.
Ο κατάλογος με τις επιθυμίες των ενεργητικών ρημάτων είναι τεράστιος σε μέγεθος όσες και οι σκέψεις όλων των ανθρώπων.
Ακριβώς όμως μετά από το «Θέλω να» βρίσκεται μια σκέψη που λέει πάντα μέσα από διαφορετικές περιφράσεις … «να το κάνω στην καλύτερη τιμή».
Ακόμη και σε μη υλικές κτήσεις όπως αυτή των ερωτικών σχέσεων επιθυμούμε να έχουμε το ποθούμενο πρόσωπο για να ομορφαίνει τη ζωή μας , αλλά χωρίς να μας «φάει» την ψυχή ταλαιπωρώντας την ευμάρεια και την συγκρότηση μας. Πρακτικά τούτο βέβαια το έχει λύσει η νομική εκδοχή της «αγάπης» με τα προγαμιαία συμβόλαια.
Για να συνδέσω τον πρόλογο των σκέψεων τούτων ,θα αναφερθώ στις «λογικές προτάσεις» που έχουν εντυπωθεί μέσα στο μυαλό μας από μικρή ηλικία και μέσω αυτών αναγνωρίζουμε ένα εχθρικό περιβάλλον την κάθε στιγμή που καλούμαστε να υπάρξουμε μέσα σε αυτό.
Οι πεποιθήσεις όπως «Τα αγαθά κόποις κτώνται» ή «Η ζωή είναι ζούγκλα » μα και το φρικιαστικό «Ο θάνατος σου η ζωή μου» που απορρέει από το απόφθεγμα «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Μπορεί στην πραγματικότητα (γύρω μας) να ισχύουν και τα αντίθετα τους , αλλά εμείς βλέπουμε πάντα μέσα από τις πεποιθήσεις μας.
Ας τα κρατήσουμε όλα τούτα ως την αλήθεια μας για τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας, αλλά ας αναρωτηθούμε σε κάποιες άλλες στιγμές γιατί δεν λειτουργούμε μέσα από αυτούς τους «Νόμους» της λογικής μας.
Πόσες φορές πετύχαμε σπουδαία πράγματα μέσα από την χαρά και την προσήλωση μας σε ένα στόχο, ή ας θυμηθούμε ποιες φορές ήταν αυτές που σε ένα γλέντι κοινής χαράς αισθανθήκαμε ότι με όλους είμαστε ως «ένα» χωρίς αντιπαλότητα. Ακόμη η ανιδιοτελής προσφορά του γονιού προς το παιδί και η βοήθεια σε ένα συνάνθρωπο όταν δώσαμε αίμα χωρίς να στοχεύουμε στο παραμικρό υλικό όφελος είναι καταστάσεις που διαπιστώνουμε ότι συμβαίνουν κάποιες φορές κόντρα στις προηγούμενες πεποιθήσεις.
Μα τι γίνεται εδώ (λέει η λογική μας) πρέπει να βρούμε οπωσδήποτε ένα κανόνα να ταξινομήσουμε αυτά τα δύο που συμβαίνουν και είναι η (δική μας) αλήθεια … γιατί χωρίς κανόνα και προϋποθέσεις δεν μπορούμε να έχουμε σταθερές απόψεις και σίγουρα θα τρελαθούμε.
Περίπτωση να μας περάσει από το μυαλό ότι ο «Κόσμος» είναι η «Σκέψη» που εμείς δώσουμε για αυτόν δεν γίνεται, μια και κάτι μέσα μας πολύ ισχυρό δεν επιτρέπει να υιοθετούμε "αυθαίρετες βλακείες" (πεποιθήσεων) θέτοντας σε κίνδυνο το πολυτιμότερο αγαθό που διαχειριζόμαστε και δεν είναι άλλο από τη «Ζωή μας».
Οι κανόνες που ορίζουν την δική μας εξήγηση ζωής είναι πάντα μια σανίδα σωτηρίας που βοηθά να είμαστε κατασταλαγμένοι με πεποιθήσεις και μέσα από αυτές να λειτουργούμε σταθερά τη ζωή.
Έτσι χωρίς να γελά αυτός που το πιστεύει, θα μας πει με μεγάλη ευκολία ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από την μάνα του και (άντε ακόμα) αν είναι μικρή η αδερφή του. Εκείνη τη στιγμή η εσωτερική λογική τακτοποίηση του φέρνει μια αγαλλίαση και μια αίσθηση ότι τον «Φώτισε» η γνώση να ερμηνεύσει την ίδια τη ζωή.
Η αντίθετη άποψη εκλαμβάνεται ως "Δεν καταλαβαίνεις" που σαφώς υποδηλοί στο μυαλό μας την κατωτερότητα του άλλου.
Διευρυμένα παραδείγματα ισχύουν (σε όλους μας) επάνω στις πολιτικές επιλογές θεωριών, αλλά και θρησκευτικών πεποιθήσεων χωρίς να στερούνται επί της ουσίας τίποτε από την ταπεινότητα της εγκεφαλικής σύγχυσης του αρχικού παραδείγματος σεξιστικού χαρακτηρισμού της γυναικείας φύσης. Ένας ολόκληρος θρησκευτικός πολιτισμός του Μωάμεθ έχει στην λογική του να κυριαρχήσει παγκόσμια, όπως είχαν για διαφορετικούς πολιτικούς λόγους οι Σταυροφόροι την ανάγκη να επιβληθούν στο όνομα της πίστης τους.
Η σύγχρονη μαθηματική - φυσική επιστήμη μέσα από τις θεωρίες σημαντικών λειτουργών της όπως ήταν και αυτή του Έλληνα Καραθεοδωρή που τον υπολήπτονταν με την φιλία του ο Αινστάιν είχαν (και συνεχίζουν να έχουν) μια αγωνία που ήθελε (και θέλει) να συνδέσει τα πάντα που διαπιστώνουμε στο σύμπαν μέσα από τη γνώση της σχέσης των εκφάνσεων της ζωής .
Το ίδιο θα έλεγα είναι και οι εκφάνσεις της διαφορετικής συμπεριφοράς που διαπιστώνουμε καθημερινά γύρω μας. Τα πάντα βρίσκονται κάτω από μια ενότητα που απλά δεν μπαίνουμε στον κόπο να την εξηγήσουμε μια και λέμε το παροιμιώδες «καλά είμαστε έτσι… τι τα θες τα παραπάνω»
Στα πολλά χρόνια που ασχολούμαι με την μελέτη επαγγελματικών χώρων, έμαθα να είμαι ένας σύμβουλος και προπάντων αποδεκτός από τον εντολέα, για να τον οδηγήσω κάθε φορά στην δημιουργία ενός χώρου μέσα από τις σκέψεις και το όνειρο του.
Μια συνήθης επιθυμία που έφτανε στα όρια της μαζικής πεποίθησης ήταν ότι ο κάθε ένας θέλει να δημιουργήσει το καλύτερο αποτέλεσμα στην απίθανα χαμηλότερη τιμή.
Αντιμετώπιζα (ευτυχώς σπάνια λόγω επιλογών στις συνεργασίες) μια διπλή πεποίθηση στο ίδιο το άτομο που τον έκανε να επιλέγει το ακριβότερο προϊόν ως προσφορά (ορατή) στον εαυτό του εκεί που το "Εγώ" του θα ήταν ικανοποιημένο (για παράδειγμα με ένα πανάκριβο ρολόι), ενώ παράλληλα για την εξυπηρέτηση του επιχειρηματικού ονείρου του θα ήθελε να βρίσκεται στην κατηγορία των «έξυπνων» που κάνουν φθηνά τη δουλειά τους.
Για την πλειονότητα των σκέψεων που έζησα ως εμπειρία παρατήρησης (μέσα και έξω από εμένα) το πρόθεμα «συν» ξυπνά μέσα μας μια ανάγκη προστασίας (μα ακόμη) και μιας αίσθησης "άνισης" κερδοφορίας στη ζωή, μέσα από τη σκέψη που θέλει τη ζωή να είναι «μάχη».
Δεν είναι άμοιρη η λογική ετούτη από τις πολιτικές μας επιλογές, ούτε από τις προσωπικές συναισθηματικές μας. Προφανώς τα πάντα είναι «Ένα» όπως έψαχναν (και ψάχνουν) οι φυσικο-μαθηματικοί για τον «Ένα» κόσμο μας μέσα από τα εργαλεία παρατήρησης που είναι η σκέψη.
Θυμάμαι τον αστείο τρόπο που προσπαθούσα να πείσω τον αντρικό πληθυσμό που εμφορείτο από αυτή την ιδέα, σαν έφερνα σε παραλληλισμό την ποιότητα κατασκευής ενός χώρου σε αντιστοιχία με την ευκαιριακή επιλογή απόλαυση μιας γυναίκας, βάζοντας τον να φανταστεί ποια κατηγορία πόρνης θα διάλεγε σύμφωνα με τα χρήματα που θα έδινε…
Η ζωή έχει γέλιο και σίγουρα αγάπη για την ίδια τη σκέψη που έχουμε όλοι μέσα μας και οφείλουμε μεταξύ μας να κοινωνούμε τα ελαττώματα της. Ο σκοπός δεν είναι να κάνουμε μια δουλειά , αλλά να την κάνουμε καλά (μέσα από την αλήθεια μας) ώστε να μείνει το άρωμα της συν-δημιουργίας στη συνέχεια, που αλλιώς το λέμε "Παιδεία ζωής".
Οι συνήθεις «μυστικές διεργασίες» του νου στην πλειονότητα των «παζαριών» της Μεσογείου, δίνουν ένα ιδιόμορφο χαρακτήρα στους ανθρώπους που ενώ διαθέτουν υψηλή κοινωνικότητα κρατούν κρυμμένα χαρτιά σκέψης και νοιώθουν πως εξασφαλίζουν έτσι την βιωσιμότητα της ζωής τους.
Πάντα η μάνα θα είχε ένα κομπόδεμα που ήταν αθέατο στον οικογενειακό προγραμματισμό και σαφώς ποτέ δεν θα μάθαινε ο γείτονας τα πραγματικά εισοδήματα της φαμίλιας. Στη θέση του γείτονα μπορούμε να βάλουμε και το κράτος που μέσα από ένα τεράστιο διαπλεκόμενο σύστημα ο ένας κρύβει από τον άλλο τις ανάγκες και τα οφέλη του.
Στην περίπτωση του ατόμου η χαρά του είναι να επιτύχει μια αξιόλογη φοροδιαφυγή απέναντι στο κράτος, μα και το κράτος ως γνήσιος λειτουργός της σκέψης τούτης θα "την φέρει" στον πολίτη με την έκτακτη νομοθεσία του και την ληστρική φορολογία.
Η συντεταγμένη Πολιτεία ως γνήσιο αντίγραφο της ατομικής ψυχολογίας, θα κρύψει μέσα από λογιστικές αλχημείες την οικονομική της πραγματικότητα για να επωφεληθεί δανείων και άλλων συμβάσεων όπως ακριβώς έγινε και στην τρελή περίοδο που ευημερούσαμε θεωρητικά ως χώρα και φυσικά αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Φυσικά τότε δάκρυσε το φρόνημα του ανυποψίαστου και ικανοποιήθηκαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των υποψιασμένων.
Η λογική της "Ιδιωτείας" είναι ίδια σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο και σίγουρα απέχει από τις συνήθειες που υπάρχουν σε σταθερά φορολογικά περιβάλλοντα χωρών, που ο πλούτος είναι πρόκριση ατομικής ή συλλογικής επιτυχίας και σαφώς δεν ντρέπονται ή κρύβονται γι αυτό.
Αν ρωτήσετε ένα απλό άνθρωπο που λειτουργεί στον καπιταλισμό του Νέου Κόσμου, θα σας πει με παρρησία πόσες χιλιάδες δολάρια βγάζει το χρόνο δείχνοντας με χαρά την επιτυχία της κοινωνικής του διαστρωμάτωσης.
Δεν κάνει αυτή η επιχειρηματολογία βέβαια σημαία τον τρόπο ζωής ή την ίδια την φιλοσοφία του καπιταλισμού αλλά επισημαίνει το επί μέρους ενδιαφέρον στοιχείο καθαρότητας ενός συστήματος.
Η μέλισσα δεν μαζεύει νέκταρ μόνο από ένα είδος άνθους και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουμε σαν θελήσουμε να οργανώσουμε την προσωπική μας κοσμοθεωρία παίρνοντας αποστάσεις από γενικούς αφορισμούς και υπερβολικές άκριτες συμπάθειες οικονομικών συστημάτων και καθεστώτων.
Κλείνοντας το περπάτημα τούτο της σκέψης θα ήθελα να εντοπίσω την ανάγκη παιδείας μέσα από σταθερά πολιτικά μέτρα για να αλλάξει επιτέλους αυτή η νόρμα συμπεριφοράς που ενισχύει τον ραγιαδισμό στα όνειρα μας. Αλλά δεν αλλάζουν οι πολίτες σαν δεν αλλάξει και η Κεντρική φιλοσοφία της πολιτικής τους έκφρασης.
Στην ουσία η έκφραση της πολιτικής σκέψης είναι η προσωπική ερμηνεία που δίνει ο καθένας στην έννοια «Συμφέρον».
Ο ορισμός του Συμφέροντος είναι σαφώς μια φιλοσοφική θέση και δεν την διαθέτουν οι απαίδευτοι.
Λαοί ιδιωτών όπως εμείς. Είναι η ίδια ποιοτική πράξη σαν χαίρονται τα άτομα από την κλοπή απέναντι στην ίδια τους τη κοινωνική συγκρότηση που είναι το Κράτος , με το ότι χαίρονται τιμωρώντας τις μνήμες του έρωτα, χωρίζοντας την σπάταλη (ή ότι άλλο) γυναίκα τους.
Αυτοί οι λαοί ιδιωτών θα εκλεγούν στα αξιώματα της πολιτείας για να κάνουν τα ίδια στις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις τους ως συντεταγμένη Πολιτεία… Βέβαια οι ενέργειες μιας Πολιτείας πάντα θα αφήνουν και το «διάφορο» στο σακούλι των εκάστοτε διαχειριστών της.
Στο πνεύμα της νικηφόρας σκέψης, σαν είσαι μάγκας και ξύπνιος φτιάχνεις και ένα νόμο που σε καθιστά ανεύθυνο… αλλά στην πραγματικότητα δεν σου σβήνει ποτέ τον χαρακτηρισμό "Ιδιώτης"
Αν ένας λαός θέλει να έχει μερίδιο ζωής στην συνέχεια του πολιτισμού οφείλει αντί να κλέβει, να αλλάζει τους θεσμούς και τη φιλοσοφία της παιδείας που του επιβάλουν πρακτικά την Ιδιωτεία στη ζωή.
Να σημειώσω για τους λίγους που ενδεχομένως να μην το γνωρίζουν, ο «Ιδιώτης» είναι χοντρή βρισιά αλλά φτάσαμε να το εννοούμε στην εκπεσμένη νεοελληνική μας γλώσσα ως δράση ατομική απέναντι στο συνεταιρίζεσθαι …
Υ.Γ
Λέξη "κλειδί" στον τίτλο της ανάρτησης είναι το «Διοικώ» που κρύβει όπως όλες οι λέξεις αυτής της σπουδαίας γλώσσας μέσα στην ετυμολογία τους την φιλοσοφία που βοηθά να αλλάζουμε τη ζωή μας. Φυσικά δεν πρόκειται να εξηγηθεί η ετυμολογία της μια και η παροιμία λέει πολύ σωστά πως ...«Αν δεν βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως»
Θέλω να :
Φτιάξω το σπίτι μου, να αγοράσω ρούχα, να μεγαλώσω την επιχείρηση μου, να πάω εκδρομή, να πάρω άλλο αυτοκίνητο …Ο κατάλογος με τις επιθυμίες των ενεργητικών ρημάτων είναι τεράστιος σε μέγεθος όσες και οι σκέψεις όλων των ανθρώπων.
Ακριβώς όμως μετά από το «Θέλω να» βρίσκεται μια σκέψη που λέει πάντα μέσα από διαφορετικές περιφράσεις … «να το κάνω στην καλύτερη τιμή».
Ακόμη και σε μη υλικές κτήσεις όπως αυτή των ερωτικών σχέσεων επιθυμούμε να έχουμε το ποθούμενο πρόσωπο για να ομορφαίνει τη ζωή μας , αλλά χωρίς να μας «φάει» την ψυχή ταλαιπωρώντας την ευμάρεια και την συγκρότηση μας. Πρακτικά τούτο βέβαια το έχει λύσει η νομική εκδοχή της «αγάπης» με τα προγαμιαία συμβόλαια.
Για να συνδέσω τον πρόλογο των σκέψεων τούτων ,θα αναφερθώ στις «λογικές προτάσεις» που έχουν εντυπωθεί μέσα στο μυαλό μας από μικρή ηλικία και μέσω αυτών αναγνωρίζουμε ένα εχθρικό περιβάλλον την κάθε στιγμή που καλούμαστε να υπάρξουμε μέσα σε αυτό.
Οι πεποιθήσεις όπως «Τα αγαθά κόποις κτώνται» ή «Η ζωή είναι ζούγκλα » μα και το φρικιαστικό «Ο θάνατος σου η ζωή μου» που απορρέει από το απόφθεγμα «Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Μπορεί στην πραγματικότητα (γύρω μας) να ισχύουν και τα αντίθετα τους , αλλά εμείς βλέπουμε πάντα μέσα από τις πεποιθήσεις μας.
Ας τα κρατήσουμε όλα τούτα ως την αλήθεια μας για τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας, αλλά ας αναρωτηθούμε σε κάποιες άλλες στιγμές γιατί δεν λειτουργούμε μέσα από αυτούς τους «Νόμους» της λογικής μας.
Πόσες φορές πετύχαμε σπουδαία πράγματα μέσα από την χαρά και την προσήλωση μας σε ένα στόχο, ή ας θυμηθούμε ποιες φορές ήταν αυτές που σε ένα γλέντι κοινής χαράς αισθανθήκαμε ότι με όλους είμαστε ως «ένα» χωρίς αντιπαλότητα. Ακόμη η ανιδιοτελής προσφορά του γονιού προς το παιδί και η βοήθεια σε ένα συνάνθρωπο όταν δώσαμε αίμα χωρίς να στοχεύουμε στο παραμικρό υλικό όφελος είναι καταστάσεις που διαπιστώνουμε ότι συμβαίνουν κάποιες φορές κόντρα στις προηγούμενες πεποιθήσεις.
Περίπτωση να μας περάσει από το μυαλό ότι ο «Κόσμος» είναι η «Σκέψη» που εμείς δώσουμε για αυτόν δεν γίνεται, μια και κάτι μέσα μας πολύ ισχυρό δεν επιτρέπει να υιοθετούμε "αυθαίρετες βλακείες" (πεποιθήσεων) θέτοντας σε κίνδυνο το πολυτιμότερο αγαθό που διαχειριζόμαστε και δεν είναι άλλο από τη «Ζωή μας».
Οι κανόνες που ορίζουν την δική μας εξήγηση ζωής είναι πάντα μια σανίδα σωτηρίας που βοηθά να είμαστε κατασταλαγμένοι με πεποιθήσεις και μέσα από αυτές να λειτουργούμε σταθερά τη ζωή.
Έτσι χωρίς να γελά αυτός που το πιστεύει, θα μας πει με μεγάλη ευκολία ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από την μάνα του και (άντε ακόμα) αν είναι μικρή η αδερφή του. Εκείνη τη στιγμή η εσωτερική λογική τακτοποίηση του φέρνει μια αγαλλίαση και μια αίσθηση ότι τον «Φώτισε» η γνώση να ερμηνεύσει την ίδια τη ζωή.
Η αντίθετη άποψη εκλαμβάνεται ως "Δεν καταλαβαίνεις" που σαφώς υποδηλοί στο μυαλό μας την κατωτερότητα του άλλου.
Διευρυμένα παραδείγματα ισχύουν (σε όλους μας) επάνω στις πολιτικές επιλογές θεωριών, αλλά και θρησκευτικών πεποιθήσεων χωρίς να στερούνται επί της ουσίας τίποτε από την ταπεινότητα της εγκεφαλικής σύγχυσης του αρχικού παραδείγματος σεξιστικού χαρακτηρισμού της γυναικείας φύσης. Ένας ολόκληρος θρησκευτικός πολιτισμός του Μωάμεθ έχει στην λογική του να κυριαρχήσει παγκόσμια, όπως είχαν για διαφορετικούς πολιτικούς λόγους οι Σταυροφόροι την ανάγκη να επιβληθούν στο όνομα της πίστης τους.
Η σύγχρονη μαθηματική - φυσική επιστήμη μέσα από τις θεωρίες σημαντικών λειτουργών της όπως ήταν και αυτή του Έλληνα Καραθεοδωρή που τον υπολήπτονταν με την φιλία του ο Αινστάιν είχαν (και συνεχίζουν να έχουν) μια αγωνία που ήθελε (και θέλει) να συνδέσει τα πάντα που διαπιστώνουμε στο σύμπαν μέσα από τη γνώση της σχέσης των εκφάνσεων της ζωής .
Το ίδιο θα έλεγα είναι και οι εκφάνσεις της διαφορετικής συμπεριφοράς που διαπιστώνουμε καθημερινά γύρω μας. Τα πάντα βρίσκονται κάτω από μια ενότητα που απλά δεν μπαίνουμε στον κόπο να την εξηγήσουμε μια και λέμε το παροιμιώδες «καλά είμαστε έτσι… τι τα θες τα παραπάνω»
Στα πολλά χρόνια που ασχολούμαι με την μελέτη επαγγελματικών χώρων, έμαθα να είμαι ένας σύμβουλος και προπάντων αποδεκτός από τον εντολέα, για να τον οδηγήσω κάθε φορά στην δημιουργία ενός χώρου μέσα από τις σκέψεις και το όνειρο του.
Μια συνήθης επιθυμία που έφτανε στα όρια της μαζικής πεποίθησης ήταν ότι ο κάθε ένας θέλει να δημιουργήσει το καλύτερο αποτέλεσμα στην απίθανα χαμηλότερη τιμή.
Αντιμετώπιζα (ευτυχώς σπάνια λόγω επιλογών στις συνεργασίες) μια διπλή πεποίθηση στο ίδιο το άτομο που τον έκανε να επιλέγει το ακριβότερο προϊόν ως προσφορά (ορατή) στον εαυτό του εκεί που το "Εγώ" του θα ήταν ικανοποιημένο (για παράδειγμα με ένα πανάκριβο ρολόι), ενώ παράλληλα για την εξυπηρέτηση του επιχειρηματικού ονείρου του θα ήθελε να βρίσκεται στην κατηγορία των «έξυπνων» που κάνουν φθηνά τη δουλειά τους.Για την πλειονότητα των σκέψεων που έζησα ως εμπειρία παρατήρησης (μέσα και έξω από εμένα) το πρόθεμα «συν» ξυπνά μέσα μας μια ανάγκη προστασίας (μα ακόμη) και μιας αίσθησης "άνισης" κερδοφορίας στη ζωή, μέσα από τη σκέψη που θέλει τη ζωή να είναι «μάχη».
Δεν είναι άμοιρη η λογική ετούτη από τις πολιτικές μας επιλογές, ούτε από τις προσωπικές συναισθηματικές μας. Προφανώς τα πάντα είναι «Ένα» όπως έψαχναν (και ψάχνουν) οι φυσικο-μαθηματικοί για τον «Ένα» κόσμο μας μέσα από τα εργαλεία παρατήρησης που είναι η σκέψη.
Η ζωή έχει γέλιο και σίγουρα αγάπη για την ίδια τη σκέψη που έχουμε όλοι μέσα μας και οφείλουμε μεταξύ μας να κοινωνούμε τα ελαττώματα της. Ο σκοπός δεν είναι να κάνουμε μια δουλειά , αλλά να την κάνουμε καλά (μέσα από την αλήθεια μας) ώστε να μείνει το άρωμα της συν-δημιουργίας στη συνέχεια, που αλλιώς το λέμε "Παιδεία ζωής".
Οι συνήθεις «μυστικές διεργασίες» του νου στην πλειονότητα των «παζαριών» της Μεσογείου, δίνουν ένα ιδιόμορφο χαρακτήρα στους ανθρώπους που ενώ διαθέτουν υψηλή κοινωνικότητα κρατούν κρυμμένα χαρτιά σκέψης και νοιώθουν πως εξασφαλίζουν έτσι την βιωσιμότητα της ζωής τους.
Πάντα η μάνα θα είχε ένα κομπόδεμα που ήταν αθέατο στον οικογενειακό προγραμματισμό και σαφώς ποτέ δεν θα μάθαινε ο γείτονας τα πραγματικά εισοδήματα της φαμίλιας. Στη θέση του γείτονα μπορούμε να βάλουμε και το κράτος που μέσα από ένα τεράστιο διαπλεκόμενο σύστημα ο ένας κρύβει από τον άλλο τις ανάγκες και τα οφέλη του.
Στην περίπτωση του ατόμου η χαρά του είναι να επιτύχει μια αξιόλογη φοροδιαφυγή απέναντι στο κράτος, μα και το κράτος ως γνήσιος λειτουργός της σκέψης τούτης θα "την φέρει" στον πολίτη με την έκτακτη νομοθεσία του και την ληστρική φορολογία.
Η συντεταγμένη Πολιτεία ως γνήσιο αντίγραφο της ατομικής ψυχολογίας, θα κρύψει μέσα από λογιστικές αλχημείες την οικονομική της πραγματικότητα για να επωφεληθεί δανείων και άλλων συμβάσεων όπως ακριβώς έγινε και στην τρελή περίοδο που ευημερούσαμε θεωρητικά ως χώρα και φυσικά αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Φυσικά τότε δάκρυσε το φρόνημα του ανυποψίαστου και ικανοποιήθηκαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των υποψιασμένων.
Η λογική της "Ιδιωτείας" είναι ίδια σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο και σίγουρα απέχει από τις συνήθειες που υπάρχουν σε σταθερά φορολογικά περιβάλλοντα χωρών, που ο πλούτος είναι πρόκριση ατομικής ή συλλογικής επιτυχίας και σαφώς δεν ντρέπονται ή κρύβονται γι αυτό.
Αν ρωτήσετε ένα απλό άνθρωπο που λειτουργεί στον καπιταλισμό του Νέου Κόσμου, θα σας πει με παρρησία πόσες χιλιάδες δολάρια βγάζει το χρόνο δείχνοντας με χαρά την επιτυχία της κοινωνικής του διαστρωμάτωσης.
Δεν κάνει αυτή η επιχειρηματολογία βέβαια σημαία τον τρόπο ζωής ή την ίδια την φιλοσοφία του καπιταλισμού αλλά επισημαίνει το επί μέρους ενδιαφέρον στοιχείο καθαρότητας ενός συστήματος.
Η μέλισσα δεν μαζεύει νέκταρ μόνο από ένα είδος άνθους και αυτό θα πρέπει να το κατανοήσουμε σαν θελήσουμε να οργανώσουμε την προσωπική μας κοσμοθεωρία παίρνοντας αποστάσεις από γενικούς αφορισμούς και υπερβολικές άκριτες συμπάθειες οικονομικών συστημάτων και καθεστώτων.
Κλείνοντας το περπάτημα τούτο της σκέψης θα ήθελα να εντοπίσω την ανάγκη παιδείας μέσα από σταθερά πολιτικά μέτρα για να αλλάξει επιτέλους αυτή η νόρμα συμπεριφοράς που ενισχύει τον ραγιαδισμό στα όνειρα μας. Αλλά δεν αλλάζουν οι πολίτες σαν δεν αλλάξει και η Κεντρική φιλοσοφία της πολιτικής τους έκφρασης.
Στην ουσία η έκφραση της πολιτικής σκέψης είναι η προσωπική ερμηνεία που δίνει ο καθένας στην έννοια «Συμφέρον».
Ο ορισμός του Συμφέροντος είναι σαφώς μια φιλοσοφική θέση και δεν την διαθέτουν οι απαίδευτοι.
Λαοί ιδιωτών όπως εμείς. Είναι η ίδια ποιοτική πράξη σαν χαίρονται τα άτομα από την κλοπή απέναντι στην ίδια τους τη κοινωνική συγκρότηση που είναι το Κράτος , με το ότι χαίρονται τιμωρώντας τις μνήμες του έρωτα, χωρίζοντας την σπάταλη (ή ότι άλλο) γυναίκα τους.
Αυτοί οι λαοί ιδιωτών θα εκλεγούν στα αξιώματα της πολιτείας για να κάνουν τα ίδια στις παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις τους ως συντεταγμένη Πολιτεία… Βέβαια οι ενέργειες μιας Πολιτείας πάντα θα αφήνουν και το «διάφορο» στο σακούλι των εκάστοτε διαχειριστών της.
Στο πνεύμα της νικηφόρας σκέψης, σαν είσαι μάγκας και ξύπνιος φτιάχνεις και ένα νόμο που σε καθιστά ανεύθυνο… αλλά στην πραγματικότητα δεν σου σβήνει ποτέ τον χαρακτηρισμό "Ιδιώτης"
Αν ένας λαός θέλει να έχει μερίδιο ζωής στην συνέχεια του πολιτισμού οφείλει αντί να κλέβει, να αλλάζει τους θεσμούς και τη φιλοσοφία της παιδείας που του επιβάλουν πρακτικά την Ιδιωτεία στη ζωή.
Να σημειώσω για τους λίγους που ενδεχομένως να μην το γνωρίζουν, ο «Ιδιώτης» είναι χοντρή βρισιά αλλά φτάσαμε να το εννοούμε στην εκπεσμένη νεοελληνική μας γλώσσα ως δράση ατομική απέναντι στο συνεταιρίζεσθαι …
Λέξη "κλειδί" στον τίτλο της ανάρτησης είναι το «Διοικώ» που κρύβει όπως όλες οι λέξεις αυτής της σπουδαίας γλώσσας μέσα στην ετυμολογία τους την φιλοσοφία που βοηθά να αλλάζουμε τη ζωή μας. Φυσικά δεν πρόκειται να εξηγηθεί η ετυμολογία της μια και η παροιμία λέει πολύ σωστά πως ...«Αν δεν βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.