.
Η διαδικασία που όριζε μια καλή συνεργασία για το πέταγμα του χαρταετού είχε πάντα τις προσταγές της, όπως η έκφραση «κράτα κεφάλι» προς τον βοηθό για την απογείωση μα και αντίστοιχα το «τρέχα ρε» προς τον πλοηγό μετά το αγωνιώδες «αφήνω ωω» του βοηθού.
Θα μπορούσε να είναι και μια εσωτερική μας ομιλία η διαδικασία να πετάξουμε τον χαρταετό της θύμησης μας πάνω από τη ζωή μας για να νοιώσουμε ανάλαφρα ως παρατηρητές ότι ζήσαμε και σαφώς είμαστε.
Αυτή την απλή διαδικασία θέλησα να εμπιστευτώ σήμερα και να αφήσω τη θύμηση μου να ταξιδέψει στο χρόνο πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών , τότε που ήταν δικός μας και μπορούσαμε να καθίσουμε στα μάρμαρα και να παίξουμε χοροπηδώντας μέσα στον Παρθενώνα.
Η περίοδος των απόκρεω την εποχή που μεσουρανούσε η Χούντα στην πατρίδα μας , είχε μέσα της μια αισθητική που αντιλαμβάνονταν πως οι ηρωικές ενδυμασίες ήταν μέρος της Διονυσιακής κουλτούρας του εθίμου. Βέβαια στην Ελλάδα είχαμε και συνεχίζουμε να τα διατηρούμε όλα μπλεγμένα … αλλά τουλάχιστον το παρήγορο είναι ότι έχουμε κάτι να μπλέξουμε ως ιστορία και χαμένη γνώση.
Έτσι εκτός από τους γνωστούς Καουμπόηδες και τους μαχητικούς Σπανιόλους ταυρομάχους , θα έβλεπε κάποιος ντυμένους ως Τσολιάδες τους αποκριάτικους μπόμπιρες και σαφώς Αμαλίες τα κοριτσάκια. Το "πρόσεξε μη λερωθείς" έκανε να νοιώθουν άβολα μέσα στα ρούχα τους τα παιδιά της εποχής που εξυπηρετούσαν περισσότερο την χαρά των γονιών παρά την δική τους ανάγκη για παιχνίδι.
Κάπως έτσι και ο γράφων δεν θα μπορούσε να μην έχει το δικό του μερίδιο στην αμφίεση του ηρωικού επαναστάτη της εποχής, μέσα στον τραγέλαφο της τότε απολυταρχίας.
Αυτοί οι επαναστάτες ήσαν αποδεκτοί γιατί τους κάλυπτε σε αντίθεση με τους έκνομους μπολσεβίκους το ιδεολόγημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Για κάποιο λόγο στην τότε εποχή της ανέχειας η (δωρεάν) επίσκεψη αρχαιολογικών χώρων που συνοδευόταν με ένα μικρό πικ νικ των οικογενειών που το επέλεγαν ήταν μια δελεαστική πρόταση.
Μπορεί να άκουγες βέβαια το γνωστό κατασκευαστικό ερώτημα «Πως τα σήκωσαν εκεί πάνω ρε παιδί μου» αλλά η ενέργεια και η γνώση που μας έδινε ο χώρος ξεπερνούσε τους καλοπροαίρετους επισκέπτες με την άγνοια και τα άδολα ερωτήματα τους.
Έτσι λοιπόν μια κατάλληλη προς εκδρομή ημέρα με φωταύγεια, ήταν και αυτή που διάλεξε η καλή διάθεση της ευρύτερης οικογένειας εντός της εορταστικής περιόδου των Απόκρεω και βρέθηκα ντυμένος με την χρυσοποίκιλτη στολή του Τσολιά που είχε επιμεληθεί η μάνα μου να ανεβαίνουμε τα προπύλαια της Ακρόπολης.
Η επίσκεψη της περιοχής του ιστορικού κέντρου ήταν εκδρομή φυσικά τότε, φροντίζοντας να περιλαμβάνει ένα υπαίθριο γεύμα στρωμένο στο έδαφος του Φιλοπάππου ή της αρχαίας αγοράς.
Ετούτη η στολή με την επιμέλεια της υψηλής ραπτικής που είχε, έκανε την δημιουργό της να καμαρώνει σαν έβλεπε το ρούχο της επάνω στο παιδί της ή αν θέλετε και το αντίθετο μια που η αδυναμία της ήταν υπερβολική στο μοναχοπαίδι.
Το εγχείρημα της παρουσίασης της ενδυμασίας του Τσολιά στην Ακρόπολη,το είχε κάνει και στην ηλικία που ήμουν τριών ετών, όπως θυμίζει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη αφήνοντας τη μνήμη και το άρωμα της εποχής να χάνει σιγά – σιγά την καθαρότητα κιτρινίζοντας το ασπρόμαυρο της ώσπου να χαθεί και τούτο για πάντα στη ζωή.
Αυτή τη φορά όμως η στολή ήταν τέλεια και συγκέντρωνε τα βλέμματα των επισκεπτών αφήνοντας τους εντυπωσιασμένους. Δεν ήταν μόνο πλήρης στα μέρη της, αρχίζοντας από το φέσι, την πουκαμίσα, την φουστανέλα και το κεντημένο γιλέκο , αλλά ως και τα τσαρούχια ήταν φτιαγμένα από δέρμα, έστω και αν όλα είχα κάπου μέσα στον σχεδιασμό τους την υπερβολή της Διονυσιακής σκέψης.
Μια ομάδα από τουρίστες φαίνονταν πως κρατούσε ένα σπουδαίο πρόσωπο στο κέντρο της. Εμείς δεν δώσαμε σημασία τρέχοντας με την παρέα μου μπροστά στο Ερεχθείο, ενώ οι μεγάλοι είχαν κάτσει και χαιρόντουσαν τον ήλιο και την ηρεμία του χώρου. Μας έδωσαν όμως σημασία εκείνοι, πλησιάζοντας δύο καλοντυμένοι γιαπωνέζοι μιλώντας στους γονείς μας.
Από την άγνοια της Αγγλικής των δικών μας, η ανάγκη εφεύρε την παντομίμα και έτσι κατάλαβαν ότι ήθελαν να πάρουν εμένα να τραβήξουν μερικές φωτογραφίες στον Παρθενώνα.
Μετά από τον καθησυχασμό της μάνας μου στο ερώτημα «Που θα το πάνε το παιδί καλέ;» με οδηγήσανε στο χαμόγελο μιας Γιαπωνέζας που ήταν ντυμένη με Κιμονό πολύ πιο όμορφο από αυτά που φορούσαν μερικές ακόμη γύρω της.
Ήταν πιο ψηλή από τις άλλες ή έτσι φάνταξε στα δικά μου τα μάτια, αλλά αυτό το καθαρό βλέμμα της το θυμάμαι ακόμη. Πήγαμε σε αρκετά σημεία του ιερού βράχου και σαφώς επάνω στον ναό του Παρθενώνα. Τα χοροπηδήματα που είχα τις προηγούμενες φορές , τώρα γίνανε οδηγίες από τους φωτογράφους και τελετή με πόζες από την υπέροχη Γιαπωνέζα που με αγκάλιαζε και προέτρεπε να δείχνω με το χέρι μου τα μνημεία σε μια σχέση φωτογραφικού κάδρου που άρχισε να δημιουργεί μαζί μου.
Το μυαλό μας λένε ότι λαμβάνει περίπου 4 δις πληροφορίες το δευτερόλεπτο και αναγνωρίζει μόνο τις δύο χιλιάδες από αυτές… έτσι και το δικό μου λάμβανε πληροφορίες που δεν ήξερα πως μπορώ να τις εκφράσω. Το σίγουρο ήταν ότι μου εντυπωνόταν πως αυτός ο τόπος δεν έγινε για να παίζουμε, αλλά για να τον δείχνουμε στα πέρατα του Κόσμου και αυτό ένοιωθα πως ήταν σημαντικό μέσα μου.
Το άρωμα της ήταν κάτι άγνωστο για την δική μου κουλτούρα και μπορώ να πω ότι μαζί με το υπέροχο άγγιγμα ένοιωσα χαλαρός και ασφαλής χωρίς πολλές σκέψεις αφήνοντας το παρόν μου να νοιώσει τις εμπειρίες μέσα σε αυτή την επαφή… όταν μεγάλωσα έμαθα ότι αυτός είναι ο έρωτας.
Οι φωτογράφοι χαμογελούσαν και τα κλικ από τις αναλογικές μηχανές τους μετά από λίγο άρχισαν να μου είναι αδιάφορα… εγώ βρισκόμουν μέσα σε αυτή την άγνωστη συνύπαρξη.
Αφού ολοκληρώθηκε η πορεία μας μέσα στο χρόνο της ιστορίας των αισθήσεων, ένοιωσα να μου λέει ένα ευχαριστώ με το όμορφο βλέμμα της και τα χέρια της που μιλούσαν ενισχύοντας τη γλώσσα. Σχεδόν αμέσως μια κινητικότητα από τους υπόλοιπους έφερε στα χέρια της ένα μικρό μωβ πουγκί που μου το εγχείρισε δείχνοντας μου την ευγνωμοσύνη της για αυτή την επαφή που είχαμε. Σήμερα θα την ονομάζαμε συνεργασία, αλλά σαν μεγάλωσα έμαθα ότι οι ψυχές δεν συνεργάζονται παρά αγαπιούνται…
Η ομάδα των ξένων επισκεπτών σαν σμάρι μελισσών απομακρύνθηκε για να μείνω μόνος στις δικές μου "πέτρες" με μια γεύση περίεργη και ως μόνη ζωντανή απόδειξη του βιώματος ήταν αυτό το μικρό πουγκί που κρατούσα στο χέρι μου.
Κάπου στο βάθος πρόσεξα ότι είχε πάει κοντά σε ένα λεβέντη στρατευμένο Τσολιά που είχε ανέβει μαζί με άλλους στον ιερό βράχο, μια και η υποστολή της σημαίας έφτανε στην ώρα της. Οι φωτογράφοι συνέχισαν με τον ίδιο ρυθμό την απαθανάτιση της παρουσίας της κοντά στην αισθητική του διαφορετικού Τσολιά που είχε επιλέξει. Ένοιωσα τότε ότι το πουγκί άρχισε να κρατά μέσα του μια γλυκιά ανάμνηση από εκείνη τη στιγμή που είχε γίνει πλέον παρελθόν.
Νομίζω ότι είχα ζήσει όλο το εύρος του κύκλου της συνύπαρξης των ανθρώπων που χωρίς την «απώλεια» δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Ποτέ δεν έμαθα το όνομα της, ούτε με ποιά ιδιότητα την γνώριζαν στη χώρα της, όμως τι αξία έχουν οι πληροφορίες της λογικής μπροστά στο ίδιο το βίωμα… Στην ζωή μας πολλές φορές μάθαμε (τα πάντα) για πρόσωπα που δεν τα γνωρίσαμε πραγματικά ποτέ.
Αυτό που έμαθα πια, είναι ότι δεν με νοιάζει ποιος κρατά το «κεφάλι» ή ποιος είναι έτοιμος να τραβήξει το σχοινί για το πέταγμα … αυτό που έχει σημασία είναι πως συμβαίνει αυτή η συνεργασία για να πάει «το δικό τους χαρτί» ψηλά στα σύννεφα.
Μαζί με τον αετό ταξιδεύει και η χαρά τους για ότι καμαρώνουν χωρίς να μπορούν ποτέ να το πλησιάσουν. Δεν γοητεύονται από τον πεσμένο χαρταετό, αλλά από το πέταγμα του και τούτο είναι μια πολύ μεγάλη μαθητεία έστω και αν δεν την κατανοεί η λογική της κτήσης μας.
Θα έλεγα ότι κάθε φορά που ήρεμα ταξιδεύουμε μέσα στον κόσμο της σκέψης μας αφήνοντας την αγάπη μας να μιλήσει για ότι μας έχει δομήσει ως ύπαρξη, τούτο είναι μια έντονα Πολιτική Σκέψη, έστω και αν μάθαμε να την περιορίζουμε με τη λογική μας… και τούτο είναι κάτι που ακόμα το μαθαίνω…
 |
| Η στολή της ιστορίας |
Θα μπορούσε να είναι και μια εσωτερική μας ομιλία η διαδικασία να πετάξουμε τον χαρταετό της θύμησης μας πάνω από τη ζωή μας για να νοιώσουμε ανάλαφρα ως παρατηρητές ότι ζήσαμε και σαφώς είμαστε.
Η περίοδος των απόκρεω την εποχή που μεσουρανούσε η Χούντα στην πατρίδα μας , είχε μέσα της μια αισθητική που αντιλαμβάνονταν πως οι ηρωικές ενδυμασίες ήταν μέρος της Διονυσιακής κουλτούρας του εθίμου. Βέβαια στην Ελλάδα είχαμε και συνεχίζουμε να τα διατηρούμε όλα μπλεγμένα … αλλά τουλάχιστον το παρήγορο είναι ότι έχουμε κάτι να μπλέξουμε ως ιστορία και χαμένη γνώση.
Έτσι εκτός από τους γνωστούς Καουμπόηδες και τους μαχητικούς Σπανιόλους ταυρομάχους , θα έβλεπε κάποιος ντυμένους ως Τσολιάδες τους αποκριάτικους μπόμπιρες και σαφώς Αμαλίες τα κοριτσάκια. Το "πρόσεξε μη λερωθείς" έκανε να νοιώθουν άβολα μέσα στα ρούχα τους τα παιδιά της εποχής που εξυπηρετούσαν περισσότερο την χαρά των γονιών παρά την δική τους ανάγκη για παιχνίδι.
Κάπως έτσι και ο γράφων δεν θα μπορούσε να μην έχει το δικό του μερίδιο στην αμφίεση του ηρωικού επαναστάτη της εποχής, μέσα στον τραγέλαφο της τότε απολυταρχίας.
Αυτοί οι επαναστάτες ήσαν αποδεκτοί γιατί τους κάλυπτε σε αντίθεση με τους έκνομους μπολσεβίκους το ιδεολόγημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών».
Για κάποιο λόγο στην τότε εποχή της ανέχειας η (δωρεάν) επίσκεψη αρχαιολογικών χώρων που συνοδευόταν με ένα μικρό πικ νικ των οικογενειών που το επέλεγαν ήταν μια δελεαστική πρόταση.
Μπορεί να άκουγες βέβαια το γνωστό κατασκευαστικό ερώτημα «Πως τα σήκωσαν εκεί πάνω ρε παιδί μου» αλλά η ενέργεια και η γνώση που μας έδινε ο χώρος ξεπερνούσε τους καλοπροαίρετους επισκέπτες με την άγνοια και τα άδολα ερωτήματα τους.
Έτσι λοιπόν μια κατάλληλη προς εκδρομή ημέρα με φωταύγεια, ήταν και αυτή που διάλεξε η καλή διάθεση της ευρύτερης οικογένειας εντός της εορταστικής περιόδου των Απόκρεω και βρέθηκα ντυμένος με την χρυσοποίκιλτη στολή του Τσολιά που είχε επιμεληθεί η μάνα μου να ανεβαίνουμε τα προπύλαια της Ακρόπολης.
Η επίσκεψη της περιοχής του ιστορικού κέντρου ήταν εκδρομή φυσικά τότε, φροντίζοντας να περιλαμβάνει ένα υπαίθριο γεύμα στρωμένο στο έδαφος του Φιλοπάππου ή της αρχαίας αγοράς.
Ετούτη η στολή με την επιμέλεια της υψηλής ραπτικής που είχε, έκανε την δημιουργό της να καμαρώνει σαν έβλεπε το ρούχο της επάνω στο παιδί της ή αν θέλετε και το αντίθετο μια που η αδυναμία της ήταν υπερβολική στο μοναχοπαίδι.
Το εγχείρημα της παρουσίασης της ενδυμασίας του Τσολιά στην Ακρόπολη,το είχε κάνει και στην ηλικία που ήμουν τριών ετών, όπως θυμίζει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη αφήνοντας τη μνήμη και το άρωμα της εποχής να χάνει σιγά – σιγά την καθαρότητα κιτρινίζοντας το ασπρόμαυρο της ώσπου να χαθεί και τούτο για πάντα στη ζωή.
Αυτή τη φορά όμως η στολή ήταν τέλεια και συγκέντρωνε τα βλέμματα των επισκεπτών αφήνοντας τους εντυπωσιασμένους. Δεν ήταν μόνο πλήρης στα μέρη της, αρχίζοντας από το φέσι, την πουκαμίσα, την φουστανέλα και το κεντημένο γιλέκο , αλλά ως και τα τσαρούχια ήταν φτιαγμένα από δέρμα, έστω και αν όλα είχα κάπου μέσα στον σχεδιασμό τους την υπερβολή της Διονυσιακής σκέψης.
Μια ομάδα από τουρίστες φαίνονταν πως κρατούσε ένα σπουδαίο πρόσωπο στο κέντρο της. Εμείς δεν δώσαμε σημασία τρέχοντας με την παρέα μου μπροστά στο Ερεχθείο, ενώ οι μεγάλοι είχαν κάτσει και χαιρόντουσαν τον ήλιο και την ηρεμία του χώρου. Μας έδωσαν όμως σημασία εκείνοι, πλησιάζοντας δύο καλοντυμένοι γιαπωνέζοι μιλώντας στους γονείς μας.
Από την άγνοια της Αγγλικής των δικών μας, η ανάγκη εφεύρε την παντομίμα και έτσι κατάλαβαν ότι ήθελαν να πάρουν εμένα να τραβήξουν μερικές φωτογραφίες στον Παρθενώνα.
Μετά από τον καθησυχασμό της μάνας μου στο ερώτημα «Που θα το πάνε το παιδί καλέ;» με οδηγήσανε στο χαμόγελο μιας Γιαπωνέζας που ήταν ντυμένη με Κιμονό πολύ πιο όμορφο από αυτά που φορούσαν μερικές ακόμη γύρω της.
Ήταν πιο ψηλή από τις άλλες ή έτσι φάνταξε στα δικά μου τα μάτια, αλλά αυτό το καθαρό βλέμμα της το θυμάμαι ακόμη. Πήγαμε σε αρκετά σημεία του ιερού βράχου και σαφώς επάνω στον ναό του Παρθενώνα. Τα χοροπηδήματα που είχα τις προηγούμενες φορές , τώρα γίνανε οδηγίες από τους φωτογράφους και τελετή με πόζες από την υπέροχη Γιαπωνέζα που με αγκάλιαζε και προέτρεπε να δείχνω με το χέρι μου τα μνημεία σε μια σχέση φωτογραφικού κάδρου που άρχισε να δημιουργεί μαζί μου.
Το μυαλό μας λένε ότι λαμβάνει περίπου 4 δις πληροφορίες το δευτερόλεπτο και αναγνωρίζει μόνο τις δύο χιλιάδες από αυτές… έτσι και το δικό μου λάμβανε πληροφορίες που δεν ήξερα πως μπορώ να τις εκφράσω. Το σίγουρο ήταν ότι μου εντυπωνόταν πως αυτός ο τόπος δεν έγινε για να παίζουμε, αλλά για να τον δείχνουμε στα πέρατα του Κόσμου και αυτό ένοιωθα πως ήταν σημαντικό μέσα μου.
Το άρωμα της ήταν κάτι άγνωστο για την δική μου κουλτούρα και μπορώ να πω ότι μαζί με το υπέροχο άγγιγμα ένοιωσα χαλαρός και ασφαλής χωρίς πολλές σκέψεις αφήνοντας το παρόν μου να νοιώσει τις εμπειρίες μέσα σε αυτή την επαφή… όταν μεγάλωσα έμαθα ότι αυτός είναι ο έρωτας.
 |
| Το πουγκί της ιστορίας |
Αφού ολοκληρώθηκε η πορεία μας μέσα στο χρόνο της ιστορίας των αισθήσεων, ένοιωσα να μου λέει ένα ευχαριστώ με το όμορφο βλέμμα της και τα χέρια της που μιλούσαν ενισχύοντας τη γλώσσα. Σχεδόν αμέσως μια κινητικότητα από τους υπόλοιπους έφερε στα χέρια της ένα μικρό μωβ πουγκί που μου το εγχείρισε δείχνοντας μου την ευγνωμοσύνη της για αυτή την επαφή που είχαμε. Σήμερα θα την ονομάζαμε συνεργασία, αλλά σαν μεγάλωσα έμαθα ότι οι ψυχές δεν συνεργάζονται παρά αγαπιούνται…
Η ομάδα των ξένων επισκεπτών σαν σμάρι μελισσών απομακρύνθηκε για να μείνω μόνος στις δικές μου "πέτρες" με μια γεύση περίεργη και ως μόνη ζωντανή απόδειξη του βιώματος ήταν αυτό το μικρό πουγκί που κρατούσα στο χέρι μου.
Κάπου στο βάθος πρόσεξα ότι είχε πάει κοντά σε ένα λεβέντη στρατευμένο Τσολιά που είχε ανέβει μαζί με άλλους στον ιερό βράχο, μια και η υποστολή της σημαίας έφτανε στην ώρα της. Οι φωτογράφοι συνέχισαν με τον ίδιο ρυθμό την απαθανάτιση της παρουσίας της κοντά στην αισθητική του διαφορετικού Τσολιά που είχε επιλέξει. Ένοιωσα τότε ότι το πουγκί άρχισε να κρατά μέσα του μια γλυκιά ανάμνηση από εκείνη τη στιγμή που είχε γίνει πλέον παρελθόν.
Νομίζω ότι είχα ζήσει όλο το εύρος του κύκλου της συνύπαρξης των ανθρώπων που χωρίς την «απώλεια» δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Ποτέ δεν έμαθα το όνομα της, ούτε με ποιά ιδιότητα την γνώριζαν στη χώρα της, όμως τι αξία έχουν οι πληροφορίες της λογικής μπροστά στο ίδιο το βίωμα… Στην ζωή μας πολλές φορές μάθαμε (τα πάντα) για πρόσωπα που δεν τα γνωρίσαμε πραγματικά ποτέ.
Αυτό που έμαθα πια, είναι ότι δεν με νοιάζει ποιος κρατά το «κεφάλι» ή ποιος είναι έτοιμος να τραβήξει το σχοινί για το πέταγμα … αυτό που έχει σημασία είναι πως συμβαίνει αυτή η συνεργασία για να πάει «το δικό τους χαρτί» ψηλά στα σύννεφα.
Μαζί με τον αετό ταξιδεύει και η χαρά τους για ότι καμαρώνουν χωρίς να μπορούν ποτέ να το πλησιάσουν. Δεν γοητεύονται από τον πεσμένο χαρταετό, αλλά από το πέταγμα του και τούτο είναι μια πολύ μεγάλη μαθητεία έστω και αν δεν την κατανοεί η λογική της κτήσης μας.
Θα έλεγα ότι κάθε φορά που ήρεμα ταξιδεύουμε μέσα στον κόσμο της σκέψης μας αφήνοντας την αγάπη μας να μιλήσει για ότι μας έχει δομήσει ως ύπαρξη, τούτο είναι μια έντονα Πολιτική Σκέψη, έστω και αν μάθαμε να την περιορίζουμε με τη λογική μας… και τούτο είναι κάτι που ακόμα το μαθαίνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.