροφορίες, που μεταφέρει ο χώρος του διαδικτύου προς την ζωή, μεταλλάσσοντας την ατομική σκέψη αλλά και την κοινωνική συμπεριφορά .
Το γεγονός ότι μπορεί να απευθύνεται μια πληροφορία σε εμάς ωσάν να μας γνωρίζει (αποκαλύπτοντας την ως παρατηρητής) είναι πάντα μια ερωτική πράξη. Η αγκύλωση μας από το φόβο της έκθεσης (όπως και στον έρωτα) θα πρέπει να ξεπεραστεί μέσα από την φιλοσοφική μας αντίληψη για ενότητα των πάντων γύρω μας. Η ατομική μας ξεχωριστότητα κάθε φορά θα αποκτά περισσότερο λειτουργικό χαρακτήρα παρά φυσική κατάταξη των φιλοσοφικών αναγκών της ζωής μας. Θα έλεγα ότι αντίπαλος μας είναι η κατανόηση της φιλοσοφίας που φέρνει τις δυσλειτουργίες των σχέσεων των ατόμων, παρά οι ίδιες οι ανάγκες που έχουμε ως αξία για να λειτουργήσουμε τις ζωές μας.
Η επιλογή της συμπυκνωμένης νοηματικά γραφής ήταν ηθελημένη και συνειδητή, σαν τα στερεοσκοπικά γυαλιά που επιλέγουμε να φορέσουμε σε αντίστοιχες προβολές του κινηματογράφου για να απολαύσουμε την μεταφορά δεδομένων που ακουμπούν στο κέντρο της ζωής που βρίσκεται στην «Καρδιά» του Νου. Σημαντικά λόγια που έχουν φτάσει από το παρελθόν της φιλοσοφίας σε ένα αφιλόξενο για την κατανόηση τους περιβάλλον κυριαρχίας του φόβου ως προγραμματισμός του Νου.
Οι λέξεις είναι όλες γνωστές που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τα νοήματα που απασχολούν κατά καιρούς τη σκέψη μας. Αν κάτι μας δυσκολεύει είναι η παρακολούθηση της ίδιας μας της σκέψης που χρειάζεται την απόρριψη των περιορισμών της για να μπορέσουμε να την ακολουθήσουμε στις ταχύτατες συνθέσεις διανοημάτων.
Ως εμπειρία του γράφοντος στα άπειρα που δεν κατανοεί στη ζωή του, δίνω την πληροφορία ότι δεν υπάρχει καμία αγωνία για ότι δεν ξέρουμε και η μόνη χρήσιμη αίσθηση είναι η "θεωρός Εμπιστοσύνη" σε ότι θα έρθει στο χρόνο του να φωτίσει το έργο της «καρδιάς» μας που το παρακολουθούμε όντας συγγραφείς, ηθοποιοί , σκηνοθέτες και θεατές της ίδιας της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.