ΞΕΡΩ ΝΑ ΛΕΩ ΟΧΙ

.

 Είχαμε ολοκληρώσει την κατασκευή ενός εκθεσιακού περιπτέρου για λογαριασμό μεγάλου εκδοτικού οίκου και ενώ το συνεργείο έκανε μικρές διορθώσεις σε λεπτομέρειες του χώρου, εγώ περιεργαζόμουν τα βιβλία που περίμεναν την ευταξία των υπευθύνων στα ράφια για την έκθεση Παιδικού και Εφηβικού βιβλίου στο εκθεσιακό κέντρο της Helexpo. Έπιασα ένα στο χέρι μου μετά από αρκετή ώρα που το βλέμμα μου περιεργαζόταν τους τίτλους και αμέσως το άνοιξα. Αυτό το κόκκινο «όχι» στον τίτλο του μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Η διερευνητική ανάγνωση που συνηθίζω να έχω στα έντυπα είναι ταχύτατη και μέσα από αυτή την συνήθεια άρχισα να αξιολογώ το βιβλίο. Σχεδόν αμέσως έφτασα στην δωδέκατη σελίδα για να σταματήσω σε κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μου άλλαξε τα συναισθήματα. Ανέφερε στο βιβλίο ότι αν δεν πούμε ΟΧΙ, μερικοί θα εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες μας (αναφερόμενο στην παιδική ηλικία) ως ακόμη και την αναποφασιστικότητα μας ώστε να πετύχουν τα δόλια σχέδια τους.
Ένοιωσα ότι είχε ο λόγος μια προετοιμασία των παιδιών σε ένα φοβικό κόσμο και πως το "όνειρο" που έχω στο μυαλό μου για ένα διαφορετικό ξημέρωμα της συλλογικής σκέψης μέσα από τα παιδιά πήγαινε περίπατο από αυτή την εκπαίδευση του βιβλίου. Άφησα όμως την ένσταση μου αυτή να περιμένει και έδωσα χρόνο στην ανάγνωση όλου μια και ήταν μικρό.
Φυσικά όπως ο κάθε ένας μας δικαιούται να έχει από ένα μέχρι κάποιες χιλιάδες σφάλματα στις αξιολογήσεις της ζωής του, έτσι και εγώ διαπίστωσα ότι το βιβλίο είχε λόγο και αξία και φυσικά ήταν μια ολότελα δική μου σκέψη, που ως παπατρέχας την χρέωσα σε αυτό.
Τελικά μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα έκδοση με ισορροπημένη άποψη στην ασπρόμαυρη εικονογράφηση του παράλληλα στο λιτό και περιεκτικό κείμενο.

Τα παιδιά μας σήμερα ζουν σε μια πραγματικότητα που για μας τους μεγαλύτερους δεν φαντάζει τερατόμορφη μια και έχουμε συμβάλει με την ανοχή μας στην δημιουργία της… ας πούμε ότι συνηθίσαμε την ασχήμια. Το να μπορέσει όμως κάποιος να μιλήσει ανοιχτά για τα προβλήματα νομίζω ότι ευεργετεί την κριτική σκέψη των παιδιών και σίγουρα δεν τα νανουρίζει σε ένα ιδεατό κόσμο σαν και αυτόν που έζησε η παλαιότερη γενιά του παρωχημένου εθνικισμού και της χριστιανικής αγωγής που συγκάλυπτε (αποδεδειγμένα) τα αρρωστημένα πάθη των ανθρώπων.
Το «όχι» που κάλεσε να μάθουν τα παιδιά η συγγραφέας Χριστίνα Ρασιδάκη και συνεπικούρησε το έργο της ο εικονογράφος Γιώργος Ναζλής, ένοιωσα ότι ήταν ξεκάθαρο στη θεματολογία του, για τους κινδύνους που κρύβει η σχολική παραβατικότητα, το ύπουλο διαδίκτυο, οι ανώμαλοι παιδεραστές, οι ευρέως κυκλοφορούσες ναρκωτικές ουσίες καθώς και οι ύπουλες διαφημίσεις. Ένα συγγραφικό πόνημα που έβαλε το ΟΧΙ (με την ορθή χρήση του) ως εφόδιο ζωής για τα μικρά παιδιά που χωρίς να το θέλουν γεννήθηκαν με κληροδοτημένη όλη την άρρωστη σκέψη μας. Έλαβαν ως κληροδότημα μέχρι και το χρέος από την λοβιτούρα των προστατευόμενων από την ασυλία επίορκων πολιτικών μας.
Ωραίοι είμαστε !
Για να ενισχύσω την κατ’ ευφημισμόν «ομορφιά» της εποχής μας, θα αναφέρω όπως ο Ηρόστρατος της Εφέσου έκαψε το ναό της Αρτέμιδος (ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου) για να μείνει στην ιστορία, έτσι και ο Πάγκαλος του Σημίτη παραδέχτηκε ότι «Μαζί τα φάγαμε» για να δώσει το πολιτισμικό άρωμα της σύγχρονης καταστροφής και έτσι να μείνει στην ιστορία και τούτος για πολλά χρόνια…
Τι μπορεί να σου φέρει στο μυαλό ένα παιδικό βιβλίο σκέφτηκα.
Το βιβλίο βέβαια είναι σίγουρα παιδικό, όμως συλλογίστηκα δευτερογενώς … «Είναι μόνο παιδικό;» Πόσοι από εμάς τους υποτιθέμενους ενήλικες έχουμε την ωριμότητα να λέμε συγκροτημένα και μέσα από κριτική σκέψη ένα ηχηρό και ευγενικό ΟΧΙ;
Νομίζω ότι είναι πολύ λίγοι αυτοί που ενηλικιώθηκαν μια και οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε μια ανολοκλήρωτη εφηβεία που γίνεται δύσμορφη σαν τεντώνουν τις ρυτίδες με κρέμες και νυστέρια ή σαν γεμίζουν τα χαμόγελα και τα στήθη με σιλικόνη οι γυναίκες, αλλά και αντίστοιχα γελά το παρδαλό κατσίκι για την όψιμη εφηβεία όταν «φτιάχνουν σώμα» οι καραφλοί μεσήλικες…

Μα και στον συναισθηματικό μας κόσμο οι ενήλικοι δεν ζητούμε ένα άνθρωπο στο πλάι μας που να μας αγαπά , να μας θαυμάζει, να μας κάνει όλα τα χατίρια , να μας εμπιστεύεται , να μας καταλαβαίνει … και πολλά άλλα;
Γενικά αυτά τα πολλά «να» πίσω από τα κρυμμένα «θέλω» μας, έκαναν και τον Βίλχεμ Ράιχ να γράψει το «Άκου Ανθρωπάκο» μια και τα όρια της ηλιθιότητας είναι σαφώς μεγαλύτερα από το Σύμπαν όπως είχε πει ο Αλβέρτος Αϊνστάιν.
Στην ουσία όταν πάψουν να τροφοδοτούνται τα «θέλω» μας επέρχεται μια μεταλλαγή του έρωτα σε εχθρότητα μέσα από το γεγονός που δεν μπορεί ο σύντροφος να καλύψει τα πολλά μας «θέλω να…» και φυσικά μας είναι άχρηστος.

Το κομμάτι της πολιτικής σκέψης του ανολοκλήρωτου έφηβου δεν τολμώ να το αναλύσω, μια και τα αποτελέσματα του είναι ορατά σε τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Είμαστε μαϊμούδες που ηδονίζονται στο πέταγμα της «μπανάνας», όσο και να θέλουμε να το ωραιοποιήσουμε και να του δώσουμε πολιτικο-φιλοσοφικό ντύσιμο.
Θα έλεγα , ότι η πολιτική μας σκέψη, είναι όμοια με ένα ηλίθιο που βάζει τα ίδια υλικά και κάνει ακριβώς την ίδια διαδικασία σε ένα πείραμα, ευελπιστώντας να πάρει διαφορετική χημική αντίδραση. Ο λόγος που το κάνει έχει βέβαια ένα "σοβαρό" ιδεολόγημα μια και περιμένει την έξωθεν "Θεϊκή" παρέμβαση... σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Ως απτό παράδειγμα στην Ελλάδα (για να μιλήσουμε για αυτή την ποιότητα της ηλίθιας σκέψης), ψηφίζουμε με την σοβαρότητα του ηλίθιου πειραματιστή για πολλά χρόνια τις ίδιες οικογένειες για να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα που δημιούργησαν (οι ίδιες) με κακοδιαχείριση και ρεμούλες…
Αφού καταφέραμε να περιμένουμε ότι ο κλέφτης να αποτοξινωθεί από την συνήθεια του μπροστά από το ανοιχτό πουγκί γινόμενος Άγιος άνθρωπος, τότε σίγουρα είμαστε ένας λαός έφηβων με ειδικές ανάγκες. Πιο καθαρά θα έλεγα ότι η πολιτική σκέψη μας είναι για ιδρυματική αντιμετώπιση …

Μας μάθανε , ότι η επανάσταση γίνεται με την βία και ότι η πάλη των τάξεων έχει κάτι μέσα της που παραπέμπει σε μπρατσαράδες που απαντούν με καμάρι στο «πολιτικό» ερώτημα «Πόσα πανό κρεμάσατε σήμερα;»  Κανένας δεν μας εκπαίδευσε στο ότι η μεγαλύτερη επανάσταση αφορά την αλλαγή του δικού μας τρόπου σκέψης απέναντι σε ότι το θεωρούμε ως δεδομένο.
Με έπιασε στενοχώρια σαν σκέφτηκα ότι δεν έχουμε καμία οργανωμένη πολιτική έκφραση που να διαθέτει πραγματική σοβαρότητα γύρω μας και ότι η πολιτική σκέψη έχει παραμείνει κάπου στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης και στον βουβό κινηματογράφο. Ναι όπως ο Χοντρός και ο Λιγνός ανέπτυσσαν την αντιπαλότητα τους με κτυπήματα ο ένας στον άλλο, κάπως έτσι και σήμερα νομίζουμε ότι εξυπηρετούμε την αντιπαλότητα των τάξεων.
Στο όνομα ιδεολογημάτων , στήνονται μικρά ή μεγαλύτερα πολιτικά μαγαζιά που εξυπηρετούν σαφώς οικονομικούς και προσωπικούς σκοπούς πάντα στο όνομα του Λαού, που είπαμε (για να μη ξεχνιόμαστε) ότι είναι δεκτικός στις μπανάνες…

Βέβαια όλα τούτα ως σκέψεις είναι υπερβολικές για να τις δώσουμε στα παιδιά πέρα από τα βασικά που πραγματεύεται το βιβλίο και είναι καθοριστικά για να αποκτήσουν προσωπικότητα , θάρρος και ορθή κρίση. Ότι δηλαδή δεν έχουμε ως λαός συνολικά στις κοινωνικές και πολιτικές μας εκφράσεις.

Φυσικά το επίμονο διάβασμα του βιβλίου στην έκθεση και η έκφραση της επιθυμίας μου να το προμηθευτώ για να αξιοποιηθεί εκπαιδευτικά στην μικρή μου κόρη, έφεραν το αποτέλεσμα να μου το χαρίσει ο υπεύθυνος ως μια μικρή εκτίμηση σε αυτό που κουβαλώ ως ιδιοσυστασία ζωής (πες το και τρέλα) σε κάθε μου επαφή.
Βέβαια μου μπήκαν λίγο αργότερα κάτι ιδέες, όπως να αγοράσω καμία δεκαριά αντίτυπα και να φροντίσω να μοιραστούν σε αγαπημένους ενήλικες που σίγουρα έχουν ανάγκη να ξαναγίνουν παιδιά και να μάθουν τον κόσμο διαφορετικά λέγοντας ΟΧΙ εκ μέρους της φοβισμένης αλήθειας μέσα τους. Το ένα από τα δέκα βέβαια θα το κρατούσα στο γραφείο μου, μια και τα δικά μου ΟΧΙ υπήρξαν υποτονικά στη ζωή και όπως συμβαίνει σε όλους μας μετατράπηκαν σε ηχηρά στο ταμείο της εξαργύρωσης τους…
Υπάρχει κανένας που θέλει το βιβλίο «Ξέρω να λέω ΟΧΙ» Της Χριστίνας Ρασιδάκη;
Μάλλον είναι ώρα για κλείσιμο του άρθρου και σιωπή…αλλάζοντας θέμα γιατί αυτά τα ερωτήματα δεν τυχαίνουν εύκολης απάντησης.
Ένα «πρόσωπο» έχουμε … ας κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε … μας βολεύει!