.
Λίγα χρόνια πριν οργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις τους Μουσικούς Αγώνες στην Κέρκυρα το 1981, είχαμε υιοθετήσει μια συνήθεια με την παρέα μου την εποχή που σπουδάζαμε στην Θεσσαλονίκη και παρακολουθούσαμε συχνά τις ακροαματικές διαδικασίες των δικαστηρίων. Νομίζω ότι στους εν λόγω αγώνες της Κέρκυρας, δεν ήταν τυχαίο που διακρίθηκε το τραγούδι του Βασίλη Νικολαϊδη με τίτλο «Οδός Σανταρόζα» μια και το καλλιτεχνικό του ένστικτο ενδεχομένως θα είχε πιάσει μια διαστροφή που είχαν ορισμένα άτομα της εποχής του. (το τραγούδι εδώ)
Αυτή η συνήθεια είχε αρχίσει τις κρύες μέρες του χειμώνα σαν καταφύγιο για λίγη ζέστη και σίγουρα κάτι διαφορετικό από τους φοιτητικούς καφενέδες που δεν μας έκαναν και πολύ κέφι. Στην συνέχεια όμως άρχισε να καλλιεργείται ένα ενδιαφέρον για ότι περίεργο βλέπαμε στις ακροαματικές διαδικασίες και μας φάνταζε τόσο ξένο στη δική μας σκέψη. Στο στερητικό σύνδρομο της σημερινής ανέχειας, από την επιβολή «κανόνων δικαίου» του ΔΝΤ, είχαμε φροντίσει να εκπαιδευτούμε (σε αυτό) από τα φοιτητικά μας χρόνια και βέβαια να το αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο μια και στην Ελλάδα της διαρκούς «Αλλαγής» η στέρηση είναι συνώνυμο της.
Για την ακρίβεια εκείνη την εποχή δεν είχε έρθει ακόμα η αμερικανικής υποστηρίξεως «κυβερνητική» επανάσταση του ΠΑΣΟΚ , μια και χαιρόμασταν μόνο τη φοιτητική κομματική νεολαία του , πρεσβεύοντας κάτι απροσδιόριστο απέναντι από τα αριστερά κόμματα με πολύ αγωνιστικότητα. Θα έλεγα ότι τότε η «επανάσταση» στο μυαλό των φοιτητών ήταν νωπή από τους αγώνες του Πολυτεχνείου και κάθε ένας που επαγγέλλονταν την «αλλαγή» είχε τουλάχιστον την εύνοια των αρσενικών ακροατών του και την ερωτική ματιά των νεανίδων. Θα φανεί αστείο στους σύγχρονους νέους, αλλά είναι γεγονός ότι τότε οι έρωτες είχαν αφετηρία τις πολιτικές πεποιθήσεις.
Σε αυτά τα δικαστήρια λοιπόν, περνούσαμε κάποιες ώρες (ένεκα της αφραγκίας) βλέποντας τις ακροαματικές διαδικασίες με την προσήκουσα σοβαρότητα για γελοίες ή και τραγικές υποθέσεις που έφταναν στο ακροατήριο. Το όλο σύστημα της πολιτικής αγωγής καθώς και της υπεράσπισης των κατηγορουμένων είχε ενδιαφέρον που σε κάποια σημεία παρέσυρε και το γέλιο στα χείλη μας , μια και το πλέον ανόητο πράγμα στον κόσμο είναι να βλέπεις ανθρώπους που μιλούν καθ’ έδρας στο όνομα των «αξιών» και αντίστοιχα κάποιους άλλους να υπερασπίζονται τις ανθρώπινες «αδυναμίες» των κατηγορουμένων. Το χοντρό όμως γέλιο ήταν με τους μάρτυρες , ή για να το πω με μεγαλύτερη ακρίβεια με τους κατά συρροή ψευδομάρτυρες. Στην ουσία πολύ αργότερα κατάλαβα ότι είχαμε επιλέξει αυτή την ασχολία για να σιχαθούμε την «Ελληνική εκδοχή» της λειτουργίας των θεσμών. Τότε, το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα που είχε παράσχει «Ελευθερία» στους πολίτες από την επταετή Χούντα, δεν ανεχόταν την απαξία στους θεσμούς μια και είχε κάθε λόγο να επαγγέλλεται την έλευση μιας νέας εποχής με παλιά υλικά…. Ας πούμε ότι ήταν στο "πνεύμα" της «ανακύκλωσης» των υλικών πάντα για το καλό μας.
Λάτρευα την αίσθηση και το γέλιο από την γκριμάτσα του «οργάνου» όταν ερχόταν με ένα δέος ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του και μας έκανε παρατήρηση (στα όρια της βίας), σαν έβλεπε το πόδι μας να είναι σταυρωμένο καθήμενοι στην αίθουσα των δικαστηρίων… ήταν θέμα σεβασμού βλέπεις.
Θα έλεγα ότι ο τρόπος αξιοποίησης και διαχείρισης του Δικαίου σε ένα λαό, δείχνει την ποιότητα ή την ευτέλεια του. Περιττό να καταγράψω ότι η λειτουργία της δικαιοσύνης στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, είναι μια γραφειοκρατική μηχανή που εξυπηρετεί την επιβίωση μιας τάξης διαδίκων που τροφοδοτείται από ύπουλους ή ανόητους δικομανείς πολίτες. Όταν λέμε «σάπισε το κρέας» δεν σημαίνει ότι έχει αρπάξει μπόχα στη μια άκρη και είναι βρώσιμη η απέναντι του … κάπως έτσι η Ελλαδίτσα είχε προχωρήσει από παλαιότερα στην πλήρη ωρίμανση με τάσεις σαπίλας στις δομές των ιστών της σε όλα τα ζωτικά όργανα που αποτελούν την υπόσταση της.
Σήμερα στην εποχή της ατάκας του «Μαζί τα φάγαμε» από ανθρώπους που εμφανώς βλέπεις ότι η εναπόθεση λίπους στο σώμα τους δείχνει ότι έφαγαν μόνοι τους, έχει ακόμη τους τύπους που προασπίζουν το Κύρος των Θεσμών. Για παράδειγμα έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές για παραδικαστικά κυκλώματα. Φαντάζομαι ότι λίγοι θα έχουν αναρωτηθεί τι σημαίνει αυτός ο φραστικός προσδιορισμός των συμμοριών.
Ίσως δεν αναρωτιόμαστε γιατί χρησιμοποιείται η πρόθεση «παρά» ενώ συμμετέχουν αποδεδειγμένα δικαστικοί και δικηγόροι πέρα από άλλους ευυπόληπτους πολίτες της πλησίον της νομοθετικής ή και της εκτελεστικής εξουσίας… Αυτό το «παρά» είναι «όλα τα λεφτά» που θα έλεγε και ένας απλός άνθρωπος . Η δικαιοσύνη είναι κάτι το αμόλυντο και αδύνατον να παρανομήσει μια και ως θεσμός δεν υπόκειται σε ανθρώπινους νόμους. Ας πούμε είναι κάτι σαν το Alien που οι κακοί οι άνθρωποι την αμαυρώνουν και της χαλάνε το προφίλ. Μια ολόκληρη βιομηχανία θεσμών προσπαθεί να περισώσει όσο μπορεί την ύπαρξη της για να επιβάλει τα συμφέροντα αυτών που την υπηρετούν. Τόσο απλά είναι τα πράγματα στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου που έχουν την κουλτούρα της "Μπανανίας". Χρησιμοποιώντας την πρόθεση «παρά» μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει το καθεστώς του θεσμού χωρίς να υπάρχει κίνδυνος για ριζικές αλλαγές στη δομή του θεσμού , άρα του βολέματος μιας ολόκληρης κάστας ανθρώπων που ζουν από αυτό.
Η ανάγκη για να αυτό- υπερασπιστούν οι τρόφιμοι τους θεσμούς που λειτουργούν, είναι εμφανέστατη για παράδειγμα στην Νομοθετική εξουσία. Έφτιαξαν λοιπόν ένα σπουδαίο αλεξίσφαιρο θώρακα γύρω από την βουλευτική ιδιότητα και να τον ονόμασαν "Ασυλία". Έτσι και «με την άδεια της αστυνομίας» που λέει ο λαός, μπορούν να συνωστίζονται οι εν δυνάμει ή και αποδεδειγμένα απατεώνες πίσω από το θεσμό και να καμαρώνουν για το βαρύ στομάχι που έκαναν (οι δεύτεροι κατ απόδειξη) από την πολυφαγία , χωρίς να ντρέπονται για το ρέψιμο που κάνουν μπροστά στα μάτια όσων τους χειροκροτούν πεινασμένοι για το θράσος τους.
Σε χώρες σαν και ετούτη, ο θρασύς λωποδύτης, αποτελεί σύμβολο θαυμασμού και κρυφή ελπίδα των νέων ή αδυνάτων που θέλουν να του μοιάσουν. Κάτι σαν τα παιδιά της Αργεντινής που επιθυμούν να γίνουν όλα σαν τον Μαραντόνα.
Ειδικά αν ένας πολιτικός μπορεί να χορεύει ένα ζεϊμπέκικο, να έχει ως δεύτερο προσόν τον "τρόπο του" να μαζεύει μίζες από τη θητεία του και κατά τρίτον σαν έχει την ευλογία να είναι παραγωγικός ερωτικά … γίνεται το σύμβολο του λαού που τον προσκυνά και πίνει νερό στο όνομα του ακόμη και μετά την απομάκρυνση του από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι νέοι πολιτικοί της χώρας τούτης , ρίχνουν και κανένα χορό λεβέντικο μπροστά στις κάμερες των δημοσιογράφων-συνεργατών τους. Άμα δεν δει ο απλός άνθρωπος τις συνήθειες του να τις χαίρεται το αφεντικό του, παράγει μια δυσπιστία μέσα του. Στην αντίθετη περίπτωση νοιώθει ότι είναι δικός του άνθρωπος και μέσα από μια οικογενειακή συγχωρητική διάθεση ξεχνά την ρεμούλα που έχει κάνει στον κρατικό κορβανά. Έχει μεγάλη ψυχή ο Έλληνας !
Όσο χορεύει το «αφεντικό» του σε κάθε γύρισμα του ρίχνει και κάποια σφαλιάρα από αυτές που λέγονται αντιλαϊκά μέτρα … αλλά δεν τον πειράζει μια και έχει κάτσει δίπλα του και βαρά παλαμάκια θαυμάζοντας την επιλογή της ψυχής του. Ψήφος είναι αυτή να μην την χαρούμε; Άλλωστε συνηθίζει να λέει ο Έλληνας "σας κερδίσαμε" υπονοώντας ότι η πολιτική είναι ίδια με το ποδόσφαιρο που έχει στο κεφάλι του.
Βέβαια δεν γνωρίζει ότι ο βλάκας σκύλος θα αρπάξει πάντα τις πιο πολλές σφαλιάρες… όπως δεν θα παραδεχόταν ποτέ σαν πιστός ψηφοφόρος ότι είναι σκύλος έστω και αν περιμένει το κόκαλο από όσους ρεύονται πίσω από την ασυλία και χορεύουν για να τον συναρπάσουν.
Πάντως τότε που πηγαίναμε για πλάκα στα δικαστήρια … δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ζούσαμε την ενηλικίωση μας σε μια χώρα της πλάκας … αλλά σίγουρα πήραμε (όλοι μαζί) αυτό που άξιζε στην σιωπή μας απέναντι σε ότι καταλαβαίναμε και δεν θέλαμε να το δούμε.
Θα έλεγα ότι ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Νικολαϊδη σε όλους εμάς … που σιωπήσαμε όταν δεν έπρεπε…
.............................
Αυτή η συνήθεια είχε αρχίσει τις κρύες μέρες του χειμώνα σαν καταφύγιο για λίγη ζέστη και σίγουρα κάτι διαφορετικό από τους φοιτητικούς καφενέδες που δεν μας έκαναν και πολύ κέφι. Στην συνέχεια όμως άρχισε να καλλιεργείται ένα ενδιαφέρον για ότι περίεργο βλέπαμε στις ακροαματικές διαδικασίες και μας φάνταζε τόσο ξένο στη δική μας σκέψη. Στο στερητικό σύνδρομο της σημερινής ανέχειας, από την επιβολή «κανόνων δικαίου» του ΔΝΤ, είχαμε φροντίσει να εκπαιδευτούμε (σε αυτό) από τα φοιτητικά μας χρόνια και βέβαια να το αντιμετωπίζουμε με χαμόγελο μια και στην Ελλάδα της διαρκούς «Αλλαγής» η στέρηση είναι συνώνυμο της.
Για την ακρίβεια εκείνη την εποχή δεν είχε έρθει ακόμα η αμερικανικής υποστηρίξεως «κυβερνητική» επανάσταση του ΠΑΣΟΚ , μια και χαιρόμασταν μόνο τη φοιτητική κομματική νεολαία του , πρεσβεύοντας κάτι απροσδιόριστο απέναντι από τα αριστερά κόμματα με πολύ αγωνιστικότητα. Θα έλεγα ότι τότε η «επανάσταση» στο μυαλό των φοιτητών ήταν νωπή από τους αγώνες του Πολυτεχνείου και κάθε ένας που επαγγέλλονταν την «αλλαγή» είχε τουλάχιστον την εύνοια των αρσενικών ακροατών του και την ερωτική ματιά των νεανίδων. Θα φανεί αστείο στους σύγχρονους νέους, αλλά είναι γεγονός ότι τότε οι έρωτες είχαν αφετηρία τις πολιτικές πεποιθήσεις.
Σε αυτά τα δικαστήρια λοιπόν, περνούσαμε κάποιες ώρες (ένεκα της αφραγκίας) βλέποντας τις ακροαματικές διαδικασίες με την προσήκουσα σοβαρότητα για γελοίες ή και τραγικές υποθέσεις που έφταναν στο ακροατήριο. Το όλο σύστημα της πολιτικής αγωγής καθώς και της υπεράσπισης των κατηγορουμένων είχε ενδιαφέρον που σε κάποια σημεία παρέσυρε και το γέλιο στα χείλη μας , μια και το πλέον ανόητο πράγμα στον κόσμο είναι να βλέπεις ανθρώπους που μιλούν καθ’ έδρας στο όνομα των «αξιών» και αντίστοιχα κάποιους άλλους να υπερασπίζονται τις ανθρώπινες «αδυναμίες» των κατηγορουμένων. Το χοντρό όμως γέλιο ήταν με τους μάρτυρες , ή για να το πω με μεγαλύτερη ακρίβεια με τους κατά συρροή ψευδομάρτυρες. Στην ουσία πολύ αργότερα κατάλαβα ότι είχαμε επιλέξει αυτή την ασχολία για να σιχαθούμε την «Ελληνική εκδοχή» της λειτουργίας των θεσμών. Τότε, το κοινωνικό-πολιτικό σύστημα που είχε παράσχει «Ελευθερία» στους πολίτες από την επταετή Χούντα, δεν ανεχόταν την απαξία στους θεσμούς μια και είχε κάθε λόγο να επαγγέλλεται την έλευση μιας νέας εποχής με παλιά υλικά…. Ας πούμε ότι ήταν στο "πνεύμα" της «ανακύκλωσης» των υλικών πάντα για το καλό μας.
Λάτρευα την αίσθηση και το γέλιο από την γκριμάτσα του «οργάνου» όταν ερχόταν με ένα δέος ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του και μας έκανε παρατήρηση (στα όρια της βίας), σαν έβλεπε το πόδι μας να είναι σταυρωμένο καθήμενοι στην αίθουσα των δικαστηρίων… ήταν θέμα σεβασμού βλέπεις.
Θα έλεγα ότι ο τρόπος αξιοποίησης και διαχείρισης του Δικαίου σε ένα λαό, δείχνει την ποιότητα ή την ευτέλεια του. Περιττό να καταγράψω ότι η λειτουργία της δικαιοσύνης στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, είναι μια γραφειοκρατική μηχανή που εξυπηρετεί την επιβίωση μιας τάξης διαδίκων που τροφοδοτείται από ύπουλους ή ανόητους δικομανείς πολίτες. Όταν λέμε «σάπισε το κρέας» δεν σημαίνει ότι έχει αρπάξει μπόχα στη μια άκρη και είναι βρώσιμη η απέναντι του … κάπως έτσι η Ελλαδίτσα είχε προχωρήσει από παλαιότερα στην πλήρη ωρίμανση με τάσεις σαπίλας στις δομές των ιστών της σε όλα τα ζωτικά όργανα που αποτελούν την υπόσταση της.
Σήμερα στην εποχή της ατάκας του «Μαζί τα φάγαμε» από ανθρώπους που εμφανώς βλέπεις ότι η εναπόθεση λίπους στο σώμα τους δείχνει ότι έφαγαν μόνοι τους, έχει ακόμη τους τύπους που προασπίζουν το Κύρος των Θεσμών. Για παράδειγμα έχουμε ακούσει πάρα πολλές φορές για παραδικαστικά κυκλώματα. Φαντάζομαι ότι λίγοι θα έχουν αναρωτηθεί τι σημαίνει αυτός ο φραστικός προσδιορισμός των συμμοριών.
Ίσως δεν αναρωτιόμαστε γιατί χρησιμοποιείται η πρόθεση «παρά» ενώ συμμετέχουν αποδεδειγμένα δικαστικοί και δικηγόροι πέρα από άλλους ευυπόληπτους πολίτες της πλησίον της νομοθετικής ή και της εκτελεστικής εξουσίας… Αυτό το «παρά» είναι «όλα τα λεφτά» που θα έλεγε και ένας απλός άνθρωπος . Η δικαιοσύνη είναι κάτι το αμόλυντο και αδύνατον να παρανομήσει μια και ως θεσμός δεν υπόκειται σε ανθρώπινους νόμους. Ας πούμε είναι κάτι σαν το Alien που οι κακοί οι άνθρωποι την αμαυρώνουν και της χαλάνε το προφίλ. Μια ολόκληρη βιομηχανία θεσμών προσπαθεί να περισώσει όσο μπορεί την ύπαρξη της για να επιβάλει τα συμφέροντα αυτών που την υπηρετούν. Τόσο απλά είναι τα πράγματα στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου που έχουν την κουλτούρα της "Μπανανίας". Χρησιμοποιώντας την πρόθεση «παρά» μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει το καθεστώς του θεσμού χωρίς να υπάρχει κίνδυνος για ριζικές αλλαγές στη δομή του θεσμού , άρα του βολέματος μιας ολόκληρης κάστας ανθρώπων που ζουν από αυτό.
Η ανάγκη για να αυτό- υπερασπιστούν οι τρόφιμοι τους θεσμούς που λειτουργούν, είναι εμφανέστατη για παράδειγμα στην Νομοθετική εξουσία. Έφτιαξαν λοιπόν ένα σπουδαίο αλεξίσφαιρο θώρακα γύρω από την βουλευτική ιδιότητα και να τον ονόμασαν "Ασυλία". Έτσι και «με την άδεια της αστυνομίας» που λέει ο λαός, μπορούν να συνωστίζονται οι εν δυνάμει ή και αποδεδειγμένα απατεώνες πίσω από το θεσμό και να καμαρώνουν για το βαρύ στομάχι που έκαναν (οι δεύτεροι κατ απόδειξη) από την πολυφαγία , χωρίς να ντρέπονται για το ρέψιμο που κάνουν μπροστά στα μάτια όσων τους χειροκροτούν πεινασμένοι για το θράσος τους.
Σε χώρες σαν και ετούτη, ο θρασύς λωποδύτης, αποτελεί σύμβολο θαυμασμού και κρυφή ελπίδα των νέων ή αδυνάτων που θέλουν να του μοιάσουν. Κάτι σαν τα παιδιά της Αργεντινής που επιθυμούν να γίνουν όλα σαν τον Μαραντόνα.
Ειδικά αν ένας πολιτικός μπορεί να χορεύει ένα ζεϊμπέκικο, να έχει ως δεύτερο προσόν τον "τρόπο του" να μαζεύει μίζες από τη θητεία του και κατά τρίτον σαν έχει την ευλογία να είναι παραγωγικός ερωτικά … γίνεται το σύμβολο του λαού που τον προσκυνά και πίνει νερό στο όνομα του ακόμη και μετά την απομάκρυνση του από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι νέοι πολιτικοί της χώρας τούτης , ρίχνουν και κανένα χορό λεβέντικο μπροστά στις κάμερες των δημοσιογράφων-συνεργατών τους. Άμα δεν δει ο απλός άνθρωπος τις συνήθειες του να τις χαίρεται το αφεντικό του, παράγει μια δυσπιστία μέσα του. Στην αντίθετη περίπτωση νοιώθει ότι είναι δικός του άνθρωπος και μέσα από μια οικογενειακή συγχωρητική διάθεση ξεχνά την ρεμούλα που έχει κάνει στον κρατικό κορβανά. Έχει μεγάλη ψυχή ο Έλληνας !
Όσο χορεύει το «αφεντικό» του σε κάθε γύρισμα του ρίχνει και κάποια σφαλιάρα από αυτές που λέγονται αντιλαϊκά μέτρα … αλλά δεν τον πειράζει μια και έχει κάτσει δίπλα του και βαρά παλαμάκια θαυμάζοντας την επιλογή της ψυχής του. Ψήφος είναι αυτή να μην την χαρούμε; Άλλωστε συνηθίζει να λέει ο Έλληνας "σας κερδίσαμε" υπονοώντας ότι η πολιτική είναι ίδια με το ποδόσφαιρο που έχει στο κεφάλι του.
Βέβαια δεν γνωρίζει ότι ο βλάκας σκύλος θα αρπάξει πάντα τις πιο πολλές σφαλιάρες… όπως δεν θα παραδεχόταν ποτέ σαν πιστός ψηφοφόρος ότι είναι σκύλος έστω και αν περιμένει το κόκαλο από όσους ρεύονται πίσω από την ασυλία και χορεύουν για να τον συναρπάσουν.
Πάντως τότε που πηγαίναμε για πλάκα στα δικαστήρια … δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ζούσαμε την ενηλικίωση μας σε μια χώρα της πλάκας … αλλά σίγουρα πήραμε (όλοι μαζί) αυτό που άξιζε στην σιωπή μας απέναντι σε ότι καταλαβαίναμε και δεν θέλαμε να το δούμε.
Θα έλεγα ότι ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Νικολαϊδη σε όλους εμάς … που σιωπήσαμε όταν δεν έπρεπε…
.............................
Το ξέρω όμως κάποτε η μέρα πως θα 'ρθεί
Που θ'απονεμηθεί στον κόσμο η Θεία Δίκη
Κι εμένα θα δικάζουνε, Πολιτική Αγωγή
Θα είναι όσοι κοίταζα με φρίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.